- 12 Haziran 2016
- 2.109
- 829
- 27
-
- Konu Sahibi kumral_quzeli
- #301
İnşallah. Az kaldı aydınlık günlere
Ne diyecegimi bilemiyorum size, nutkum tutuldu su satirlari okurken! bir an once ama bir an once kurtar kendini kardesim.
Tamam anladım. Fake değilsin . Ama O bebek sana emanet. Bunu unutma olur mu? İşin içinde bebek olmasa senin durumun hakkında bişey yazardım ama kusura bakma öncelikle onu düşünmelisin
Senden özür dilemedi ama bizzat? Mis mis mis hep, gelip seninle konuşan oldu mu?
Amin.Aileniz yokmu ayırsanız evinizi yada durumlar iyise. O adamdan zor yani... Tabi ne desek bos yapanlar bedelini öder ins.
1 ay kaldı, sadece "sabır" diyorum.Köye ne zaman gideceksiniz?Gidene kadar orda psikolojin bozulmadan nasil kalicaksin kuzum
Öyle. Ben bebeğimi kucağıma aldığımda bir an olsun böyle şeyler yaşatmayacağıma söz vermiştim, ama durum ne ? Şimdi ne oldu?Bu konuyu görüyordum ama başlığında bebeğimi dövdü yazdığı için yüreğim kaldırıp giremiyordum. Şimdi girebildim ve içim dağlandı.
Size acıyamadım en başından eşiniz sinyalleri vermiş ana kuzusu bir aciz olduğunu belli etmiş en sonunda dövmüş sizi. Bu sona bile bile yaklaşmışsınız yok çok seviyorum yok yeni evliyim. Ne oldu çok sevmeniz yeni evli olmanız o aciz adamı değiştirdi mi?
Bebeğe çok üzüldüm ama onun ne suçu var ona bunları nasıl yaşatabiliyosunuz yüzüne bakınca yerin dibine giresiniz gelmiyor mu?
O çocuk için biran önce boşanırsın inşallah. Hiçbişey kv yüzünden değil eşim dediğin adam yüzünden.
1 ay kadıköye ne zaman gidip babanla konuşcaksın
Iste herkesin anlamadığı şey de bu. Bunlar zor şeyler ama şu an yaşadığı hayattan daha mı zor ? Hayır. Herkesin kendi hayatı kendi fikri. Zaten merak etmeyin konu sahibinin boşanacağını sanmıyorum.
Herkes kendince fikir veriyor ve böyle ciddi bir konuda kimse rahat rahat konuşmuyor. Ben şu konuyu okudum okuyalı mideme öküz oturdu.
Hikayenizi okurken cok uzuldum gidebilceginiz size sahip cikacak biri yokmu varsa eger artik kendinize boyle muamele yapilmasina izin vermeyin Allah korusun ilerde baska kotu seyler de basiniza gelmemesi icin onlem almalisiniz inan bi cocuk babasiz buyur ama annesiz buyuyemez ...
Yazdım yazdım sildim. Türkiye'de yaşıyorsun sandım. Madem yurtdışındasın, neyi bekliyorsun? Ara polisi o kocanla anasının hakkından onlar gelsin
Yurt dışındayız ya, gidebileceğim gerçekten hiçbir yer yok. Yalnızım. Kadın sığınma evini araştırdım, ama o da 150 km uzağımızda. Para biriktiriyorum. Ansızın gideceğim. Sessizce, ses etmeden, bebeğim ve ben... En yakında yeni hayatımıza "Hoşgeldin" diyeceğiz
Eşim'e bugün "Ya o çocuk orda ölseydi, bunun hesabını Allah'a nasıl verecektin? Ondan öncesinde vicdanın seni rahat bırakacak mıydı?" dedim. Uzun uzun yüzüme baktı, gözlerinin dolduğunu hissettim ve sonra arkasına döndü, hıçkırıklara boğuldu, hüngür hüngür nasıl ağladı, ama "Boşuna üzülme, çünkü herşeyin yalan. Ama bizi de kaybettin, bunu unutma. Sanma ki ben bu yaptığını unutacağım, alttan alacağım. Bilet paramız çıktığı gün, defolup gideceğim. Bir daha da benim yüzümü geç, çocuğumun yüzünü bile göremeyeceksin!!" dedim. Bana dediği tek şey "Çok pişmanım bak, ne olur beni affedin!"
Ama tabii ki de affetmem, çünkü ben kendimi geçtim, bebeğim için asla affetmeyeceğim
Neyse anlaşamıyoruz. Sana boşan diye bişey demiyorum. Bebeğini düşün diyorum. Onun için en iyisini sen bilmek zorundasın.ben değil. Ben bilemem buraya yazan diğer insanlar da bilemez. Bu konuda fikir sorman da anlamlı gelmiyor bana zaten. Psikolojik sorunlarda kimsenin doğru fikri seni kurtarmaz. Kendin için verdiğin doğru kararlar seni kurtarır. Ne bileyim ben boşanınca seni nasıl bi hayat bekliyo da sana boşan dediğimi dikkate alıyorsun sen. Umarım kafanı toparlarsın tezelden çünkü şundan eminim o bebek sadece senin yanında mutlu olur. İnş bundan mahrum bırakmazsın yanlış kararlar veripBebeğim benim herşeyim, "onun için evliliğimi bitirmeyeceğim" demeyeceğim. Asıl onun için bu evliliği BİTİRECEĞİM..
