Bebekli Hayat Bana Göre Değilmiş

_Rosebud_ .!.:
Sevgili Koalina Koalina seni bi nebzede olsa anlayanlardan biriyim
Bi farkla ben 2. Çocuğumu aldım kucağıma 1ay önce
İlk çocuğumda herşey çok yolundaydı
Lohusa depresyonu da yaşamadım çocuğum da çok uslu bi bebekti ne uykusu ne emmesi ne kakası ne başka bişeyi problemdi
Hamileliğimde çok rahattı hatta annem kızardı ne at gibi koşuyorsun diye ama Allah’ın takdiri doğuştan işitme engelli geldi dünyaya yavrum bu zamana kadar yaşadığım en büyük sınavdı allah daha acılarını yaşatmasın
O yüzden 2.çocuğu hiç istemedim genetik olarak 2. Çocuğun san işitme engelli olması büyük ihtimaldi
Aynı süreçlerden geçmek çok korkuttu beni
Ama kaza işte oldu 2. Ve aldıramadım kıyamadım
Ama işte istemeden olunca hamileliğim zehir zıkkım oldu bana bi nevi depresyondu sanırım yaşadığım işin daha kötüsü ne biliyor Muş’un annem 2. Çocuğu istemediği için hamile olduğumu duyduğunda ağzına geleni saydı ve bi nevi sildi beni hiç bi şekilde yanımda olmadı yalnız bıraktı
Allah’ıma şükürler olsun sağlıkla aldım evladımı kucağıma allah her iki çocuğuma da sağlık versin ama sanıyorum ki lohusa depresyonunun en sancılısını yaşıyorum
Ve yalnızım
Annem gelmiyor yanıma
Eşim işi dolayısıyla gece yarısı geliyor
Başka da kimse kapımı çalmıyor
İki çocukla bir hengame içinde gün dolduruyorum
Biri emmek istediğinde öteki ya çişe gidiyor ya acıkıyor
Ufaklığı zar zor uyutup ohhhh be deyip biraz yemek yiyeyim azıcık kafamı koyup dinleneyim dediğimde büyük başlıyor anne oyun oynayalım demeye oynasan bana işkence oynamasam kızıma üzüntü :KK43:
İşin kötüsü ufak kızımın uykuları çok kötü gün içinde ve gecenin bi vakti bi nöbet tutuyor 3-4 saat boyunca durmadan ağlıyor emmek istiyor vs gazı oluyor bazen ve çıkarana kadar canıma okunuyor zor bi bebek
Sürekli kusuyor üstüm başım kusmuk kokuyor ama iki çocukla yapayalnız kaldığım için banyo falan hak getire
Bırak banyoyu bazen yüzümü bile yıkayamıyorum ki suya sabuna aşık bi kadınım ben
Ve hep en kötü şeyleri düşünüyorum büyük kızım çok rahat bir bebek ve çocuk olmasına rağmen büyüyene kadar zorlandım şimdi aynı süreçlerden geçecek olmamın düşüncesi hem de daha zorlusu çok korkutuyor beni
Haaaaaa ama her ikisinin de gözünün içine bakınca içim kaynıyor ağlayasım geliyor onların Sevgisinden hatta kendimi tutamayıp çok ağladım oluyor ama elimde değil işte korkuyorum ağır geliyor bazen bu sorumluluk evet ben doğurdum ben bakacağım ama bu kadar yalnız kalmak daha da zorluyor beni
Allah evlatlarımıza sağlık versin elbet geçecek bugünler ama nasıl geçecek ben de bilmiyorum
Sana yardımcı olamadım nolur kusura bakma ama ben de çok doluyum konunu görünce de içimi dökmeden geçemedim
Allah yardımcın olsun
Genişletmek için tıkla...

