Başka şehir

Herkese merhaba.
Hayatımın en çıkmazda hissettiğim dönemindeyim biraz dertleşmek biraz da aynılarını yaşayanlardan destek yorumları almak için açıyorum konuyu.
Doğma büyüme üniversite de dahil olmak üzere aynı sehirde yaşadım. Arada birkaç günlük tatiller seyahatler dışında hiç yaşadığım şehirden çıkmadım desem yeri.
Eski isimde haftada 2-3 gün evde çalışma şansım vardı bu da sanırım iyice bağladı eve beni.
Ailemin bazı konularda baskıcı olmasi da eklenince üstüne tüm hayatım nerdeyse evden ibaret oldu.
Gel gelelim sıkıntıma, atandım.
Bambaşka bir şehri seçtim başka seçeneğim yoktu, elimde olsa yine aynı şehri seçerdim muhtemelen.
Mesele şu ki alisamiyorum arkadaşlar. Normal mi bu süreç ilk defa evden şehrinden ayrılmak bu kadar zor mu ben mi çok duygusalim bilmiyorum.
Haftalardır kendimi tutuyorum hallolacak diyorum alışacağım diyorum ama dün büyük bir patlama yaşadım ve saatlerce ağladım kendime gelemedim. Panik atak krizi mi başka bir şey mi bilmiyorum nefes alamadım, hayatımda bu kadar çaresiz hissettiğim bir an olmamıştı sanırım. Saatlerce ağladım sakinleşemedim.
Ufak tefek sorunlar haricinde bir sorun yok şükür ama hayatımın bu derece değişmesi beni çok korkuttu. Kimseye söyleyemiyorum kuyruğu dik tutmaya çalışıyorum ama çok kötüyüm arkadaslar. Bu süreç geçiyor mu alışılıyor mu bilmiyorum.

Ceylinimdeceylinim .!.:

Herkese merhaba.
Hayatımın en çıkmazda hissettiğim dönemindeyim biraz dertleşmek biraz da aynılarını yaşayanlardan destek yorumları almak için açıyorum konuyu.
Doğma büyüme üniversite de dahil olmak üzere aynı sehirde yaşadım. Arada birkaç günlük tatiller seyahatler dışında hiç yaşadığım şehirden çıkmadım desem yeri.
Eski isimde haftada 2-3 gün evde çalışma şansım vardı bu da sanırım iyice bağladı eve beni.
Ailemin bazı konularda baskıcı olmasi da eklenince üstüne tüm hayatım nerdeyse evden ibaret oldu.
Gel gelelim sıkıntıma, atandım.
Bambaşka bir şehri seçtim başka seçeneğim yoktu, elimde olsa yine aynı şehri seçerdim muhtemelen.
Mesele şu ki alisamiyorum arkadaşlar. Normal mi bu süreç ilk defa evden şehrinden ayrılmak bu kadar zor mu ben mi çok duygusalim bilmiyorum.
Haftalardır kendimi tutuyorum hallolacak diyorum alışacağım diyorum ama dün büyük bir patlama yaşadım ve saatlerce ağladım kendime gelemedim. Panik atak krizi mi başka bir şey mi bilmiyorum nefes alamadım, hayatımda bu kadar çaresiz hissettiğim bir an olmamıştı sanırım. Saatlerce ağladım sakinleşemedim.
Ufak tefek sorunlar haricinde bir sorun yok şükür ama hayatımın bu derece değişmesi beni çok korkuttu. Kimseye söyleyemiyorum kuyruğu dik tutmaya çalışıyorum ama çok kötüyüm arkadaslar. Bu süreç geçiyor mu alışılıyor mu bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Atandığınız yer yaşadığınız yere göre daha mı küçük bir yer ya da gezme vs imkanları yok mu
Büyük ihtimal daha önce hiç evden ayrılmadığınız için bu duyguları yaşıyorsunuz arkadaş ortamı oldukça ve o şehirde gezdikçe bu düşünceleriniz değişecek benim de atandığım yerde 3.yılım ve ilk günkü gibi değilim çoktan alıştım

Hayattankopan .!.:

Atandığınız yer yaşadığınız yere göre daha mı küçük bir yer ya da gezme vs imkanları yok mu
Büyük ihtimal daha önce hiç evden ayrılmadığınız için bu duyguları yaşıyorsunuz arkadaş ortamı oldukça ve o şehirde gezdikçe bu düşünceleriniz değişecek benim de atandığım yerde 3.yılım ve ilk günkü gibi değilim çoktan alıştım

Genişletmek için tıkla...