Yurt dışındayız ya, gidebileceğim gerçekten hiçbir yer yok. Yalnızım. Kadın sığınma evini araştırdım, ama o da 150 km uzağımızda. Para biriktiriyorum. Ansızın gideceğim. Sessizce, ses etmeden, bebeğim ve ben... En yakında yeni hayatımıza "Hoşgeldin" diyeceğiz
Eşim'e bugün "Ya o çocuk orda ölseydi, bunun hesabını Allah'a nasıl verecektin? Ondan öncesinde vicdanın seni rahat bırakacak mıydı?" dedim. Uzun uzun yüzüme baktı, gözlerinin dolduğunu hissettim ve sonra arkasına döndü, hıçkırıklara boğuldu, hüngür hüngür nasıl ağladı, ama "Boşuna üzülme, çünkü herşeyin yalan. Ama bizi de kaybettin, bunu unutma. Sanma ki ben bu yaptığını unutacağım, alttan alacağım. Bilet paramız çıktığı gün, defolup gideceğim. Bir daha da benim yüzümü geç, çocuğumun yüzünü bile göremeyeceksin!!" dedim. Bana dediği tek şey "Çok pişmanım bak, ne olur beni affedin!"
Ama tabii ki de affetmem, çünkü ben kendimi geçtim, bebeğim için asla affetmeyeceğim
"Ve adam bu konuşmadan sonra kendine gelir.Eşim'e bugün "Ya o çocuk orda ölseydi, bunun hesabını Allah'a nasıl verecektin? Ondan öncesinde vicdanın seni rahat bırakacak mıydı?" dedim. Uzun uzun yüzüme baktı, gözlerinin dolduğunu hissettim ve sonra arkasına döndü, hıçkırıklara boğuldu, hüngür hüngür nasıl ağladı, ama "Boşuna üzülme, çünkü herşeyin yalan. Ama bizi de kaybettin, bunu unutma. Sanma ki ben bu yaptığını unutacağım, alttan alacağım. Bilet paramız çıktığı gün, defolup gideceğim. Bir daha da benim yüzümü geç, çocuğumun yüzünü bile göremeyeceksin!!" dedim. Bana dediği tek şey "Çok pişmanım bak, ne olur beni affedin!"
Ama tabii ki de affetmem, çünkü ben kendimi geçtim, bebeğim için asla affetmeyeceğim
o dayagı yedin oturdunkaldın oyle mi1.5 ay oldu, elimden telefon alındı, ve uzun süredir yazamadım. Sabrettim, sabrettim ama artık yolun sonuna geldim. Herşeye boyun eğdim, ses etmedim, ama artık dayanacak gücüm kalmadı. Lohusalığım'da anlamadı, hep beni rencide edecek zamanlar aradı, sustum.. "40'ımız çıksın belki durum düzelir!" dedim, ama herşey daha da berbatlaşmaya başladı.
40'ımız çıktı ve biz onun gecesinde KV yüzünden dayak yedik.
"Bebekleri Allah korur!!" derler ya, işte onun canlı şahidi biziz.
Bilen bilir biz KV ve KP ile aynı evde yaşıyoruz.
Ev 2 katlı, yalnız 2. katta sadece 1 salon ve 3 yatak odası var.
Görümcem'in 2 hafta tatili vardı, buraya geldiler oğlu ile...
KV'nin Annesi ve Babası da burdalardı... Anlayacağınız, kalabalık olduğumuz halde daha da çok kalabalıklaşmıştık.