Seni o kadar iyi anlıyorum ki. Kızım dogdugunda oğlum 20' aylıktı. Ve kızım koliğin dibiydi. Hayatımda öyle bi sıkıntı hatırlamıyorum. Ama kesinlikle geçecek. Ne kadar zorlanıyosan bi o kadar güzellik seni bekliyor. Zahmet olmadan rahmet olmaz.
Şimdi uyanıp el ele tutuşup yanıma geliyorlar sabah. Birlikte yarım saat sarılıp öpüşüyoruz. Bıcır bıcır bişeyler anlatıyolar falan. Hele iki kardeş arasındaki diyalogları beni benden alıyor :KK70:
Büyüyecekler.. Hemde cok hızlı.. İyi ki diyeceksin... :)
 
ahhhhh bebek isteyipte paralarini dökenler var halinize sükredin bebekli anne uyku uyuyamaz eskisi gibi süsülü püslü disari cikamaz bebekli anne heryere gec kalir erken cikar bebekli annenin evi daginik saci yikanmamistir ama annedir memesine ac gözlerle saldiran minicik bir aski izlerken emmmannn yemisim eski hayatimi beeeyaa ....ben ve esim cocuklardan önceki hayatimizi bos görüyoruz ben 20 yasinda oglusumu 23 yasinda pamukprensesimi dogurdum onlara iyi vakit ayirmak icin iyi yetistirmek icin 3. bebeyi yapmiyorum ama cok istiyorum ne dadi var ne ana ne baci herkes uzakta kucamda emzirdigim cocugu besigin icindemi diye baktigimda oldu herkesin icinde üstüme kustuklarida ama kurban olurum onlara bennn gecerr gecerr bir cocuk hep ayni kalmaz allah saglik versin bir anne ne kadar sakin olursa bebekte okadar sakindir deneyin görünn
 
Kizlar ya hepinizi anliyorum ve hak veriyorum ama inanin bazen hayat oyle gariplesiyor ki sikayet ettigin seye muhtac kaliyorsun. Kk' da hepimiz birseyler okuyoruz. Keske cocugum aglayabilse de sabaha kadar uykusuz kalsam, keske cok yaramazlik yapabilecek sagligi olsa da ben oyuncaklarini toplasam diye uzulen engelli bebek annelerini gorunce Allaha hep saglikli olsun, bizde saglikli olalim, Allah' in izniyle hallolur bir sekilde diyerek dua ediyorum.

Koalina Koalina Canim bende ilk hamile kaldigimda senin gibi dusunuyordum hatta hala ara ara dusunuyorum ya iyi anne olamazsam, ya dayanamazsam diye. İlk bebegimiz oldugu icin sanirim bu korkularimiz ama inan kimse 4/4 luk degil. Emin ol duygularina tepki gosterenler belki senden daha da yetersiz anneler ama farkinda degiller. Zamanla gececek cnm. Henuz anne degilim insallah Allah saglikli bebekler nasip eder bana da ama dusuncelerini, korkularini simdiden anliyorum hatta gecen esime dedim iki kisilik hayatimiz yakinda uc kisi olacak, boyle film izleyemeyecegiz, rahat olamayacagiz diye. Ama hep sukret sagliginiz yerinde, bebegin Allaha'a sukur iyi. Eger sukredecek birsey bulamazsak o zaman daha cok uzuluruz. Rabbim ferahlik versin sana insallah.
 
Koalina .!.:
İki çocukla hayat çok daha zordur eminim ama ben de hiç istemeden hamile kaldım.
İstemediğin halde neden garantiye almazsın kendşni değil mi? İşte o kafama tüküreyim.
Bakma ilk zamanlar gelen giden oldu ama şu an ben de yalnızım, gün içinde kapımı çalan yok. Bazen kayınvalidemlere gidiyoruz ama tek artısı yemek yemek ve iki insan görmüş olmak.
2.5 ay oldu, ağlamadan geçirdiğim bir günüm olmadığı gibi bazen daha büyük kriz zamnları yaşıyorum.
Büyüyünce nasıl bir bebek olacak orası da meçhul, belki daha fena kök söktürecek bana.
Velhasıl bu hayatım bitmiş, boşa yaşıyormuşum hissiyatı geçmiyor. Her güne kötü uyanıyorum demeyeyim zaten bölük pörçük olduğu için sanki o gün hiç bitip diğeri başlamıyor da sonsuza devam ediyor.
Tabi ki mutlaka bir çocuk yapın diyenler ortada yok, onlar da muhtemelen başı yanmayan kalmasın diye diyorlardı.
Ben bu hayatı hiç sevmediğim gibi anne olmaktan nefret ettim.
Keşkelerim bitmiyor.
Genişletmek için tıkla...

