Bebeğimi doğumda kaybettim

Psikolojik desteği yazan çok olmuş. Kesinlikle ihtiyacımız var. İlk başta tek tek destek alacağız, sonrasında da çift olarak gitmeyi değerlendirmeye karar verdik eşimle.

Çünkü şu anda ikimizin deneyimleri ve travmaları çok farklı. Her şey güllük gülistanlıkken bir anda acil durum oluştuğu için, kıyamet gibi ortamda bana müdahale edilirken eşim de odadaydı ve o ikimiz de öleceğiz korkusuyla yaşadı. Ben uyandığımda o ben hayattayım diye şükrediyordu.

Ben uyanıp bebeğimin olmadığını öğrendiğimden beri şükredecek bir şey bulmakta çok zorlanıyorum. Bir de yaşadığım fiziki travma var.

Nasıl atlatırız, sabrederiz hiç bilmiyorum ama biraz toparlanınca terapiye başlayacağız. Şimdi ağlamadan konuşamıyorum. Yazabiliyorum sadece.
 
Başın sağolsun Allah yüreğine ferahlık versin. Evlat kaybı dünyadaki en ağır imtihan kesinlikle. Ama acın zamanla hafifleyecek. Başka bebeğin olduğunda onu da çok sevecek ona da bağlanacaksın. Bu kaybını tamamen unutamazsın tabi yüreğinin Bi köşesinde kalacak ama doğacak bebeğin sana ilaç gibi gelecek. Meleğin cennette sana şefaatçi olsun. Rabbim bol sabır versin. Atlatma gücü versin. 🤲
 
Başınız sağolsun 😔
Yaşadıklarım film şeridi gibi gözümün önünden geçti, konunuzu okuyunca..
Rabbim tüm evlatlarını kaybedenlere ve bizlere bol sabır versin.
 
Allah'kalbinize inşirah ferahlığı versin maalesef bu dünya imtihan dünyasını kimisi bunu çok erken yaşıyor kimisi de çok daha farklı şekilde her şerde hayır vardır deyip tevekkül etmek gerekte buda kalbe çok zor. Psikiyatriyle görüştünüz mu
 
Durumunuza çok üzüldüm ama bu yazdığınız pek olmamış, herkesin bebeği kendine kıymetli, imkansızlıklar içindeler diye bebek sahibi olmayı hak etmiyor demek değil kimse.
bunu böyle yorumlamanız saçma olmuş. kadın denince ebeveyn olmaya layık olmayan abuk subuk insanların bebeklerini kastetmiş ki bence haklı da.
başınız sağ olsun konu sahibi. çok çok üzücü. Allah sabır versin. dilerim acınızı unutturacak yepyeni mutluluklarla dolar kucağınız
 
Allah'kalbinize inşirah ferahlığı versin maalesef bu dünya imtihan dünyasını kimisi bunu çok erken yaşıyor kimisi de çok daha farklı şekilde her şerde hayır vardır deyip tevekkül etmek gerekte buda kalbe çok zor. Psikiyatriyle görüştünüz mu
Teşekkür ederim. Planladık ama henüz başlamadık görüşmelere çünkü hem ağlamaktan konuşamıyorum. Hem de ben oturup kalkarken zorlanıyorum, dışarı çıkamıyorum henüz. Yüreğimin yarası yetmedi, fiziki iyileşme sürecim de devam ediyor.
bunu böyle yorumlamanız saçma olmuş. kadın denince ebeveyn olmaya layık olmayan abuk subuk insanların bebeklerini kastetmiş ki bence haklı da.
başınız sağ olsun konu sahibi. çok çok üzücü. Allah sabır versin. dilerim acınızı unutturacak yepyeni mutluluklarla dolar kucağınız
Çok teşekkür ederim.
 
Teşekkür ederim. Planladık ama henüz başlamadık görüşmelere çünkü hem ağlamaktan konuşamıyorum. Hem de ben oturup kalkarken zorlanıyorum, dışarı çıkamıyorum henüz. Yüreğimin yarası yetmedi, fiziki iyileşme sürecim de devam ediyor.

