Merhaba hayırlısı olsun inşallah en hayırlı zamanda bebeğini kucağına alırsın.Merhaba hanımlar.
Sebepsiz infertilite ile 3 yıl olacak bebek özlemi çekiyorum. Öncesinde de 2 yıl gibi bir süre şartların iyi olması için sabrettik korunduk. Adetlerim düzenliydi, sigara, sağlıksız yiyecek alışkanlığımız felan yok eşimle. İstediğimiz zaman 3 4 ay içinde olur İnşaAllah diye düşünüyordum hep. İlk 2 yıl sabrederken benden sonra evlenip hamileyim haberleri alınca üzülüyordum ama çok takmıyordum. Soranlara borcumuz çok şimdi acele etmiyoruz diyorduk. "bebek rızkıyla gelir, yap gitsin" "hadi daha neyi bekliyorsunuz ki!" vs. gibi söylemler sinirlendiriyordu ama gülüp geçiyordum.Rızkı veren Allah ama güzel şartlar sunmak önemsemek bizim elimizde. Arkadaşlardan , komşulardan aldığım gebelik haberleri, misafirlikte ilk defa tanıştığım gebelerin konuşmaları, eşimin akrabalarından gelen haberler, kuzenlerimin olan bebekleri... Bu süreçte hem isteyip hem sabretmek içine atmak hep. Çok hayal kurdum bu sürede. Normalde 1 yıl bekleme süresi her ay %15 20 gibi bir ihtimalin olduğunu bilmiyordum bu geç kalmış endişesiyle karışık stres üzüntü verdi. Daha 6, 7 ay olmuş denerken bir teyzenin yolda arabada oturup eşimi beklerken "sen niye yalnız oturuyorsun, çocuk yok mu?" demesi... Yok demem karşılığında "niye olmuyor mu?" diye sorması...
Ev tutacağım emlakçı nın 3. Çocukları olacakmış bize ondan bahsetmesi ve "sizde çocuk yok mu? Niye olmuyor mu yoksa?" demesi herkes içinde... (adam o kadar patavatsız biriydi ki ev için mecbur sabrettik.) Kayınvalidem normalde anlayışlı biridir ama bizi düşünüp incelik göstermediği şeyler oldu içim acıdı, çok üzüldüm hep. İlk yıl eşimin kuzeninin ultrason fotosunu attı bana sende gör diye. Öylesine meraktan gönderdi nisbet yapacak biri değil ya da ima. Ama ben üzülürüm diye düşünmedi, beklemek zorundayız biliyordu. Denemeye başladık olmuyor 7 ay olmuş, eşimin kuzeninin birinin ikizleri olacak bekliyorlar, diğerinin büyüdü 1 yaşına gelecek onun lafı sözü sevmeler... anlatmalar... Yine bizde üzülürüz belki demedi...
Biraz geç evlendim arkadaşlarıma göre onların bebekleri oldu, büyüdü ilkokula giden bile vardır. Çoğuyla irtibatım koptu ama insan yaşıtları olarak düşününce bir üzüntüye kapılıyor. Herkes evleniyor sende bu kervana katılmak istiyorsun. Zamanı gelip içgüdüsel fıtraten sende anne olmak istiyorsun. O sürede bende çok isterken o ikizlere kendimin olacak gibi hediye hazırlık yaptım. 2 yaşına gelecekler benim hala içim acıyor.Geçen hafta hepsi zorunlu gittiğim bir nişanda karşımda foto çekildiler. Kayınvalidem yanımda yine onları seslenerek sevdi, benim içim acıdı. Hepsi bize uzak ama sosyal medya, profil fotoları görmek altına yazılan iyi ki annen oldumla başlayan methiyeler, anneler günü... Bir Dr sonrası ağlarken ikizlerin Doğumgünü daveti için gelen fotolu kartpostal ile içinin acıması...
"hadi daha yok mu? Ne bekliyorlar?" demeleri...
Muhabbet kuşu aldım besliyorum 3 yıldır. Onların bile 3. Kez yavruları olduyeğenlerim yok kimsenin çocuğunu öyle sevemiyorsun kuşlarımız sevdim hep. Şehir dışındaki anneme kafes taşıdım ve beni gören komşular "kuş bakıyor ama çocuğu yok mu vs " diyorlarmış...
Tek kardeşimi kaybettim. Daha ilk gün cenaze evinde tanımadığım üst komşunun 7, 8 torunu varmış en sonuncusu 20 günlükmüş bana onu anlatması...
Akrabaların imalı konuşmaları, hiç torunu olmayan 70 yaşında annemin yanında torunlarının fotolarını gösterip konuşmaları. Hele birinin dayanamayıp cenaze arabası gelecekken "göbeğin var yoksa hamile misin?" demesi, bir başkasının aynı şekilde "sen hamile misin? " diye atlaması. (sanki haberleri olmayacak hiç. )
Çocuğun çok olduğu en az 3, 5 çocuk düşünen ve olan bir şehirdeyim. Bazen el ele tutuşmuş 3, 4 kardeş yanlarında anneleri gider sen bakakalırsın. Yürüyüşe çıkarsın parklarda hep bebek arabalılar... Yalnızsın, kimsen yok olsaydı şimdi şöyle yapardık büyüdü vs diye düşünürsün içinden atamazsın.
