Aynı şekilde aynı şeyleri yaşıyorum. Kuşları besledim baktım çocukları oldu büyüdü. Benimle evlenen herkes çocuk sahibi oldu ama bizim de sebepsiz yere olmuyor. Ne büyük imtihan. Rabbim kimseyi evladıyla imtihan etmesin. Ve Rabbim kimseyi evlatsizlikla da imtihan etmesin. İkisi de çok zor. Bazen böyle olunca insan çok yoruluyor.Merhaba hanımlar.
Sebepsiz infertilite ile 3 yıl olacak bebek özlemi çekiyorum. Öncesinde de 2 yıl gibi bir süre şartların iyi olması için sabrettik korunduk. Adetlerim düzenliydi, sigara, sağlıksız yiyecek alışkanlığımız felan yok eşimle. İstediğimiz zaman 3 4 ay içinde olur İnşaAllah diye düşünüyordum hep. İlk 2 yıl sabrederken benden sonra evlenip hamileyim haberleri alınca üzülüyordum ama çok takmıyordum. Soranlara borcumuz çok şimdi acele etmiyoruz diyorduk. "bebek rızkıyla gelir, yap gitsin" "hadi daha neyi bekliyorsunuz ki!" vs. gibi söylemler sinirlendiriyordu ama gülüp geçiyordum.Rızkı veren Allah ama güzel şartlar sunmak önemsemek bizim elimizde. Arkadaşlardan , komşulardan aldığım gebelik haberleri, misafirlikte ilk defa tanıştığım gebelerin konuşmaları, eşimin akrabalarından gelen haberler, kuzenlerimin olan bebekleri... Bu süreçte hem isteyip hem sabretmek içine atmak hep. Çok hayal kurdum bu sürede. Normalde 1 yıl bekleme süresi her ay %15 20 gibi bir ihtimalin olduğunu bilmiyordum bu geç kalmış endişesiyle karışık stres üzüntü verdi. Daha 6, 7 ay olmuş denerken bir teyzenin yolda arabada oturup eşimi beklerken "sen niye yalnız oturuyorsun, çocuk yok mu?" demesi... Yok demem karşılığında "niye olmuyor mu?" diye sorması...
Ev tutacağım emlakçı nın 3. Çocukları olacakmış bize ondan bahsetmesi ve "sizde çocuk yok mu? Niye olmuyor mu yoksa?" demesi herkes içinde... (adam o kadar patavatsız biriydi ki ev için mecbur sabrettik.) Kayınvalidem normalde anlayışlı biridir ama bizi düşünüp incelik göstermediği şeyler oldu içim acıdı, çok üzüldüm hep. İlk yıl eşimin kuzeninin ultrason fotosunu attı bana sende gör diye. Öylesine meraktan gönderdi nisbet yapacak biri değil ya da ima. Ama ben üzülürüm diye düşünmedi, beklemek zorundayız biliyordu. Denemeye başladık olmuyor 7 ay olmuş, eşimin kuzeninin birinin ikizleri olacak bekliyorlar, diğerinin büyüdü 1 yaşına gelecek onun lafı sözü sevmeler... anlatmalar... Yine bizde üzülürüz belki demedi...
Biraz geç evlendim arkadaşlarıma göre onların bebekleri oldu, büyüdü ilkokula giden bile vardır. Çoğuyla irtibatım koptu ama insan yaşıtları olarak düşününce bir üzüntüye kapılıyor. Herkes evleniyor sende bu kervana katılmak istiyorsun. Zamanı gelip içgüdüsel fıtraten sende anne olmak istiyorsun. O sürede bende çok isterken o ikizlere kendimin olacak gibi hediye hazırlık yaptım. 2 yaşına gelecekler benim hala içim acıyor.Geçen hafta hepsi zorunlu gittiğim bir nişanda karşımda foto çekildiler. Kayınvalidem yanımda yine onları seslenerek sevdi, benim içim acıdı. Hepsi bize uzak ama sosyal medya, profil fotoları görmek altına yazılan iyi ki annen oldumla başlayan methiyeler, anneler günü... Bir Dr sonrası ağlarken ikizlerin Doğumgünü daveti için gelen fotolu kartpostal ile içinin acıması...
"hadi daha yok mu? Ne bekliyorlar?" demeleri...
Muhabbet kuşu aldım besliyorum 3 yıldır. Onların bile 3. Kez yavruları olduyeğenlerim yok kimsenin çocuğunu öyle sevemiyorsun kuşlarımız sevdim hep. Şehir dışındaki anneme kafes taşıdım ve beni gören komşular "kuş bakıyor ama çocuğu yok mu vs " diyorlarmış...
Tek kardeşimi kaybettim. Daha ilk gün cenaze evinde tanımadığım üst komşunun 7, 8 torunu varmış en sonuncusu 20 günlükmüş bana onu anlatması...
Akrabaların imalı konuşmaları, hiç torunu olmayan 70 yaşında annemin yanında torunlarının fotolarını gösterip konuşmaları. Hele birinin dayanamayıp cenaze arabası gelecekken "göbeğin var yoksa hamile misin?" demesi, bir başkasının aynı şekilde "sen hamile misin? " diye atlaması. (sanki haberleri olmayacak hiç. )
Çocuğun çok olduğu en az 3, 5 çocuk düşünen ve olan bir şehirdeyim. Bazen el ele tutuşmuş 3, 4 kardeş yanlarında anneleri gider sen bakakalırsın. Yürüyüşe çıkarsın parklarda hep bebek arabalılar... Yalnızsın, kimsen yok olsaydı şimdi şöyle yapardık büyüdü vs diye düşünürsün içinden atamazsın.
Dr a gidersin her seferinde kayıtta "gebe misiniz?" sorusu (prosedür ama can yakıyor işte)
ailesiyle gelmiş cinsiyet öğrenecekler, sevinçle çıkıp birbirine sarılanlar, konuşmalar,
Nst odası dibimizde içeriden gelen sesler, mutlu çıkan gebeler...
Karşıdaki çocuk polikliğine pusetlerle gelenler... Dr un dediğine üzülerek çıkmışsın, bekleyeceğiz demiş. O an önünden yenidoğan bebeğini sarmalamış, koridorda yol boyu sesli severek giden kadın... Senin tarifsiz bir eksiklik, burukluk, acı hissetmen...
