- 26 Aralık 2016
- 1.639
- 511
Hasta falanmiydi yinede gorseydiniz keske oyleyse. Kendiniz icin
Hasta falanmiydi yinede gorseydiniz keske oyleyse. Kendiniz icinTam anlatamıyorum da okb ve anksiyeteye benziyor ama dediğim gibi artık çok geç. Çünkü sekiz ay önce vefat etti. ben ve kafamda deli sorular.
Hayır değildi. Dedim ya istemedi görüşmek.Hasta falanmiydi yinede gorseydiniz keske oyleyse. Kendiniz icin
canım hayırlı uğurlu olsun çok ama çok sevindimSen bu konuyu açtığında ben yeni hamile idim
Okumuştum konunu dün gibi aklımda
Şıanda yeniden okumak için konunu aradım
15 gün oldu Doğum yaptım ve aynı psikolojideyim
kv gelmeseydi şaşardımBenimki de yapmazdı
Bu sefer şaşırttı beni
Fazla evet insan kimseyi cekemıyor
Teşekkür ederimcanım hayırlı uğurlu olsun çok ama çok sevindim
Rabbim analı babalı büyütmeyi nasip etsin
nasıl geçti doğumun normal sezaryen?
bu arada benim küçük kız da sese duyarlıydı kv ve birçok insan alışsın alışacak mecbur gibi laflar ediyorlardı
alışmaya çocuk a lış mı yor anlamıyorlar
Gerçekten mikv gelmeseydi şaşardım
çekilmiyor evet haklısın
bu arada ilk zamanlar bende öyle hissettim ama geçiyor zamanla inan
dünyan o kuzu oluyor :)
epidural normal mi anlamadımTeşekkür ederim
Epidural oldum
Ama çok mızmız sürekli memede durmak isteyen memeden uzaklaşınca ortalığı yıkan bir bebeğim var
gerçekten :)Gerçekten mi
Dünya basıma yıkılmış gibiyim
Hep ağlıyo
Alt açarken üst değişirken
Banyo yaparken
Bir saat uyumadı gece artık vücudum alarm verıtor
Sezeryanepidural normal mi anlamadım
benim küçük kız da öyleydi canım birde felaket gazlıydı
hep memedeydi 2,5- 3 ay arası oldukça hafifledi
1 yaşındayken işe başladım şimdi 4 ü bitirecek nerdeyse :)
Allah ın izniyle bugünlerde geçecek
İnşallahgerçekten :)
ve ondan sonra hergün iyiki diyorsun
Ben ilkinde diş çıkardığını anlamadım. Zaten çok zor bir rutinimiz vardı. Hani geceleri falan hep huysuzdu, uyumazdı. Diş çıkarma da arada kaynayıp gitmiş olabilir. İkincisi de ablası da 9 aylık diş çıkatdılar. İkinci bebeğim uyuyan ve uslu bir çocuktu. Gece uyandırmasan uyanmazdı veya iki defa falan kalkardı. Gece uyanıp uyumamasından, 6-8 kez uyanması ve göğsümü damakları ile ezmesinden (insanı delirticek derecede acıyor) diş çıkardığını anladım. Eline dolaptan havuç (5-10 dakika dışarıda beklettim), peluş oyuncak falan çok verdim dişlerini kaşısın diye. Çorbalarını içmemeyi reddettiği bir dönem oldu. O dönemde ılıktan ziyade, soğuğa yakın içmek istediğini keşfettim ve yemeklerini hep soğuttum. Özellikle çok soğuk olmayan yoğurdu bayıla bayıla yiyordu. Ben ikisininde diş kaşıyıcı kullanabildiğini görmedim. 3 tane plastik uzun mama kaşığını sıra ile dolapta veya dondurucuda bekletip eline verdim. Biraz daha rahatlattı.diş çıkarıyor galiba benim ufaklık, delirmek üzereyim imdat
Çok sağolun süper tavsiyelerBen ilkinde diş çıkardığını anlamadım. Zaten çok zor bir rutinimiz vardı. Hani geceleri falan hep huysuzdu, uyumazdı. Diş çıkarma da arada kaynayıp gitmiş olabilir. İkincisi de ablası da 9 aylık diş çıkatdılar. İkinci bebeğim uyuyan ve uslu bir çocuktu. Gece uyandırmasan uyanmazdı veya iki defa falan kalkardı. Gece uyanıp uyumamasından, 6-8 kez uyanması ve göğsümü damakları ile ezmesinden (insanı delirticek derecede acıyor) diş çıkardığını anladım. Eline dolaptan havuç (5-10 dakika dışarıda beklettim), peluş oyuncak falan çok verdim dişlerini kaşısın diye. Çorbalarını içmemeyi reddettiği bir dönem oldu. O dönemde ılıktan ziyade, soğuğa yakın içmek istediğini keşfettim ve yemeklerini hep soğuttum. Özellikle çok soğuk olmayan yoğurdu bayıla bayıla yiyordu. Ben ikisininde diş kaşıyıcı kullanabildiğini görmedim. 3 tane plastik uzun mama kaşığını sıra ile dolapta veya dondurucuda bekletip eline verdim. Biraz daha rahatlattı.