Dr a gidersin her seferinde kayıtta "gebe misiniz?" sorusu (prosedür ama can yakıyor işte)
ailesiyle gelmiş cinsiyet öğrenecekler, sevinçle çıkıp birbirine sarılanlar, konuşmalar,
Nst odası dibimizde içeriden gelen sesler, mutlu çıkan gebeler...
Karşıdaki çocuk polikliğine pusetlerle gelenler... Dr un dediğine üzülerek çıkmışsın, bekleyeceğiz demiş. O an önünden yenidoğan bebeğini sarmalamış, koridorda yol boyu sesli severek giden kadın... Senin tarifsiz bir eksiklik, burukluk, acı hissetmen...
Artık topluma karışayım nereye kadar demişsin ve ilim okunan bir meclise gitmişsin orda bile düşüncesiz insanların seni bulması... Soranlara cocuk yok deyince "AA yeni mi evlisiniz?" demelerine karşı buz gibi "Hayır" demek..
2 yaşında çocuğunu "havalara uçuracak kadar kurban olurum sana diye sevip, öpen" anne... (toplum içinde bunu hoş karşılamıyorum herşeyin ölçülüsü güzel.) bu ortamda da pek çok gebenin karşına çıkması... Gelen çocuklar ve onlarla ilgilenen anneler...
Senin bana birşey söyleyip sormasınlar sakın diye kendini sıkman... 2.çocuğu konuşmaları ve çok kısa sürede 2. Çocuğa hamile kaldıklarını öğrenmen. Eşinin kuzeninin bile daha 3, 4 haftalık Ken, sana pat diye 2.yi bekliyoruz diye yazması....
Sende istiyoruz demişsin seni hiç düşünmeyen empati yapmayan biri kapıdan girer girmez nasılsın derken boynuna sarılıp "Ay ben 2. Ye hamileyim!!" demesi sevinçle... Kendini insanlar kapatırsın kağıt gibi duvarları olan evin yan komşusundan gelen bebek neşeleri, kuvak vak vak şarkıları, bebeği son ses sevmeler felan... Seni anlayan ağlayabildiğin bir tek eşin olur.
Senin içinin buz kesmesi zamanla... Hissizleşiyorum artık acıda duymuyorum galiba diye düşünmen...
İyi ki imanımız var! Bunların hepsi imtihan biliyorum. Allah böyle takdir etti. Günahımız çok belki bu üzüntüler kefaret olacak. Hayırlı zamanda diye dua ediyordum o zamanı bekliyor belki. İnsanız, acisiz üzülüyoruz malesef. Keşke daha duyarlı, düşünceli empati yapan kişiler olabilsek... Hiçbirşey bizim elimizde değilken "senin çocuğun yok olmuyor mu" demek nedir? olduran ben miyim!? "Allah vermiyor mu canı yaratan Allah" denilse ya!
Doğal yolla olmasını çok istedim hala istiyorum. Aşılama hariç her yöntemi denedim, Tüp bebeği maddi manevi içime sindiremedim epey bir zaman.
Allah isteyene istediği kadar versin kimseye haset etmiyoruz kıskanmıyoruz kötü niyetle konuşmuyoruz.
Ama insan KENDİNE üzülüyor, içi buruluyor... Keşke bu kadar düşüncesiz olmasa insanlar ve zalimce konuşmasalar... Herkesle konuşamıyorum etrafımda beni anlayacak biri de yok içimi döktüm buraya. Uzun oldu okuyanlar için teşekkürler. Hakkımızda hayırlısı olsun.
Cevabınız için teşekkür ederim. Mfk ürünleri hakkında çok da şikayet varmış sahtekar olduğu söyleniyor siz nasıl güvendiniz. Vakit gelmiştir sizin için hayırlı olsun. İnşaallah bizimde gelir
Ben de aldım ürünlerini almaz olaydım bir de en sıkışık zamanımızda almıştım. Kullanmadım bile bıraktım bir süre sonra bence saçmalık yaKendisi tıp doktoru ayrıca içerik bilgisi okuyabiliyorum vitamin içeriklerinde benim için sorun teşkil edecek bir şey yoktu
Bir sorun da yaşamadım kullanırken
Teşekkür ederim
Bu sizin düşünceniz saygı duyarımBen de aldım ürünlerini almaz olaydım bir de en sıkışık zamanımızda almıştım. Kullanmadım bile bıraktım bir süre sonra bence saçmalık ya
Merhaba bana da anlatırmısınız lütfenHayıt macunu kullanın ,özelden yazın anlatayım, bende de aynı durum vardı
Bende kullandım ama malesef bende işe yaramadıHayıt macunu kullanın ,özelden yazın anlatayım, bende de aynı durum vardı
Ben hem hayıt macunu kullandım hem de hacamat tedavisi gördüm,Bende kullandım ama malesef bende işe yaramadı
Merhaba hanımlar.