Artık topluma karışayım nereye kadar demişsin ve ilim okunan bir meclise gitmişsin orda bile düşüncesiz insanların seni bulması... Soranlara cocuk yok deyince "AA yeni mi evlisiniz?" demelerine karşı buz gibi "Hayır" demek..
2 yaşında çocuğunu "havalara uçuracak kadar kurban olurum sana diye sevip, öpen" anne... (toplum içinde bunu hoş karşılamıyorum herşeyin ölçülüsü güzel.) bu ortamda da pek çok gebenin karşına çıkması... Gelen çocuklar ve onlarla ilgilenen anneler...
Senin bana birşey söyleyip sormasınlar sakın diye kendini sıkman... 2.çocuğu konuşmaları ve çok kısa sürede 2. Çocuğa hamile kaldıklarını öğrenmen. Eşinin kuzeninin bile daha 3, 4 haftalık Ken, sana pat diye 2.yi bekliyoruz diye yazması....
Sende istiyoruz demişsin seni hiç düşünmeyen empati yapmayan biri kapıdan girer girmez nasılsın derken boynuna sarılıp "Ay ben 2. Ye hamileyim!!" demesi sevinçle... Kendini insanlar kapatırsın kağıt gibi duvarları olan evin yan komşusundan gelen bebek neşeleri, kuvak vak vak şarkıları, bebeği son ses sevmeler felan... Seni anlayan ağlayabildiğin bir tek eşin olur.
Senin içinin buz kesmesi zamanla... Hissizleşiyorum artık acıda duymuyorum galiba diye düşünmen...
İyi ki imanımız var! Bunların hepsi imtihan biliyorum. Allah böyle takdir etti. Günahımız çok belki bu üzüntüler kefaret olacak. Hayırlı zamanda diye dua ediyordum o zamanı bekliyor belki. İnsanız, acisiz üzülüyoruz malesef. Keşke daha duyarlı, düşünceli empati yapan kişiler olabilsek... Hiçbirşey bizim elimizde değilken "senin çocuğun yok olmuyor mu" demek nedir? olduran ben miyim!? "Allah vermiyor mu canı yaratan Allah" denilse ya!
Doğal yolla olmasını çok istedim hala istiyorum. Aşılama hariç her yöntemi denedim, Tüp bebeği maddi manevi içime sindiremedim epey bir zaman.
Allah isteyene istediği kadar versin kimseye haset etmiyoruz kıskanmıyoruz kötü niyetle konuşmuyoruz.
Ama insan KENDİNE üzülüyor, içi buruluyor... Keşke bu kadar düşüncesiz olmasa insanlar ve zalimce konuşmasalar... Herkesle konuşamıyorum etrafımda beni anlayacak biri de yok içimi döktüm buraya. Uzun oldu okuyanlar için teşekkürler. Hakkımızda hayırlısı olsun.
Merhaba, hikayelerimizin başlangıcı o kadar aynı ki.. Biz de sizin gibi çok borcumuz var diye 3 sene erteledik çocuk fikrini. Ve çok isterken erteliyorduk muayene parasını zor denklestircez hangi bir ihtiyacını karsilayabiliriz ki sanki diye. Son 3 senedir de infertiliteyle uğraşıyoruz işte. Her şeyde bir hayır var biliyorum ve inanıyorum. Hepimizin süreci ayrı ayrı çok zor. Hadsiz, densiz o kadar çok insan var ki.. anlatmak istersem anlatırım bunu bile anlamıyorlar. Ki bunlar en yakınım olması gereken insanlar. Bu süreçte eşimle verdiğimiz en doğru karar kimseye söylememek oldu. Soran yok mu çok var sürüsüne bereket. En son halam babamın yanında sordu telefonla konuşuyorduk. 5 sene sonra yapcam istemiyorum bir daha sorarsan da kalbini kırarım dedim. Bir daha sorar mı bilmiyorum ki sorar bence. Ama tek o değil yerli yersiz her an gelebiliyor bu soru. İnsanlara biraz vicdan diliyorum, biraz anlayış. Bu süreci yaşamasaydım asla anlamazdım neler hissedildiğini çünkü empati yapılabilecek bir şey değil. Ama anladığımı düşünürdüm, çok zor der geçerdim. İçimdekileri anlatmaya devam etsem saatlerce yazabilirim, hepimiz gibiMerhaba hanımlar.
Sebepsiz infertilite ile 3 yıl olacak bebek özlemi çekiyorum. Öncesinde de 2 yıl gibi bir süre şartların iyi olması için sabrettik korunduk. Adetlerim düzenliydi, sigara, sağlıksız yiyecek alışkanlığımız felan yok eşimle. İstediğimiz zaman 3 4 ay içinde olur İnşaAllah diye düşünüyordum hep. İlk 2 yıl sabrederken benden sonra evlenip hamileyim haberleri alınca üzülüyordum ama çok takmıyordum. Soranlara borcumuz çok şimdi acele etmiyoruz diyorduk. "bebek rızkıyla gelir, yap gitsin" "hadi daha neyi bekliyorsunuz ki!" vs. gibi söylemler sinirlendiriyordu ama gülüp geçiyordum.Rızkı veren Allah ama güzel şartlar sunmak önemsemek bizim elimizde. Arkadaşlardan , komşulardan aldığım gebelik haberleri, misafirlikte ilk defa tanıştığım gebelerin konuşmaları, eşimin akrabalarından gelen haberler, kuzenlerimin olan bebekleri... Bu süreçte hem isteyip hem sabretmek içine atmak hep. Çok hayal kurdum bu sürede. Normalde 1 yıl bekleme süresi her ay %15 20 gibi bir ihtimalin olduğunu bilmiyordum bu geç kalmış endişesiyle karışık stres üzüntü verdi. Daha 6, 7 ay olmuş denerken bir teyzenin yolda arabada oturup eşimi beklerken "sen niye yalnız oturuyorsun, çocuk yok mu?" demesi... Yok demem karşılığında "niye olmuyor mu?" diye sorması...
Ev tutacağım emlakçı nın 3. Çocukları olacakmış bize ondan bahsetmesi ve "sizde çocuk yok mu? Niye olmuyor mu yoksa?" demesi herkes içinde... (adam o kadar patavatsız biriydi ki ev için mecbur sabrettik.) Kayınvalidem normalde anlayışlı biridir ama bizi düşünüp incelik göstermediği şeyler oldu içim acıdı, çok üzüldüm hep. İlk yıl eşimin kuzeninin ultrason fotosunu attı bana sende gör diye. Öylesine meraktan gönderdi nisbet yapacak biri değil ya da ima. Ama ben üzülürüm diye düşünmedi, beklemek zorundayız biliyordu. Denemeye başladık olmuyor 7 ay olmuş, eşimin kuzeninin birinin ikizleri olacak bekliyorlar, diğerinin büyüdü 1 yaşına gelecek onun lafı sözü sevmeler... anlatmalar... Yine bizde üzülürüz belki demedi...