Son bir haftadır ben de seni düşünüyordum ne yaptı acaba, diye. Gözün aydın canım. Sağlıkla sıhhatle, mutlulukla büyüsün kuzun.Sezeryan
İnsallah benimki de düzene girer
Umarım rahat bir diş çıkarma süreci olur. Büyüğünde kehribar kolye kullanıyorduk. Fayda etti mi emin değilim. Küçüğü şimdi yine huysuz biraz sanırım yine diş çıkaracak. Ablasının kolyesini deneyeceğim, gerçekten rahatlatıyorsa yazarım.Çok sağolun süper tavsiyeler
Selam herkese. Doğum yapalı 2 hafta oldu. İlk bir kaç gün ne olduğunu anlamadık geçti gitti ama günler geçtikçe anne olmak ve bebek bakımı bana ağır gelmeye bşladı. Kayınvalidem ve annem dönüşümlü kalıyorlar, ev işlerinde yardımcılar sağolsunlar. Bebeğim de çok sevmli, büyük bir aşk olmadı henüz ama seviyorum tabii ki, minik elleri, muhtaç hali içimi acıtıyor. Ama ben eski hayatımı çok özlüyorum, eşimi özlüyorum, deliksiz uyumayı özlüyorum, eşimle dizi izlerken uyuyakalmayı özlüyorum. Herkes geçecek diyor ama çok ruhum daralıyor, sanki büyük br hata yapmışım ve dönüşü yokmuş gibi geliyor. Bebeği bırakıp bir kaç kere dışrı çıktık, o uyuyunca ben de uyuyorum, rahatlatacak her şeyi yapıyorum ama eski düzenimi düzenimi çok özlüyorum.
Evde sürekli meme açık gezmek, pijama veya eşofmanla dolaşmak, uzun bir banyo sefası için vakit bulamamak çok sıkıcı. Bir yandan da sadece bana muhtaç bebeğime karşı vicdan azabı içinde kalmak çok can yakıcı. Her gün ağlamaktan sinirim bozuldu.
Eşim de hiç bir şey hissetmiyor bebeğe karşı, bana da manevi destek olamıyor. Acaba hiç mi bir şey hissetmeyecek hep böyle mi olacak, hayatım düzene girecek mi, 2 ay sonra işe başlayınca tempoyu kaldırabilecek miyim...
69. Günden Güncelleme: Düşüncelerim ve hislerim ilk günkü kadar kötü değil o kriz durumları yok ama ağlamalar devam ediyor. Gittiğim doktor şimdiye kadar ciddi bir değişim olmalıydı diyerek ilaçları iki katına çıkardı.
Bir şeyler rayına oturuyor, artık daha iyi bakıyorum ve hatta en iyi ben bakıyorum hissi var. Eşim alınca bile sırtını ört, öyle tutma, sarsma gibi direktiflerim mevcut. Zor bir bebek mi sanırım hayır. Her bebek gibi ağlıyor, uzun uykuları yok, kolik değil...ama sorumsuz hayatımı bırakıp diken üstünde yaşamak hala zor benim için.