Seni çok iyi anliyorum. Bende kizim o yaştayken, hiç büyümüyeceğini düşünüyordum. Yorgunluktan ölüyordum, hem mama hem gögüs veriyordum.

Bebektende tam tepki alinmiyor. Sadece "iş" olarak görülüyor bebek, bezini değistir, sütünü ver ve uykusuz kal. Hormonlarda senin ile adeta dalga geçme modunda ve çildirmamak elde değil. Ben hatta o zaman "kim, niye 2inci çocuk yapar, millet çildirdimi"? diyordum ve kizim 2 yaşinda ve seneye ikincisini düşünür oldum.

Psikologa gitmeni tavsiye ederim. Keşke bende o dönem gitseydim diyorum. Ve biraz bekleyeceksin işte. 4. Aydan sonra daha fazla tepki veriyor bebek. 5-6 aylikken uyku eğitimi verip, uykunada kavuşursun.

Hiçbir zaman, hiçbirşey eskisi gibi olmayacak. Ancak zaman ile o özlem aziliyor. Beraber o kadar şey yaşiyorsunuz ki. Içindeki sevgi o kadar büyüyor ki. Bir bakmişsin anneliği artik çok sevmişsin.

Jasminium84 Jasminium84 Bence eğer imkanin varsa bir bakici bul. Yarim günlük bile gelse kârdir. Eşinde başka bir işe giremezmi? Tek başina iki çocuğa bakmakta hak degil ya, çok zordur eminim.
 
Koalina Koalina merhaba. Daha önceden de bahsetmiştim. Biri çok yakınım olmak üzere iki arkadaşım çok ağır lohusa depresyonu yaşadı. Ama onlar 5-6 ay neredeyse hiç bakmadılar bebeklerine. Yakınları geldi bakmaya. Gece de babaları baktı. Onlar ilaçlarını kullanıp, işe başladılar. Böyle olmasına rağmen süreç uzundu ve hemen iyileşemediler. Sizin de böyle bir imkânınız varsa bebeğe tamamen bakacak bir akraba veya yatılı bakıcı size iyi gelebilir. Bu arada eğer iş hayatınız varsa ona geri dönmeniz de size fayda sağlayabilir. Sosyal hayatınızı aktif hale getirmeniz de sizi olumlu yönde etkiler.
Siz öyle böyle de olsa bebeğinize bakıyor muşsunuz. Benim arkadaşım asla bakamıyordu. Bebeği gördüğü anda deliriyordu. Yanında olmadığı zamanda ruh gibi boş boş bakıyordu. Arada da anksiyete atakları geçiriyordu. Bebek iki aylık olduğunda doktorun isteğiyle işe başlamıştı. O iyileşti ise sizde iyileşirsiniz. Şimdi oğlu 3 yaşında ve çok seviyor oğlunu.
Bunu ikinci çocukta yaşadı üstelik. Birinci çocuğunda oldukça sağlıklıydı. Çok da keyifle büyüttü bebeğini. Yani anlayacağın bebeğine karşı duyguların, bebeğin var olması ile ilgili olmaktan ziyade, senin depresyonunun sebep olduğu duşuncelerinden kaynaklanıyor.
 
