Bebekli Hayat Bana Göre Değilmiş

Tüm torunlar dedelerinin ninelerinin yanında mı? Babaannemin 2 torunu var biri yurtdışında senede 1 zor görebiliyor, ben de uzağım anca telefondan...Anneannemin 12 torunu var, kendi çocukları dışında hepsinin hayat gailesi var öyle mıç mıç değiliz, küçükken zaman boldu bir araya gelirdik şimdi nerde...

Bayram seyran oluyor, ziyaretler bitse de dinlensem diyorum, boş muhabbetler, yorgun bir zihin ve beden...Maalesef durum böyle.

Sırf yaşlanınca tek olmayayım diye çocuk yapılmaz.
Ne icin yapilir peki?
illa dedenin altini temizlemek gerekmiyor,surekli dipdibe olmaktanda bahsetmiyorum. Ben aile kavraminin kutsalligina inaniyorum.bayramda seni unutmayan birilerinin oldugunu, halini hatirini soran birinin oldugunu bilmek bile yeter. Cunku aile disinda kimse kalmiyor bir zaman sonra, siz yalnizligi tercih ediyorsaniz ne mutlu, tercih meselesi
 
Ben lohusalık sendromu yaşamamış şanslılardanım. Hamileliğim planlı değildi hatta epey geç öğrenmiştim. Değiştiremiyorsam durumu kabul eder uyum sağlarım genelde. Bu özelliğim işe yaradı galiba. Ben hep tek baktım kızıma. Sıkıldığım, bunaldığım, ondan önceki rahatlığımı özlediğim elbette oldu. İnsanız sonuçta, eşimle bile evlendiğime pişman olduğum zamanlar oluyor. Çocuk gelişimiyle ilgili eğitim almış biri olmakta benim işimi kolaylaştıran bir durum oldu. Hep aklıma “ çocuğun en önemli ihtiyacı benim sevgim, ilgim” bilgisini getirip kendimi telkin etmeye çalıştım.
Yaşadığınız, hissettiğiniz şeyler çok insani duygular, başa çıkamayacak duruma geldiğinizde bir uzmandan yardım almanın işinizi kolaylaştıracağını sakın unutmayın. Maddi anlamda zorlanırım diyorsanız devlet hastanelerine gidebilirsiniz ( eşinizede gerekebilir).
Bazı yorumlar epey can sıkıcı. biz uğraşıyoruz olmuyor, nasıl kıymetini bilmezsin tarzı yorum yapan arkadaşlar bu iş belli bir kontenjan dahilinde yapılıyorda konu sahibi sizin hakkınızı çalmış gibi yorum yapmayın. Bir kadının fiziksel ve duygusal olarak en zayıf halidir lohusalık, siz inciniyorsunuz diye konu sahibini incitmeye çalışmanın manası yok. Herkes kendi kaderini yaşıyor, iyi veya kötü.
 
Ne icin yapilir peki?
illa dedenin altini temizlemek gerekmiyor,surekli dipdibe olmaktanda bahsetmiyorum. Ben aile kavraminin kutsalligina inaniyorum.bayramda seni unutmayan birilerinin oldugunu, halini hatirini soran birinin oldugunu bilmek bile yeter. Cunku aile disinda kimse kalmiyor bir zaman sonra, siz yalnizligi tercih ediyorsaniz ne mutlu, tercih meselesi
Ya aramazsa çocuklarınız? Bu ihtimal de var. Çocukları belli misyonlar yükleyerek dünyaya getirirseniz büyük ihtimalle hayal kırıklığı yaşarsınız.
 