Sebepsiz infertilite ile 3 yıl olacak bebek özlemi çekiyorum. Öncesinde de 2 yıl gibi bir süre şartların iyi olması için sabrettik korunduk. Adetlerim düzenliydi, sigara, sağlıksız yiyecek alışkanlığımız felan yok eşimle. İstediğimiz zaman 3 4 ay içinde olur İnşaAllah diye düşünüyordum hep. İlk 2 yıl sabrederken benden sonra evlenip hamileyim haberleri alınca üzülüyordum ama çok takmıyordum. Soranlara borcumuz çok şimdi acele etmiyoruz diyorduk. "bebek rızkıyla gelir, yap gitsin" "hadi daha neyi bekliyorsunuz ki!" vs. gibi söylemler sinirlendiriyordu ama gülüp geçiyordum.Rızkı veren Allah ama güzel şartlar sunmak önemsemek bizim elimizde. Arkadaşlardan , komşulardan aldığım gebelik haberleri, misafirlikte ilk defa tanıştığım gebelerin konuşmaları, eşimin akrabalarından gelen haberler, kuzenlerimin olan bebekleri... Bu süreçte hem isteyip hem sabretmek içine atmak hep. Çok hayal kurdum bu sürede. Normalde 1 yıl bekleme süresi her ay %15 20 gibi bir ihtimalin olduğunu bilmiyordum bu geç kalmış endişesiyle karışık stres üzüntü verdi. Daha 6, 7 ay olmuş denerken bir teyzenin yolda arabada oturup eşimi beklerken "sen niye yalnız oturuyorsun, çocuk yok mu?" demesi... Yok demem karşılığında "niye olmuyor mu?" diye sorması...
Ev tutacağım emlakçı nın 3. Çocukları olacakmış bize ondan bahsetmesi ve "sizde çocuk yok mu? Niye olmuyor mu yoksa?" demesi herkes içinde... (adam o kadar patavatsız biriydi ki ev için mecbur sabrettik.) Kayınvalidem normalde anlayışlı biridir ama bizi düşünüp incelik göstermediği şeyler oldu içim acıdı, çok üzüldüm hep. İlk yıl eşimin kuzeninin ultrason fotosunu attı bana sende gör diye. Öylesine meraktan gönderdi nisbet yapacak biri değil ya da ima. Ama ben üzülürüm diye düşünmedi, beklemek zorundayız biliyordu. Denemeye başladık olmuyor 7 ay olmuş, eşimin kuzeninin birinin ikizleri olacak bekliyorlar, diğerinin büyüdü 1 yaşına gelecek onun lafı sözü sevmeler... anlatmalar... Yine bizde üzülürüz belki demedi...
Biraz geç evlendim arkadaşlarıma göre onların bebekleri oldu, büyüdü ilkokula giden bile vardır. Çoğuyla irtibatım koptu ama insan yaşıtları olarak düşününce bir üzüntüye kapılıyor. Herkes evleniyor sende bu kervana katılmak istiyorsun. Zamanı gelip içgüdüsel fıtraten sende anne olmak istiyorsun. O sürede bende çok isterken o ikizlere kendimin olacak gibi hediye hazırlık yaptım. 2 yaşına gelecekler benim hala içim acıyor.Geçen hafta hepsi zorunlu gittiğim bir nişanda karşımda foto çekildiler. Kayınvalidem yanımda yine onları seslenerek sevdi, benim içim acıdı. Hepsi bize uzak ama sosyal medya, profil fotoları görmek altına yazılan iyi ki annen oldumla başlayan methiyeler, anneler günü... Bir Dr sonrası ağlarken ikizlerin Doğumgünü daveti için gelen fotolu kartpostal ile içinin acıması...
"hadi daha yok mu? Ne bekliyorlar?" demeleri...
Muhabbet kuşu aldım besliyorum 3 yıldır. Onların bile 3. Kez yavruları olduyeğenlerim yok kimsenin çocuğunu öyle sevemiyorsun kuşlarımız sevdim hep. Şehir dışındaki anneme kafes taşıdım ve beni gören komşular "kuş bakıyor ama çocuğu yok mu vs " diyorlarmış...
Tek kardeşimi kaybettim. Daha ilk gün cenaze evinde tanımadığım üst komşunun 7, 8 torunu varmış en sonuncusu 20 günlükmüş bana onu anlatması...
Akrabaların imalı konuşmaları, hiç torunu olmayan 70 yaşında annemin yanında torunlarının fotolarını gösterip konuşmaları. Hele birinin dayanamayıp cenaze arabası gelecekken "göbeğin var yoksa hamile misin?" demesi, bir başkasının aynı şekilde "sen hamile misin? " diye atlaması. (sanki haberleri olmayacak hiç. )
Çocuğun çok olduğu en az 3, 5 çocuk düşünen ve olan bir şehirdeyim. Bazen el ele tutuşmuş 3, 4 kardeş yanlarında anneleri gider sen bakakalırsın. Yürüyüşe çıkarsın parklarda hep bebek arabalılar... Yalnızsın, kimsen yok olsaydı şimdi şöyle yapardık büyüdü vs diye düşünürsün içinden atamazsın.
Dr a gidersin her seferinde kayıtta "gebe misiniz?" sorusu (prosedür ama can yakıyor işte)
ailesiyle gelmiş cinsiyet öğrenecekler, sevinçle çıkıp birbirine sarılanlar, konuşmalar,
Nst odası dibimizde içeriden gelen sesler, mutlu çıkan gebeler...
Karşıdaki çocuk polikliğine pusetlerle gelenler... Dr un dediğine üzülerek çıkmışsın, bekleyeceğiz demiş. O an önünden yenidoğan bebeğini sarmalamış, koridorda yol boyu sesli severek giden kadın... Senin tarifsiz bir eksiklik, burukluk, acı hissetmen...
Artık topluma karışayım nereye kadar demişsin ve ilim okunan bir meclise gitmişsin orda bile düşüncesiz insanların seni bulması... Soranlara cocuk yok deyince "AA yeni mi evlisiniz?" demelerine karşı buz gibi "Hayır" demek..
