Ben de tek baktım, bakıyorum. Benimki 22 aylık henüz, ama 36 ay olduğu an kreşe vereceğim çünkü benim nefes almaya çocuğumun da sosyalleşmeye ihtiyacı var. Dik durun ve caymayın.Merhabalar sevgili arkadaşlar. Nasıl anlatsam , nereden başlasam bilemedim. Oğlumu dünyaya getirdiğim günden beri tek başıma bakıyorum, zaman zaman annemin ilgilendiği yardım ettiği dönemler de oldu ancak zararı faydasından çok olduğu için hiçbir zaman iyi gelmedi. Yavrum 32 aylık oldu. Ben serbest çalışan bir avukatım ve 32 aydır doğru dürüst iş almıyorum . Çok yorgunum, hem ruhen hem bedenen. Benim gibi zorlanan, yorulan, bazı noktalarda tükendiğini hisseden analar var mıdır içimizde? Çocuğu anaokula başlatmak konusunda kararsızım çünkü her kafadan ayrı bir ses çıkıyor. Annem hiçbir şeye doğru dürüst faydası olmadığı halde çocuğumla ilgili kritik konularda hep ahkam kesiyor. Öz annemle ilgili bu şekilde konuştuğuma inanamıyorum ancak evlat sahibi olduktan sonra annemle ilişkim ciddi manada hasar aldı. Hiçbir zor anımda ASLA yanımda göremedim. Eşim çok ciddi bir rahatsızlık atlattı yavrum 7 aylıkken, hayatımın en üzgün en zor günlerinde annem yoktu. Ne manen ne madden. Hepsi çok gücüme gidiyor. Ve bugün çocuğumla ilgili aldığım kararlara, anneliğime bile laf etme haddini kendinde görebiliyor. Anaokulu araştırıyorum, çok erken diyor mesela. Bence değil ve son derece eğitimli kendimi yetiştirmiş bir kadın olan ben onun bu müdahalelerinden her zaman etkileniyorum. Nitekim çok yorgunum dostlar, yavrusuna kendisi bakanlar, sizler ne yapıyorsunuz? Çocuklarınızı okula veriyor musunuz bu aylarda?
Allahım ben yazdım sanki şu cümleleri, kendi hayatımdan bu kadar feragat edeceğimi hiç düşünmemiştim. Yıllar önce bir gün böyle olacaksın deseler yok artık derdim. Ev hanımına dönüştüm, 2 yıldır ekonomik özgürlüğümün olmayışı beni çok yoruyor, 7 yıldır ehliyetim var ama bebekten pratik yapmaya vakit bulamıyorum unuttum gitti. Yüksek lisansa başvuracağım ama çocukla ya yürümezse diye endişelerim var oof of... Yalnız değilsin kısacaGerçekten iyi ki açmışım bu konuyu. Ben sizi anlıyorum cümlesi öyle kıymetli ki. Günümüz anneleri de aman canım çok kırılgan herkes çocuk büyütüyor vb lafları duymamak için paylaşmıyorum kimseyle yorgunluğumu. Ama o kadar zor durumdayım ki artık tek mutluluğum eşimin akşam işten eve gelişi. Ne ara bu kadar saçma bir hayata verildi hayatım diyorum. Ömrüm boyunca gayet sosyal kendine zaman ayıran hobileri olan işinde gücünde bir insandım. Evladıma tüm emeklerim ve tüm vaktim feda olsun orası ayrı ancak biri de desin ki yardıma ihtiyacın var mı :) Bir çocuğu bir köy büyütürmüş eskiden, ekran açmadan her şeyimden vererek 32 ay bilfiil tek başıma ilgilendim. Eşim işten gelince ilgileniyor sağ olsun ama o da yorgun gelince çok verimli olamıyor. Artık çıkmazda hissetmeye başladım kendimi. Siz okul düşünmüyor musunuz peki ?