Eşim sabah vardiyasına gidecekti, KP ise gece vardiyasına gitmişti, KV çoğu zaman uykusuz kaldığından Annesi de yukarı yatmaya çıkmış, ben ise bebeğimi emzirip yatıracaktım, eşim sabah vardiyasına gideceği için uyuyordu, Görümcem de "Bulaşık Annem'e kalmasın, hemen halledip geliyorum" demişti. Ben bebeği emzirirken Anneanne ile laflamaya daldık, bebek de kucağımda emiyordu, görümce ise yukarıya çıktı, sohbet, muhabbet derken, birden kapı açıldı KV. "Beni mi kovlaşıyorsunuz" diyerek hepimizi tersledi, sonra da bana "Git çocuğu yatır, sende kocanın yanına yat" dedi. (Sonradan öğreniyorum ki KV ve Görümce kavga etmişler). KV böyle deyince herkesin morali bozuldu, ve yattılar. Bende bebeği yatırır yatırmaz başladı ağlamaya, kucağımda susturmaya çalışıyorum, bir yandan da herkes uyanacak diye stress yapıyorum, ben stress yaptıkça bebek de etkilense gerek ki, hiç susturamadım. KV çıktı geldi hemen Yatak odamıza girdi "Niye ağlatıyon çocuğu?" sesi. Bende "Çocuk ağlıyorsa, sen niye çıkıp geliyon, anası yanında ya..." dedim. Yalnız KV'ye sinirlendikçe, stressim de çoğaldı ve bebeğim hiç durmadan ağlamaya devam etti. En sonunda Anneanne çağırdı, "Gel kızım, kocan uyanmasın ben de biraz yardım edeyim" dedi. Beraber susturmaya çalışırken KV aşağıdan yukarıya "Kız, ağlatma çocuğu, çabuk indir aşağıya" diye bağırıyor. Bende o bağırdıkça daha çok sinirlendim. "Kız, kocanı uyandırmasana çabuk getir çocuğu" diye bağırmaya devam ediyor. Kocan uyanmasın diyen KV, oğlunu aşağıdan telefonla arayıp "Çabuk söyle ona çocuğu bana getirsin" demiş. Anneannem de "Kızım, çocuk aç galiba, bi emzir bakayım" dedi. Çocuğu emzirirken kocam geldi kapının ağzında "Çocuğu getir, çocuğu getir..." diyor, KV ise aşağıdan bağırmaya devam ediyor "Çocuğu indir herkes uyanacak" diye... "Tamam emzireyim de, getireceğim....!" demeye kalmadan, bebeğim de kucağımdayken eşim üstüme bi saldırdı saçımı yoldu, yüzümü yumrukladı, kalçalarıma tekmeler savurdu, ben ise "Bebeğe bişey olacak" diye korkumdan bi o yana bi bu yana çocuğu korumaya çalışırken eşim yüzüme tekmeler, yumruklar savurdu, Anneannem "Kızım, çocuğu al" diye, görümceye bağırdı, görümce geldi hemen çocuğu verdim, eşim gitti, geri geldiğinde elinde ayakkabı vardı, ayakkabıyla vurmaya devam etti, KV aşağıdan hala "Çocuğu getir Kızzzz..." diye bağırıyor, o sinirle Dedem aşağıya bi hücumla inmiş, KV'ye bi Tokat koymuş, KV yukarıya "Allah belanı versin" diyerek çıktı, ben bebeğime bakmaya gitmiştim, o sinirle ben KV'ye bağırmışım, çığırmışım... KV'de bana "Orospu, Kahpe, defol evimden" diyor, sanki ben durmaya çok hevesliymişim gibi.. Bu satırları yazarken bile ağlıyorum ama çok zoruma gitti, bu olaydan sonra herkes benim tarafımda oldu, Görümcem gidip abisine söylemedik laf bırakmamış, eşim "Annem yüzünden oldu, ona sinirimi ondan çıkardım, çok özür dilerim, çok özür dilerim" demiş, ama ne çare... Şimdi bebeğime baktıkça "Allahım sen korudun..." diyorum, çünkü bu atlattığımız inanın ki bir mucizeydi, ertesi gün benim her yanım çürükken, bebeğime şükürler olsun hiç bir şey olmamıştı. Ama ne oldu biliyor musunuz??
Gururum kırılmıştı, herşeyden kaçıp gitmek istiyordum, herşeyleri bırakıp bi tek kızımla kaybolup gitmek istiyordum, ama yine olmadı. Yine KV kendi haklı çıkardı, yine yağ gibi üste çıktı. Ve ben yine ezilip kalmıştım..
Olayın üstünden 26 gün geçti, ama herşey daha dün gibi aklımda...
Şimdilerde ise:
"Aman çocuğa bişey olmasın,
"Aman üşütmesin, üşümesin....." diyorlar.
Onlar öyle dedikçe daha çok sinirleniyorum. Hem KV, hemde oğlu. Ben de artık gocunmuyorum. Her lafta karşılığını veriyorum. Ama artık soğudum herkesten. Bi an önce Allah'tan hayırlısını diliyorum...
Artık yazamıyorum, ama tesellinize ihtiyacım var, her zaman okumaya çalışacağım.
Okuduğunuz için teşekkür ederim, iyi geceler
Yav he he. Adamin evinde isin ne hala?Eşim'e bugün "Ya o çocuk orda ölseydi, bunun hesabını Allah'a nasıl verecektin? Ondan öncesinde vicdanın seni rahat bırakacak mıydı?" dedim. Uzun uzun yüzüme baktı, gözlerinin dolduğunu hissettim ve sonra arkasına döndü, hıçkırıklara boğuldu, hüngür hüngür nasıl ağladı, ama "Boşuna üzülme, çünkü herşeyin yalan. Ama bizi de kaybettin, bunu unutma. Sanma ki ben bu yaptığını unutacağım, alttan alacağım. Bilet paramız çıktığı gün, defolup gideceğim. Bir daha da benim yüzümü geç, çocuğumun yüzünü bile göremeyeceksin!!" dedim. Bana dediği tek şey "Çok pişmanım bak, ne olur beni affedin!"
Ama tabii ki de affetmem, çünkü ben kendimi geçtim, bebeğim için asla affetmeyeceğim