Yılın cefakar fedakar saçlarını süpürge eden çocugu için yasamayı unutan, cocugunu kucağına alir almaz büyük bir aşkla mutluluk yumağı olan hem işte hem evde hem analıkta en mükemmel kadın kim seçildi merak ediyorum :))

Her insan bir değildir niye herkes kendisi ile kıyaslıyor anlamıyorum. En basitinden ben 4saatlik uyku ile gayet dinç olabilirken bir başkasına 6saat yetmez. Ben gece çocuk uyanınca geri uyutup hemen uykuya dala bilirken bir başkası hemen uyuyamaz tüm gece uykusuz kalır. Bu arkadas daha yeni doğum yapmış. Geçecek bunlar demek yerine neden yargılıyorsunuz. Sen hemen süper anne olabilmişsin ama herkes olmak zorunda değil.
 
Herkes mükemmel anne,fedakarlıkta zirve.
Herkesin kafasında bir anne modeli var ve o ideal,diğer tüm anneler de ona uymalı.

Anne olmak istememek de neymiş?
Dünyadaki en kutsal duygu.

Yaşın 35 çocuk düşünmüyorsun, cık cık cık,
5-6 yıl sonra istersin ama Allah vermez,
bu dediğimi unutma.

Bebeğini küçükken bakıcıya bırakıp işe gitmekte neymiş?
Olmaz,yasak,yurt dışında öyle yapmıyor kimse,hem ben pedagogum, izin vermiyorum bırakamazsın, canavar mısın sen?

Bebeğime bakmak,uykusuz kalmak beni zorluyor,kendime zaman ayıramıyorum.
Aaa olur mu hiç öyle şey?
Ne şükürsüzsün,kıymetini bil evladının.
Yıllarca çocuk sahibi olmaya uğraşanlara ayıp oluyor hem.

Lohusa sendromunda olabilir miyim?
Öyle bir şey yok ya, uyduruyorlar,
şımarıklığın adı depresyon olmuş.

Güzel ülkemin, güzel kadınları...
Ne güzel hepsini gözlemleyip yazmışsınız.
 
Selam herkese. Doğum yapalı 2 hafta oldu. İlk bir kaç gün ne olduğunu anlamadık geçti gitti ama günler geçtikçe anne olmak ve bebek bakımı bana ağır gelmeye bşladı. Kayınvalidem ve annem dönüşümlü kalıyorlar, ev işlerinde yardımcılar sağolsunlar. Bebeğim de çok sevmli, büyük bir aşk olmadı henüz ama seviyorum tabii ki, minik elleri, muhtaç hali içimi acıtıyor. Ama ben eski hayatımı çok özlüyorum, eşimi özlüyorum, deliksiz uyumayı özlüyorum, eşimle dizi izlerken uyuyakalmayı özlüyorum. Herkes geçecek diyor ama çok ruhum daralıyor, sanki büyük br hata yapmışım ve dönüşü yokmuş gibi geliyor. Bebeği bırakıp bir kaç kere dışrı çıktık, o uyuyunca ben de uyuyorum, rahatlatacak her şeyi yapıyorum ama eski düzenimi düzenimi çok özlüyorum.
Evde sürekli meme açık gezmek, pijama veya eşofmanla dolaşmak, uzun bir banyo sefası için vakit bulamamak çok sıkıcı. Bir yandan da sadece bana muhtaç bebeğime karşı vicdan azabı içinde kalmak çok can yakıcı. Her gün ağlamaktan sinirim bozuldu.
Eşim de hiç bir şey hissetmiyor bebeğe karşı, bana da manevi destek olamıyor. Acaba hiç mi bir şey hissetmeyecek hep böyle mi olacak, hayatım düzene girecek mi, 2 ay sonra işe başlayınca tempoyu kaldırabilecek miyim...
sizi anladım lohusalık ta,esiniz nasıl bisey hissetmiyor?
Cocugu yaparken hic konuşmadınız bunı ablacım.
Sizinki geçicidir muhteelemende.
Babanın hissizliğine üzüldüm.
Allah yardımcınız olsn.
 