Aksine büyük bir şehir, normalde tatile geldigimde çok sevdigim bir sehirdi ama bu psikoloji öyle berbat ki bir türlü sevemiyorum maalesef.
Siz ne kadar sürede alıştınız?

Ceylinimdeceylinim .!.:

Aksine büyük bir şehir, normalde tatile geldigimde çok sevdigim bir sehirdi ama bu psikoloji öyle berbat ki bir türlü sevemiyorum maalesef.
Siz ne kadar sürede alıştınız?

Genişletmek için tıkla...

Benim 2 3 ay falan sürdü ama ben üniversiteyi farklı bir şehirde okudum bide aileme çok bağlı biri olmadım hiçbir zaman belki ondan dolayıdır

Hayattankopan .!.:

Benim 2 3 ay falan sürdü ama ben üniversiteyi farklı bir şehirde okudum bide aileme çok bağlı biri olmadım hiçbir zaman belki ondan dolayıdır

Genişletmek için tıkla...

Anladım. Umarım benim de kısa sürer.

Tek mi yaşıyorsunuz? Ben yurtta tek kalıyorum bu sene 3. senem olacak. Aynı dediğiniz gibi kendi şehrimden çok çıkmamıştım üniye kadar. Şehir de güzel ve büyük bir şehir yurdum da çok güzel ama benim yalnızlık hissim hala tam geçmedi açıkçası. Sevdiğim podcastleri, sesli kitapları, youtuberları arka planda açıyorum bir şey yaparken kendimi başka türlü rahatlatamıyorum. Derslerim ağır çalışırken kafam dağılıyor siz atanmışsınız, kitap okuyabilirsiniz odağınızı farklı yere çekmek için. Bir de tek başınıza olsanız da bol bol gezin bence. Sizin şehrinizin sokakları vs hep aklınızda orayı da öğrenmeye çalışın. İmkan varsa yürüyüş yapın. Geçici bir süreçtesiniz gözünüzde çok büyütmeyin ben de bazen duygusallaşıyorum ama kötü bir deneyim yaşamıyoruz sonuçta, değil mi? Bir de müsait bir zamanınızda birkaç günlüğüne yakın arkadaş olur kuzen olur evinize davet edin , havanız dağılsın.

Kendine biraz zaman tanimalisin, alışma evresi kişiden kişiye değişkenlik gösterdiği gibi şehirden şehire, ülkeden ülkeye bile farklılık gösteriyor.
En önemli şey kendine uğraş ve çevre edinebilmek.

Ceylinimdeceylinim sanırım yaşadıkların normal
Alışma süreci de sen alışmak istersen alışırsın diye düşünüyorum
Çevremde bir çok insan oldu ilk defa şehir değiştiren kişilerdi
Bir tanesi 2,5 sene oldu hala önceki yaşantısını ailesini arıyor
Ama çoğu alıştı herkesin adapte süresi farklı sanırım. Biraz da alışmak istemeye bağlı

Ben 17 yaşında çıktım ailemin olduğu şehirden. Sonra da her gittiğim şehre alıştım. Sevdim de. Nerede yaşıyorsam orası tam bana göreymiş gibi geldi. Değişime açık olmayabilir misin?

Ceylinimdeceylinim .!.:

Herkese merhaba.
Hayatımın en çıkmazda hissettiğim dönemindeyim biraz dertleşmek biraz da aynılarını yaşayanlardan destek yorumları almak için açıyorum konuyu.
Doğma büyüme üniversite de dahil olmak üzere aynı sehirde yaşadım. Arada birkaç günlük tatiller seyahatler dışında hiç yaşadığım şehirden çıkmadım desem yeri.
Eski isimde haftada 2-3 gün evde çalışma şansım vardı bu da sanırım iyice bağladı eve beni.
Ailemin bazı konularda baskıcı olmasi da eklenince üstüne tüm hayatım nerdeyse evden ibaret oldu.
Gel gelelim sıkıntıma, atandım.
Bambaşka bir şehri seçtim başka seçeneğim yoktu, elimde olsa yine aynı şehri seçerdim muhtemelen.
Mesele şu ki alisamiyorum arkadaşlar. Normal mi bu süreç ilk defa evden şehrinden ayrılmak bu kadar zor mu ben mi çok duygusalim bilmiyorum.
Haftalardır kendimi tutuyorum hallolacak diyorum alışacağım diyorum ama dün büyük bir patlama yaşadım ve saatlerce ağladım kendime gelemedim. Panik atak krizi mi başka bir şey mi bilmiyorum nefes alamadım, hayatımda bu kadar çaresiz hissettiğim bir an olmamıştı sanırım. Saatlerce ağladım sakinleşemedim.
Ufak tefek sorunlar haricinde bir sorun yok şükür ama hayatımın bu derece değişmesi beni çok korkuttu. Kimseye söyleyemiyorum kuyruğu dik tutmaya çalışıyorum ama çok kötüyüm arkadaslar. Bu süreç geçiyor mu alışılıyor mu bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Merhaba yasadiklarin çok çok normal. Ben de ilk üniversite kazandigimda memleketimden ayrıldım ama ailem de taşındı yanımda. Okulda arkadaş da edindikce alıştım gitti. Sonra başka şehre atandım ailem birkaç ay gelemeyecekti o süreçte yalnızdım ilk atamamdi benim de. Sonradan geleceklerini bildiğim halde her gün ağladım akşamları yalnız kaldıkça. Gündüz çünkü iş yerinde bir şekilde geçiyordu insan en çok akşamları hissediyor yalnız olduğunu. O süreçte stresten zona bile geçirdim düşün cunku benim extra is ortamim da berbattı kavga dovus dedikodusu gırlaydı hic alisik olmadigim bi ortam. Beraber atandığım birkaç kişi vardı benim gibi başka yerden gelmişti onlarla arkadaş oldum ben de sürekli her boslugumuzda beraber takıldık o süreçte çok faydası oldu. Bazı geceler beraber kaldık. Sana tavsiyem kafanı dağıtacak özellikle de komik, ortamı şenlendiren insanların da oldugu ortamlara gir arkadaş olup takılmaya bak. Yalnız kalmamak için Bi süre kendini zorla. Birkaç da sevdiğin aktivitelerle ilgili kurslara katıl. Atıyorum pilatese gitmeyi seviyorsan ona yazıl resim müzik aleti kurları seramik vs. Oralarda da ortamlara gir. Birkaç ay içinde kendi çevren oluşur sevdiğin insanlar olur onlarla daha samimi olmaya başlarsın. Ne kadar mükemmel de olsa Bi şehir ve imkanları herseyi tam da olsa insan ilk kez memleketinden ayrılınca zor geliyor. Hep Bi burnunun direği sızlıyor ama alışıyorsun yavas yavas. Hani dogdugun değil doydugun yer hesabı. Zaman içinde hala alisamadiysan tayin hakkın dogdugunda memleketine ya da yakın Bi şehre geçersin zaten. Atanmışsın ve ekonomik özgürlüğün var büyük bir nimet şu zamanda bu şansını düşün. Yapabileceklerini o iş sayesinde yapacaksın, alacaksın ya da. Onlara odaklan daha iyi motive olursun hem. Çalışma saatlerin günlerin sabitse memleketine önceden uçak bileti ayarla sık sık git başlarda. Çevren oluştukca zaten daha az gidersin sen bile farkına varmazsın. İşin hayırlı olsun bu arada

Yeni çevrenizi çok benimsememişsinizdir daha çok sosyalleşip yakın arkadaşlıklar kurarsanız alışırsınız bence. Umarım her şey güzel olur sizin için

Ceylinimdeceylinim .!.:

Herkese merhaba.
Hayatımın en çıkmazda hissettiğim dönemindeyim biraz dertleşmek biraz da aynılarını yaşayanlardan destek yorumları almak için açıyorum konuyu.
Doğma büyüme üniversite de dahil olmak üzere aynı sehirde yaşadım. Arada birkaç günlük tatiller seyahatler dışında hiç yaşadığım şehirden çıkmadım desem yeri.
Eski isimde haftada 2-3 gün evde çalışma şansım vardı bu da sanırım iyice bağladı eve beni.
Ailemin bazı konularda baskıcı olmasi da eklenince üstüne tüm hayatım nerdeyse evden ibaret oldu.
Gel gelelim sıkıntıma, atandım.
Bambaşka bir şehri seçtim başka seçeneğim yoktu, elimde olsa yine aynı şehri seçerdim muhtemelen.
Mesele şu ki alisamiyorum arkadaşlar. Normal mi bu süreç ilk defa evden şehrinden ayrılmak bu kadar zor mu ben mi çok duygusalim bilmiyorum.
Haftalardır kendimi tutuyorum hallolacak diyorum alışacağım diyorum ama dün büyük bir patlama yaşadım ve saatlerce ağladım kendime gelemedim. Panik atak krizi mi başka bir şey mi bilmiyorum nefes alamadım, hayatımda bu kadar çaresiz hissettiğim bir an olmamıştı sanırım. Saatlerce ağladım sakinleşemedim.
Ufak tefek sorunlar haricinde bir sorun yok şükür ama hayatımın bu derece değişmesi beni çok korkuttu. Kimseye söyleyemiyorum kuyruğu dik tutmaya çalışıyorum ama çok kötüyüm arkadaslar. Bu süreç geçiyor mu alışılıyor mu bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Evden çalışma hayatı için ayrılan insanlarda sık görülen bir durum yaşıyorsunuz. Kendinizi toplamaya çalışın, bağımlı kişilik modundsınız. Sağlıklı bir yetişkin davranışı değil. Ağlayın zırlayın ama evinizi şehri sevmeye çalışın, özgürlük iyi bir şeydir. İstediğiniz saatte istediğinizi yapar istediğinizi giyer istediğiniz zaman uyur uyanır toplar dağıtır pişirirsiniz. Artık kendi eviniz ve özel alanınız var. Bence mutlu olmaya çalışın.