Bende kreş fiyatlarını duyana kadar vermeyi düşünüyordum.eylulde 30 aylık olacak inşallah. evde çalışan bir anne olarak çok fazla bir şey veremedigimi düşünüyorum.isten yorgun geliyoruz zaten en azından gündüzleri kaliteli vakit geçirsin akranlari ile oynasın paylaşsın.vende yalnızım .benim annem uzak bana ama yanımda da olsa bir desteği olmaz.Merhabalar sevgili arkadaşlar. Nasıl anlatsam , nereden başlasam bilemedim. Oğlumu dünyaya getirdiğim günden beri tek başıma bakıyorum, zaman zaman annemin ilgilendiği yardım ettiği dönemler de oldu ancak zararı faydasından çok olduğu için hiçbir zaman iyi gelmedi. Yavrum 32 aylık oldu. Ben serbest çalışan bir avukatım ve 32 aydır doğru dürüst iş almıyorum . Çok yorgunum, hem ruhen hem bedenen. Benim gibi zorlanan, yorulan, bazı noktalarda tükendiğini hisseden analar var mıdır içimizde? Çocuğu anaokula başlatmak konusunda kararsızım çünkü her kafadan ayrı bir ses çıkıyor. Annem hiçbir şeye doğru dürüst faydası olmadığı halde çocuğumla ilgili kritik konularda hep ahkam kesiyor. Öz annemle ilgili bu şekilde konuştuğuma inanamıyorum ancak evlat sahibi olduktan sonra annemle ilişkim ciddi manada hasar aldı. Hiçbir zor anımda ASLA yanımda göremedim. Eşim çok ciddi bir rahatsızlık atlattı yavrum 7 aylıkken, hayatımın en üzgün en zor günlerinde annem yoktu. Ne manen ne madden. Hepsi çok gücüme gidiyor. Ve bugün çocuğumla ilgili aldığım kararlara, anneliğime bile laf etme haddini kendinde görebiliyor. Anaokulu araştırıyorum, çok erken diyor mesela. Bence değil ve son derece eğitimli kendimi yetiştirmiş bir kadın olan ben onun bu müdahalelerinden her zaman etkileniyorum. Nitekim çok yorgunum dostlar, yavrusuna kendisi bakanlar, sizler ne yapıyorsunuz? Çocuklarınızı okula veriyor musunuz bu aylarda?
Biz verdik çok da iyi ettik.kesinlikle.oneririm2 yaşında kreşe vermeyi düşünüyorum.
Mesela hem fiziksel Ya da manevi yardımda bulunmayıp hem de böylesi negatif eleştirmeyi nasıl başarıyorlar? Hakkını yemek istemem annemin yardım ettiği çok zamanlar oldu ki talep etsem yardım eder, hemen koşar. Ancak mesele şu, yardıma ihtiyacım olduğunu bildiği halde “talep etmek” durumunda bırakması! AS-LA istemiyorum artık. Buna rağmen kreşle ilgili yok erken yok hastalanır yok şu yok bu. Yani destek olmuyorsan doğru dürüst biraz cesaretlendir öyle değil mi. Ben artık katlanamıyorum bunlara gerçekten.Bende kreş fiyatlarını duyana kadar vermeyi düşünüyordum.eylulde 30 aylık olacak inşallah. evde çalışan bir anne olarak çok fazla bir şey veremedigimi düşünüyorum.isten yorgun geliyoruz zaten en azından gündüzleri kaliteli vakit geçirsin akranlari ile oynasın paylaşsın.vende yalnızım .benim annem uzak bana ama yanımda da olsa bir desteği olmaz.