:KK43: uzme canini bende tup bebekle anne oldum oyle seyler yasadimki maddi manevi Rabbim kucagini doldursun insallah.evet nekadar sanslilar farkinda bile degiller.
Manevi olarak kendimi eksik hissediyorum bi suçlu gibi.. kısmet artık.. sende hayırlısıyla sağlıkla büyüt bebeğini canım rabbim birlikte uzun ömürler nasip etsin
 
Ne icin yapilir peki?
illa dedenin altini temizlemek gerekmiyor,surekli dipdibe olmaktanda bahsetmiyorum. Ben aile kavraminin kutsalligina inaniyorum.bayramda seni unutmayan birilerinin oldugunu, halini hatirini soran birinin oldugunu bilmek bile yeter. Cunku aile disinda kimse kalmiyor bir zaman sonra, siz yalnizligi tercih ediyorsaniz ne mutlu, tercih meselesi

Yalnızlığı tercih mi ediyorum dedim? Ama sizin çizdiğiniz tablo çok ütopik. Ayrıca bazen insana kendi ailesi daha fazla zarar veriyor. Sizin aileniz iyi olabilir, çok bağlı da olabilirsiniz ama herkes böyle değil.

Neyse konuyu dağıttık, konu sahibi kusura bakmasın. Size de ailenizle mutlu günler dilerim.
 
Sağlıkla büyütün bebeğinizi.
Kızım 6 yaşında oglum 4.5 aylık iki doğumumda da aynı şeyleri hissettim. Gayet normal hisleriniz ama zamanla alışkanlık haline geliyor ve rahatlıyorsunuz.
Bebeğiniz büyüdükçe fikriniz değişecek. Size gülumseyip şirinlik yapmaya başlayınca iyiki diyeceksiniz.
Bol bol dinlenin,çevrenizin yardımını da geri çevirmeyin. Bunalınca bebeginizin karnı toksa verin biraz baksınlar. Siz de o ara kendinize vakit ayırın.
Henüz çok erken daha alışamadınız bebekli hayata ama zamanla herşey rutine binecek.
 
Sizinki silkelemek değil.
Her konuda 'ben bunları yaşadım sen ne yaşadın ki' alt metniyle iticilik sınırlarında geziyorsunuz.
Bir şeyleri anlatmanın yolu bu olmamalı.
ben size katiliyorum.
Mesela ben de babami lise 2de annemi de uni okurken kaybettim. Suan herkesin annesi yanindayken, lohusaliginda nazlarken kizina bebek gibi bakarken ben yalnizdim. Torunlarini hicbir zaman goremeyecekler. Varligini bile bilemeyecekler. 1 kere parka gidemeyecekler.

Herkes hergun bebegini ananeye birakirken benim cocugum ananeyi hic tanimayacak.

Bu benim cocugum olmuyor sukret/simarma tarzinda dusunenlerin bakis acisiyla dusunursem, her konuya girip annesiyle babasiyla ilgili konu acip sikayet edenlere, halinize sukredeceksiniz, zorluklarini anlatmayacaksiniz, anlasmak zorundasiniz vs yazmam lazim, neden cunku benim annem+babam yok :deli:

Yapmadim bunu, yapmam da cunku gercekten sacma. Olay kim daha cok çile çekti meselesiyse de onda da yarismak kolay, zira annem öldü birkac ay sonra evde yangin cikti, ayak ucumda bulunan elektrik sobasindan dolayi ölümden döndüm... Sabahina kalkip finallere girdim. Hocalara da gidip aglamadim not istemedim. O şartlarda BA aldim kendi hakkimla aldim.

Uzattim kusura bakmayin ama bu ayrimi yapmak istedim. Hayata o sekilde bakarsak yanariz yani isimiz zor...
 
Ya aramazsa çocuklarınız? Bu ihtimal de var. Çocukları belli misyonlar yükleyerek dünyaya getirirseniz büyük ihtimalle hayal kırıklığı yaşarsınız.

