Sinemaya gidemiyor olabilirsiniz, normal, benim de oğlum küçükken bırakacak kimse olmadığı için gidemiyordum. Ama biri olsa, kesin bırakırdım, giderdim.Yanilmiyorsam konu sahibi hamile olduğunda da cok karasizdi cok isteyerek hamile kalmamistı ....
Suan lohusaligin etkisi diyemeyecem...
Diyecek cok sey varda bisey diyemiyorum..farkli yasam tarzlari olunca insan bisey diyemiyor...
5.5 yildir sinema yuzu gormuyoruz esimle istesem belki o ortami yakalardim ... ama kizimi uyurken bile ozluyorum benim dunyam kızım. ..
Bende turist rehberiyim ne yazıkki suan meslegimi yapamiyorum ...cok sukur kızım cook sosyal biri krese gitti ve suan anaokulunda hic sorun yasamadik.. herkesin çocuğu aglarken benim kizim anne babayi öptü ogretmen elinden tuttu sınıfa gecti.... müdür odasinda aglayan bendim beni teselli ettilerSinemaya gidemiyor olabilirsiniz, normal, benim de oğlum küçükken bırakacak kimse olmadığı için gidemiyordum. Ama biri olsa, kesin bırakırdım, giderdim.
Bütün dünyanın çocuk olması iyi bir şey değil. Büyüdükçe göreceksiniz ki çocuk sizden ayrılmak isteyecek zaten yavaş yavaş.
Ayrıca annesinin başka uğraşları olması, sosyal olması, çalışması filan gurur duyacağı bir şey olacak.
Ben çalışmıyorum şu anda, zamanımı ayırmam gereken başka işlerim var ama oğlum küçükken çalışıyordum, bir de üniversitede eğitim alıyordum. O zamanlar okuluma geldiğinde, ya da eski bir öğrencimle filan karşılaştığımızda bayılıyor oğlum. Bir ara tur rehberliği yaptım, grubun başında benim olmam, işlemlerini yaptırıp götürüp getirmem çok hoşuna gidiyor, ben sess’İn oğluyum diye tanıtıyordu kendini havaalanında filan.
Hayatın içinde olmayı istemek, çocuktan başka uğraşlar aramak, ya da kendi düzeninden mutlu bir insanın çocuk geldiğinde adapte olamaması çok normal ve sağlıklı bir şey zaten.
sizin dogumunuz sonbahar/kişa gelince biraz da o etkiledi canim. Hava sogumadan once cok guzel cikiliyordu bebekle de yurunuyordu 1 cay iciliyordu. Hava soguyunca eve tikildik. Ben de avmye sokmak istemiyorum. Bim var burada avm'm olduKoalina kendini onun bakıcısı gibi düşün bence bir süre.
Ben kendimi sorguluyorum çocuk konuşmaya başlayıp bana anne diyene kadar ben de anneyim ben diye düşünemeyeceğim sanırım.
Eve yavru kedi getirmiş gibi hissediyorum. :)
bakımını yapmak kendini yırtarcasına ağlamadığı anlarda hoşuma gidiyor
Bazen de çaresiz hissediyorum ki bence çok normal. O esnada eşim yanımdaysa ona veriyorum ve gevşemeye çalışıyorum. Senin annen ve kayınvaliden varmış şanslısın, biraz kendine zaman ayırabilirsin. Ben ne yapayım? Bende ikisi de yok :) bazı günler eşim beni dışarı çıkarıyor avm ye falan. O bebekle arabada bekliyor ben geziyorum. Arabada ikisini bırakıp arkama bile bakmıyorum1 saat bile o eski ben olmak öyle iyi geliyor ki. Gerçi döndüğümde bebeği çok özlemiş oluyorum. :) ama kendime alan yaratmazsam da bunalırım.
Mükemmeliyetçi olmayı bırakıp işleri biraz daha akışına bırakmanı tavsiye ederim.
Katılıyorum, ben de 4 senedir tüp bebek tedavisindeyim. Plansız bir bebek olmayacak her halükarda :) ama bu kadar istememe rağmen biliyorum ki zorlanacağım. Özellikle ilk bir kaç ay zor alışana kadar.Herkesin evladına sağlıklı uzun ömürler diliyorum, bebek hasretiyle yanan kadınlara da bebek sahibi olmak nasip olsun.