Sizin hesap geçenlerde kreşe vermeyi düşünüyorum dedim o kadar negatif moral bozucu şeyler söyledi ki modum düştü
Dünya dönmeye devam ediyor ve hayat bir sizin için durmuş gibi sanki di mi?Allahım ben yazdım sanki şu cümleleri, kendi hayatımdan bu kadar feragat edeceğimi hiç düşünmemiştim. Yıllar önce bir gün böyle olacaksın deseler yok artık derdim. Ev hanımına dönüştüm, 2 yıldır ekonomik özgürlüğümün olmayışı beni çok yoruyor, 7 yıldır ehliyetim var ama bebekten pratik yapmaya vakit bulamıyorum unuttum gitti. Yüksek lisansa başvuracağım ama çocukla ya yürümezse diye endişelerim var oof of... Yalnız değilsin kısaca
“Dertleşmeye çalışırken” yazmışsınız . Benim anlamadığım neden canı gönülden dinlemezler, anlamaya çalışmazlar ki? Biz de mi ileride böyle olacağız çocuklarımıza? Nolur olmayalım. Benim de durumum tam olarak sizin gibi, yaşları da aynı çocukların. Ben de “dertleşmeye çalışırken” boşa kürek çektiğimle kalıyorum hep anneme karşı. Yine hakkını yemem bakın gel bak ihtiyacım var dersem koşar gelir, beni inciten talep etmemi beklemesi sürekli olarak. Neyse anneyle ilgili konular zaten çok derin uzar gider hepimiz için, ama ben katılmıyorum bence kahve içmek pekala “ihtiyaç”. Benim annem şu 32 ay boyunca bir kez olsun “çık arkadaşınla buluş ben bakarım” demedi. Yardım ediyorken bile hep birlikte baktık yavruma. Siz çalışıyor musunuz? İşe mi döneceksiniz kreşe verip. Bana bu konuda da vicdan azabı ve suçluluk duygusu yaşatılıyor hep ! Çünkü kendi işim ve işe dönmek zorunda değilim hala, işin ne bak çocuğuna herkesin modu bu gibi artık :)Kızım 2.5 yaşında, doğurduğum ilk günden beri neredeyse sıfır yardımla tek başıma büyüttüm ve çok zor bir çocuk.
Nasıl bir tükenmişlik yaşadığınızı anlayabiliyorum, bir keresinde annemle dertleşmeye çalışırken, yarım saat bile yalnız kahve içemedim bugüne kadar demiştim. Kahve içmek ihtiyaç olamaz anca hastaneye falan yatarsan bakılır çocuk demişti.
Ki ben hastanelere giderken bile bebemi yanımda taşıyan kadınım, hiç yardım istemedim. Bu yüzden sizi anlıyorum.
Kızım 31 aylık bende kreş düşünüyorum.
Evet ne yazık ki "dertleşmeye çalışırken" :)“Dertleşmeye çalışırken” yazmışsınız . Benim anlamadığım neden canı gönülden dinlemezler, anlamaya çalışmazlar ki? Biz de mi ileride böyle olacağız çocuklarımıza? Nolur olmayalım. Benim de durumum tam olarak sizin gibi, yaşları da aynı çocukların. Ben de “dertleşmeye çalışırken” boşa kürek çektiğimle kalıyorum hep anneme karşı. Yine hakkını yemem bakın gel bak ihtiyacım var dersem koşar gelir, beni inciten talep etmemi beklemesi sürekli olarak. Neyse anneyle ilgili konular zaten çok derin uzar gider hepimiz için, ama ben katılmıyorum bence kahve içmek pekala “ihtiyaç”. Benim annem şu 32 ay boyunca bir kez olsun “çık arkadaşınla buluş ben bakarım” demedi. Yardım ediyorken bile hep birlikte baktık yavruma. Siz çalışıyor musunuz? İşe mi döneceksiniz kreşe verip. Bana bu konuda da vicdan azabı ve suçluluk duygusu yaşatılıyor hep ! Çünkü kendi işim ve işe dönmek zorunda değilim hala, işin ne bak çocuğuna herkesin modu bu gibi artık :)
Annenizi bişeyinize karıştırmayın, çocuğunuzda kreşe başlasın ki siz de hayatınıza çeki düzen verebilesiniz...Merhabalar sevgili arkadaşlar. Nasıl anlatsam , nereden başlasam bilemedim. Oğlumu dünyaya getirdiğim günden beri tek başıma bakıyorum, zaman zaman annemin ilgilendiği yardım ettiği dönemler de oldu ancak zararı faydasından çok olduğu için hiçbir zaman iyi gelmedi. Yavrum 32 aylık oldu. Ben serbest çalışan bir avukatım ve 32 aydır doğru dürüst iş almıyorum . Çok yorgunum, hem ruhen hem bedenen. Benim gibi zorlanan, yorulan, bazı noktalarda tükendiğini hisseden analar var mıdır içimizde? Çocuğu anaokula başlatmak konusunda kararsızım çünkü her kafadan ayrı bir ses çıkıyor. Annem hiçbir şeye doğru dürüst faydası olmadığı halde çocuğumla ilgili kritik konularda hep ahkam kesiyor. Öz annemle ilgili bu şekilde konuştuğuma inanamıyorum ancak evlat sahibi olduktan sonra annemle ilişkim ciddi manada hasar aldı. Hiçbir zor anımda ASLA yanımda göremedim. Eşim çok ciddi bir rahatsızlık atlattı yavrum 7 aylıkken, hayatımın en üzgün en zor günlerinde annem yoktu. Ne manen ne madden. Hepsi çok gücüme gidiyor. Ve bugün çocuğumla ilgili aldığım kararlara, anneliğime bile laf etme haddini kendinde görebiliyor. Anaokulu araştırıyorum, çok erken diyor mesela. Bence değil ve son derece eğitimli kendimi yetiştirmiş bir kadın olan ben onun bu müdahalelerinden her zaman etkileniyorum. Nitekim çok yorgunum dostlar, yavrusuna kendisi bakanlar, sizler ne yapıyorsunuz? Çocuklarınızı okula veriyor musunuz bu aylarda?