Aynen öyle. Annem bana sürekli, hayatımın tek anlamı sizsiniz, sizi doğurmasam hayatım çok boş olurdu vs diyor. Tüm hayatı, planları bizim adımıza kurulu. O kadar baskı yaratıyor ki bu bende. Keza kv de öyle. Hayata gelme sebebimin onları mutlu etmek olduğunu düşünüyorum bazen. Ama hayır! Ben bir bireyim ve kendimi gerçekleştirme hakkım var. Kimseyi mutlu etmek görevim değil, herkes kendini mutlu etmekle yükümlü bu hayatta. Başkalarının üzerine atmak kolaylık.
 
Koalina Koalina merak etme annelik duygusu öyle herkese gökten inmiyor. Ben de bebegime çok iyi bakmama rağmen, hep hata yaptığımı, hayatımın artık hep böyle olacağını falan düşünüp ağlıyordum, üstelik hamileliğim de korundugumuz halde kazara oldu ve ben hamileliğin son günlerine kadar ben anne olamam dedim. Doğduktan sonra bebeğimi seviyordum ama herhangi bir bebeği sevebileceğim gibiydi, küçük ve korunmasız tüm bebekleri sevebilirdim. Neyse şimdi 16 aylık ve benim herşeyim. Onu çok seviyorum. Eşimde çok seviyor bir yemek yemesi ya da dans etmesini görsem çok mutlu oluyorum.
Tek söyleyebileceğim geçecek bu günler sabredin 1 yıl sonra üzüleceksiniz onu hemen benimseyemediginize.
Tek tavsiyem uyku eğitimi ve kendi kendine yemek yeme alışkanlığının üzerine düşün yoksa sizin için çok daha zorlaşır.
 
Bazılarınız neye göre yorum yapıyorsunuz ben anlamıyorum.
Bakın şu konuda kimseyi konuşturmam, bebeğime gayet iyi bakıyorum ve bir çok anneden de iyi baktığım eminim. Bakma konusunda endeşem yok çünkü fazlasıyla yapıyorum.
Evet hiç bir zaman çocuk istemedim çünkü bir çocuğu hakkıyla büyütmenin ciddi zor olduğunu biliyorum ve görüyorum. Allah rızkını verir diye bir durum da yok. Bakın bebek doğmdan 15 gün önce eşimin işten çıkış haberini aldık. Maddiyatı düşünmeyiz derken şimdi en büyük problem oldu.
İçim merhamet dolu ona karşı. Annem geldi 10 günlüğüne, 5. Günü bugün daha ğladığını duymamıştı bugün kendsi ağlatana kadar çünkü mızırdnmaya başlayınca uykuda dahi olsam ışık hızıyla ihtiyacını karşılıyorum. Süt olsun diye her kalkmamda bir şeyler içiyorum, uykulu uykulu oturup sıcak çaylar demliyorum gecenin bir saati. Yani gayet fedakar bir insanım. Haliyle bu kadar düşünmek, bu kdar çocukla meşgul olmak beni yoruyor. Eski bomboş sadece kendimi düşündüğüm hayatımı arıyorum. Bu hissin ve mutsuzluğun da geçmesini istiyorum. Madem bakabiliyorum neden mutsuzum diye de mutsuz oluyorum.
Başkalarının müthiş annelik duygusu beni ilglendirmez, sizlere doğunca ulvi bir duygu bahşedilmiştir bana bahşedilmedi. Dünyam pembe olmadı. Ona rağmen iyi idare ettiğimi düşünüyorum tek eksiğim bu hayata alışabilmek...
Öncelikle Rabbım bebeğinize saglıklı uzun bır omur versin

Sızı cok ıyı anlıyorum evlendıgım andan itibaren hep bebegım olsun ıstemıstım olmadı tedaviler tup tedavisi gordum olmadı sonra mucize gibi hamile kaldım ama 37haftalıkken karnımdan oldu kızım 6ay psikolojik tedavi gordum

Sonra tup bebek tedavisi ile hamıle kaldım zor riskli bir hamilelik gecırdım

Dogumdan sonra 10gun annem yanımda kaldı dedıgınız gıbı hıc mutlu degıldım 10yıl beklemıstım kızımı
6gunde evde sınır krizi gecırdım ben yapamıyorum diye lohusalık depresyonunu fazlsıyla yasadım