2 yaşında çocuğunu "havalara uçuracak kadar kurban olurum sana diye sevip, öpen" anne... (toplum içinde bunu hoş karşılamıyorum herşeyin ölçülüsü güzel.) bu ortamda da pek çok gebenin karşına çıkması... Gelen çocuklar ve onlarla ilgilenen anneler...
Senin bana birşey söyleyip sormasınlar sakın diye kendini sıkman... 2.çocuğu konuşmaları ve çok kısa sürede 2. Çocuğa hamile kaldıklarını öğrenmen. Eşinin kuzeninin bile daha 3, 4 haftalık Ken, sana pat diye 2.yi bekliyoruz diye yazması....
Sende istiyoruz demişsin seni hiç düşünmeyen empati yapmayan biri kapıdan girer girmez nasılsın derken boynuna sarılıp "Ay ben 2. Ye hamileyim!!" demesi sevinçle... Kendini insanlar kapatırsın kağıt gibi duvarları olan evin yan komşusundan gelen bebek neşeleri, kuvak vak vak şarkıları, bebeği son ses sevmeler felan... Seni anlayan ağlayabildiğin bir tek eşin olur.
Senin içinin buz kesmesi zamanla... Hissizleşiyorum artık acıda duymuyorum galiba diye düşünmen...
İyi ki imanımız var! Bunların hepsi imtihan biliyorum. Allah böyle takdir etti. Günahımız çok belki bu üzüntüler kefaret olacak. Hayırlı zamanda diye dua ediyordum o zamanı bekliyor belki. İnsanız, acisiz üzülüyoruz malesef. Keşke daha duyarlı, düşünceli empati yapan kişiler olabilsek... Hiçbirşey bizim elimizde değilken "senin çocuğun yok olmuyor mu" demek nedir? olduran ben miyim!? "Allah vermiyor mu canı yaratan Allah" denilse ya!
Doğal yolla olmasını çok istedim hala istiyorum. Aşılama hariç her yöntemi denedim, Tüp bebeği maddi manevi içime sindiremedim epey bir zaman.
Allah isteyene istediği kadar versin kimseye haset etmiyoruz kıskanmıyoruz kötü niyetle konuşmuyoruz.
Ama insan KENDİNE üzülüyor, içi buruluyor... Keşke bu kadar düşüncesiz olmasa insanlar ve zalimce konuşmasalar... Herkesle konuşamıyorum etrafımda beni anlayacak biri de yok içimi döktüm buraya. Uzun oldu okuyanlar için teşekkürler. Hakkımızda hayırlısı
İnanın okurken gözyaşlarima hâkim olamadım. Tamamen duygularımı tercüman etmişsiniz. Yasadiklarinizin hepsini yaşadım hâlâ da yaşıyorum. Bu arada tedavi de görüyorum 2 aşılama 2 tüp bebek transferi yapıldı sonuç negatif ve her seferinde bir yıkım. Bazen bende çocukları olan yasitlarimla ya da yakinimla diyalog kurmak ayni ortamda olmak istemiyorum ama mecbur kalınca bişe yapamıyorsun. Bana göre senin iyi tarafın en azından kötü niyetli düşünen sürekli laf söyleyen imalar da bulunan bir kaynanan yok ve en önemlisi seni çok iyi anlayan en azından yanında ağlaya bildiğin bir eşin var:)yani benim eşim anlayissiz diyemem ama onun yanında bu konuyla ilgili aglayamam ya beni tam anlamıyla anlamıyor ya da oralı olmuyor diye düşünüyorum belki de ben yaniliyorum bilmiyorum:). Dediğin gibi insanlar hiç düşünmeden bazen patavatsız bı şekilde bazen bilerek bı anda canını acıtan sorular sorabiliyorlar karşısındaki kişi üzülür mü kırılır mı demeden bu kendi ailende olabiliyor maalesefMerhaba hanımlar.
Sebepsiz infertilite ile 3 yıl olacak bebek özlemi çekiyorum. Öncesinde de 2 yıl gibi bir süre şartların iyi olması için sabrettik korunduk. Adetlerim düzenliydi, sigara, sağlıksız yiyecek alışkanlığımız felan yok eşimle. İstediğimiz zaman 3 4 ay içinde olur İnşaAllah diye düşünüyordum hep. İlk 2 yıl sabrederken benden sonra evlenip hamileyim haberleri alınca üzülüyordum ama çok takmıyordum. Soranlara borcumuz çok şimdi acele etmiyoruz diyorduk. "bebek rızkıyla gelir, yap gitsin" "hadi daha neyi bekliyorsunuz ki!" vs. gibi söylemler sinirlendiriyordu ama gülüp geçiyordum.Rızkı veren Allah ama güzel şartlar sunmak önemsemek bizim elimizde. Arkadaşlardan , komşulardan aldığım gebelik haberleri, misafirlikte ilk defa tanıştığım gebelerin konuşmaları, eşimin akrabalarından gelen haberler, kuzenlerimin olan bebekleri... Bu süreçte hem isteyip hem sabretmek içine atmak hep. Çok hayal kurdum bu sürede. Normalde 1 yıl bekleme süresi her ay %15 20 gibi bir ihtimalin olduğunu bilmiyordum bu geç kalmış endişesiyle karışık stres üzüntü verdi. Daha 6, 7 ay olmuş denerken bir teyzenin yolda arabada oturup eşimi beklerken "sen niye yalnız oturuyorsun, çocuk yok mu?" demesi... Yok demem karşılığında "niye olmuyor mu?" diye sorması...