İlk atamam ünvdeki en yakın arkadaşımın yanına oldu. Ünvde ben ailemden uzakken o evindeyidi. Atandık birlikte yaşamaya başladık, bir mutsuz bir mutsuz, her hafta sonu aile evine gidiyor, burası benim evim değil evim orası diyor. Ya ilkokul bebesi misin 20li yaşlarında bir yetişkin anası evi için zırlar mı, bi aynaya bakın bakalım yetişkin meslek sahibi bir kadına yakışıyor mu aile evi için ağlamak. Bunun için mi okudunuz, bunun için okuduysanız neden kpssye girip orada mutlu olacak birinin yerine geçtiniz. Çevre edinin, iş yerinde mutlaka gençler vardır, çıkışta çay kahve için, eve gidin halının izerine yayılıp cips eşliğinde instagramda gezin, romantik komedi falan izleyin. Yapmayın allah aşkına.

Ceylinimdeceylinim .!.:

Herkese merhaba.
Hayatımın en çıkmazda hissettiğim dönemindeyim biraz dertleşmek biraz da aynılarını yaşayanlardan destek yorumları almak için açıyorum konuyu.
Doğma büyüme üniversite de dahil olmak üzere aynı sehirde yaşadım. Arada birkaç günlük tatiller seyahatler dışında hiç yaşadığım şehirden çıkmadım desem yeri.
Eski isimde haftada 2-3 gün evde çalışma şansım vardı bu da sanırım iyice bağladı eve beni.
Ailemin bazı konularda baskıcı olmasi da eklenince üstüne tüm hayatım nerdeyse evden ibaret oldu.
Gel gelelim sıkıntıma, atandım.
Bambaşka bir şehri seçtim başka seçeneğim yoktu, elimde olsa yine aynı şehri seçerdim muhtemelen.
Mesele şu ki alisamiyorum arkadaşlar. Normal mi bu süreç ilk defa evden şehrinden ayrılmak bu kadar zor mu ben mi çok duygusalim bilmiyorum.
Haftalardır kendimi tutuyorum hallolacak diyorum alışacağım diyorum ama dün büyük bir patlama yaşadım ve saatlerce ağladım kendime gelemedim. Panik atak krizi mi başka bir şey mi bilmiyorum nefes alamadım, hayatımda bu kadar çaresiz hissettiğim bir an olmamıştı sanırım. Saatlerce ağladım sakinleşemedim.
Ufak tefek sorunlar haricinde bir sorun yok şükür ama hayatımın bu derece değişmesi beni çok korkuttu. Kimseye söyleyemiyorum kuyruğu dik tutmaya çalışıyorum ama çok kötüyüm arkadaslar. Bu süreç geçiyor mu alışılıyor mu bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Geçer her şey alışırsın çok normal bilinmez bir ortama gidiyorsun konfor alanından çıkıp

cok metropol bir şehirden güzel ülkemin en en küçük illerinden birinin kasabasına okumaya gittim ama ne gidiş.... allahim kabus gibiydi ilk günler. Hele ki sevgilimi geride bırakmıştım ayrılmıştık ustelik. çok zordu benim için ammaaaaaaaa.... öylesine güzel arkadaşlıklar kurdum öylesine sevdim ki o ili... Su an benim için en değerli ildir mesela. hayatımı geçirdiğim en güzel iki yıldır orası. eşimi bulduğum kendimi bulduğum çokça sevdiğim sevildigim il. anı yaşayın arkadaşlıklar kurun alışmaya çalışın derim. tabi zamanla. belki en sevilen yeriniz arasına girecek. Hadi güzel dileklerimi yolluyorum size. rutin nimettir şükredip yaşamaya devam edin. sevgiler

