Bebekli hayata geçiş

damla dml .!.:

Sanki bu yazıları siz değilde ben yazmişim gibi hissettim. Aynı şeyleri bende yaşamistim ama inanın bi anda geçiyor hepsi. Emin olun birkaç hafta sonra bunların hepsi geçecek ve anne olmanın tadını cikaracaksiniz. 3. Aydan sonra bebeğiniz sizinle daha çok iletişim kuracak sürekli gülücükler sacacak tatlı tatlı sesler çıkaracak ve siz şu an yaşadığınız olumsuz duyguların hepsini unutmuş olacaksınız.

Genişletmek için tıkla...

psikolojikdanismannisa .!.:

Merhabalar aradan 3 sene geçmiş ama ben sizin hissettiklerinizi noktası virgülüne kadar hissediyorum. Şu an aşabildiniz mi acaba merak ediyorum

Genişletmek için tıkla...

emrasevercan .!.:

ben yapmadım. asla da yapmayacağım. kimse de umrumda değil. analık duygum pik noktada. aşırı anaçım ama huyumu da biliyorum. bu nedenle hormonlarıma yenilmedim. analık bana uygun değil. çocuk yapmadım. 40 yaşını geçtim. asla pişman olmadım. çocuk bakmak bence inanılmazzzzzzz zor. rahatına düşkün biriyim. sosyal baskıya yenilmedim çok şükür. bana sorana da gülüp geçiyorum. kısırım diyorum susuyorlar. bizim miller işi allah'a bıraktın mı susar.

Genişletmek için tıkla...

biranliknefes .!.:

Benim oglum da 3,5 aylik, ilk cocuk. G0n icinde birsürü uclarda duygular yasayabiliyor insan.Yine de onun bir gülüsü dünyalara bedel. Annelik acayip bir delilik yani kadinlar olarak nelere dayaniyoruz bazen sasiriyorum ben de. Senin bebisin daha 1 haftalik, henüz cok yeni. Ben bile daha yeni yeni anne oldugumu anlamaya basladim.

Genişletmek için tıkla...

smmmmehves .!.:

Merhaba,ben de yeni anne olarak aynı endişeleri yaşadığım bir gün yazınıza denk geldim. O kadar aynı ki sizin yaşadıklarınızla benim yaşadıklarım resmen yarama merhem oldu. Yalnız değilmişim benimle aynı duyguları yaşayan bir sürü insan varmış dedim.İnşallah yaşadığınız zorlukları aşmışsınızdır. Ben de şimdi aynı sorunları yaşıyorum ve inşallah ben de aşarım. Çok zor günler geçiriyorum anne olmayı çok istedim Rabbim çok şükür nasip etti ama korku endişe gelecek kaygısı 35 günlük bebeğime alışmamı güçleştirdi.Bana dönüş yaparsanız sevinirim.

Genişletmek için tıkla...

canimcocuklarimm .!.:

böle düşünmeniz o kadar normalki bende ilk cocugumda çok ağlamıştım ben kendime ne yaptım dye şimdi 7 yasinda ve Bn kardeşini büyütüyorum oda 1 yaşına girdi ikinci çocukta bile rahatladigim günleri özlüyorum ama geçecek biliyorum sizde bunu bilerek ilerleyin hepimiz insanız duygu yükselmesi inislerimiz oluyor gerçekten annelik çok sabır ve fedakarlık istiyo ama bütün zorluklar öle böle geçiyor sağlıkla büyütün yavrunuzu

Genişletmek için tıkla...

Guls_tscl .!.:

Şuan ne durumdasınız merak ettim doğrusu

Genişletmek için tıkla...

sedagaziantep27 .!.:

Evet yazılanları okudum.
Bende katılıyorum.
Bebekli hayata geçiş ilk başlarda şaşırtıcı değişik farklı olabiliyor.
Ama bu zamanla düzene oturuyor .
Belli bi vakitten sonra o neden ağlıyor anlamaya
Başlıyorsunuz.
Alışılıyor .
benim oğlum 3 aylık oldu

Genişletmek için tıkla...