Ev tutacağım emlakçı nın 3. Çocukları olacakmış bize ondan bahsetmesi ve "sizde çocuk yok mu? Niye olmuyor mu yoksa?" demesi herkes içinde... (adam o kadar patavatsız biriydi ki ev için mecbur sabrettik.) Kayınvalidem normalde anlayışlı biridir ama bizi düşünüp incelik göstermediği şeyler oldu içim acıdı, çok üzüldüm hep. İlk yıl eşimin kuzeninin ultrason fotosunu attı bana sende gör diye. Öylesine meraktan gönderdi nisbet yapacak biri değil ya da ima. Ama ben üzülürüm diye düşünmedi, beklemek zorundayız biliyordu. Denemeye başladık olmuyor 7 ay olmuş, eşimin kuzeninin birinin ikizleri olacak bekliyorlar, diğerinin büyüdü 1 yaşına gelecek onun lafı sözü sevmeler... anlatmalar... Yine bizde üzülürüz belki demedi...
Biraz geç evlendim arkadaşlarıma göre onların bebekleri oldu, büyüdü ilkokula giden bile vardır. Çoğuyla irtibatım koptu ama insan yaşıtları olarak düşününce bir üzüntüye kapılıyor. Herkes evleniyor sende bu kervana katılmak istiyorsun. Zamanı gelip içgüdüsel fıtraten sende anne olmak istiyorsun. O sürede bende çok isterken o ikizlere kendimin olacak gibi hediye hazırlık yaptım. 2 yaşına gelecekler benim hala içim acıyor.Geçen hafta hepsi zorunlu gittiğim bir nişanda karşımda foto çekildiler. Kayınvalidem yanımda yine onları seslenerek sevdi, benim içim acıdı. Hepsi bize uzak ama sosyal medya, profil fotoları görmek altına yazılan iyi ki annen oldumla başlayan methiyeler, anneler günü... Bir Dr sonrası ağlarken ikizlerin Doğumgünü daveti için gelen fotolu kartpostal ile içinin acıması...
"hadi daha yok mu? Ne bekliyorlar?" demeleri...
Muhabbet kuşu aldım besliyorum 3 yıldır. Onların bile 3. Kez yavruları olduyeğenlerim yok kimsenin çocuğunu öyle sevemiyorsun kuşlarımız sevdim hep. Şehir dışındaki anneme kafes taşıdım ve beni gören komşular "kuş bakıyor ama çocuğu yok mu vs " diyorlarmış...
Tek kardeşimi kaybettim. Daha ilk gün cenaze evinde tanımadığım üst komşunun 7, 8 torunu varmış en sonuncusu 20 günlükmüş bana onu anlatması...
Akrabaların imalı konuşmaları, hiç torunu olmayan 70 yaşında annemin yanında torunlarının fotolarını gösterip konuşmaları. Hele birinin dayanamayıp cenaze arabası gelecekken "göbeğin var yoksa hamile misin?" demesi, bir başkasının aynı şekilde "sen hamile misin? " diye atlaması. (sanki haberleri olmayacak hiç. )
Çocuğun çok olduğu en az 3, 5 çocuk düşünen ve olan bir şehirdeyim. Bazen el ele tutuşmuş 3, 4 kardeş yanlarında anneleri gider sen bakakalırsın. Yürüyüşe çıkarsın parklarda hep bebek arabalılar... Yalnızsın, kimsen yok olsaydı şimdi şöyle yapardık büyüdü vs diye düşünürsün içinden atamazsın.
Dr a gidersin her seferinde kayıtta "gebe misiniz?" sorusu (prosedür ama can yakıyor işte)
ailesiyle gelmiş cinsiyet öğrenecekler, sevinçle çıkıp birbirine sarılanlar, konuşmalar,
Nst odası dibimizde içeriden gelen sesler, mutlu çıkan gebeler...
Karşıdaki çocuk polikliğine pusetlerle gelenler... Dr un dediğine üzülerek çıkmışsın, bekleyeceğiz demiş. O an önünden yenidoğan bebeğini sarmalamış, koridorda yol boyu sesli severek giden kadın... Senin tarifsiz bir eksiklik, burukluk, acı hissetmen...
Artık topluma karışayım nereye kadar demişsin ve ilim okunan bir meclise gitmişsin orda bile düşüncesiz insanların seni bulması... Soranlara cocuk yok deyince "AA yeni mi evlisiniz?" demelerine karşı buz gibi "Hayır" demek..
2 yaşında çocuğunu "havalara uçuracak kadar kurban olurum sana diye sevip, öpen" anne... (toplum içinde bunu hoş karşılamıyorum herşeyin ölçülüsü güzel.) bu ortamda da pek çok gebenin karşına çıkması... Gelen çocuklar ve onlarla ilgilenen anneler...
Senin bana birşey söyleyip sormasınlar sakın diye kendini sıkman... 2.çocuğu konuşmaları ve çok kısa sürede 2. Çocuğa hamile kaldıklarını öğrenmen. Eşinin kuzeninin bile daha 3, 4 haftalık Ken, sana pat diye 2.yi bekliyoruz diye yazması....
