özür dileyerek yazıyorum. Kimseye anlatamıyorum ve beynim kafamı terk edeli uzun zaman olmuş gibi hissediyorum.
Boşanmak isteyen bir kadınım. Eşim yaklaşmaya çalıştı, reddettim. Ve evliliğimizden bu yana daha önce de 5-6 defa yaptığı şeyi yaptı. Güç kullanarak zaptetmeye çalıştı. Boynum kollarım çok acıdı ama benim bu tür durumlar karşısındaki istemsiz tepkim gülmek oluyor. Bu tamamen bilinç dışı olsa da eşim gerçek anlamda güldüğümü düşünüyor. En son debelenip üstümden def ettim. Beni zorla oturtup derdin ne, şöylesin, böylesin, boşanacaksan defol git, çocukları asla,vermem tarzı konuşma yaptı.
Birkaç dakika önce yaptığı hayvanlık dahil herşeyi inkar etti. Benim kadın olarak onun ihtiyacını karşılamam mecburiyetim olduğunu söyledi. Ki bir önceki girişimde bana doğumdan sonra veremediğim kilolar yüzünden (utanarak yazıyorum) ayı gibi, iğrenç kelimeleri kullandığı için içimden gelmediği için reddettim.
Sonuç olarak beni yüzde yüz suçlu çıkarıp kendini temize çekti ve psikolojimi tekrar alt üst etti. Şimdiye kadar haklı olduğumu düşünen, boşanmaya kesin gözüyle bakan beni psikolojik baskı altına aldı. Beni eksik kadın olarak damgaladı. Öyle bir konuştu ki sen gidersen ben yine evlenir hayatıma bakarım, sen sürünürsün, kötü kadın olarak kalırsın demeye getirdi. Ve işin acı tarafı söylediklerinde haklı. Aynen böyle olacak.
Öyle çaresiz, öyle zor durumdayım ki gitme cesaretim bile yok oldu. Her durumda mutsuz, suçlu, günahkar olan ben olacağım. Annemi bu lanet bedeni doğurduğu ve bu yorgun ruha sebep olduğu için asla affetmeyeceğim
