bence de karakter çok farkediyor. çocuğa sürekli evde olup bakmak da zor çalışırken bakmak da zor ikisini de yaşamış oldum kısmen. ama ilk iki yaş anne yanında olmasi çok daha doğru bence. imkanı olan yanında kalmalı. uzmanlar da öyle diyor sanirim. çocuk kendi vücudunun bir parçası zannediyormus anneyi. o 1.5-3 ya döneminde büyük oğlum çok daha yapisikti bana dediğim gibi. öğlen uykusu uyumazdi benim işten gelmemi beklerdi. 5 gibi fakn uyurdu. beni sürekli öper sarilirdi. öyle yapınca haliyle ayrıca bir vicdan azabı çekerdim. alışkanlıklarını da siz ayarlayamiyorsunuz. o kadar uyarma rağmen babaannesi şekerli şeyler verirdi örneğin. hepsini geçtim şerbet diye bisiye alistirmisti. sabah kahvaltıya sıcak su içine şeker koyup icerlerdi
4 ysindan sonra zaten iyice ayrı bir birey oluyorlar. kendilerini sevdirmiyorlar bile. en güzeli mümkünse 3 hatta 4 e kadar çocuğun yanında olmak bence. ilk iki yıl ücretsiz izin sonra yarım gün olacak şekilde olabilir veya. daha oturmadı tam bu izinler ama bu şekilde kullanabilen keşke herkes.
bence iyi ki çocuklarınızın yanında olmuşsunuz. ben zaten artık şeyi savunuyorum. ya çok erken çocuk yapıp peş peşe yapıp çocuk defterini kapatıp 35 lerde çalışmaya baslaycaksin. yada iyice çalışıp 40 li yaşlarda emeklilik bebeği yapacaksın 1 tane
![Face with tears of joy :joy: 😂](https://cdn.jsdelivr.net/joypixels/assets/8.0/png/unicode/64/1f602.png)
.
diger türlü çalışanin da ayrı sıkıntıları var calismayanin da.