Sende istiyoruz demişsin seni hiç düşünmeyen empati yapmayan biri kapıdan girer girmez nasılsın derken boynuna sarılıp "Ay ben 2. Ye hamileyim!!" demesi sevinçle... Kendini insanlar kapatırsın kağıt gibi duvarları olan evin yan komşusundan gelen bebek neşeleri, kuvak vak vak şarkıları, bebeği son ses sevmeler felan... Seni anlayan ağlayabildiğin bir tek eşin olur.
Senin içinin buz kesmesi zamanla... Hissizleşiyorum artık acıda duymuyorum galiba diye düşünmen...
İyi ki imanımız var! Bunların hepsi imtihan biliyorum. Allah böyle takdir etti. Günahımız çok belki bu üzüntüler kefaret olacak. Hayırlı zamanda diye dua ediyordum o zamanı bekliyor belki. İnsanız, acisiz üzülüyoruz malesef. Keşke daha duyarlı, düşünceli empati yapan kişiler olabilsek... Hiçbirşey bizim elimizde değilken "senin çocuğun yok olmuyor mu" demek nedir? olduran ben miyim!? "Allah vermiyor mu canı yaratan Allah" denilse ya!
Doğal yolla olmasını çok istedim hala istiyorum. Aşılama hariç her yöntemi denedim, Tüp bebeği maddi manevi içime sindiremedim epey bir zaman.
Allah isteyene istediği kadar versin kimseye haset etmiyoruz kıskanmıyoruz kötü niyetle konuşmuyoruz.
Ama insan KENDİNE üzülüyor, içi buruluyor... Keşke bu kadar düşüncesiz olmasa insanlar ve zalimce konuşmasalar... Herkesle konuşamıyorum etrafımda beni anlayacak biri de yok içimi döktüm buraya. Uzun oldu okuyanlar için teşekkürler. Hakkımızda hayırlısı olsun.
İnanın okurken gözyaşlarima hâkim olamadım. Tamamen duygularımı tercüman etmişsiniz. Yasadiklarinizin hepsini yaşadım hâlâ da yaşıyorum. Bu arada tedavi de görüyorum 2 aşılama 2 tüp bebek transferi yapıldı sonuç negatif ve her seferinde bir yıkım. Bazen bende çocukları olan yasitlarimla ya da yakinimla diyalog kurmak ayni ortamda olmak istemiyorum ama mecbur kalınca bişe yapamıyorsun. Bana göre senin iyi tarafın en azından kötü niyetli düşünen sürekli laf söyleyen imalar da bulunan bir kaynanan yok ve en önemlisi seni çok iyi anlayan en azından yanında ağlaya bildiğin bir eşin var:)yani benim eşim anlayissiz diyemem ama onun yanında bu konuyla ilgili aglayamam ya beni tam anlamıyla anlamıyor ya da oralı olmuyor diye düşünüyorum belki de ben yaniliyorum bilmiyorum:). Dediğin gibi insanlar hiç düşünmeden bazen patavatsız bı şekilde bazen bilerek bı anda canını acıtan sorular sorabiliyorlar karşısındaki kişi üzülür mü kırılır mı demeden bu kendi ailende olabiliyor maalesefNeyse çok uzattım ama İlk defa benimle aynı duyguları yaşayan birinin yazısını görünce dayanamadım.Allah isteyen herkesin kucağını evlatla doldursun. :)
Çok acımasız konuşmuşsunuz. Benimde çocuğum olmuyor. Ama bende tüp bebek istemiyorum, isteyemiyorum. Hem maddi hemde manevi olarak. benim inancıma göre, düşünceme göre bence çok ters bişey. Bi insanın maddiyatı olmayabilir belki o yüzden istemiyor belki başka sebep düşünüyor o yüzden istemiyor olabilir. Bunu yargılamak size mi düşüyor? Yeterince istememiş yada tüp bebek yapmadı diye çocuk istemeye hakkı olmamış mı oluyor?Birilerinin hayatı kimseyi ilgilendirmez. Sorulması insanı rahatsız edebilir pekala. Siz sormalarına hak buluyorsanız bizde şahsımızı ilgilendiren bişeyin elin karışmasından memnun, hoşnut olmayabiliriz yani. Bu durum bize ait bi durum sonuçta değil mi?benim özelim, benim meselem. Gelelim diğer konuya. Bildiğim bilmediğim herkesin çocuk sormasından gerçekten bıktım. Size ne elin çocuğundan, olduğundan yada olmadığından. Mahrem konulara,kadına ve kocasına ait bi duruma, o mahremiyete, özeline neden millet karışma hakkı buluyor?Ben sormadım hiç sormam bile başkasına yanlış bişey olur, kalp kırarım ayıp olur diyerekten. Ki beni de ilgilendirmiyor. Ne biçim toplumuz