Eşim yardımcı mı hem evet hem hayır, bazı günler hiç bir şey yapmıyor, bazı günler fazla şey yapıyor. 7/24 bebek bakmadığı için zannederim, çok daha sabırlı ve sevecen. Zaten hep pozitif ve dobra o. Normalde ailenin güçlüsü benimdir ama bu sefer ciddi anlamda eşimle ayakta duruyorum. Bir filmin ortasında oğlumuz ağlayınca ben de başlıyorum ağlamaya izleyemiyoruz diye. Eşimse çok mu önemli film, izlenirz hep beraber izleyip daha çok eğleneceğimiz günler gelecek, bu bir süreç sabret diyip duruyorr. Bense hep bir telaş halindeyim. Her gün yüzüstü koymalıyım ki boyun kasları gelişsin, trlevizyona bakmasın ki otizmle uğraşmayalım, kendi haline bırakmayıp sürekli konuşayım ki çabuk konuşsun, yok zeka kartları yok kitap okumalar. Çocuk daha 3 aylık bile değil. Geriliyor ve yoruluyorum. Günlük bir yorgunluk değil bu zihnim yorgun, bütün anneler böyle mi? Bunun yanında da bir o kadar rahatım, kayınvalideme bırakıp eşimle sinemaya ve yemeğe gittiğimiz oldu ama yetmedi. İstersem 1 aylık bir tatile çıkayım anladım ki sorun günlük dinlenmelerde değil sorumluluk hissinde. Yapamayacaklarımda aklım hala ve nasıl yetiştiririm endişeleri... Ben ki yıllardır kuşlarımın sebebiyle tatile çıkamadım, her gittiğimiz yerde bir gece konaklamalı kaldık, dönüşümlü gittik ki bakan yok diye. Şimdi düşünüyorum onlar bile batmadı, lafını etmedim şimdi çocuk sebebiyle yapamayacaklarım neden bana fazla geliyor?
Evet daha bi alıştım, sevmeye başladım ama o büyük aşk yok. Anladım ki sevgi dedikleri şey de emekten kaynaklı. Şimdi ilk günleri düşğnüyorum, müthiş göğüs yaralarıyla uğraşmıştım, çok ağlamış ve acı çekmiştim. Şimdi onlar geçti daha 1 ay olmasına rağmen unuttum bile... Bugünler de böyle geçecek mi gerçekten? Geri dönüp baktığımda vay be ne günler atlatmışım der miyim?
107. Gün: Merak edenler için psikolog ve psikiyatri ile beraber devam ediyorum. Depresyonun yanında anksiyete de olduğu söylendi. Kullandığım
hafif bir ilaç vardı, değişmedi. Psikolog bir anne sorunu da tespit etti, şaşırmadım
Eşimin ısrarıyla homeopati diye bir yöntem de denedim. Ne kadar güvenilir hiç bir bilgim yok, araştırmamıştım bile.
Ney ne kadar işe yaradı bilemiyorum ama her şey biraz daha iyi. Zaman geçtikçe sevgim de artıyor yapabildiklerim de...
Tabi hala o sıkışmışlık hissi yakamı bırakmıyor. Yalnız kalmayı çok severdim ama nadiren mümkün ki yalnızken bile zihnim dolu. Evet gün içinde vakit geçirirken eğleniyorum ama özel zamanlara da ihtiyaç duyuyor, eski boş vakitlerimi- sorumsuz yaşamımı arıyorum. İstediğim zaman uyuyabilmek, çantamı alıp çıkmak ve keyfimce gezmek, sabahlamak gibi şeyler lüks. Bu konuda yalnız olduğumu zannetmiyorum, bir çok anne arıyordur bu durumu.
Kısacası buz gibi suya girmiş gibiyim. Başta ciddi bir şok yaşadım ama suyun içinde kaldıkça alışıyorum. Tabii kimseye de "su çok güzel sen de gelsene" diyemem, demem :)
Yardımcı olanlara teşekkürler.