NedirYani .!.:

İyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece

Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.

Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.

Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.

ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.

Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.

Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.

Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.

Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?

Genişletmek için tıkla...

NedirYani .!.:

Herkese merhabalar
Bu konuyu açalı 3 yıl olmuş ve bugün kızım artık 3 yaşinda.
Kolay olmadı ama bir şekilde adapte oldum.
Şimdilerde inatlaşmalarıyla, öfkesiyle başa çıkmaya çalışıyorum.
Öyle böyle geçecek geçiyor yani.
Yeni anne olanlara söyleyeceğim hissettikleriniz çok normal.
Eski hayatımıza tamamen veda edip yeni ve sorumlulukların arttığı bir hayata geçiş yapıyoruz
Herkesin bunu kabulleniş süreci birbirinden farklıdır ama sanırım ben hala içten içe yas tutuyorum.
Çocuklu hayat ve desteksiz büyütmek kendi psikolojik sorunlarımla birleşince zor günler geçirdim. Şuan antidepresan kullanıyorum. Yani yıkılmadım ama ayakta olduğumda söylenemez tabi bu tamamen benim şartlarım için böyleydi. Umarım sizler çok çok daha rahat atlatacaksınız. Büyüdükçe birçok şey kolaylaşıyor. Hem ağlatan hem de kahkaha attıran bir cadı oldu kendisi
Geçecek gerçekten düzelecek onunla da yaşamanın bir yolunu buluyor insan.

Genişletmek için tıkla...

NedirYani .!.:

Herkese merhabalar
Bu konuyu açalı 3 yıl olmuş ve bugün kızım artık 3 yaşinda.
Kolay olmadı ama bir şekilde adapte oldum.
Şimdilerde inatlaşmalarıyla, öfkesiyle başa çıkmaya çalışıyorum.
Öyle böyle geçecek geçiyor yani.
Yeni anne olanlara söyleyeceğim hissettikleriniz çok normal.
Eski hayatımıza tamamen veda edip yeni ve sorumlulukların arttığı bir hayata geçiş yapıyoruz
Herkesin bunu kabulleniş süreci birbirinden farklıdır ama sanırım ben hala içten içe yas tutuyorum.
Çocuklu hayat ve desteksiz büyütmek kendi psikolojik sorunlarımla birleşince zor günler geçirdim. Şuan antidepresan kullanıyorum. Yani yıkılmadım ama ayakta olduğumda söylenemez tabi bu tamamen benim şartlarım için böyleydi. Umarım sizler çok çok daha rahat atlatacaksınız. Büyüdükçe birçok şey kolaylaşıyor. Hem ağlatan hem de kahkaha attıran bir cadı oldu kendisi
Geçecek gerçekten düzelecek onunla da yaşamanın bir yolunu buluyor insan.

Genişletmek için tıkla...

NedirYani .!.:

İyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece

Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.

Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.

Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.

ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.

Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.

Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.

Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.

Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?

Genişletmek için tıkla...

NedirYani .!.:

İyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece

Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.

Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.

Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.

ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.

Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.

Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.

Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.

Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?

Genişletmek için tıkla...

garciaas .!.:

Pembe hayalleri kadınların kafasına çakıyorlar Singer dikiş makinesi beyaz gelinlik çocuk her kızın hayali olmak zorunda gibi sürü psikolojisi gibi herkes yapıyor sende yap ya sonrası ya bu kadar aldatılma aşağılanma boşanma vsvs kimse bunlardan bahsetmez onlar arka sokaklar o pembe hayallerin küfü.Sizi kınamiyorum çocuk büyük sorumluluk ve bence ortada topluma bakınca da herkes anne olmasa keşke baba olan az sonuçta kadına ağır yük hem annelik hem babalık hem anne cıs sorumluluk elbet bu günler geçer fakat sorumluluk yada sorun bitmeyecek çünkü bir canlının sorumluluğunu üstlendiniz maddi manevi sonsuz bir sürec en azından bilinçli olup tek cocukda kalabilirsiniz maddi manevi yetersiz olup 4 yapanda var bu nedenle bana iyi bir anne olacaksınız gibi geldi çok insani geldi yazdiklariniz fakat büyüdükçe kolaylaşacak yalanını atamam genede sorunlar şekil degistirecek fakat en nihayetinde kendine yeten bir çocuk yetiştirebilirseniz nefes ancak o zaman gelecek .Sevgisi ayrı tabiki seviliyor fakat onun yanında yıpranma tahammül maddiyat giden maneviyat böyle bu iş .Sağlıkla güç versin Allah size dileğim bu