anlamıyorum. Elin derdi neden başkasını ilgilendiriyor? Allah yardımcınız yardımcımız olsun durumunuzu çok iyi anlıyorum. Tez zamanda selamete çıkarsınız inşallah. Sinirleri çok yıpratıcı bi süreç dicek söz bulamıyorum. Herşey bu toplumun her halta maydonoz olmasından kaynaklanıyor. İnsanları bi rahat bırakın isteyen istediğini yapsın yada yapmasın bu kadar basit. Kimseyi ilgilendirmiyor hele ki böyle mahrem konular.Bu kadar bebek istiyorsunuz. Aşılama denememişsiniz. Tüp bebek iştememissiniz. Her yolu denedim diyorsunuz. Kusura bakmayın ama ben empati yapamadım sizinle. Bebek var mı sorusuna ayıp bir şeymiş gibi cevap vermeyip bahane ile savusturunca insanlar anlamıyor. Nasılsın sorusu kadar normal bana göre. Bebeğimiz olmuyor tedavi yöntemlerini araştırıyoruz. Demek ayıp değil. Belki bir tavsiye duyarsınız. Olmadı bir dua alırsınız. Benim de 1 bck yıl sonra oldu. İlk yıl sebepsiz olmadı. Kız kardeşim benim kadar da sabretmedi 1 yılı dolmadan tahlil yapıldı esinde sperm yetersizliği çıktı. Hemen Tüp bebek yaptılar. İlk denemede oldu. Kimsenjn hic bir sey sormasina vakit kalmadi:) Kadınlarda özellikle rahimde yumurtada bir sorun yani bir hastalik durumu yoksa Tüp bebek hemen oluyor. Neyi beklediğimizi anlamadım. 3 yıl olmuş. Bu arada ben İnsanların çocuklar hakkında konuşmasını düşüncesizlik olarak göremiyorum. İnsan yavrusu bu. İlle göreceksiniz illa konusu geçecek. Sizde kimseye bebeğimiz olmuyor bunu üzülüyorum dememissiniz. Bu kadar sıradan ve normal olan bir şeye sizin hassasiyetiniz olabileceğini tahmin edemezler. Torununu anlatan teyze vs gibi örnekleriniz için bu arada bu yorumum. Cenaze de olanlara katılıyorum. O bayağı hadsizlik gerçekten. Başınız sağ olsun bu arada. Allah kardeşinizin kalan ömrünü senin doğacak evlatlarına versin. Demem o ki bosverin sağı solu şükredin bir engeliniz yok. Tüp bebek ile ilk denemede bebeğinize kavuşacaksınız inanıyorum. Ben inanıyorum. Siz de inanın. Sevgiler
Yalnız değilsin canım. Daha bizim bilmediğimiz aynı duyguları yaşayan bir sürü insan var dünya da. Bir belgeselde dinledim yabancı toplumda bizim toplum gibi olacağını sanmıyordum ama çoğu şey benzermiş. Yabancı kadınlarda bile aynı his boş konuşmalar varsa daha birşey demiyorum. Allah hakkında hayırlı olanı nasip eylesin.İnanın okurken gözyaşlarima hâkim olamadım. Tamamen duygularımı tercüman etmişsiniz. Yasadiklarinizin hepsini yaşadım hâlâ da yaşıyorum. Bu arada tedavi de görüyorum 2 aşılama 2 tüp bebek transferi yapıldı sonuç negatif ve her seferinde bir yıkım. Bazen bende çocukları olan yasitlarimla ya da yakinimla diyalog kurmak ayni ortamda olmak istemiyorum ama mecbur kalınca bişe yapamıyorsun. Bana göre senin iyi tarafın en azından kötü niyetli düşünen sürekli laf söyleyen imalar da bulunan bir kaynanan yok ve en önemlisi seni çok iyi anlayan en azından yanında ağlaya bildiğin bir eşin var:)yani benim eşim anlayissiz diyemem ama onun yanında bu konuyla ilgili aglayamam ya beni tam anlamıyla anlamıyor ya da oralı olmuyor diye düşünüyorum belki de ben yaniliyorum bilmiyorum:). Dediğin gibi insanlar hiç düşünmeden bazen patavatsız bı şekilde bazen bilerek bı anda canını acıtan sorular sorabiliyorlar karşısındaki kişi üzülür mü kırılır mı demeden bu kendi ailende olabiliyor maalesefNeyse çok uzattım ama İlk defa benimle aynı duyguları yaşayan birinin yazısını görünce dayanamadım.Allah isteyen herkesin kucağını evlatla doldursun:)
İnfertilite tüp bebek polikliniği ayrı bir ortamda olmalı bence. Hepsi içice olunca bu psikolojiyi yaşayanlar stres ve üzüntü duyuyor ama bunu önemseyen kim?! İlerde bir hastane olursa ben önemserimBende 2 yıllık evliyim. Aşılama tedavisi görüyorum.