Sevgili avheraa kendini annenle ilişkini düşünerek yıpratma hiç olmazsa yardım istediğinde yardım ediyormuş. Eskide kalmış kızı doğum yapar yapmaz gelen ve bir eli hep üstünde olan anneler. Bir sürü insan artık senin benim gibi. Bende de 34 aylık bir bıcırık var. Neler yaşadığımı bir ben bilirim bir Allah bilir.Size sarılabilirim. Gerçekten eşşekten düşenin halinden yine eşşekten düşen anlar. Bizim diş tamamlanmadı çok gecikti, dil gelişiminde sorun yaşamadık, ancak benim oğlum çok hareketli. Çok hareketli. Çoook. Bedensel olarak çok zorluyor bu durum beni. Allah sağlık versin hepsi aşılır da bu annelerin de bir desteğe ihtiyacı var kanımca . Benim oğlum da oyuncaklarıyla oynamayı pek tercih etmez, ben, sadece ben :)
Hissettiğim o evet, bir ben yerimde sayıyorum sankiDünya dönmeye devam ediyor ve hayat bir sizin için durmuş gibi sanki di mi?
Benim annecim de sağolsun hiç yardım etmedi. Benim kızlar peş peşe doğdu. Tükenmişlik, yorgunluk hala devam ediyor. Biri 8 diğeri 5 yaşında. Yaşadıkların çok normal. Yarım günle başlarsın alışınca tam gün gönderirsin. 6 aylıkken bile gönderen var. Olmadı bakıcı tutarsın. İlk kızımda bakıcı tutmuştum ben. İkinci pandemi falan derken evde büyüdü gitti.Merhabalar sevgili arkadaşlar. Nasıl anlatsam , nereden başlasam bilemedim. Oğlumu dünyaya getirdiğim günden beri tek başıma bakıyorum, zaman zaman annemin ilgilendiği yardım ettiği dönemler de oldu ancak zararı faydasından çok olduğu için hiçbir zaman iyi gelmedi. Yavrum 32 aylık oldu. Ben serbest çalışan bir avukatım ve 32 aydır doğru dürüst iş almıyorum . Çok yorgunum, hem ruhen hem bedenen. Benim gibi zorlanan, yorulan, bazı noktalarda tükendiğini hisseden analar var mıdır içimizde? Çocuğu anaokula başlatmak konusunda kararsızım çünkü her kafadan ayrı bir ses çıkıyor. Annem hiçbir şeye doğru dürüst faydası olmadığı halde çocuğumla ilgili kritik konularda hep ahkam kesiyor. Öz annemle ilgili bu şekilde konuştuğuma inanamıyorum ancak evlat sahibi olduktan sonra annemle ilişkim ciddi manada hasar aldı. Hiçbir zor anımda ASLA yanımda göremedim. Eşim çok ciddi bir rahatsızlık atlattı yavrum 7 aylıkken, hayatımın en üzgün en zor günlerinde annem yoktu. Ne manen ne madden. Hepsi çok gücüme gidiyor. Ve bugün çocuğumla ilgili aldığım kararlara, anneliğime bile laf etme haddini kendinde görebiliyor. Anaokulu araştırıyorum, çok erken diyor mesela. Bence değil ve son derece eğitimli kendimi yetiştirmiş bir kadın olan ben onun bu müdahalelerinden her zaman etkileniyorum. Nitekim çok yorgunum dostlar, yavrusuna kendisi bakanlar, sizler ne yapıyorsunuz? Çocuklarınızı okula veriyor musunuz bu aylarda?