Biraz geç evlendim arkadaşlarıma göre onların bebekleri oldu, büyüdü ilkokula giden bile vardır. Çoğuyla irtibatım koptu ama insan yaşıtları olarak düşününce bir üzüntüye kapılıyor. Herkes evleniyor sende bu kervana katılmak istiyorsun. Zamanı gelip içgüdüsel fıtraten sende anne olmak istiyorsun. O sürede bende çok isterken o ikizlere kendimin olacak gibi hediye hazırlık yaptım. 2 yaşına gelecekler benim hala içim acıyor.Geçen hafta hepsi zorunlu gittiğim bir nişanda karşımda foto çekildiler. Kayınvalidem yanımda yine onları seslenerek sevdi, benim içim acıdı. Hepsi bize uzak ama sosyal medya, profil fotoları görmek altına yazılan iyi ki annen oldumla başlayan methiyeler, anneler günü... Bir Dr sonrası ağlarken ikizlerin Doğumgünü daveti için gelen fotolu kartpostal ile içinin acıması...
"hadi daha yok mu? Ne bekliyorlar?" demeleri...
Muhabbet kuşu aldım besliyorum 3 yıldır. Onların bile 3. Kez yavruları olduyeğenlerim yok kimsenin çocuğunu öyle sevemiyorsun kuşlarımız sevdim hep. Şehir dışındaki anneme kafes taşıdım ve beni gören komşular "kuş bakıyor ama çocuğu yok mu vs " diyorlarmış...
Tek kardeşimi kaybettim. Daha ilk gün cenaze evinde tanımadığım üst komşunun 7, 8 torunu varmış en sonuncusu 20 günlükmüş bana onu anlatması...
Akrabaların imalı konuşmaları, hiç torunu olmayan 70 yaşında annemin yanında torunlarının fotolarını gösterip konuşmaları. Hele birinin dayanamayıp cenaze arabası gelecekken "göbeğin var yoksa hamile misin?" demesi, bir başkasının aynı şekilde "sen hamile misin? " diye atlaması. (sanki haberleri olmayacak hiç. )
Çocuğun çok olduğu en az 3, 5 çocuk düşünen ve olan bir şehirdeyim. Bazen el ele tutuşmuş 3, 4 kardeş yanlarında anneleri gider sen bakakalırsın. Yürüyüşe çıkarsın parklarda hep bebek arabalılar... Yalnızsın, kimsen yok olsaydı şimdi şöyle yapardık büyüdü vs diye düşünürsün içinden atamazsın.
Dr a gidersin her seferinde kayıtta "gebe misiniz?" sorusu (prosedür ama can yakıyor işte)
ailesiyle gelmiş cinsiyet öğrenecekler, sevinçle çıkıp birbirine sarılanlar, konuşmalar,
Nst odası dibimizde içeriden gelen sesler, mutlu çıkan gebeler...
Karşıdaki çocuk polikliğine pusetlerle gelenler... Dr un dediğine üzülerek çıkmışsın, bekleyeceğiz demiş. O an önünden yenidoğan bebeğini sarmalamış, koridorda yol boyu sesli severek giden kadın... Senin tarifsiz bir eksiklik, burukluk, acı hissetmen...
Artık topluma karışayım nereye kadar demişsin ve ilim okunan bir meclise gitmişsin orda bile düşüncesiz insanların seni bulması... Soranlara cocuk yok deyince "AA yeni mi evlisiniz?" demelerine karşı buz gibi "Hayır" demek..
2 yaşında çocuğunu "havalara uçuracak kadar kurban olurum sana diye sevip, öpen" anne... (toplum içinde bunu hoş karşılamıyorum herşeyin ölçülüsü güzel.) bu ortamda da pek çok gebenin karşına çıkması... Gelen çocuklar ve onlarla ilgilenen anneler...
Senin bana birşey söyleyip sormasınlar sakın diye kendini sıkman... 2.çocuğu konuşmaları ve çok kısa sürede 2. Çocuğa hamile kaldıklarını öğrenmen. Eşinin kuzeninin bile daha 3, 4 haftalık Ken, sana pat diye 2.yi bekliyoruz diye yazması....
Sende istiyoruz demişsin seni hiç düşünmeyen empati yapmayan biri kapıdan girer girmez nasılsın derken boynuna sarılıp "Ay ben 2. Ye hamileyim!!" demesi sevinçle... Kendini insanlar kapatırsın kağıt gibi duvarları olan evin yan komşusundan gelen bebek neşeleri, kuvak vak vak şarkıları, bebeği son ses sevmeler felan... Seni anlayan ağlayabildiğin bir tek eşin olur.
Senin içinin buz kesmesi zamanla... Hissizleşiyorum artık acıda duymuyorum galiba diye düşünmen...
İyi ki imanımız var! Bunların hepsi imtihan biliyorum. Allah böyle takdir etti. Günahımız çok belki bu üzüntüler kefaret olacak. Hayırlı zamanda diye dua ediyordum o zamanı bekliyor belki. İnsanız, acisiz üzülüyoruz malesef. Keşke daha duyarlı, düşünceli empati yapan kişiler olabilsek... Hiçbirşey bizim elimizde değilken "senin çocuğun yok olmuyor mu" demek nedir? olduran ben miyim!? "Allah vermiyor mu canı yaratan Allah" denilse ya!
Doğal yolla olmasını çok istedim hala istiyorum. Aşılama hariç her yöntemi denedim, Tüp bebeği maddi manevi içime sindiremedim epey bir zaman.
Allah isteyene istediği kadar versin kimseye haset etmiyoruz kıskanmıyoruz kötü niyetle konuşmuyoruz.
Ama insan KENDİNE üzülüyor, içi buruluyor... Keşke bu kadar düşüncesiz olmasa insanlar ve zalimce konuşmasalar... Herkesle konuşamıyorum etrafımda beni anlayacak biri de yok içimi döktüm buraya. Uzun oldu okuyanlar için teşekkürler. Hakkımızda hayırlısı olsun.