Ben eşime o dönemler diyordum ki yaşadığım en kötü hal. Ölümler, kalımlar, üzüntüler her şey dahil ciddi anlamda en kötü durumdayım diyordum ama inanmıyordu.Canım benim öncelikle anneliğin hayırlı olsun inanamadım yazdıklarına o kadar ve o kadar benim yaşadığım durumları anlatmışsın ki birebir aynı!! Ben 5. tüp denememde kavuştum oğluma o kadar dua ettim o kadar ağladım ki hamileliğim harika geçti hep güzel hayaller kuruyordum ve doğum!! daha hastanede emzirme çabaları tabi orada yengem annem yardımcı bende ağrılar var anlamadım birşey eve geldik ağlayan göğsümü alamayan bir bebek mama takviyeleri, gece deliksiz uyuyan ben gece boyu uyanmalar annemin siz yapamazsınız bırakın siz bilmezsiniz deyip hep onun giydirmesi yıkaması uyutmaya çalışması oğlumla aramdaki bağı zedeliyordu ısınmamın önüne geçiyordu. Eylül ayı hava sıcak bende evde saç taranmamış, akan sütlerden ıslanan pijama, daha iki lokma yiyemeden ağlaması, şimdi çocuk olmasa gezerdik olmasa kahvaltıya giderdik vs düşünceleri. Hayatım bitti ben bittim büyümesine çok var
35 yaşındayım ben ne yaptım vs. Gece erkenden o uyuyunca uyumalar sabah erkenden uyanmalar. Annemle çatışmalar. Hep hergün her an için çıkana kadar herşeye ağlamalar. İntihar planları evet benim gibi yaşamayı çok seven eğlenmeyi seven insanın hergün başka intihar planları..
Sonra gün geçtikçe biraz daha yakınlaştık biraz daha düzene biraz daha düzene girdi derken 5 aylık olduk annem gitti tabi son 1 ay annem biraz daha herşeyi bana bıraktı ben emziremedim açıkçası uğraşmadım da ve belki de işime geldi tutmadı silikonla da tutmadı annem desteklemedi olmuyor mama verelim dedi akan sütlerim sağmakla gelmedi heba oldu saldık mamaya. 5 aylıkken annem döndü biz kaldık başbaşa. Delirdiğim oldu durmadığı oldu bıktığım oldu ama bir baktım uyku düzeni oluşmuş bir baktım ek gıdaya başlamışız iyi gidiyor, gece mama yiyip uyuyor akşam rahatım gündüz facia ama düzen oluşuyor. Allah dağına göre kar veriyor oğlum ek gıdayı reddetmiyor gündüz uykuları düzenli akşam uykusu düzenli. Ataklar var evet ama eşim alışmış o da çok yardımcı. Dışarı bir ton eşyayla çıkmaya alışmışız. Tabii ki hal dışarıda durmuyor ağlıyor kendime hiçbirşey alamıyorum gezemiyorum rahat yemek yiyemiyorum. tabi ki hala eski günlerimi özlüyorum tatile gidicez çocukla korkuyorum tekken ne güzeldi diyorum 9 aylık olduk tek sorunum aramızdaki bağı zayıf buluyorum bana bağlı değil gibi kucağıma alınca bende susuyor falan ama bana gelmiyor.
Çalışmayacağım diyen ben istifa vermeden ücretsiz izne çıkmıştım yarım gün çalışma yasasıyla yarım gün yarım maaşla işime geri döndüm bakıcı buldum 1 e kadar da olsa işte kafamı dağıtıyorum çayımı kahvemi içiyorum hayatımı bir köşesinden tutuyorum çocuk odaklı yaşamıyorum artık tabi ki hala endieşeler nasıl büyüyecek nasıl iyi yetişecek nasıl herşeyi öğreticem ne giydirsem ne yedirsem ne yapsam bitmiyor bitmeyecek ama büyüyecek herkesin ki nasıl büyüyorsa. Ben psikoloğa gitmedim çok sıkıntılarımı içimde çözdüğümden belki de ilk defa çuvalladım herşeyi çözen ben çözemedim ama çözüyorum işte ama çok gerekirse giderim de.
Ve hep yok canım dediğim lohusa sendromu varmış kardeşim hem de nasıl varmış çok fena varmış.. Hani yaşamla ölüm arasındaki çizgide kalmak kadar vahim bir olaymış. Ve hiçkimseyi kınamamak lazımmış içine düşünce anlıyor insan depresyon müthiş bir durummuş Allah korusun bir an gafletle çocuğuna kıyanlar bile var bir söz vardır hiçbir insan sınanmadığı günahın masumu değildir diye nasıl da haklı bir söz.. Ve biz bu en kötüsünü atlattık ya artık çok iyi anne olacağız..