Genişletmek için tıkla...

Aysenimi .!.:

Şimdi gözlemime göre yorum yapmak gerekirse kadınların büyük bir çoğunluğu ilk aylarda bu tarz ifadeler kullanıyor.ki bu forumda da bu konunun neredeyse aynısı gibi olan bir sürü konu var.kendi yorumumu katmam gerekirse bazı kişiler ebeveyn olmayı sevmiyor ama baktılar geri dönüşü yok paragraflarca öldüm, bittim, yandım, hayatım kaydı diye anlatıp anlatıp en sonunda da şimdi iyiki de olmuş diyorum, bir gülüşü bir anne deyişi yetiyor diyorlar.keşke olmasaydı diyecek hâlleri yok yani o saatten sonra.kendilerini bile kandırmaya çalışıyor işte.ben samimi bulmuyorum.şimdi herkes bugünler geçecek, biraz büyüsün rahatlarsın, eşin yardım etsin sabret falan diyecek yani.siz de yukarıda anlattığım gibi bir profile bürünüp bu sefer başka annelere aynı şeyleri yazacaksınız.hep aynı teraneler.2 sene sonra şimdi iyi ki de olmuş diyeceksiniz yani.demeyip de ne yapacaksiniz

Genişletmek için tıkla...

meraklibirkisi .!.:

Bu şekilde hissetmeyen anne olamıyor annelik böyle başlıyor bence. Bende ilk günler afedersin salak gibiydim çocuğu emzirmek istemiyordum geceleri defalarca uyanmak işkence gibiydi şimdi 1 yaşına günler kaldı geriye dönüp bakıyorum zorluklar bitmiyor ama her şey geçiyor. Büyüdükçe bazı şeyler daha iyi oluyor bazı zorluklardan yer değiştirip yerine yenisi geliyor. İlk 3 aya çok zor diyordum ama en güzel zamanlarmış o minik halleri asla gelmeyecek. Sana yalan söyleyip büyüdükçe her şey iyi olacak demeyeceğim çünkü bana böyle diyenlere çok kızıyorum. Ben her şeyi dört dörtlük yapmaya çalışana ama asla en iyisini yapamayan bir anneyim çünkü aslında hepimiz böyleyiz gerçekten annelik yapmaya çalışanlar hep günün sonunda vicdan azabı çekiyo bişeyleri iyi yapamadığını düşünüyor. Şu kısımda çocuk olduğu için pişmanmış gibi konuştuğun noktada asla pişman değilsin sadece şuan hormonların öyle düşündürüyor çünkü hayatımız değişti birilerine muhtaç olmak yardım istemek bizi yoruyor eşin sana ne madar destek olursa bu süreci o kadar kolay atlatırsın inşallah sana hep destek olur çocuk çünkü takım işi annenin rol aldığı kadar babada almalı. Sana vereceğim tek tavsiye eski hayatına dönmeye çalışma bunu düşünme çocuklu hayata alışmaya çalış ben çok direndim eski hayatımı çok özledim hala çok özlüyorum ama bir yerde pes ettim dışarı çıkarken 2 kişilik plan yapmak gibi mesela bol bol dışarı çık ilk başlarda bebek arabasıydı bezdi emzirmesimaması derken çok zor gelecek çıkmak istemeyeceksin ama pes etme çık çıktıkça kolaylaşacak pratiklik kazanacaksın. Ek gıdaya geçene kadar bişeyler sonraki durumlara nazaran diyorum bir tık dahs kolay o ilk 6 ayın keyfini çıkar gezmeye gidin tatillere gidiin arkadaşlarınla görüş.. inşallah her şey isteğinden de güzel olur

Genişletmek için tıkla...