Gececek emın ol biraz zamana ihtiyaç var
 
Bence profesyonel destek almalısın.
Evet herkes belli başlı endişeler taşıyor özellikle ilk 6 aylık dönem ama ben herkesin bu denli yaşadığını sanmıyorum. Evet lohusalık daha ağlak olmak, hormonların alt üst olması falan ama henüz 2 haftada bu noktaya gelmiş olman düşündürücü.
Realist bakmak gerekirse ilk 2 haftada henüz bir şey yaşamadın, daha gaz sancısı bile başlamamıştır. Yani arkadaşların genel olarak bahsettiği uykusuzluk ve sıkıntılı evre yenidoğan dönemi değil. Boşluktan mı sardın kendine diyeceğim de, bir garip dönem o aslında dolu da değilsin boş da. Alışma evresi belki de.
Bence çok geciktirmeden profesyonel destek al.
 
Selam herkese. Doğum yapalı 2 hafta oldu. İlk bir kaç gün ne olduğunu anlamadık geçti gitti ama günler geçtikçe anne olmak ve bebek bakımı bana ağır gelmeye bşladı. Kayınvalidem ve annem dönüşümlü kalıyorlar, ev işlerinde yardımcılar sağolsunlar. Bebeğim de çok sevmli, büyük bir aşk olmadı henüz ama seviyorum tabii ki, minik elleri, muhtaç hali içimi acıtıyor. Ama ben eski hayatımı çok özlüyorum, eşimi özlüyorum, deliksiz uyumayı özlüyorum, eşimle dizi izlerken uyuyakalmayı özlüyorum. Herkes geçecek diyor ama çok ruhum daralıyor, sanki büyük br hata yapmışım ve dönüşü yokmuş gibi geliyor. Bebeği bırakıp bir kaç kere dışrı çıktık, o uyuyunca ben de uyuyorum, rahatlatacak her şeyi yapıyorum ama eski düzenimi düzenimi çok özlüyorum.
Evde sürekli meme açık gezmek, pijama veya eşofmanla dolaşmak, uzun bir banyo sefası için vakit bulamamak çok sıkıcı. Bir yandan da sadece bana muhtaç bebeğime karşı vicdan azabı içinde kalmak çok can yakıcı. Her gün ağlamaktan sinirim bozuldu.
Eşim de hiç bir şey hissetmiyor bebeğe karşı, bana da manevi destek olamıyor. Acaba hiç mi bir şey hissetmeyecek hep böyle mi olacak, hayatım düzene girecek mi, 2 ay sonra işe başlayınca tempoyu kaldırabilecek miyim...
kız koalina hayırlı olsun tatlım merak etme şimdi ben oğlumdan önce yatıyorum yine uyuyakalabiliyorum yaş 3 :KK70:
 
Beklemediğim bir hamilelikti. Bazen keşke aldırsaydım diye düşünüyorum sonra bebeğime bakıp inanılmaz üzülüyorum dünyaya gelmesini engelleyecektim diye. O kadar mutsuzum ki anlatamam...
inanın geçiyor hepsi bir gülümsemesini dünyaya değişmiyorsunuz.
Bende ilk zamanlar öyleydim annem yanımdaydı ellemeye korkuyordum kızıma sonra dünyam oldu canım oldu
annem dönünce memlekete daha bi bağlandım kuzuma hatta ben 2 sene ücretsiz izne ayrılıp kızımı kendim büyüttüm iyikide bırakmamışım diyorum canımı benimle büyüdüğü için daha sakin mülayim bi çocuk herşeyini gördüm her anını yaşadım şimdi 3 yaşında.
sabır hepsi geçecek şimdi bunları yaşamanız cok normal.
aklına geldikçe böyle düşünceler al kucağına kokusunu içine çek bebeğinin bak gör mucizeyi.
 
X