Başka şehir

gulendam_34 · Çarşamba 12:03

atanmana çok sevindim canım hayırlı uğurlu olsun

kuzum bu sene bizde uzak bir şehire üni. okumaya gitti daha 18 yaşında
o alıştı çok şükür gittiği ilk günden itibaren ben zor alıştım mesela ana yüreği işte

yapı meselesi.. demek ki çok duygusal bir yapın var benim kızım öyle olmadığı için
alışırsın endişe etme
öpüyorum

Ceylinimdeceylinim · Çarşamba 19:36

Çok teşekkür ederim.
Değişikliğe alışık değilim o çok dogru. Eski rutinimi özlüyorum ne işim var burda diye çok düşünüyorum. Bilmiyorum hata mı ettim. Çok üzgünüm gerçekten, asla kendimi bu şekilde düşünmezdim.
İş yerinde yine bir şekilde geçiyor ama akşam olup eve geçince durduramıyorum kendimi.

etrz · Çarşamba 19:53

30 yaşıma kadar hep yaşadığım şehirden kurtulmak istedim. Üniyi şehir dışında yazdırmadı ailem gitmeyi çok istediğim için kaldım, okul bitti başka şehirde iş bulacam dedim, annemle babam ayrıldı, kardeşim küçüktü, biz babamlaydık yine gidemedim. Sonra evlendim kendi şehrimde. Geçen sene babam vefat edince ev bana kaldı. Tamam artık daha da bi yere gitmem hem artık büyüdüm seviyorum bu şehri dedim. Ne olduğunu anlamadan bi kaç ay içinde apartopar kendimi İstanbulda buldum

Ama o kadar geri dönmeye odaklı geldim ki evimi taşımadım bile. İki aya boşanacam kedilerimi alıp geri dönecem kafası oldu hep ve asla alışamadım. Çok oturdum ağladım, her gece rüyamda evimi eski düzenimi gördüm, herkese ben zaten bi kaç aya işlerimi halledip dönecem dedim. Sonuç olarak nisanda boşandım ama bi kaç bile kendi şehrime dönsem ruhum daralıyor bi an önce İstanbula döneyim diye bakıyorum

Sadece biraz zaman ver kendine, küçük şehirden büyüğe geçmişsin sanırım, imkanlarından yararlan. Misal ben eskiden tiyatroya gidebilmek için pusuda bekliyodum bilet alabilmek için, simdi aksam tiyatroya mi gitsek diyip bilet alıyorum gibi. Gün geçtikçe yeni hayatın, yeni düzenin çok çok daha keyifli gelmeye başlıyor:)

perdono pero no olvido · Dün 01:28

Ceylinimdeceylinim .!.:
Herkese merhaba.
Hayatımın en çıkmazda hissettiğim dönemindeyim biraz dertleşmek biraz da aynılarını yaşayanlardan destek yorumları almak için açıyorum konuyu.
Doğma büyüme üniversite de dahil olmak üzere aynı sehirde yaşadım. Arada birkaç günlük tatiller seyahatler dışında hiç yaşadığım şehirden çıkmadım desem yeri.
Eski isimde haftada 2-3 gün evde çalışma şansım vardı bu da sanırım iyice bağladı eve beni.
Ailemin bazı konularda baskıcı olmasi da eklenince üstüne tüm hayatım nerdeyse evden ibaret oldu.
Gel gelelim sıkıntıma, atandım.
Bambaşka bir şehri seçtim başka seçeneğim yoktu, elimde olsa yine aynı şehri seçerdim muhtemelen.
Mesele şu ki alisamiyorum arkadaşlar. Normal mi bu süreç ilk defa evden şehrinden ayrılmak bu kadar zor mu ben mi çok duygusalim bilmiyorum.
Haftalardır kendimi tutuyorum hallolacak diyorum alışacağım diyorum ama dün büyük bir patlama yaşadım ve saatlerce ağladım kendime gelemedim. Panik atak krizi mi başka bir şey mi bilmiyorum nefes alamadım, hayatımda bu kadar çaresiz hissettiğim bir an olmamıştı sanırım. Saatlerce ağladım sakinleşemedim.
Ufak tefek sorunlar haricinde bir sorun yok şükür ama hayatımın bu derece değişmesi beni çok korkuttu. Kimseye söyleyemiyorum kuyruğu dik tutmaya çalışıyorum ama çok kötüyüm arkadaslar. Bu süreç geçiyor mu alışılıyor mu bilmiyorum.

Hiç aile evinden ayrılmamış biri için çok zordur eminim. Ben hayatımın 13 yılını farklı şehirde geçirdim. Bir süre sonra alışacaksınız.☺