Sizin asıl anneniz problem.Canım benim öncelikle anneliğin hayırlı olsun inanamadım yazdıklarına o kadar ve o kadar benim yaşadığım durumları anlatmışsın ki birebir aynı!! Ben 5. tüp denememde kavuştum oğluma o kadar dua ettim o kadar ağladım ki hamileliğim harika geçti hep güzel hayaller kuruyordum ve doğum!! daha hastanede emzirme çabaları tabi orada yengem annem yardımcı bende ağrılar var anlamadım birşey eve geldik ağlayan göğsümü alamayan bir bebek mama takviyeleri, gece deliksiz uyuyan ben gece boyu uyanmalar annemin siz yapamazsınız bırakın siz bilmezsiniz deyip hep onun giydirmesi yıkaması uyutmaya çalışması oğlumla aramdaki bağı zedeliyordu ısınmamın önüne geçiyordu. Eylül ayı hava sıcak bende evde saç taranmamış, akan sütlerden ıslanan pijama, daha iki lokma yiyemeden ağlaması, şimdi çocuk olmasa gezerdik olmasa kahvaltıya giderdik vs düşünceleri. Hayatım bitti ben bittim büyümesine çok var
35 yaşındayım ben ne yaptım vs. Gece erkenden o uyuyunca uyumalar sabah erkenden uyanmalar. Annemle çatışmalar. Hep hergün her an için çıkana kadar herşeye ağlamalar. İntihar planları evet benim gibi yaşamayı çok seven eğlenmeyi seven insanın hergün başka intihar planları..
Sonra gün geçtikçe biraz daha yakınlaştık biraz daha düzene biraz daha düzene girdi derken 5 aylık olduk annem gitti tabi son 1 ay annem biraz daha herşeyi bana bıraktı ben emziremedim açıkçası uğraşmadım da ve belki de işime geldi tutmadı silikonla da tutmadı annem desteklemedi olmuyor mama verelim dedi akan sütlerim sağmakla gelmedi heba oldu saldık mamaya. 5 aylıkken annem döndü biz kaldık başbaşa. Delirdiğim oldu durmadığı oldu bıktığım oldu ama bir baktım uyku düzeni oluşmuş bir baktım ek gıdaya başlamışız iyi gidiyor, gece mama yiyip uyuyor akşam rahatım gündüz facia ama düzen oluşuyor. Allah dağına göre kar veriyor oğlum ek gıdayı reddetmiyor gündüz uykuları düzenli akşam uykusu düzenli. Ataklar var evet ama eşim alışmış o da çok yardımcı. Dışarı bir ton eşyayla çıkmaya alışmışız. Tabii ki hal dışarıda durmuyor ağlıyor kendime hiçbirşey alamıyorum gezemiyorum rahat yemek yiyemiyorum. tabi ki hala eski günlerimi özlüyorum tatile gidicez çocukla korkuyorum tekken ne güzeldi diyorum 9 aylık olduk tek sorunum aramızdaki bağı zayıf buluyorum bana bağlı değil gibi kucağıma alınca bende susuyor falan ama bana gelmiyor.
Çalışmayacağım diyen ben istifa vermeden ücretsiz izne çıkmıştım yarım gün çalışma yasasıyla yarım gün yarım maaşla işime geri döndüm bakıcı buldum 1 e kadar da olsa işte kafamı dağıtıyorum çayımı kahvemi içiyorum hayatımı bir köşesinden tutuyorum çocuk odaklı yaşamıyorum artık tabi ki hala endieşeler nasıl büyüyecek nasıl iyi yetişecek nasıl herşeyi öğreticem ne giydirsem ne yedirsem ne yapsam bitmiyor bitmeyecek ama büyüyecek herkesin ki nasıl büyüyorsa. Ben psikoloğa gitmedim çok sıkıntılarımı içimde çözdüğümden belki de ilk defa çuvalladım herşeyi çözen ben çözemedim ama çözüyorum işte ama çok gerekirse giderim de.