Aynı şekilde aynı şeyleri yaşıyorum. Kuşları besledim baktım çocukları oldu büyüdü. Benimle evlenen herkes çocuk sahibi oldu ama bizim de sebepsiz yere olmuyor. Ne büyük imtihan. Rabbim kimseyi evladıyla imtihan etmesin. Ve Rabbim kimseyi evlatsizlikla da imtihan etmesin. İkisi de çok zor. Bazen böyle olunca insan çok yoruluyor.
Merhaba, hikayelerimizin başlangıcı o kadar aynı ki.. Biz de sizin gibi çok borcumuz var diye 3 sene erteledik çocuk fikrini. Ve çok isterken erteliyorduk muayene parasını zor denklestircez hangi bir ihtiyacını karsilayabiliriz ki sanki diye. Son 3 senedir de infertiliteyle uğraşıyoruz işte. Her şeyde bir hayır var biliyorum ve inanıyorum. Hepimizin süreci ayrı ayrı çok zor. Hadsiz, densiz o kadar çok insan var ki.. anlatmak istersem anlatırım bunu bile anlamıyorlar. Ki bunlar en yakınım olması gereken insanlar. Bu süreçte eşimle verdiğimiz en doğru karar kimseye söylememek oldu. Soran yok mu çok var sürüsüne bereket. En son halam babamın yanında sordu telefonla konuşuyorduk. 5 sene sonra yapcam istemiyorum bir daha sorarsan da kalbini kırarım dedim. Bir daha sorar mı bilmiyorum ki sorar bence. Ama tek o değil yerli yersiz her an gelebiliyor bu soru. İnsanlara biraz vicdan diliyorum, biraz anlayış. Bu süreci yaşamasaydım asla anlamazdım neler hissedildiğini çünkü empati yapılabilecek bir şey değil. Ama anladığımı düşünürdüm, çok zor der geçerdim. İçimdekileri anlatmaya devam etsem saatlerce yazabilirim, hepimiz gibi
Size tavsiyem eğer çalışmıyorsanız bir işe başlamanız. Yarım gün bile olsa o kadar iyi gelecek ki size. Hem etraftakilerden uzaklaşacaksınız hem de kafanız dağılacak. İzinde olduğum zamanlarda daha depresif olduğumu farkediyorum ben. Yine ikinci tavsiyem bana çok iyi geldi müzik dinlemek. Açık havada yürüyüş yapmak, sağlıklı beslenmek ama bebek için değil kendiniz için yaptığınızı düşünmek tüm bunları.
Bir de bana mutlu sonla biten hikayeleri okumak çok iyi geliyor, evet diyorum neden olmasın bizim de evladımız olacak bir gün.
Ayrıca psikoloğa gitmekten çekinmeyin. Ben ilaç kullanmak istemiyorum derseniz sizi zaten psikiyatriye yönlendirmez ilaç için. Psikologların da ilaç yazma yetkisi zaten yok. Onlar terapi yaparak bizlere sorunlarla baş etme yöntemlerini öğretiyorlar.
Hepimiz buraya mutlu sonla biten hikayemizi yazacağız. Buna gerçekten inanıyorum, kendimi ya da sizi yükseltmek için demiyorum. Hem de çok güzel anneler olacağız
Allah hepimize hayallerini yaşamayı nasip etsin hayırla. Diyecek de yapacak da bir şey yok. Yaşarken süreci güzelleştirmek var, o da bizim elimizdeAllah razı olsun teşekkür ederim. İnşaallah güzel anneler olmak nasip olur hepimize. Allah ım bir bekleyiş işinde olan herkese beklediğini hayırla versin.Acizane tavsiyem istemiyorum düşünmüyoruz kelimeleri kullanmayın. Hakikatte istediğinizi Allah biliyor bu gayretullaha dokunabilir. Sözler insanı olumsuz etkiler. Aslında böyle insanlara cevap vermemek en güzeli ne desen anlamıyor lafı çevireceksin hemen. Çok zorluyorlarsa bu benim özelim kendi hayatım kimseye yorumu düşmez demeli. Beni bu kadar zorlayan olmadı ama olursa buna karar verdim. Onlar beni kırıyor cahilller Allah korkusu yoksa ben niye kırayım sevap kazanıyorum hep sabrettikçe. Bu bir kaç kardeş yazmış vallahi onlarınkine şok oldum dayanılır gibi değil o sözler davranışlar. Cahile laf anlatıp kükremek de çare değil. En güzeli Allah a havale etmek.
Sizi çok iyi anlıyorum. Allah tez zamanda sizede nasip etsin inşallah. Tedaviye gerek kalmadan, daha fazla yıpranmadan.[QUOTE="Lotuslu cheesecake
21.yy dayız yapay rahim yaptılar. Her türlü teknolojik ileri tıp var günümüzde elhamdülillah. Soğan kürüyle olacak olacak olsaydı :) Herşey herkese iyi gelmez. Ve hormonlar çok hassas konu. mg hesabı diye birşey var. Birşeyi yapayım derken öte taraftan başka şeyleri bozadabilirsin ki o bozulan örnekleri de okuyun. Sağolun yine de.
Ne güzel düşünüyorsunuz. İmani yönü az çok gelişmiş insanlar zaten yaşadığı imtihanın inşallah bir mükâfatının farkında. Ben bu süreçte hep peygamber efendimizi ve hazreti Zekeriyayı göz önünde bulunduruyorum. Sonra da vardır Rabbimin bir bildiği biz kul olarak elimizden geleni yapıyoruz inşallah yapmaya da devam edeceğiz bıkmadan usanmadan diyoruz eşimle birlikte. Önemli olan bu süreçte eşlerimizle muhabbetimiz. Eşlerimizle birlikte bu yolda sabretmek. Rabbim bizleri sevindirsin inşallahErkek kuşum çok konuşkan oldu ilgi ve onunla konuşmamdan. Bana canım annem diyor. Kıyamam sana dediği de oluyor :) Herşeyin saati vakti var o vakit bizim için hayırlısıyla tez gelir İnşaAllah. Büyük imtihan evet ama Allah imtihanı insanların derecesine göre veriyor. En ağır imtihanlar Peygamberimize gelmiş. Efendimizin Hz. Fatıma annemiz dışında bütün çocukları o hayattayken vefat ediyor kendi eliyle defnediyor. Olup kaybetmek de çok büyük imtihan. Bu hasreti peygamberlerden çeken olmuş. İmanımızı kuvvetlendirirsek teselli çok mümine. Allah affetsin aciz zayıf kullarız ille dayanamıyorum sabretmek zor diyoruz. Benimle evlenen herkesin çocukları çoktan oldu büyüdüler ben geç kaldım vs gibi düşünceler bana da acı veriyor. Ama sonra bakıyorum önemli olan hayırlı imanlı bir evlat olması. Çoğu dünya ehli gaflette çocuk yetiştiriyor herşey gösteriş olmuş. Ahirette hesabı çok büyük bir emanet. Ayrıca İnşaAllah cennete girebilir oraya layık olursak cennette ebedi sevilecek çocuklar olacak. Çocuk sevgisi cennette de var. Rabbim orda bizi geriye bırakmaz ebedi çocuklardan çok verir İnşaAllah.