ferb .!.:
Koalina Koalina merhaba. Daha önceden de bahsetmiştim. Biri çok yakınım olmak üzere iki arkadaşım çok ağır lohusa depresyonu yaşadı. Ama onlar 5-6 ay neredeyse hiç bakmadılar bebeklerine. Yakınları geldi bakmaya. Gece de babaları baktı. Onlar ilaçlarını kullanıp, işe başladılar. Böyle olmasına rağmen süreç uzundu ve hemen iyileşemediler. Sizin de böyle bir imkânınız varsa bebeğe tamamen bakacak bir akraba veya yatılı bakıcı size iyi gelebilir. Bu arada eğer iş hayatınız varsa ona geri dönmeniz de size fayda sağlayabilir. Sosyal hayatınızı aktif hale getirmeniz de sizi olumlu yönde etkiler.
Siz öyle böyle de olsa bebeğinize bakıyor muşsunuz. Benim arkadaşım asla bakamıyordu. Bebeği gördüğü anda deliriyordu. Yanında olmadığı zamanda ruh gibi boş boş bakıyordu. Arada da anksiyete atakları geçiriyordu. Bebek iki aylık olduğunda doktorun isteğiyle işe başlamıştı. O iyileşti ise sizde iyileşirsiniz. Şimdi oğlu 3 yaşında ve çok seviyor oğlunu.
Bunu ikinci çocukta yaşadı üstelik. Birinci çocuğunda oldukça sağlıklıydı. Çok da keyifle büyüttü bebeğini. Yani anlayacağın bebeğine karşı duyguların, bebeğin var olması ile ilgili olmaktan ziyade, senin depresyonunun sebep olduğu duşuncelerinden kaynaklanıyor.
Genişletmek için tıkla...
On bakan varmış ama bana yok.
Ailem uzakta, kayınvalidemler uzakta.
İki tarafın da en iyi teklifi "getir bize bırak". Tamam da zaten bağ kurmaya çalıştığım bebeğimi bırakınca nasıl toparlayayım? Bakıcı da bulamıuoruz yani 2.5 aylık bebeği emanet edebileceğim referanslı biri yok. Falanca demiş ki çocuk bakarım şeklinde insanlar var ama kimler, nasıllar, daha önce nasıl çocuk bakmışlar bunlar yok.
Eve bakıcı şu anki maddi durumda zaten mümkün değil, bütün bu sebeplerden bir adım ilerleyemiyorum. Daha iyi hissettiğim zamanlar artsa da kötü olduğum zamanlar yine aynı gerçek değilmiş hissi çörekleniyor.
 
ferb .!.:
Koalina Koalina merhaba. Daha önceden de bahsetmiştim. Biri çok yakınım olmak üzere iki arkadaşım çok ağır lohusa depresyonu yaşadı. Ama onlar 5-6 ay neredeyse hiç bakmadılar bebeklerine. Yakınları geldi bakmaya. Gece de babaları baktı. Onlar ilaçlarını kullanıp, işe başladılar. Böyle olmasına rağmen süreç uzundu ve hemen iyileşemediler. Sizin de böyle bir imkânınız varsa bebeğe tamamen bakacak bir akraba veya yatılı bakıcı size iyi gelebilir. Bu arada eğer iş hayatınız varsa ona geri dönmeniz de size fayda sağlayabilir. Sosyal hayatınızı aktif hale getirmeniz de sizi olumlu yönde etkiler.
Siz öyle böyle de olsa bebeğinize bakıyor muşsunuz. Benim arkadaşım asla bakamıyordu. Bebeği gördüğü anda deliriyordu. Yanında olmadığı zamanda ruh gibi boş boş bakıyordu. Arada da anksiyete atakları geçiriyordu. Bebek iki aylık olduğunda doktorun isteğiyle işe başlamıştı. O iyileşti ise sizde iyileşirsiniz. Şimdi oğlu 3 yaşında ve çok seviyor oğlunu.
Bunu ikinci çocukta yaşadı üstelik. Birinci çocuğunda oldukça sağlıklıydı. Çok da keyifle büyüttü bebeğini. Yani anlayacağın bebeğine karşı duyguların, bebeğin var olması ile ilgili olmaktan ziyade, senin depresyonunun sebep olduğu duşuncelerinden kaynaklanıyor.
Genişletmek için tıkla...

Merhaba, bahsettiğiniz iki arkadaşınız o süreçte bebekleri emzirdiler mi acaba? Bakamıyorlardı bile yüzlerine demişsiniz. Ben bunu merak ediyorum başlangıçtan itibaren bebeğe anne sütü verilmezse olumsuz bir durum oluşuyor mu? Bir de tekrar işe başlayınca hızla düzeldiler mi, iyi hissettiler mi kendilerini?

Bebeğe bakacak aileden kimse yoksa bahsettiğiniz çok zor, arkadaşlarınız çok şanslıymış yine de.
 