Çok teşekkür ederim.
Annem kardeşim Vefat ettikten sonra iki kardeşim daha oldu ve yaşı da 30 yaşlarının sonundaydi işte ben de sordum anne vefat eden kardesimi unutabildin mi diye aynen şunu söyledi önce sandım ki yasayamam gulemem su dahi icemem bak herşeyi yapıyorum dedi o her zaman kalbimde çocuklarım oldu siz varsınız sizin telasiniz vs demişti o dönem kuran kursuna gitti mesela sık sık arkadaşlarıyla görüştü
 
Annem kardeşim Vefat ettikten sonra iki kardeşim daha oldu ve yaşı da 30 yaşlarının sonundaydi işte ben de sordum anne vefat eden kardesimi unutabildin mi diye aynen şunu söyledi önce sandım ki yasayamam gulemem su dahi icemem bak herşeyi yapıyorum dedi o her zaman kalbimde çocuklarım oldu siz varsınız sizin telasiniz vs demişti o dönem kuran kursuna gitti mesela sık sık arkadaşlarıyla görüştü
Sizin de başınız sağolsun, anneniz ne güzel sabredebilmiş. Unutmak mümkün değil, ben ona şimdiden eminim.

Ben nedense tanıdığım hiç kimseyle görüşmek istemiyorum bugünlerde. Telefonda bile konuşmuyorum. Daha her şey çok yeni tabii ama şimdilik böyle. Fiziki olarak biraz daha toparlanınca yürüyüşlere gitmek iyi gelir belki.
 
Çok zor..ben kalp atışını duymadan bir kayıp yaşamıştım. İkinci çocuğumdu üstelik. Çok etkilenmiştim. Arkadaşım sizin gibi bir süreç yaşadı. Arada başka kayıpları da oldu. Kötü deneyimlerdi..çok üzüldü çok yıprandı ama şimdi ikizleri var mutlu. Bence imkanınız varsa direkt genetik test yaptırıp tüp bebek deneyin..veya aşılama falan deneyin. Tekrar üzülmemek adına.
 
Sizin de başınız sağolsun, anneniz ne güzel sabredebilmiş. Unutmak mümkün değil, ben ona şimdiden eminim.

Ben nedense tanıdığım hiç kimseyle görüşmek istemiyorum bugünlerde. Telefonda bile konuşmuyorum. Daha her şey çok yeni tabii ama şimdilik böyle. Fiziki olarak biraz daha toparlanınca yürüyüşlere gitmek iyi gelir belki.
Biz o dönem taşınmıştık hatta 1 ay sonra eve gitmeden babamın ailesi eşyalarımızı taşıdı gittiğimiz ilçe daha muhazakardi görüştükleri kişilerde o çevreydu Allah onlardan razı olsun annem biraz olsun kabullendiyse onlar sayesinde oldu insanim dayandığı acılara dağlar yıkılırmis inşallah sizinde sağlıcakla çocuklarınız olur
 
Derdimin hiçbir çaresi yok. Tanıdığım hiç kimseyle konuşmak istemediğim için, buraya yazmak istedim içimi dökmek için.

Yaşım 33 ve eşimle 10 yıldır birlikteyiz. Yıllar sonra çocuk denemeye karar verdik, ben son 1-2 yıldır istiyordum, onun hazır olmasını bekledim ve denediğimiz ilk ay hamile kaldım. Hamileliğim çok aktif geçti, bütün vitaminlerime, en katı sağlıklı beslenme tavsiyelerine (çay bile içmedim kafeinden kaçınmak için), egzersiz tavsiyelerine uydum. Bebeğim de beni bir gün bile üzmedi. Bütün kontrollerde tam sağlıklıydı.

37. haftası doldu ve doğum kendiliğinden başladı. Sancılarımı bile anlamadım, yalancı sancı sandım. Hastaneye gittiğimizde 6 cm açıklık vardı ve 2 dakikada bir sancım geliyordu. Yürüye yürüye gittim, hareketleri az diye kontrol için gitmiştik. Doğumun bile böyle rahat geçti.

Bebeğimin kalçalarında hiç görülmemiş bir sorun varmış ve ultrasonda bebeklerin pozisyonları değişik değişik olduğu için anlaşılmadı bu durum. Zaten ne internette ne sorduğumuz nice deneyimli doktorların hiçbiri böyle bir şeyi görmemişler. Bebeğime detaylı tarama yapılacak, bir çeşit genetik mutasyondan şüpheleniyor doktorlar.