Sizi çok iyi anlıyorum. Allah tez zamanda sizede nasip etsin inşallah. Tedaviye gerek kalmadan, daha fazla yıpranmadan.
5 yıllık uğraş sonucu 40 yaşımda 4. Tedavimde hamile kaldım. Bende insanların laflarını duyar çok üzülürdüm.
Ama benden size bir tavsiye lütfen psikolojik destek alın. Çünkü siz farkında değilsiniz sanırım ama yazdıklarınıza bakınca bir kaç şey hariç çoğu gayet normal, hayatın akışına uyan şeyler.
Sanki herkesin her hareketi size düşmanca gibi. Bu durum insanı çok daha duygusal yapıyor kesinlikle size hak veriyorum ama bu kadar kafaya takmak insanı hasta eder.
Oldu ki tüp bebek tedavisine başladınız, moral motivasyon çok önemli bu süreçte.
Kendinizi bu kadar yıpratmayın.
Benim arkadaşım da 3-4 sene düşünmedi sonra kendiliğinden olmayınca tüp bebek tedavisine başladı. 8 senelik evliydi ve ilk denemede tuttu kızı şimdi 2 yaşında.
Umutsuz olmayın ve Kendinizi yıpratmayın.
Dediğim gibi bende benzer şeyler yaşadım size hak veriyorum tabiki. Bahsettiğiniz konulardan bir kaçı hariç normal olan şeylerde gözünüze batar olmuş. Kendinize zarar verirsiniz bu şekilde. İnsanın psikolojisi kalmıyor doğru ama güçlü olmanız lazım. İnşallah tedaviye gerek kalmadan hamile kalırsınızAynı konudan hamile/ kadın doğum bölümüne de konu açtım. Oradaki kardeşlerin yorumlarına da bakın. Çoğumuz benzer, hatta bu kadar da olmaz pes dedirtecek şeyler duymuşlar. Benim yaşadıklarım 3 yıla yayılan şeyler. Hatırladıklarımı yazdım. 1.5 yıl bu kadar üzülmüyordum elbet. İmanlı inançlı insanım elhamdülillah. En büyük psikolojik destek bana bu. İman ederseniz Herşeyin açıklaması var ve çektiğiniz her sıkıntının karşılığı da var hiçbiri boşa gitmiyor. Ama insanım düşüp kalkabilirim. Düştüğüm bir an içimi döktüm buraya. Hepsi düşmanca değil ama insanlığa sığmayan davranış ve sözler. Cenazede bile söylenen yaşanan şeyler gayet normal değil malesef. İnsanların senin acını bildiği halde sana saldırması normal değil. Diğer zamanlarda sana gösteriş yapması gözüne sokması üzüntü vermesi normal değil. :) yorumunuza teşekkür ederim. Sağlıkla kavuşun yavrunuza.
[/QUOTE][QUOTE="Lotuslu cheesecake
21.yy dayız yapay rahim yaptılar. Her türlü teknolojik ileri tıp var günümüzde elhamdülillah. Soğan kürüyle olacak olacak olsaydı :) Herşey herkese iyi gelmez. Ve hormonlar çok hassas konu. mg hesabı diye birşey var. Birşeyi yapayım derken öte taraftan başka şeyleri bozadabilirsin ki o bozulan örnekleri de okuyun. Sağolun yine de.
Canım sen şuan çok hassassın o yüzden çevrende olup biten herşey sana abartılı geliyor. Tabi senin hassas olduğunu bilerek sana aynı şeyleri ısrarla soranlara inanamıyorum yani insanlık ölmüş gerçekten. Ve bebek sorusunu sormak bana çok garip geliyor yani özelinden sana ne ama işte insanlar. Umarım çok yakında sevincinden havalara uçarak buraya yazarsın. Şu mübarek ayda inşallah kucağını doldurur rabbimMerhaba hanımlar.
Sebepsiz infertilite ile 3 yıl olacak bebek özlemi çekiyorum. Öncesinde de 2 yıl gibi bir süre şartların iyi olması için sabrettik korunduk. Adetlerim düzenliydi, sigara, sağlıksız yiyecek alışkanlığımız felan yok eşimle. İstediğimiz zaman 3 4 ay içinde olur İnşaAllah diye düşünüyordum hep. İlk 2 yıl sabrederken benden sonra evlenip hamileyim haberleri alınca üzülüyordum ama çok takmıyordum. Soranlara borcumuz çok şimdi acele etmiyoruz diyorduk. "bebek rızkıyla gelir, yap gitsin" "hadi daha neyi bekliyorsunuz ki!" vs. gibi söylemler sinirlendiriyordu ama gülüp geçiyordum.Rızkı veren Allah ama güzel şartlar sunmak önemsemek bizim elimizde. Arkadaşlardan , komşulardan aldığım gebelik haberleri, misafirlikte ilk defa tanıştığım gebelerin konuşmaları, eşimin akrabalarından gelen haberler, kuzenlerimin olan bebekleri... Bu süreçte hem isteyip hem sabretmek içine atmak hep. Çok hayal kurdum bu sürede. Normalde 1 yıl bekleme süresi her ay %15 20 gibi bir ihtimalin olduğunu bilmiyordum bu geç kalmış endişesiyle karışık stres üzüntü verdi. Daha 6, 7 ay olmuş denerken bir teyzenin yolda arabada oturup eşimi beklerken "sen niye yalnız oturuyorsun, çocuk yok mu?" demesi... Yok demem karşılığında "niye olmuyor mu?" diye sorması...