Biz de de ayni muhabbet oldu.kreste çocukları dövüyorlar eziyet ediyorlar .zaten zor bir karar .en sonunda kızdım bana sürekli negatif şeyler söylüyorsun bende meraklısı değilim dedim .üstüne dünya para veriyorsun .kendimce artık itiraz etme kararı aldım.son bir kaç aydır öyle yapıyorum.en azından artık içimde kalmıyor.onceleri kırmayın üzmeyim diye he diyip geçiyordum.Mesela hem fiziksel Ya da manevi yardımda bulunmayıp hem de böylesi negatif eleştirmeyi nasıl başarıyorlar? Hakkını yemek istemem annemin yardım ettiği çok zamanlar oldu ki talep etsem yardım eder, hemen koşar. Ancak mesele şu, yardıma ihtiyacım olduğunu bildiği halde “talep etmek” durumunda bırakması! AS-LA istemiyorum artık. Buna rağmen kreşle ilgili yok erken yok hastalanır yok şu yok bu. Yani destek olmuyorsan doğru dürüst biraz cesaretlendir öyle değil mi. Ben artık katlanamıyorum bunlara gerçekten.
Valla bende ev hanımıyim ama çatır çatır ekonomik özgürlüğüm var ne alaka ekonomik kısıtlılık ?Allahım ben yazdım sanki şu cümleleri, kendi hayatımdan bu kadar feragat edeceğimi hiç düşünmemiştim. Yıllar önce bir gün böyle olacaksın deseler yok artık derdim. Ev hanımına dönüştüm, 2 yıldır ekonomik özgürlüğümün olmayışı beni çok yoruyor, 7 yıldır ehliyetim var ama bebekten pratik yapmaya vakit bulamıyorum unuttum gitti. Yüksek lisansa başvuracağım ama çocukla ya yürümezse diye endişelerim var oof of... Yalnız değilsin kısaca
Ben biri 2 aylık diğeri 3 yaşında iki çocukla yüksek lisans tezi yazmaya başladım. Bir yıl dolmadan bitirdim. O zaman büyük olan kreşe falan da gitmiyordu. Çocuklarımın zamanından çalmadım, yemek, temizlik de aksamadı. İyi bir zaman planlamasıyla isterseniz her şeyi başarırsınız.Allahım ben yazdım sanki şu cümleleri, kendi hayatımdan bu kadar feragat edeceğimi hiç düşünmemiştim. Yıllar önce bir gün böyle olacaksın deseler yok artık derdim. Ev hanımına dönüştüm, 2 yıldır ekonomik özgürlüğümün olmayışı beni çok yoruyor, 7 yıldır ehliyetim var ama bebekten pratik yapmaya vakit bulamıyorum unuttum gitti. Yüksek lisansa başvuracağım ama çocukla ya yürümezse diye endişelerim var oof of... Yalnız değilsin kısaca
Nasıl başardınız ? Geceleri mi çalıştınız mesela. Yapmak istediğim şeyler var ama ruhen ve bedenen hiçbir damla gücüm yok .Ben biri 2 aylık diğeri 3 yaşında iki çocukla yüksek lisans tezi yazmaya başladım. Bir yıl dolmadan bitirdim. O zaman büyük olan kreşe falan da gitmiyordu. Çocuklarımın zamanından çalmadım, yemek, temizlik de aksamadı. İyi bir zaman planlamasıyla isterseniz her şeyi başarırsınız.
Aferin sizeValla bende ev hanımıyim ama çatır çatır ekonomik özgürlüğüm var ne alaka ekonomik kısıtlılık ?
Ev hanimligini öcü gostermeyelim bnce
Temizlikcim de geliyor ehliyetim de var alıp başımı gezebiliyorum
Yüksek lisansi da bitirdim
Umut oldu mesajınız, beni düşündüren bir konu da şuan 6 aylık hamile olmam ama inşallah yapabilirim çok teşekkürlerBen biri 2 aylık diğeri 3 yaşında iki çocukla yüksek lisans tezi yazmaya başladım. Bir yıl dolmadan bitirdim. O zaman büyük olan kreşe falan da gitmiyordu. Çocuklarımın zamanından çalmadım, yemek, temizlik de aksamadı. İyi bir zaman planlamasıyla isterseniz her şeyi başarırsınız.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?