Bebeğim çocukluğunu keyifli yaşasın, güzel yerde büyüsün diye bahçeli eve taşındık, okullara bakarak seçtik. Şimdi bu evde boş boş geziniyorum. Hiçbir yere sığamıyorum. Kalbim öyle kırık, kollarım öyle boş ki bu hissi üstümden atamıyorum.

Bebeğimi kucağıma koymalarına birkaç saniye var diye beklerken, bir anda kalçasının takılmasıyla ortam bana işkenceye döndü. Kafası, omzu hiç yırtık olmadan çıkan bebeğin takılmasıyla bir sürü müdahale yapıldı ve iç dış dikişlerim var. Hem bebeğim yok, hem de oturup kalkamıyorum. Sanki cezalarım hiç bitmiyor gibi geliyor.

Bebeğimin ölüsünü bile öpüp koklarken öyle mutlu oldum, öylesine bağlandım ki, gözünü kırpan elimi tutan bir bebeğim olsaydı yaşayacağım mutluluğu tahmin edemiyorum.

Zaten bebek istiyordum, şimdi iyice eksikliğini hissediyorum ama sanki hamile kalsam (kalabilecek miyim bakalım) ve başka bebeğim olsa, dünya tatlısı kızımı unutmuşum gibi olur mu diye düşünüyorum.

Kızım öyle tatlı ve güzel bir bebekti, bana öyle güzel ve mutlu bir hamilelik yaşattı ki, hiçbir bebek ona yetişemez gibi geliyor.

Ağlamaktan gözlerim kurudu. Gerçekten bütün senaryolara hazırlandığımı düşünen ben (kendimin öldüğü senaryoyu düşünüp, eşimle konuşmuştum mesela), bebeğimi bu kadar sağlıklı bir hamilelik ve tam zamanını doldurduktan sonra kaybedebileceğimi aklımın ucuna getirmemiştim.

Kendime nice emekle ilmek ilmek güzel bir hayat kurdum. Sevdiğim, beni seven, iyi bir ebeveyn olmaya can atan eşimle beraber hayatımızı bebeğe göre düzenleyip, çok hazırlanmıştık. Şimdi kendimle ne yapacağım, hayat bundan sonra böyle bir şokla nasıl devam edecek hiç bilmiyorum.

Kısmeti olan bebekler ne imkansızlıklarda ne saçma ailelere doğup hayatta kalıyor, şu koca dünyaya bir benim güzel kalpli annesini üzmeyen bebeğim sığmadı.
“Şu koca dünyaya bir benim güzel kalpli annesini üzmeyen bebeğim sığmadı ..”
Sanırım bu sözleriniz evrenin yaratıcısına yönelik ….
Binlerce insan türlü felaketler yaşadı evren var oldu olalı bu böyle ..
Duygularınız yoğun ancak odak noktanız ise negatif duygular ve olumsuzluğa yönelik.
Hepimiz binlerce insan gibi türlü türlü acılar yaşıyor ve evren var olduğu sürece de yaşayacak .Evren var olduğu sürece umut ve güzellikler de olacak ..
Şu süreçte elbette ki yaşınızı tutacaksınız ancak ;”..:..başka bir bebegim olursa…”ile başlayan paragrafınız da acınızı trajedikleştirme ve acıyı sonsuz yaşama çabanızı da görüyorum .
Başınız sağ olsun ruhunuza şifa versin Allah .
 
Derdimin hiçbir çaresi yok. Tanıdığım hiç kimseyle konuşmak istemediğim için, buraya yazmak istedim içimi dökmek için.

Yaşım 33 ve eşimle 10 yıldır birlikteyiz. Yıllar sonra çocuk denemeye karar verdik, ben son 1-2 yıldır istiyordum, onun hazır olmasını bekledim ve denediğimiz ilk ay hamile kaldım. Hamileliğim çok aktif geçti, bütün vitaminlerime, en katı sağlıklı beslenme tavsiyelerine (çay bile içmedim kafeinden kaçınmak için), egzersiz tavsiyelerine uydum. Bebeğim de beni bir gün bile üzmedi. Bütün kontrollerde tam sağlıklıydı.