Bilimsel olarak doğruluk payı var mıdır bilemem fakat bana gore lohusa depresyonu emzirme süreci boyunca devam ediyor. Lohusalık 40 gün degil bence 2 yıl :-)
Yanı ben bu anlatılanları okuyunca sanki geçmişimi birisi yazmis gibi hissettim. Suan 3 yıl oldu. Hala ara ara diyorum ben onceden daha mutluydum diye. 1 yıl gece yerinegundiz uyumayı tercih eden, 2 yıl gaz sancılı kusmalı ağlamalı huysuz bir bebekle çoğu zaman yalniz gecti. Depresyonun da dibine vurdum. Galiba ben de anaclik da Yok. O bunalimli hallerin geçecek ama umarım benim gibi 2 yıl sürmez. Istemedigin bir anda olunca biraz da şok oluyor insan galiba. Ben durumu kabullenene kadar dogum yapmistim sonrası tam bir kaostu zaten. Şimdi 2. Cocuk soruyor herkes bana. Benim 2 yılımda yanimda olmayan herkes. Bunu düşünmek bile beni depresyona sokamaya yetiyor. Ic karartmak istemem ama kendimi gordum sadece.
 
Pride_ .!.:
Merhaba, bahsettiğiniz iki arkadaşınız o süreçte bebekleri emzirdiler mi acaba? Bakamıyorlardı bile yüzlerine demişsiniz. Ben bunu merak ediyorum başlangıçtan itibaren bebeğe anne sütü verilmezse olumsuz bir durum oluşuyor mu? Bir de tekrar işe başlayınca hızla düzeldiler mi, iyi hissettiler mi kendilerini?

Bebeğe bakacak aileden kimse yoksa bahsettiğiniz çok zor, arkadaşlarınız çok şanslıymış yine de.
Genişletmek için tıkla...
Biri kesmiş emzirmemiş. Ama çok yakın olan arkadaşım ilk aylar pek emzirmedi. Sonra ki zamanlarda ilaç sonrası olan sütünü attı. Gece yarısı emzirdi. emziremediği, yüzüne bile bakamadığı dönemler ilk bir ay. Sonra ilaçlar etkisini gösterdikçe ufak ufak bebeği ile ilgilendi tabii. Ama tam olarak benimsemesi daha uzun sürdü.
İşe başlayınca hızla düzelmediler ama evden uzaklaşmak ikisine de iyi geldi.
 
ayluni .!.:
Bilimsel olarak doğruluk payı var mıdır bilemem fakat bana gore lohusa depresyonu emzirme süreci boyunca devam ediyor. Lohusalık 40 gün degil bence 2 yıl :-)
Yanı ben bu anlatılanları okuyunca sanki geçmişimi birisi yazmis gibi hissettim. Suan 3 yıl oldu. Hala ara ara diyorum ben onceden daha mutluydum diye. 1 yıl gece yerinegundiz uyumayı tercih eden, 2 yıl gaz sancılı kusmalı ağlamalı huysuz bir bebekle çoğu zaman yalniz gecti. Depresyonun da dibine vurdum. Galiba ben de anaclik da Yok. O bunalimli hallerin geçecek ama umarım benim gibi 2 yıl sürmez. Istemedigin bir anda olunca biraz da şok oluyor insan galiba. Ben durumu kabullenene kadar dogum yapmistim sonrası tam bir kaostu zaten. Şimdi 2. Cocuk soruyor herkes bana. Benim 2 yılımda yanimda olmayan herkes. Bunu düşünmek bile beni depresyona sokamaya yetiyor. Ic karartmak istemem ama kendimi gordum sadece.
Genişletmek için tıkla...
Şunları söylemeseniz daha iyi değil mi?
 
Koalina Koalina Ara ara konunuzu takip ediyorum. Umarim en kisa sürede yasadiginiz sikintilar azalarak yok olur. Kazayla hamile kaldiginizi okumustum, benim merak ettigim nasil korunuyordunuz?
 