-Arwen- · Dün 01:52

Ceylinimdeceylinim .!.:
Herkese merhaba.
Hayatımın en çıkmazda hissettiğim dönemindeyim biraz dertleşmek biraz da aynılarını yaşayanlardan destek yorumları almak için açıyorum konuyu.
Doğma büyüme üniversite de dahil olmak üzere aynı sehirde yaşadım. Arada birkaç günlük tatiller seyahatler dışında hiç yaşadığım şehirden çıkmadım desem yeri.
Eski isimde haftada 2-3 gün evde çalışma şansım vardı bu da sanırım iyice bağladı eve beni.
Ailemin bazı konularda baskıcı olmasi da eklenince üstüne tüm hayatım nerdeyse evden ibaret oldu.
Gel gelelim sıkıntıma, atandım.
Bambaşka bir şehri seçtim başka seçeneğim yoktu, elimde olsa yine aynı şehri seçerdim muhtemelen.
Mesele şu ki alisamiyorum arkadaşlar. Normal mi bu süreç ilk defa evden şehrinden ayrılmak bu kadar zor mu ben mi çok duygusalim bilmiyorum.
Haftalardır kendimi tutuyorum hallolacak diyorum alışacağım diyorum ama dün büyük bir patlama yaşadım ve saatlerce ağladım kendime gelemedim. Panik atak krizi mi başka bir şey mi bilmiyorum nefes alamadım, hayatımda bu kadar çaresiz hissettiğim bir an olmamıştı sanırım. Saatlerce ağladım sakinleşemedim.
Ufak tefek sorunlar haricinde bir sorun yok şükür ama hayatımın bu derece değişmesi beni çok korkuttu. Kimseye söyleyemiyorum kuyruğu dik tutmaya çalışıyorum ama çok kötüyüm arkadaslar. Bu süreç geçiyor mu alışılıyor mu bilmiyorum.

Öncelikle tebrik ederim sizi ne güzel tamamen kendi ayaklarınızın üzerinde duracağınız dönemdesiniz. 19 yaşında farklı bir şehirde üniversite kazanarak ailemin yanından ayrıldım, arada eğitim için farklı bir şehirde de yaşadım ailemin yanına da döndüm (mezuniyet pandemi vs) şu an 32 yaşındayım hala üni kazandığım şehirde yaşıyorum. Aileme çok düşkünüm hatta şu an bebeğim var ve tek başıma büyütmekte çok zorlanıyorum ama bulundukları şehri sevmediğim için hiç taşınmayı düşünmedim. Burda bir hayat kurdum, çalıştım arkadaşlarım oldu, etkinliklere gittim kendimi çok özgür ve iyi hissettim. Ailem baskıcı asla değil ama tek başına olmayı sevmekle alakalı sanırım. İş yerinizden arkadaş edinin, kendinize uygun hobiler bulup kursa vs gidin çevrenizi genişletin. Biraz kabuğunuzdan çıkıp sosyalleşirseniz bulunduğunuz şehre daha kolay adapte olursunuz, şehir değil içinde bulunan insanlar bize ortamı sevdirir :)

gebito · Dün 02:01

Ceylinimdeceylinim .!.:
Herkese merhaba.
Hayatımın en çıkmazda hissettiğim dönemindeyim biraz dertleşmek biraz da aynılarını yaşayanlardan destek yorumları almak için açıyorum konuyu.
Doğma büyüme üniversite de dahil olmak üzere aynı sehirde yaşadım. Arada birkaç günlük tatiller seyahatler dışında hiç yaşadığım şehirden çıkmadım desem yeri.
Eski isimde haftada 2-3 gün evde çalışma şansım vardı bu da sanırım iyice bağladı eve beni.
Ailemin bazı konularda baskıcı olmasi da eklenince üstüne tüm hayatım nerdeyse evden ibaret oldu.
Gel gelelim sıkıntıma, atandım.
Bambaşka bir şehri seçtim başka seçeneğim yoktu, elimde olsa yine aynı şehri seçerdim muhtemelen.
Mesele şu ki alisamiyorum arkadaşlar. Normal mi bu süreç ilk defa evden şehrinden ayrılmak bu kadar zor mu ben mi çok duygusalim bilmiyorum.
Haftalardır kendimi tutuyorum hallolacak diyorum alışacağım diyorum ama dün büyük bir patlama yaşadım ve saatlerce ağladım kendime gelemedim. Panik atak krizi mi başka bir şey mi bilmiyorum nefes alamadım, hayatımda bu kadar çaresiz hissettiğim bir an olmamıştı sanırım. Saatlerce ağladım sakinleşemedim.
Ufak tefek sorunlar haricinde bir sorun yok şükür ama hayatımın bu derece değişmesi beni çok korkuttu. Kimseye söyleyemiyorum kuyruğu dik tutmaya çalışıyorum ama çok kötüyüm arkadaslar. Bu süreç geçiyor mu alışılıyor mu bilmiyorum.

Ne kadar guzel analiz ve ifade etmişsiniz kendinizi. Sorununuzu biliyorsunuz. İleride bu büyük adımı attığınıza çok memnun olacaksınız. Hayatın size farklı güzellikler sunması için imkan vermişsiniz. Biraz sabredin. Yasadığınız vakitten keyif almaya çalışın. Alışmak ve o şehirde sonsuza kadar yaşamak zorunda değilsiniz. Kendinize mecburmuş gibi davranmayın. Bu günden keyif almaya odaklanın. Geleceği fazla düşünmeyin.

Başka şehir

Ayrıntılı Düzenleme

gulendam_34

inanmak yolun yarısıdır :)

Ceylinimdeceylinim

Soran olursa geziyor dersiniz, hic durmadan :)

etrz

Guru

perdono pero no olvido

forgive but don't forget

-Arwen-

Popüler Üye

gebito

Nirvana

Benzer Konular