NedirYani .!.:

Yorumunuz o kadar haklı ki
3 yaşında kızım şuan. Ayy iyi ki doğdun diyorum ama içten içe bunalımlarım devam ediyor antidepresanlarla ayakta durmaya çalışıyorum

Genişletmek için tıkla...

NedirYani .!.:

Yorumunuz o kadar haklı ki
3 yaşında kızım şuan. Ayy iyi ki doğdun diyorum ama içten içe bunalımlarım devam ediyor antidepresanlarla ayakta durmaya çalışıyorum

Genişletmek için tıkla...

NedirYani .!.:

Çok teşekkür ederim bu konuyu 3 yıl önce açmıştım. İnanır mısınız hala eski hayatıma dönmeye çalışıyor gibiyim ben de. Bu isteği içimden atamıyorum. Bundan dolayı kendimi kötü hissediyorum aslında. Nasıl kabulleneceğimi hala bilmiyorum

Genişletmek için tıkla...

meraklibirkisi .!.:

Aa ben tarihe bakmadım yeni sandım demek birisi tekrar aktif hale getirdi 3 yılda hala devam ediyorsa benim daha 1 yıl oldu yolum var

Genişletmek için tıkla...

Aysenimi .!.:

Samimiyetiniz çok tatlı.aslinda mesajın tepki çekeceğini düşünmüştüm ama öyle olmadı.

Genişletmek için tıkla...

essanli .!.:

Çoğu anne bunları yaşıyor buna inanın

Genişletmek için tıkla...

NedirYani .!.:

Herkese merhabalar
Bu konuyu açalı 3 yıl olmuş ve bugün kızım artık 3 yaşinda.
Kolay olmadı ama bir şekilde adapte oldum.
Şimdilerde inatlaşmalarıyla, öfkesiyle başa çıkmaya çalışıyorum.
Öyle böyle geçecek geçiyor yani.
Yeni anne olanlara söyleyeceğim hissettikleriniz çok normal.
Eski hayatımıza tamamen veda edip yeni ve sorumlulukların arttığı bir hayata geçiş yapıyoruz
Herkesin bunu kabulleniş süreci birbirinden farklıdır ama sanırım ben hala içten içe yas tutuyorum.
Çocuklu hayat ve desteksiz büyütmek kendi psikolojik sorunlarımla birleşince zor günler geçirdim. Şuan antidepresan kullanıyorum. Yani yıkılmadım ama ayakta olduğumda söylenemez tabi bu tamamen benim şartlarım için böyleydi. Umarım sizler çok çok daha rahat atlatacaksınız. Büyüdükçe birçok şey kolaylaşıyor. Hem ağlatan hem de kahkaha attıran bir cadı oldu kendisi
Geçecek gerçekten düzelecek onunla da yaşamanın bir yolunu buluyor insan.

Genişletmek için tıkla...

edatasxx .!.:

Merhaba artık bebeğiniz üç yaşına girmiş tam olarak bu döneme ne zaman alıştınız nasıl alıştınız? Bebeğinizin uyku durumu nasıl?

Genişletmek için tıkla...

NedirYani .!.:

Uykusu son aylara kadar iyiydi ama bu dönem çok değişken.
Alışma kısmına gelecek olursam da yalının dediği gibi
Alışmaya çalışma diye birşey yok, alışmak zorundayım
Bu soru için doğru kişi değilim bence zira hala geçmiş hayatımı çok özlüyorum
Gerçi yalnız büyütüyor olmamdan kaynaklı sanırım ailem yakın olsa daha kolay olurdu

Genişletmek için tıkla...