Ev tutacağım emlakçı nın 3. Çocukları olacakmış bize ondan bahsetmesi ve "sizde çocuk yok mu? Niye olmuyor mu yoksa?" demesi herkes içinde... (adam o kadar patavatsız biriydi ki ev için mecbur sabrettik.) Kayınvalidem normalde anlayışlı biridir ama bizi düşünüp incelik göstermediği şeyler oldu içim acıdı, çok üzüldüm hep. İlk yıl eşimin kuzeninin ultrason fotosunu attı bana sende gör diye. Öylesine meraktan gönderdi nisbet yapacak biri değil ya da ima. Ama ben üzülürüm diye düşünmedi, beklemek zorundayız biliyordu. Denemeye başladık olmuyor 7 ay olmuş, eşimin kuzeninin birinin ikizleri olacak bekliyorlar, diğerinin büyüdü 1 yaşına gelecek onun lafı sözü sevmeler... anlatmalar... Yine bizde üzülürüz belki demedi...
Biraz geç evlendim arkadaşlarıma göre onların bebekleri oldu, büyüdü ilkokula giden bile vardır. Çoğuyla irtibatım koptu ama insan yaşıtları olarak düşününce bir üzüntüye kapılıyor. Herkes evleniyor sende bu kervana katılmak istiyorsun. Zamanı gelip içgüdüsel fıtraten sende anne olmak istiyorsun. O sürede bende çok isterken o ikizlere kendimin olacak gibi hediye hazırlık yaptım. 2 yaşına gelecekler benim hala içim acıyor.Geçen hafta hepsi zorunlu gittiğim bir nişanda karşımda foto çekildiler. Kayınvalidem yanımda yine onları seslenerek sevdi, benim içim acıdı. Hepsi bize uzak ama sosyal medya, profil fotoları görmek altına yazılan iyi ki annen oldumla başlayan methiyeler, anneler günü... Bir Dr sonrası ağlarken ikizlerin Doğumgünü daveti için gelen fotolu kartpostal ile içinin acıması...
"hadi daha yok mu? Ne bekliyorlar?" demeleri...
Muhabbet kuşu aldım besliyorum 3 yıldır. Onların bile 3. Kez yavruları olduyeğenlerim yok kimsenin çocuğunu öyle sevemiyorsun kuşlarımız sevdim hep. Şehir dışındaki anneme kafes taşıdım ve beni gören komşular "kuş bakıyor ama çocuğu yok mu vs " diyorlarmış...
Tek kardeşimi kaybettim. Daha ilk gün cenaze evinde tanımadığım üst komşunun 7, 8 torunu varmış en sonuncusu 20 günlükmüş bana onu anlatması...
Akrabaların imalı konuşmaları, hiç torunu olmayan 70 yaşında annemin yanında torunlarının fotolarını gösterip konuşmaları. Hele birinin dayanamayıp cenaze arabası gelecekken "göbeğin var yoksa hamile misin?" demesi, bir başkasının aynı şekilde "sen hamile misin? " diye atlaması. (sanki haberleri olmayacak hiç. )
Çocuğun çok olduğu en az 3, 5 çocuk düşünen ve olan bir şehirdeyim. Bazen el ele tutuşmuş 3, 4 kardeş yanlarında anneleri gider sen bakakalırsın. Yürüyüşe çıkarsın parklarda hep bebek arabalılar... Yalnızsın, kimsen yok olsaydı şimdi şöyle yapardık büyüdü vs diye düşünürsün içinden atamazsın.
Dr a gidersin her seferinde kayıtta "gebe misiniz?" sorusu (prosedür ama can yakıyor işte)
ailesiyle gelmiş cinsiyet öğrenecekler, sevinçle çıkıp birbirine sarılanlar, konuşmalar,
Nst odası dibimizde içeriden gelen sesler, mutlu çıkan gebeler...
Karşıdaki çocuk polikliğine pusetlerle gelenler... Dr un dediğine üzülerek çıkmışsın, bekleyeceğiz demiş. O an önünden yenidoğan bebeğini sarmalamış, koridorda yol boyu sesli severek giden kadın... Senin tarifsiz bir eksiklik, burukluk, acı hissetmen...
Artık topluma karışayım nereye kadar demişsin ve ilim okunan bir meclise gitmişsin orda bile düşüncesiz insanların seni bulması... Soranlara cocuk yok deyince "AA yeni mi evlisiniz?" demelerine karşı buz gibi "Hayır" demek..
2 yaşında çocuğunu "havalara uçuracak kadar kurban olurum sana diye sevip, öpen" anne... (toplum içinde bunu hoş karşılamıyorum herşeyin ölçülüsü güzel.) bu ortamda da pek çok gebenin karşına çıkması... Gelen çocuklar ve onlarla ilgilenen anneler...
Senin bana birşey söyleyip sormasınlar sakın diye kendini sıkman... 2.çocuğu konuşmaları ve çok kısa sürede 2. Çocuğa hamile kaldıklarını öğrenmen. Eşinin kuzeninin bile daha 3, 4 haftalık Ken, sana pat diye 2.yi bekliyoruz diye yazması....
Sende istiyoruz demişsin seni hiç düşünmeyen empati yapmayan biri kapıdan girer girmez nasılsın derken boynuna sarılıp "Ay ben 2. Ye hamileyim!!" demesi sevinçle... Kendini insanlar kapatırsın kağıt gibi duvarları olan evin yan komşusundan gelen bebek neşeleri, kuvak vak vak şarkıları, bebeği son ses sevmeler felan... Seni anlayan ağlayabildiğin bir tek eşin olur.
Senin içinin buz kesmesi zamanla... Hissizleşiyorum artık acıda duymuyorum galiba diye düşünmen...
İyi ki imanımız var! Bunların hepsi imtihan biliyorum. Allah böyle takdir etti. Günahımız çok belki bu üzüntüler kefaret olacak. Hayırlı zamanda diye dua ediyordum o zamanı bekliyor belki. İnsanız, acisiz üzülüyoruz malesef. Keşke daha duyarlı, düşünceli empati yapan kişiler olabilsek... Hiçbirşey bizim elimizde değilken "senin çocuğun yok olmuyor mu" demek nedir? olduran ben miyim!? "Allah vermiyor mu canı yaratan Allah" denilse ya!
Doğal yolla olmasını çok istedim hala istiyorum. Aşılama hariç her yöntemi denedim, Tüp bebeği maddi manevi içime sindiremedim epey bir zaman.
Allah isteyene istediği kadar versin kimseye haset etmiyoruz kıskanmıyoruz kötü niyetle konuşmuyoruz.