37. haftası doldu ve doğum kendiliğinden başladı. Sancılarımı bile anlamadım, yalancı sancı sandım. Hastaneye gittiğimizde 6 cm açıklık vardı ve 2 dakikada bir sancım geliyordu. Yürüye yürüye gittim, hareketleri az diye kontrol için gitmiştik. Doğumun bile böyle rahat geçti.

Bebeğimin kalçalarında hiç görülmemiş bir sorun varmış ve ultrasonda bebeklerin pozisyonları değişik değişik olduğu için anlaşılmadı bu durum. Zaten ne internette ne sorduğumuz nice deneyimli doktorların hiçbiri böyle bir şeyi görmemişler. Bebeğime detaylı tarama yapılacak, bir çeşit genetik mutasyondan şüpheleniyor doktorlar.

Bebeğim çocukluğunu keyifli yaşasın, güzel yerde büyüsün diye bahçeli eve taşındık, okullara bakarak seçtik. Şimdi bu evde boş boş geziniyorum. Hiçbir yere sığamıyorum. Kalbim öyle kırık, kollarım öyle boş ki bu hissi üstümden atamıyorum.

Bebeğimi kucağıma koymalarına birkaç saniye var diye beklerken, bir anda kalçasının takılmasıyla ortam bana işkenceye döndü. Kafası, omzu hiç yırtık olmadan çıkan bebeğin takılmasıyla bir sürü müdahale yapıldı ve iç dış dikişlerim var. Hem bebeğim yok, hem de oturup kalkamıyorum. Sanki cezalarım hiç bitmiyor gibi geliyor.

Bebeğimin ölüsünü bile öpüp koklarken öyle mutlu oldum, öylesine bağlandım ki, gözünü kırpan elimi tutan bir bebeğim olsaydı yaşayacağım mutluluğu tahmin edemiyorum.

Zaten bebek istiyordum, şimdi iyice eksikliğini hissediyorum ama sanki hamile kalsam (kalabilecek miyim bakalım) ve başka bebeğim olsa, dünya tatlısı kızımı unutmuşum gibi olur mu diye düşünüyorum.

Kızım öyle tatlı ve güzel bir bebekti, bana öyle güzel ve mutlu bir hamilelik yaşattı ki, hiçbir bebek ona yetişemez gibi geliyor.

Ağlamaktan gözlerim kurudu. Gerçekten bütün senaryolara hazırlandığımı düşünen ben (kendimin öldüğü senaryoyu düşünüp, eşimle konuşmuştum mesela), bebeğimi bu kadar sağlıklı bir hamilelik ve tam zamanını doldurduktan sonra kaybedebileceğimi aklımın ucuna getirmemiştim.

Kendime nice emekle ilmek ilmek güzel bir hayat kurdum. Sevdiğim, beni seven, iyi bir ebeveyn olmaya can atan eşimle beraber hayatımızı bebeğe göre düzenleyip, çok hazırlanmıştık. Şimdi kendimle ne yapacağım, hayat bundan sonra böyle bir şokla nasıl devam edecek hiç bilmiyorum.

Kısmeti olan bebekler ne imkansızlıklarda ne saçma ailelere doğup hayatta kalıyor, şu koca dünyaya bir benim güzel kalpli annesini üzmeyen bebeğim sığmadı.
canım yaşafığın çok zor bişey biliyorum bende ilk evladımı 32 haftalık hamileyken hiçbir sorun yokken evde ölü şekilde doğurdum seni cennette bekliyo bebeğin canım benimde hala hep aklımda hep kalbimde geceleri sabaha kadar hıçkıra hıçkıra ağlafığımı bilirim sonrasında allahıma çok şükür beni bekletmedi 40 ı çıkınca hemen hamile kaldım bir oğlum oldu çok şükür tabiki o evladım yine hep aklımda kalbimde biran olsun unutmam onu ama artık ağlamıyorum yavrum beni cennette bekliyo biliyorum o benim meleğimdi melek olarakta cennete gitti şimdi tekrardan bir evladım olucak allahın izniyle seninde kucağın boş kalmicak allahın izniyle dua et canım ben anlıyorum sonda ne demek istediğini bende çok desim çok düşündüm aynı şekilde ne kadar haketmeyen insanların birsürü çocuğu var gerçekten bende tahammül edemiyorum çocuğunu dövenler sokağa bırakanlar şuan sana ne desek boş o yara hiç iyileşmicek ama kabuk bağlicak kalbini ferahlatmaya çalış meleğin seni cennette bekliyo allah sabır versin 🙏
 