Doktorumun bekleme salonunda nst odası var. Her gittiğimde kalp atış sesleri eşliğinde randevuyu beklemek o kadar üzüyor ki
Amin ins hepimize hayırlısı neyse onu nasip etsin.:)Yalnız değilsin canım. Daha bizim bilmediğimiz aynı duyguları yaşayan bir sürü insan var dünya da. Bir belgeselde dinledim yabancı toplumda bizim toplum gibi olacağını sanmıyordum ama çoğu şey benzermiş. Yabancı kadınlarda bile aynı his boş konuşmalar varsa daha birşey demiyorum. Allah hakkında hayırlı olanı nasip eylesin
Aynen katılıyorumİnfertilite tüp bebek polikliniği ayrı bir ortamda olmalı bence. Hepsi içice olunca bu psikolojiyi yaşayanlar stres ve üzüntü duyuyor ama bunu önemseyen kim?! İlerde bir hastane olursa ben önemserim
Öyle bir yorum yapmışsınızki sanki arkadaş sohbetinde konusu açılmış da ona yorum yapmışım? Bence doğru soru bana ne sizin tüp bebeği neden isteyip neden istemediğinizden? Konu sahibi post açmış fikir sormuş. Yorum bekliyor. Bende kendimce pozitif ornek vererek yureklendirmek istedim. Ayrıca konu durduk yere insanların çocuk sorusu sorması vs değil. Kadın yan dairesinde (yani kendi evinde!) çocuğunu seven annenin sesinden rahatsız oluyor. Parkta çocuk seven insanlardan... Kayinvalidesine biri torununu anlattı, digeri bir başkasına bebek haberi verdi o da duydu diye... Yani herkesten rahatsız oluyor. Çocuk konusunu asla ve hiç bir şekilde duymak istemiyor. Siz doğru bile anlamamışsınız benim yorumumu eleştiriyorsunuz. Konu sahibi ben değilim bu benim fikrim siz kendi fikrinizi konu sahibine iletin. Bayılıyorum had bilmeden had bildirmeye çalışan insanlara...Çok acımasız konuşmuşsunuz. Benimde çocuğum olmuyor. Ama bende tüp bebek istemiyorum, isteyemiyorum. Hem maddi hemde manevi olarak. benim inancıma göre, düşünceme göre bence çok ters bişey. Bi insanın maddiyatı olmayabilir belki o yüzden istemiyor belki başka sebep düşünüyor o yüzden istemiyor olabilir. Bunu yargılamak size mi düşüyor? Yeterince istememiş yada tüp bebek yapmadı diye çocuk istemeye hakkı olmamış mı oluyor?Birilerinin hayatı kimseyi ilgilendirmez. Sorulması insanı rahatsız edebilir pekala. Siz sormalarına hak buluyorsanız bizde şahsımızı ilgilendiren bişeyin elin karışmasından memnun, hoşnut olmayabiliriz yani. Bu durum bize ait bi durum sonuçta değil mi?benim özelim, benim meselem. Gelelim diğer konuya. Bildiğim bilmediğim herkesin çocuk sormasından gerçekten bıktım. Size ne elin çocuğundan, olduğundan yada olmadığından. Mahrem konulara,kadına ve kocasına ait bi duruma, o mahremiyete, özeline neden millet karışma hakkı buluyor?Ben sormadım hiç sormam bile başkasına yanlış bişey olur, kalp kırarım ayıp olur diyerekten. Ki beni de ilgilendirmiyor. Ne biçim toplumuz anlamıyorum. Elin derdi neden başkasını ilgilendiriyor? Allah yardımcınız yardımcımız olsun durumunuzu çok iyi anlıyorum. Tez zamanda selamete çıkarsınız inşallah. Sinirleri çok yıpratıcı bi süreç dicek söz bulamıyorum. Herşey bu toplumun her halta maydonoz olmasından kaynaklanıyor. İnsanları bi rahat bırakın isteyen istediğini yapsın yada yapmasın bu kadar basit. Kimseyi ilgilendirmiyor hele ki böyle mahrem konular.
öyle hadsizlere ağzının payını vermeli ki bidaha kimseye öyle bir soru soramasın. hayatta tek başarısı çocuk yapmak olduğu için gerzek gerzek konuşurlar çok iyi bilirim.Biraz yorumunuz baştan acımasız olmadı mı! Sırayla tıpta ilaç vs ilerledik. Aşılamayı Dr um önermedi. Tüp bebek için 6 ay önce karar verildi ama t rahim ameliyatı yapalım dedi ameliyat oldum ve iyileşme sürem uzun sürdü takviye ilaçlar almam gerekti Dr bekletti. Daha yeni bu sürece giriyorum. Tüp bebeği içime sindiremedim dedim çünkü maddi manevi zorlu bir yol. Ciddi bir sebep olmayınca insan normal olsun istiyor bekliyor gayet tabi birşey. Parası hazır olmayınca da bekler. Bu demek değil ki tüp bebek istemedim yapmıyorum uğraşmıyorum...
Bana göre mahrem bir konu hanımefendi ben kimseye sormam kimsede bana sorsun istemem var mı yok vs yorum yapmasını da istemem. Bir haber olursa tebrik ederiz benim olunca da söylerim hayırlı olsun derler bu kadar. Yazıya dökülenler çok basit cümleler kalıyor daha... Ben cenaze de çocuk konuşulmasını fotolar gösterilmesini vs çok cahilce buluyorum ve yaşadım da. Çocuğunu herkes sever konuşur elbet ama bir ölçüsü olur ve karşındakine hep empati yaparsın. Eksiklik burukluk duygusu insani birşey ben bir sebepten erteleyip beklediklerini bildiğim kişiler yanında konu açıp, çocuğuma abartılı sevgimi gösterip kalplerine üzüntü vermezdim. Müslüman ince düşünceli insandır ve olmak zorundadır. Torununu anlatan teyze ben şoka girmiş hayatta tek kardeşim gitmiş bunun yerinin burası olmadığını bilsin bir zahmet. Biz kalkıp sen ne anlatıyorsun diye kimsenin kalbini kırmadık ters cevap vermedik.
Bazı insanlar ne yaptığının söylediğinin farkında değiller biliyorum yorum yapmasa da okuyan çok. Nasıl birşey olduğunu anlasınlar istedim paylaşmak istedim. Benzer durumu olanlardan destek almak istedim. Biri demiş ajitasyon yapıyorsun
Güzel dilekleriniz için teşekkür ederim.