Ama insan KENDİNE üzülüyor, içi buruluyor... Keşke bu kadar düşüncesiz olmasa insanlar ve zalimce konuşmasalar... Herkesle konuşamıyorum etrafımda beni anlayacak biri de yok içimi döktüm buraya. Uzun oldu okuyanlar için teşekkürler. Hakkımızda hayırlısı olsun.
Teşekkür ederim en kısa zamanda sizinde bebiş kokusu alman duasıyla. ..Açıklanamayan sebepsiz canım. Hiç bir sorun yok çok şükür. Yani Allah verirse olur olacak. En son tüp bebek kararı alındı Dr ile. Ama o zaman gelene kadar kendiliğinden hayırlısı ise doğal olsun diye dua ediyorum. Bende dediklerini düşünüyorum ve öyle sabrediyorum. Günahlarımıza kefaret bu yaşananlar İnşaAllah mükafatı var. Bahçeci de çıkan gerçek haber yüzünden ben korkarım ya. Hem uzağım oraya hem türkiyede en yüksek fiyatlı merkezlerden diye biliyorum. Desteğin için çok teşekkür ediyorum. ALLAH razı olsun. Sağ salim hayırla kucağına al yavrunu senin adına çok sevindim. Böyle hasret çekip ne demek olduğunu nasıl birşey olduğunu bilen kardeşlerin kavuşmaları kendi kavuşmama gibi. Çok mutlu oluyorum.
Normal olduSizin tüp bebekle mi nasip oldu.?
Anne olmak isteyen bir kadın için, anne olamamak demek; baktığın her bebekte yüreğinin kalması demek…
Geceleri uyanıp sabaha kadar senden sonra evlenip, senden önce çocuk sahibi olanları saymak demek…
Gördüğün hamile kadınlara gözlerinin takılıp kalması demek
Etrafındaki yakınlarının, komşularının, büyüklerinin durmadan ‘çocuk yok mu?’ göbeğin çıkmış yoksa hamile misin? diye sorup, yaranı kanatması demek…
Türbelere gidip “Rabbim burada yatanın yüzü suyu hürmetine hayırlı, sağlıklı bir evlat nasip et” diye gözyaşlarıyla dua etmek demek…
Anne olamamak demek hiç bir zaman çekirdek aile fotoğrafında 3 kişi olamamak demek hiç bir zaman tam bir aile gibi olamamak,eksik hissetmek demek...
bebek mağazalarının önünden bazen hızlıca geçmek, bazen de eşinden gizli gizli minik eşyalara bakıp, ağlamamaya çalışmak, özendiklerini hep içine atmak demek...
arkadaş toplantılarında çocuğuyla ilgilenmeyen tek aile olmak demek..
Olmasını beklediğin geçen yılları sayarken çevrenden 2.ci 3.cü bebek haberleri alıp tarifsiz bir üzüntü duymak demek...
anne olamamak demek anne olamamanın acısını yaşayanların sözleriyle yazılarıyla destek bulup, avunmak demek...
bir yerlerde benim gibi acı ceken var Rabbim onlara da bana da hayırlı ve sağlıklı evlat ver demek...
Tam olarak bende evliliğimin 3.yılındayım.Hislerimi sanki kendim yazmışım gibi okudum.Etrafım acımasız insanlarla dolu.Bir telefon geliyo “bebek yok mu daha?” diye sorular…O kadar bunaldım ki anlatamam.Çevremdeki herkesin de maaşallah doğurgan yıllarıMerhaba hanımlar.
Sebepsiz infertilite ile 3 yıl olacak bebek özlemi çekiyorum. Öncesinde de 2 yıl gibi bir süre şartların iyi olması için sabrettik korunduk. Adetlerim düzenliydi, sigara, sağlıksız yiyecek alışkanlığımız felan yok eşimle. İstediğimiz zaman 3 4 ay içinde olur İnşaAllah diye düşünüyordum hep. İlk 2 yıl sabrederken benden sonra evlenip hamileyim haberleri alınca üzülüyordum ama çok takmıyordum. Soranlara borcumuz çok şimdi acele etmiyoruz diyorduk. "bebek rızkıyla gelir, yap gitsin" "hadi daha neyi bekliyorsunuz ki!" vs. gibi söylemler sinirlendiriyordu ama gülüp geçiyordum.Rızkı veren Allah ama güzel şartlar sunmak önemsemek bizim elimizde. Arkadaşlardan , komşulardan aldığım gebelik haberleri, misafirlikte ilk defa tanıştığım gebelerin konuşmaları, eşimin akrabalarından gelen haberler, kuzenlerimin olan bebekleri... Bu süreçte hem isteyip hem sabretmek içine atmak hep. Çok hayal kurdum bu sürede. Normalde 1 yıl bekleme süresi her ay %15 20 gibi bir ihtimalin olduğunu bilmiyordum bu geç kalmış endişesiyle karışık stres üzüntü verdi. Daha 6, 7 ay olmuş denerken bir teyzenin yolda arabada oturup eşimi beklerken "sen niye yalnız oturuyorsun, çocuk yok mu?" demesi... Yok demem karşılığında "niye olmuyor mu?" diye sorması...
Ev tutacağım emlakçı nın 3. Çocukları olacakmış bize ondan bahsetmesi ve "sizde çocuk yok mu? Niye olmuyor mu yoksa?" demesi herkes içinde... (adam o kadar patavatsız biriydi ki ev için mecbur sabrettik.) Kayınvalidem normalde anlayışlı biridir ama bizi düşünüp incelik göstermediği şeyler oldu içim acıdı, çok üzüldüm hep. İlk yıl eşimin kuzeninin ultrason fotosunu attı bana sende gör diye. Öylesine meraktan gönderdi nisbet yapacak biri değil ya da ima. Ama ben üzülürüm diye düşünmedi, beklemek zorundayız biliyordu. Denemeye başladık olmuyor 7 ay olmuş, eşimin kuzeninin birinin ikizleri olacak bekliyorlar, diğerinin büyüdü 1 yaşına gelecek onun lafı sözü sevmeler... anlatmalar... Yine bizde üzülürüz belki demedi...