Çok zor..ben kalp atışını duymadan bir kayıp yaşamıştım. İkinci çocuğumdu üstelik. Çok etkilenmiştim. Arkadaşım sizin gibi bir süreç yaşadı. Arada başka kayıpları da oldu. Kötü deneyimlerdi..çok üzüldü çok yıprandı ama şimdi ikizleri var mutlu. Bence imkanınız varsa direkt genetik test yaptırıp tüp bebek deneyin..veya aşılama falan deneyin. Tekrar üzülmemek adına.
Bebek kaybının her türlüsü çok zor. Başınız sağolsun. Tabii kocaman bebek güzel yüzüyle doğdu, mezarı olacak. Kimliği kaydı var doğduğu için, hayat boyu çocuğum olacak. Evet detaylı testlerin sonuçlarını bekliyoruz. Öğrenince ona göre hareket edeceğiz ama zaten ben şu anda hamileliği kaldırabilecek durumda hiç değilim. Biraz sakinleşebilirsek, hayırlı da olursa olur bebeğimiz umarım.
“Şu koca dünyaya bir benim güzel kalpli annesini üzmeyen bebeğim sığmadı ..”
Sanırım bu sözleriniz evrenin yaratıcısına yönelik ….
Binlerce insan türlü felaketler yaşadı evren var oldu olalı bu böyle ..
Duygularınız yoğun ancak odak noktanız ise negatif duygular ve olumsuzluğa yönelik.
Hepimiz binlerce insan gibi türlü türlü acılar yaşıyor ve evren var olduğu sürece de yaşayacak .Evren var olduğu sürece umut ve güzellikler de olacak ..
Şu süreçte elbette ki yaşınızı tutacaksınız ancak ;”..:..başka bir bebegim olursa…”ile başlayan paragrafınız da acınızı trajedikleştirme ve acıyı sonsuz yaşama çabanızı da görüyorum .
Başınız sağ olsun ruhunuza şifa versin Allah .
Yaşanan diğer felaketler benim felaketimden hiçbir şey eksiltmiyor ne yazık ki. Yani vakit ayırıp yorum yapmışsınız ama sapasağlam bildiğim bebeğimi ölü şekilde kucağıma alalı 10 gün olmuş, umarım hiç anlamazsınız ne yaşadığımı ama hiç trajikleştirmeye ihtiyaç duyulacak bir konu değil. Kaldı ki ben bebeğimi kaybetmiş olmama rağmen, 1 dakikasını bile vermeyecek minneti de yaşıyorum.

Başka bir bebeğim olacağının garantisi sizde varsa çok sevindim, hemen düzelteyim. Böyle bir garantiden benim haberim yok çünkü.

Tabii ki herkes istediğini yazıyor ama rica ediyorum, biraz kim hangi durumdayken ne yazdığınızı biraz düşünün. Hayatımda bebeğimin ölümünü vefatından 10 gün sonra trajikleştirdiğimi duyacağım aklıma gelmezdi.
canım yaşafığın çok zor bişey biliyorum bende ilk evladımı 32 haftalık hamileyken hiçbir sorun yokken evde ölü şekilde doğurdum seni cennette bekliyo bebeğin canım benimde hala hep aklımda hep kalbimde geceleri sabaha kadar hıçkıra hıçkıra ağlafığımı bilirim sonrasında allahıma çok şükür beni bekletmedi 40 ı çıkınca hemen hamile kaldım bir oğlum oldu çok şükür tabiki o evladım yine hep aklımda kalbimde biran olsun unutmam onu ama artık ağlamıyorum yavrum beni cennette bekliyo biliyorum o benim meleğimdi melek olarakta cennete gitti şimdi tekrardan bir evladım olucak allahın izniyle seninde kucağın boş kalmicak allahın izniyle dua et canım ben anlıyorum sonda ne demek istediğini bende çok desim çok düşündüm aynı şekilde ne kadar haketmeyen insanların birsürü çocuğu var gerçekten bende tahammül edemiyorum çocuğunu dövenler sokağa bırakanlar şuan sana ne desek boş o yara hiç iyileşmicek ama kabuk bağlicak kalbini ferahlatmaya çalış meleğin seni cennette bekliyo allah sabır versin 🙏
Çok üzüldüm bebeğine. Başın sağolsun. Be güzel sağlıkla bebeğini kucağına almışsın. Çok sevindim. Güzel ve sağlıklı bir ömrü olsun kardeşiyle beraber. 🙏