Yorumunuza katılıyorum, biz robot değiliz insanız, anne olunca uyku, yemek gibi ihtiyaçlarımız sona ermiyor, sosyal hayatımız bitmiyor, aslında bence çoğumuz yorgunluktan bitap düşünce birileri biraz baksa da uyusam, birileri biraz ilgilense de azıcık dışarı çıkıp soluk alsam diye içimizden geçiriyoruz ama bizde annelik öyle bir yere konulmuş ki şikayet etmek yasak, hemen anneliğiniz sorgulanıyor, kötü anne oluveriyorsunuz, kusura bakılmasın ama hepimiz kendimizi mükemmel anne olarak görüyor bir diğerinin anneliğini beğenmiyoruz, öyle ki şimdi burada bir tanemizin 5 çocuk büyütmüş kayınvalidesi çıksa evladım bebeğin sırtına yelek giydir dese vay ben anneliği beceremiyorum mu da karışıyor deyip kıyameti koparırız, o ne bilir çocuk yetiştirmeyi der kapatırız konuyu, biraz daha karışırsa olayı eşimize havale ederiz, bizim anneliğimize kimse karışamaz laf söyleyemez çünkü, ama biz herkesin anneliğine karışırız.
Açalım anne çocuk konularını, uykusuzluktan yorgun düşen, kolik bebekleriyle ne yapacağını şaşıran, uykusuzluktan perişan olan anneleri okuyalım, bebek yoruyor çünkü, kendinizi çaresiz hissettiğiniz zamanlar oluyor, bebek diye yanıp tutuşsak da, güle oynaya doğuma gitsek de o yorgunluk o uykusuzluk o yetememe duygusu var ya, insanın sinirlerini harap ediyor, bir de eşiniz yardım etmiyor, sizi yalnız bırakıyorsa daha kötü oluyorsunuz.
Merak ettim niyeyse kızınız mı var oğlunuz muKoalina kendini onun bakıcısı gibi düşün bence bir süre.
Ben kendimi sorguluyorum çocuk konuşmaya başlayıp bana anne diyene kadar ben de anneyim ben diye düşünemeyeceğim sanırım.
Eve yavru kedi getirmiş gibi hissediyorum. :)
bakımını yapmak kendini yırtarcasına ağlamadığı anlarda hoşuma gidiyor
Bazen de çaresiz hissediyorum ki bence çok normal. O esnada eşim yanımdaysa ona veriyorum ve gevşemeye çalışıyorum. Senin annen ve kayınvaliden varmış şanslısın, biraz kendine zaman ayırabilirsin. Ben ne yapayım? Bende ikisi de yok :) bazı günler eşim beni dışarı çıkarıyor avm ye falan. O bebekle arabada bekliyor ben geziyorum. Arabada ikisini bırakıp arkama bile bakmıyorum1 saat bile o eski ben olmak öyle iyi geliyor ki. Gerçi döndüğümde bebeği çok özlemiş oluyorum. :) ama kendime alan yaratmazsam da bunalırım.
Mükemmeliyetçi olmayı bırakıp işleri biraz daha akışına bırakmanı tavsiye ederim.
Bende turist rehberiyim ne yazıkki suan meslegimi yapamiyorum ...cok sukur kızım cook sosyal biri krese gitti ve suan anaokulunda hic sorun yasamadik.. herkesin çocuğu aglarken benim kizim anne babayi öptü ogretmen elinden tuttu sınıfa gecti.... müdür odasinda aglayan bendim beni teselli ettiler
Bebeğim kızMerak ettim niyeyse kızınız mı var oğlunuz mu
İnsanız sonuçta, melek değiliz, hepimizin kusurları var, sabırsız anları var, insan olmanın doğası bu çünkü, kusursuz insan var mı?Katılıyorum, ben de 4 senedir tüp bebek tedavisindeyim. Plansız bir bebek olmayacak her halükarda :) ama bu kadar istememe rağmen biliyorum ki zorlanacağım. Özellikle ilk bir kaç ay zor alışana kadar.
Çok saçma acıları yarıştırmak, diğeri başka türlü bir sızı ama bebekle zorlanan, artık dünyası değişen bir kadına üzülmeye hakkı yokmuş, bunları hissettiği için eksik anneymiş muamelesi yapmak çok ayıp.
Ben çocuğunun olması ve olmaması durumunu da yaşadığım için iki psikolojiyi de anlıyorum.
Az önce bir komşumuzun gelininin bebek mevlidi yaptığını, bütün herkesi davet etmişken beni çağırmadığını öğrendim. O sırada başka bir komşum bilmeden konuyu açtığı için arada duymuş oldum.
Evet üzücü ama elmalarla armutları birbirime karıştırıp, acıları yarıştırmamak lazım.