Biraz geç evlendim arkadaşlarıma göre onların bebekleri oldu, büyüdü ilkokula giden bile vardır. Çoğuyla irtibatım koptu ama insan yaşıtları olarak düşününce bir üzüntüye kapılıyor. Herkes evleniyor sende bu kervana katılmak istiyorsun. Zamanı gelip içgüdüsel fıtraten sende anne olmak istiyorsun. O sürede bende çok isterken o ikizlere kendimin olacak gibi hediye hazırlık yaptım. 2 yaşına gelecekler benim hala içim acıyor.Geçen hafta hepsi zorunlu gittiğim bir nişanda karşımda foto çekildiler. Kayınvalidem yanımda yine onları seslenerek sevdi, benim içim acıdı. Hepsi bize uzak ama sosyal medya, profil fotoları görmek altına yazılan iyi ki annen oldumla başlayan methiyeler, anneler günü... Bir Dr sonrası ağlarken ikizlerin Doğumgünü daveti için gelen fotolu kartpostal ile içinin acıması...
"hadi daha yok mu? Ne bekliyorlar?" demeleri...
Muhabbet kuşu aldım besliyorum 3 yıldır. Onların bile 3. Kez yavruları olduyeğenlerim yok kimsenin çocuğunu öyle sevemiyorsun kuşlarımız sevdim hep. Şehir dışındaki anneme kafes taşıdım ve beni gören komşular "kuş bakıyor ama çocuğu yok mu vs " diyorlarmış...
Tek kardeşimi kaybettim. Daha ilk gün cenaze evinde tanımadığım üst komşunun 7, 8 torunu varmış en sonuncusu 20 günlükmüş bana onu anlatması...
Akrabaların imalı konuşmaları, hiç torunu olmayan 70 yaşında annemin yanında torunlarının fotolarını gösterip konuşmaları. Hele birinin dayanamayıp cenaze arabası gelecekken "göbeğin var yoksa hamile misin?" demesi, bir başkasının aynı şekilde "sen hamile misin? " diye atlaması. (sanki haberleri olmayacak hiç. )
Çocuğun çok olduğu en az 3, 5 çocuk düşünen ve olan bir şehirdeyim. Bazen el ele tutuşmuş 3, 4 kardeş yanlarında anneleri gider sen bakakalırsın. Yürüyüşe çıkarsın parklarda hep bebek arabalılar... Yalnızsın, kimsen yok olsaydı şimdi şöyle yapardık büyüdü vs diye düşünürsün içinden atamazsın.
Dr a gidersin her seferinde kayıtta "gebe misiniz?" sorusu (prosedür ama can yakıyor işte)
ailesiyle gelmiş cinsiyet öğrenecekler, sevinçle çıkıp birbirine sarılanlar, konuşmalar,
Nst odası dibimizde içeriden gelen sesler, mutlu çıkan gebeler...
Karşıdaki çocuk polikliğine pusetlerle gelenler... Dr un dediğine üzülerek çıkmışsın, bekleyeceğiz demiş. O an önünden yenidoğan bebeğini sarmalamış, koridorda yol boyu sesli severek giden kadın... Senin tarifsiz bir eksiklik, burukluk, acı hissetmen...
Artık topluma karışayım nereye kadar demişsin ve ilim okunan bir meclise gitmişsin orda bile düşüncesiz insanların seni bulması... Soranlara cocuk yok deyince "AA yeni mi evlisiniz?" demelerine karşı buz gibi "Hayır" demek..
2 yaşında çocuğunu "havalara uçuracak kadar kurban olurum sana diye sevip, öpen" anne... (toplum içinde bunu hoş karşılamıyorum herşeyin ölçülüsü güzel.) bu ortamda da pek çok gebenin karşına çıkması... Gelen çocuklar ve onlarla ilgilenen anneler...
Senin bana birşey söyleyip sormasınlar sakın diye kendini sıkman... 2.çocuğu konuşmaları ve çok kısa sürede 2. Çocuğa hamile kaldıklarını öğrenmen. Eşinin kuzeninin bile daha 3, 4 haftalık Ken, sana pat diye 2.yi bekliyoruz diye yazması....
Sende istiyoruz demişsin seni hiç düşünmeyen empati yapmayan biri kapıdan girer girmez nasılsın derken boynuna sarılıp "Ay ben 2. Ye hamileyim!!" demesi sevinçle... Kendini insanlar kapatırsın kağıt gibi duvarları olan evin yan komşusundan gelen bebek neşeleri, kuvak vak vak şarkıları, bebeği son ses sevmeler felan... Seni anlayan ağlayabildiğin bir tek eşin olur.
Senin içinin buz kesmesi zamanla... Hissizleşiyorum artık acıda duymuyorum galiba diye düşünmen...
İyi ki imanımız var! Bunların hepsi imtihan biliyorum. Allah böyle takdir etti. Günahımız çok belki bu üzüntüler kefaret olacak. Hayırlı zamanda diye dua ediyordum o zamanı bekliyor belki. İnsanız, acisiz üzülüyoruz malesef. Keşke daha duyarlı, düşünceli empati yapan kişiler olabilsek... Hiçbirşey bizim elimizde değilken "senin çocuğun yok olmuyor mu" demek nedir? olduran ben miyim!? "Allah vermiyor mu canı yaratan Allah" denilse ya!
Doğal yolla olmasını çok istedim hala istiyorum. Aşılama hariç her yöntemi denedim, Tüp bebeği maddi manevi içime sindiremedim epey bir zaman.
Allah isteyene istediği kadar versin kimseye haset etmiyoruz kıskanmıyoruz kötü niyetle konuşmuyoruz.
Ama insan KENDİNE üzülüyor, içi buruluyor... Keşke bu kadar düşüncesiz olmasa insanlar ve zalimce konuşmasalar... Herkesle konuşamıyorum etrafımda beni anlayacak biri de yok içimi döktüm buraya. Uzun oldu okuyanlar için teşekkürler. Hakkımızda hayırlısı olsun.
Bugün içim ağlıyor çok üzgünüm. Birbirimize dua edelim. inşaAllah hayırlı sağlıklı imanlı evlat nasip etsin Allah Teala tüm bekleyenlere..Tam olarak bende evliliğimin 3.yılındayım.Hislerimi sanki kendim yazmışım gibi okudum.Etrafım acımasız insanlarla dolu.Bir telefon geliyo “bebek yok mu daha?” diye sorular…O kadar bunaldım ki anlatamam.Çevremdeki herkesin de maaşallah doğurgan yıllarıArtık dayanamayıp tüp bebek için bir bütçe ayırmak istedik.Bir aşılama ve öncesinde iki defa çatlatma iğnesi yumurta takibi yapıldı.Rahim filmi çekildi.Sorun yok dendi ama üç yıldır bekliyoruz