Gerçekten yaşamayanın anlayabileceği bir acı değil. Vücudum şok geçiriyor. Kedi bile doğum yaptıktan sonra yavrusu alınınca deliye dönüyor. Ben de öyle çaresiz hissediyorum kendimi. 9 ayını doldurup doğum yaptım, bütün hormonları salgıladım, beden bebek bekliyor ama yok.
 
Yasadigin deneyim o kadar agir ve zor ki, ne denir, nasil teselli verilir hic bilmiyorum.Ben daha once dokuz haftalik bir kayip yasamistim o bile travma etkisi yaratmisti, hatta sonrasinda bir sene antidepresan kullanmistim.Sen de hazir oldugunda muhakkak psikolojik destek al.

Ama ben senin psikolojini cok saglam gordum,,burda paylasman, dertlesmen icine atmadigini gosteriyor.Acini yasiyorsun ama bir taraftan da iyilesmekte istiyorsun.Allah icine ferahlik versin,hazir oldugunda saglikli hayirli evlatlar nasip etsin,cennetteki kuzunu sana şefaatci eylesin.
 
Allah sabir versin. Ben de 2 hafta once 21 haftalik bebegimi olu olarak dogurdum. Bircok rahatsizligi varmis her sey yolundayken bir anda şok yasadim ve benim de dogumum bebegim kucuk olmasina ragmen zor gecti ilaclar cok yan etki yapti. Hisleriniz o kadar tanidik ki diyecek soz bulamiyorum. Baska bir bebek fikrine hic tahammulum yok. Cocuk gibi oldum ihtimaller gozumu cok korkutuyor. Allah icimize ferahlik versin.
 
Durumunuza çok üzüldüm ama bu yazdığınız pek olmamış, herkesin bebeği kendine kıymetli, imkansızlıklar içindeler diye bebek sahibi olmayı hak etmiyor demek değil kimse.
Onu demek istememiş şiddet görüp anne babası kıymet bilmeyen aileleri kastetmiş üstelik şuan acısı varken yanlış kelime de kullanabilir yüklenmeyin olur mu? 😊
 
Onu demek istememiş şiddet görüp anne babası kıymet bilmeyen aileleri kastetmiş üstelik şuan acısı varken yanlış kelime de kullanabilir yüklenmeyin olur mu? 😊
Yüklendiğim falan yok? Kendini düzgün ifade edememiş ki cümle farklı anlamlara cıkmış, okuduğumu anlıyorum rahat olun, acınıza veriyorum dedim zaten kendisine, kendi yorumunuzu yapın benimki sizi neden ilgilendirdi ki?
 
Yüklendiğim falan yok? Kendini düzgün ifade edememiş ki cümle farklı anlamlara cıkmış, okuduğumu anlıyorum rahat olun, acınıza veriyorum dedim zaten kendisine, kendi yorumunuzu yapın benimki sizi neden ilgilendirdi ki?
Sizce o acıyla o psikoloji ile kendini iyi ifade edebilir mi? Ben düşük yaptım onun acısı nasıl iken hanımefendiyi düşünemiyorum.
 
Sizce o acıyla o psikoloji ile kendini iyi ifade edebilir mi? Ben düşük yaptım onun acısı nasıl iken hanımefendiyi düşünemiyorum.
Okuduğunuzu anlamıyor musunuz? Yorumlarıma bu kadar takıntılıysanız sonrasında acınıza veriyorum kısmını da okuyun ve sadece kendi yorumunuzu yapın, benimkiler sizi ilgilendirmesin
 
X