Uyumayan Bebeğine bağıran komşuma, ne kadar kıymetli, ne zorluklarla oluyor bilse diye düşünürken, biraz sonra dersini yapmayan oğluma kendim bağırdığımı fark edince gülümsedim. Böyle bir şey bu :)
Yüzbin kez beğenmek istiyorum.Daha önce de benzer konuya yazmışımdır mutlaka. Çocuklarımı çok seviyorum ama anneliği sevmiyorum. İki duyguyu birbirine karıştırmamak lazım.
Sevmek zorunda da değilim. Etrafımdaki çoğu anne b.k temizlemekten bile keyif aldıklarını anlatır bilmem artık yalan mı gerçek mi? Ben alamam.
0-2 yaş dönemlerini hatırlamak dahi istemiyorum. Fotoğraflara bakmak bana keyif vermiyor. Aksine tüylerim diken diken oluyor.
Bunları hissetmemin en büyük sebebi eşimin yoğun mesai saatleridir. Hiçbir şekilde yanımda olamamasıdır.
O yoğun mesailer sonrası ne oldu ne kazandık bilmiyorum. Madalya olarak ziftin kökünü verirler galiba.
Velhasıl eşinden muhakkak destek al ya da başka birinden. Kendine ne yap et zaman ayır günlük 1 saat bile olsa.
Yine en az 8 kere kalkmış oldugum bir gecenin sabahında oğlum, bezinden taşan kakasını yüzüme sürerek uyandırmıştı beni :))Daha önce de benzer konuya yazmışımdır mutlaka. Çocuklarımı çok seviyorum ama anneliği sevmiyorum. İki duyguyu birbirine karıştırmamak lazım.
Sevmek zorunda da değilim. Etrafımdaki çoğu anne b.k temizlemekten bile keyif aldıklarını anlatır bilmem artık yalan mı gerçek mi? Ben alamam.
0-2 yaş dönemlerini hatırlamak dahi istemiyorum. Fotoğraflara bakmak bana keyif vermiyor. Aksine tüylerim diken diken oluyor.
Bunları hissetmemin en büyük sebebi eşimin yoğun mesai saatleridir. Hiçbir şekilde yanımda olamamasıdır.
O yoğun mesailer sonrası ne oldu ne kazandık bilmiyorum. Madalya olarak ziftin kökünü verirler galiba.
Velhasıl eşinden muhakkak destek al ya da başka birinden. Kendine ne yap et zaman ayır günlük 1 saat bile olsa.
Bekarken bile çocuklarımın isimleri hazırdı,o kadar hazırdım anneliğe.Daha önce de benzer konuya yazmışımdır mutlaka. Çocuklarımı çok seviyorum ama anneliği sevmiyorum. İki duyguyu birbirine karıştırmamak lazım.
Sevmek zorunda da değilim. Etrafımdaki çoğu anne b.k temizlemekten bile keyif aldıklarını anlatır bilmem artık yalan mı gerçek mi? Ben alamam.
0-2 yaş dönemlerini hatırlamak dahi istemiyorum. Fotoğraflara bakmak bana keyif vermiyor. Aksine tüylerim diken diken oluyor.
Bunları hissetmemin en büyük sebebi eşimin yoğun mesai saatleridir. Hiçbir şekilde yanımda olamamasıdır.
O yoğun mesailer sonrası ne oldu ne kazandık bilmiyorum. Madalya olarak ziftin kökünü verirler galiba.
Velhasıl eşinden muhakkak destek al ya da başka birinden. Kendine ne yap et zaman ayır günlük 1 saat bile olsa.
Daha önce de benzer konuya yazmışımdır mutlaka. Çocuklarımı çok seviyorum ama anneliği sevmiyorum. İki duyguyu birbirine karıştırmamak lazım.
Sevmek zorunda da değilim. Etrafımdaki çoğu anne b.k temizlemekten bile keyif aldıklarını anlatır bilmem artık yalan mı gerçek mi? Ben alamam.
0-2 yaş dönemlerini hatırlamak dahi istemiyorum. Fotoğraflara bakmak bana keyif vermiyor. Aksine tüylerim diken diken oluyor.
Bunları hissetmemin en büyük sebebi eşimin yoğun mesai saatleridir. Hiçbir şekilde yanımda olamamasıdır.
O yoğun mesailer sonrası ne oldu ne kazandık bilmiyorum. Madalya olarak ziftin kökünü verirler galiba.
Velhasıl eşinden muhakkak destek al ya da başka birinden. Kendine ne yap et zaman ayır günlük 1 saat bile olsa.
Maşallah Allah uzun güzel ömür versinBebeğim kız