Sağolun çok iyi geldi...İnşallah vakit geçtikçe daha iyi olup biz de tam bşr aile olabiliriz.
Yani bilmiyorum bıraksam bırakırım ama sanki çok dilinden anlamıyo kimse. Bakabiliyorum onda sorun yok ama işte bir zaman geliyor kendime özel bir şey yapmak istiyorum. Bırakıp çıksam bile koyveremiyorum. Bu his beni mahvediyor en çok. Kuaförde kadın kocaman kızıyla uğraşınca "Allahım hiç kafam rahat etmeyecek mi be de mi böyle olcam" diye ağlayarak çıkıyorum. Oysa moral bulmaya, kafa dinlemeye gitmişim. Veya dışarı çıkıyorum çocuksuz bir çift görünce kıskanıyorum.
Geçmişin pişmanlığı da var, onca boş zamanım vardı neden yapmadım şunları şeklinde.
Artı nasıl bir çocuk yetiştiririm endişesi ve her şeyin gözümde büyüyüp dev gibi olması.
Herkes geçer diyor, belki 2-3 yaşlarında geçmeyebilir benimki ama büyüdükçr illa ki severim değil mi
evlenince de bir dünya sorumluluk oluyor eskisi gibi özgür istediğini yapamıyorsun 
bebek tabi ki çok büyük bir sorumluluk ama artık seninle 
kendini doldurup durma çok fazla düşünüyorsun 3 5 yaşında elimden tutup gezerken böyle düşünüceğini hiç sanmıyorum az sal kendini ya 