Koalina .!.:
İki çocukla hayat çok daha zordur eminim ama ben de hiç istemeden hamile kaldım.
İstemediğin halde neden garantiye almazsın kendşni değil mi? İşte o kafama tüküreyim.
Bakma ilk zamanlar gelen giden oldu ama şu an ben de yalnızım, gün içinde kapımı çalan yok. Bazen kayınvalidemlere gidiyoruz ama tek artısı yemek yemek ve iki insan görmüş olmak.
2.5 ay oldu, ağlamadan geçirdiğim bir günüm olmadığı gibi bazen daha büyük kriz zamnları yaşıyorum.
Büyüyünce nasıl bir bebek olacak orası da meçhul, belki daha fena kök söktürecek bana.
Velhasıl bu hayatım bitmiş, boşa yaşıyormuşum hissiyatı geçmiyor. Her güne kötü uyanıyorum demeyeyim zaten bölük pörçük olduğu için sanki o gün hiç bitip diğeri başlamıyor da sonsuza devam ediyor.
Tabi ki mutlaka bir çocuk yapın diyenler ortada yok, onlar da muhtemelen başı yanmayan kalmasın diye diyorlardı.
Ben bu hayatı hiç sevmediğim gibi anne olmaktan nefret ettim.
Keşkelerim bitmiyor.
Genişletmek için tıkla...
Allah yardımcın olsun, aslında yanında birisi olsa en azından şu ruh halinden çıkana kadar sana yardımcı olsa sana iyi gelirdi
Benim en çok ihtiyaç duyduğum şey bi tanecik insan
Ne bileyim ben emzireyim sonra ona vereyim gazını çıkarsın o arada ben de bi banyoya gireyim iki lokma bişe yiyeyim ne bileyim beş Dk markete gidip geleyim
Ama bildiğim bişe var ki geçecek bugünler bak o konuda kendimi avutamıyorum ne saçma biliyorum geçeceğini ama :) ama geçecek İnan, tabii ki büyüdükçe sorumlulukların şekil değiştirecek ama kendine daha çok vakit ayırabileceksin, bazen birlikte bişeler yapmanın keyfine varacaksın
Doğumdan önce tek kızımla (şu anda 4,5 yaşında) hemen hemen her istediğimi yapabiliyordum yani evet hala sinemaya gitmek tek başına bişeler yapmak bi lükstü ama olsun zaten bunlara da alışmıştım
Sen de bi zaman sonra bu duruma geleceksin ama bu yaşa gelene kadar canı gönülden allahtan sana sabır ve güç vermesini diliyorum
 
Kaswa_ .!.:
Seni o kadar iyi anlıyorum ki. Kızım dogdugunda oğlum 20' aylıktı. Ve kızım koliğin dibiydi. Hayatımda öyle bi sıkıntı hatırlamıyorum. Ama kesinlikle geçecek. Ne kadar zorlanıyosan bi o kadar güzellik seni bekliyor. Zahmet olmadan rahmet olmaz.
Şimdi uyanıp el ele tutuşup yanıma geliyorlar sabah. Birlikte yarım saat sarılıp öpüşüyoruz. Bıcır bıcır bişeyler anlatıyolar falan. Hele iki kardeş arasındaki diyalogları beni benden alıyor :KK70:
Büyüyecekler.. Hemde cok hızlı.. İyi ki diyeceksin... :)
Genişletmek için tıkla...
Biliyorum aslında büyüyecek ve bugünler geçecek hatta ne çabuk geçmiş diyeceğim
Biliyorum da içinde bulunduğun depresyona engel olamıyorum :KK43:
Her ikisi de kıymetlim benim saçlarının teline bi zarar gelsin dünyayı yakarım, gözlerinin içine bakınca kalbim sızlıyor sevgimden ama bi yandan da bugünler hiç geçmeyecekmiş gibi ben hep uykusuz kalacakmışım gibi hep banyoya girmeyi bile hasretle bekleyecekmişim gibi ve ufaklık hep ağlayacak büyük de kıskançlıktan devamlı hırçın olacakmış gibi geliyor
Depresyonun dibini gördüm galiba
Bi de yalnızlık iyi gelmedi bana bazı zamanlar çıldırma noktasına geliyorum ve bu zamanda yalnız bıraktıkları için hayatımdaki çoğu kişiyi silip atmak istiyoru. :KK43:
 
Arya_Stark01 .!.:
Seni çok iyi anliyorum. Bende kizim o yaştayken, hiç büyümüyeceğini düşünüyordum. Yorgunluktan ölüyordum, hem mama hem gögüs veriyordum.

