kızım eda beni acil olarak sezeryana alcaklarını söylediklerinde tek korkum sana birşey olmasıydı kalp atışlarının zayıf olduğunu duyunca ağlayarak sezeryana girdim kızım doğum gerçekleşti kızım seni yan tarafa yatırdılar ama bana göstermediler sadece o küçücük tombiş ayaklarını görebildim sadece aklım hep sendeydi kızımı gösterin diyordum kimse duymuyor meğer onlar benim derdime düşmüşler kanamayı durduramıyoruz dediler beni başka hastaneye senide küvezi olan başka hastaneye götürdüler ambulansla hastaneye giderken narkozun etkisi geçti dr. kanamayı durdursun diye bastırdıkça ben bağırıyordum bir ara kan kaybından kendimden geçtim neyse ameliyat oldum ve kurtuldum ertesi sabah yoğun bakımda uyandım ilk sorduğum kızımın durumu nasılmış bana haber verin demek oldu hala seni düşünüyordum canım kızım daha sonra odaya çıktığımda bana senin küvezde olduğunu söylediler bunu duyunca her tarafımda kablolar olmasına rağmen gayret ettim kızım benden önce çıkarsa nasıl ona bakçam emzircem demiştim dr. bile şaşırdı gayretime çok çabuk toparladım ama sonra kızım hastahanede bana senin durumunun iyi olmadığını ve beni kurtarmak için rahmimin alındığını söylediler o anı kelimelerle anlatamam dünyam yıkıldı kahroldum hıçkırıklara boğuldum daha bunu atlatamamışken ertesi gün seni kaybettiğimi söylediler kendimden geçtim kızım nasıl olabilirdi benim biricik kızım nasıl ölebilirdi annesine bu acıyı nasıl yaşatabilirdi annesi gibi savaşçaktı gayret etçekti ama olmadı o gece sinir krizi geçirdim hastahanede sakinleştiricilerle durdum seni kaybedeli 4ay oldu ama hala atlatamadım senin kokunu duymaya kucağıma alıp sımsıkı sarmaya öpmeye okadar çok ihtiyacım varki kızım ANNEN SENİ ÇOOOOOOOOOK ÖZLÜYOOOOOOOOOOR BİRİCİK KIZIM EDA........