Ve hep yok canım dediğim lohusa sendromu varmış kardeşim hem de nasıl varmış çok fena varmış.. Hani yaşamla ölüm arasındaki çizgide kalmak kadar vahim bir olaymış. Ve hiçkimseyi kınamamak lazımmış içine düşünce anlıyor insan depresyon müthiş bir durummuş Allah korusun bir an gafletle çocuğuna kıyanlar bile var bir söz vardır hiçbir insan sınanmadığı günahın masumu değildir diye nasıl da haklı bir söz.. Ve biz bu en kötüsünü atlattık ya artık çok iyi anne olacağız..
merhaba benim 2,5 yaşında kızımdada aynı bakteriden çıktı. Biz hastane tuvaletinde kaptık sanırım. moralim çok bozuk. 3-4 gun sonra tekrar test yapılacak. senin bebeğin iyileşti mi tamamen?Herşey bi kenara saglikli bir cocuga bakmak büyük bi nimet Koalina. Bu konuya çocuğumu dünyaya getirmeden de yazmistim. O zamanlar hamilelikle ilgili kaygılarım tavandı. Onu kucagima alamama takıntım vardi. Cok sukur saglikla dogdu. Bgn tam 40 gunluk.sonrasinda sağlığıyla ilgili takıntılarım basladi. Bana hep hasta ve doymuyo gibi geliyordu. Derken gecen hafta kusma ve ishal sikayetiyle acile götürdük. Kakasinda adenovirus denen bir illet, idrarında da klebsiella adlı bebeklerde öldürücü olabilen bi virüs cikti. Tum kabuslarimin gerçeğe donmus haliydi adeta. Doktor testlerin baska laboratuarda tekrarını istedi. Eger gene aynı pozitif sonuçlar çıkarsa hastaneye yatisimizon yapılacağını söyledi. Bugun cok sukur kaka tahlilimiz temiz cikti. Ins idrar da temiz çıkarsa benden mutlusu olmayacak. Sana ozel mesaj atmistim orda yakindigim seyler o kdr önemsiz geliyor ki. Varsın durmadan aglasin ama saglikli olduguni bileyim. Bi bebeğin sagoikla gulmesinden değerli bsy yok. Ha sen halen eski hayatını ozlerken bu yazdiklarim fazla arabesk gelebilir ama ne olursa olsun her sey saglik. Bizim ve evladımızın sağlığı .onlar olmadi mi her sey bos.
Sizin asıl anneniz problem.
Anne çocuk arasındaki bağ farkı birşey. Sadece emzirmek değil.
Uzun vadede sıkıntı yaşayacaksınız, bir destek alın mutlaka.
İki çocuğum var ilkinde bir meraklı babanne emzirirken bile kucağımdan çekip alırdı, o benim çocuğum derdi onu ben doğurdum o benim bebeğim sen cici annesi sin vs. Bende işe başlamak zorunda kaldım 4 aylıkken ve bakmaya başlayınca emzirmeden tut beslenmesi hatta sevmeme bile karısirdi. İşten emzirmeye gelince emzirip öpmeye çalışırdım hemen çekerdi kucağımdan ve öpme benim cocugumu derdi bu ve buna benzer şeyler iki üç yıl görmezden geldik ki çocuğum da bende terapi aldım . Aradan yıllar geçti ikinci bebek geldi ve anladım ki ben ve ilk cocugum anne bebek olamamış iz.
Terapi ile herşey su yüzüne çıkıyor ve toparliyorsunuz
Lohusalık sendromu belli ki ama bence sen çok güzel bi annesin yani çok güzel anne olmuşsun. Sağlıcakla büyüsün inşaAllah ☺Ben eşime o dönemler diyordum ki yaşadığım en kötü hal. Ölümler, kalımlar, üzüntüler her şey dahil ciddi anlamda en kötü durumdayım diyordum ama inanmıyordu.
Biz de 6 aylığız her şey daha iyi ama bence bir 3 yaşına kadar çalkantılı dönemler olacak. Hala bağımlı ve fazlaca ağlayan, konuşamayan bebeklerleyiz çünkü. Bizim de gece uykusu düzene giriyor, gündüz bozuluyor. Her şey iyi desem kabız oluyor, o bitiyor diş başlıyor o bitiyor aşısı geliyorama artık bunlara içim çıkana kadar ağlamıyorum, daralsam da of deyip geçiyorum. Kabullendim sanırım artık hayatımız 3 kişilik, eski özgür günler, elini kolunu sallaya sallaya dolaştığın, eve yetişme derdinin olmadığı günler geride kaldı.
Hala sorsalar çocuk yapmak en büyük saçmalık derim.
Bağ konusu zamanla olacaktır sanırım, 9 ay çok erken bir kaç yaşta ancak diye düşünüyorum...