Bebektende tam tepki alinmiyor. Sadece "iş" olarak görülüyor bebek, bezini değistir, sütünü ver ve uykusuz kal. Hormonlarda senin ile adeta dalga geçme modunda ve çildirmamak elde değil. Ben hatta o zaman "kim, niye 2inci çocuk yapar, millet çildirdimi"? diyordum ve kizim 2 yaşinda ve seneye ikincisini düşünür oldum.

Psikologa gitmeni tavsiye ederim. Keşke bende o dönem gitseydim diyorum. Ve biraz bekleyeceksin işte. 4. Aydan sonra daha fazla tepki veriyor bebek. 5-6 aylikken uyku eğitimi verip, uykunada kavuşursun.

Hiçbir zaman, hiçbirşey eskisi gibi olmayacak. Ancak zaman ile o özlem aziliyor. Beraber o kadar şey yaşiyorsunuz ki. Içindeki sevgi o kadar büyüyor ki. Bir bakmişsin anneliği artik çok sevmişsin.

Jasminium84 Jasminium84 Bence eğer imkanin varsa bir bakici bul. Yarim günlük bile gelse kârdir. Eşinde başka bir işe giremezmi? Tek başina iki çocuğa bakmakta hak degil ya, çok zordur eminim.
Genişletmek için tıkla...
Bakıcı ben işe başlayınca mecbur başlayacak ama erkenden alma şansım yok çünkü eşimin işi ciddi sallantıda önümüzü göremiyoruz o yüzden benim Evde olduğum süreçte olabildiğince kenara para atıp allah korusun ama işten falan çıkarılırsa yeni iş bulana kadar olanla idare edebilelim
Başka iş arıyor ama işte koşullar malum iş yok ki girsin:KK43:
Çok zor hem de, bi de büyük de kıskançlık da olduğu için ne zaman ufaklıkla ilgilenmeye kalksam onun da ya çişi geliyor ya acıkıyor ya oyun istiyor ya da ufacık bişeyden canı yanmış ağlıyor oluyor
Ehhhhh bi de ikisinin arasında denge kurmaya çalışmak şu ruh halimle o kadar zor ki, zaten bitik vaziyetteyim çok yorucu geliyor o yüzden
Çok Kırgınım herkese bu da yoruyor beni
Zor geçiriyorum bu süreci bilmiyorum nasıl geçecek
 
Sadece şunu yazmak istedim , 3 aylikmis daha cok cok erken zaten emin olun aylar sonra bu duygularınızdan kırıntı bile kalmayacak .
Kendi gece aralıksız uyumaya başladığında , kendi kendine oynayama başladığında ve kreşe gitmeye başladığında sizde eski hayatınıza %90 geri döneceksiniz zaten :)
Sadece biraz daha sabır .
 
_Rosebud_ .!.:
Bakıcı ben işe başlayınca mecbur başlayacak ama erkenden alma şansım yok çünkü eşimin işi ciddi sallantıda önümüzü göremiyoruz o yüzden benim Evde olduğum süreçte olabildiğince kenara para atıp allah korusun ama işten falan çıkarılırsa yeni iş bulana kadar olanla idare edebilelim
Başka iş arıyor ama işte koşullar malum iş yok ki girsin:KK43:
Çok zor hem de, bi de büyük de kıskançlık da olduğu için ne zaman ufaklıkla ilgilenmeye kalksam onun da ya çişi geliyor ya acıkıyor ya oyun istiyor ya da ufacık bişeyden canı yanmış ağlıyor oluyor
Ehhhhh bi de ikisinin arasında denge kurmaya çalışmak şu ruh halimle o kadar zor ki, zaten bitik vaziyetteyim çok yorucu geliyor o yüzden
Çok Kırgınım herkese bu da yoruyor beni
Zor geçiriyorum bu süreci bilmiyorum nasıl geçecek
Genişletmek için tıkla...

Ben ne diyecegimi bilemedim. Keske destek olabilsem sana. Cok yorulmussundur hem ruhen, hem fiziksel olarak. Sadece klasik olarak bu zamanlarda gecer demek istiyorum. Bunaldikca burda yaz. Annenden, kv'denden destek alabiliyorsan al. Umarim esin ya is degistirir yada simdiki isi daha saglam olur.
 
Koalina .!.:
Şunları söylemeseniz daha iyi değil mi?
Genişletmek için tıkla...
Sen bebeğini degil anneliği sevmiyorsun koalina. Sorumluluk almak bir bebege bakmak hayatini kisitlamak bunlardan mutsuzsun. Guvendigin icinin rahat ettigi birisini bul annen kv bakici olur. Onlar cocugun bakimini yapsin sen sadece sevgini ver. O zaman mutlu olursun. Sende bebekte mutlu olur. Bebek bakimi hayatinin kisitlanmasi seni üzen. Birde büyudugunde gecer falan diyolar ya gecmicek. Bende ayni senin gibiyim cunku 3 yasinda oglum var ve hala cocuk bakimini sewmiyorum. Yedir içir giydir. Ama oglumu seviyorum. Sendekide bu iste o yuzden kendini bosa üzme
 
Arya_Stark01 .!.:
Ben ne diyecegimi bilemedim. Keske destek olabilsem sana. Cok yorulmussundur hem ruhen, hem fiziksel olarak. Sadece klasik olarak bu zamanlarda gecer demek istiyorum. Bunaldikca burda yaz. Annenden, kv'denden destek alabiliyorsan al. Umarim esin ya is degistirir yada simdiki isi daha saglam olur.
Genişletmek için tıkla...
Çok teşekkür ederim yazınla destek olmaya çalışman bile çok değerli
Annem ne yazık ki hamileliğimi istemediği için benimle ipleri koparmış durumda
En son iki hafta önce ciddi tartıştık, içimden sana iyi olmak gelmiyor çünkü sana karşı duygum kalmadı dedi :KK43:
Kayınvalidem de sağolsun elinden geleni yapmaya çalışıyor ama çok yaşlı ancak evinden yemek yaparak falan yardım edebiliyor yanımda kalması zor
İnşallah dediğin gibi eşimin hayırlısıyla daha düzgün daha olumlu koşulları olan bi işe girer de o da biz de rahat ederiz
 
Mailela .!.:
Sen bebeğini degil anneliği sevmiyorsun koalina. Sorumluluk almak bir bebege bakmak hayatini kisitlamak bunlardan mutsuzsun. Guvendigin icinin rahat ettigi birisini bul annen kv bakici olur. Onlar cocugun bakimini yapsin sen sadece sevgini ver. O zaman mutlu olursun. Sende bebekte mutlu olur. Bebek bakimi hayatinin kisitlanmasi seni üzen. Birde büyudugunde gecer falan diyolar ya gecmicek. Bende ayni senin gibiyim cunku 3 yasinda oglum var ve hala cocuk bakimini sewmiyorum. Yedir içir giydir. Ama oglumu seviyorum. Sendekide bu iste o yuzden kendini bosa üzme
Genişletmek için tıkla...
Geçmeyip napıyorsunuz?
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

hanyolcuhanciyolcu
Ben mi yanlış yapıyorum?
Yorumlar
5
Görüntüleme
450
oralardamevsimyazmi
oralardamevsimyazmi
A
Eşimin ailesiyle yaşadığım son durum
2 3
Yorumlar
52
Görüntüleme
3K
suzan3333
S
pumpkiinn
Akıl rica edeceğim..
2
Yorumlar
34
Görüntüleme
2K
Cattyhol
Cattyhol
Z
Annemle aram çok kötü
2
Yorumlar
32
Görüntüleme
2K
Tardis_2718
Tardis_2718
B
Esim benimle tanisirken baskasiyla yazisiyormus
2 3
Yorumlar
57
Görüntüleme
2K
Cicek Kiz
Cicek Kiz
X