Biraz zaman verin kendinize. Sürekli evde vakit geçirmemeye gayret edin. Aktiviteler yaratın - sosyalleşmeye çalışın , ara sıra farkli / yakın şehirlere gezmeye gidin. Çok güzel bir şehirde olup böyle de hissedebilirdiniz, duygu durumumuz değişebiliyor , düzeniniz yeni değişti ve henüz kabullenemediniz - çok normal bir durum. Zamanla alisirsiniz

doğduğum büyüdüğüm üniversiteyi aynı şehirde okuduğum büyük şehirden evlenip daha küçük şehire geldim. Bende tatiller dışında hiç çıkmamıştım, üstelik calisan ve baya sosyal biriydim. İlk zamanlar alışma süreci, arkadaş bulmaya çalışma falan zor geçti ama kolay adapte oldum. Bence gözünüzde çok büyütmeyin uzun bir tatile gittiniz varsayin belki daha kolay olur sizin için.

Ceylinimdeceylinim .!.:

Herkese merhaba.
Hayatımın en çıkmazda hissettiğim dönemindeyim biraz dertleşmek biraz da aynılarını yaşayanlardan destek yorumları almak için açıyorum konuyu.
Doğma büyüme üniversite de dahil olmak üzere aynı sehirde yaşadım. Arada birkaç günlük tatiller seyahatler dışında hiç yaşadığım şehirden çıkmadım desem yeri.
Eski isimde haftada 2-3 gün evde çalışma şansım vardı bu da sanırım iyice bağladı eve beni.
Ailemin bazı konularda baskıcı olmasi da eklenince üstüne tüm hayatım nerdeyse evden ibaret oldu.
Gel gelelim sıkıntıma, atandım.
Bambaşka bir şehri seçtim başka seçeneğim yoktu, elimde olsa yine aynı şehri seçerdim muhtemelen.
Mesele şu ki alisamiyorum arkadaşlar. Normal mi bu süreç ilk defa evden şehrinden ayrılmak bu kadar zor mu ben mi çok duygusalim bilmiyorum.
Haftalardır kendimi tutuyorum hallolacak diyorum alışacağım diyorum ama dün büyük bir patlama yaşadım ve saatlerce ağladım kendime gelemedim. Panik atak krizi mi başka bir şey mi bilmiyorum nefes alamadım, hayatımda bu kadar çaresiz hissettiğim bir an olmamıştı sanırım. Saatlerce ağladım sakinleşemedim.
Ufak tefek sorunlar haricinde bir sorun yok şükür ama hayatımın bu derece değişmesi beni çok korkuttu. Kimseye söyleyemiyorum kuyruğu dik tutmaya çalışıyorum ama çok kötüyüm arkadaslar. Bu süreç geçiyor mu alışılıyor mu bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Alışacaksınız.
Balıkesirli arkadaşlarda olur bu durum :) Memleketten çıkmaz istemezler çıkınca da hemen dönmek isterler. Dönüp dolaşıp geri gelirler.
İşinize odaklanın, zorlukları elbette olacak alıştığınız, tüm sokaklarındaki kaldırım taşlarını ezbere bildiğiniz bir şehirden bilinmeze gittiniz çok normal. Ayrılmanız gerektiğinde de bu şehirden gidesiniz gelmeyecek.

Ceylinimdeceylinim .!.:

Herkese merhaba.
Hayatımın en çıkmazda hissettiğim dönemindeyim biraz dertleşmek biraz da aynılarını yaşayanlardan destek yorumları almak için açıyorum konuyu.
Doğma büyüme üniversite de dahil olmak üzere aynı sehirde yaşadım. Arada birkaç günlük tatiller seyahatler dışında hiç yaşadığım şehirden çıkmadım desem yeri.
Eski isimde haftada 2-3 gün evde çalışma şansım vardı bu da sanırım iyice bağladı eve beni.
Ailemin bazı konularda baskıcı olmasi da eklenince üstüne tüm hayatım nerdeyse evden ibaret oldu.
Gel gelelim sıkıntıma, atandım.
Bambaşka bir şehri seçtim başka seçeneğim yoktu, elimde olsa yine aynı şehri seçerdim muhtemelen.
Mesele şu ki alisamiyorum arkadaşlar. Normal mi bu süreç ilk defa evden şehrinden ayrılmak bu kadar zor mu ben mi çok duygusalim bilmiyorum.
Haftalardır kendimi tutuyorum hallolacak diyorum alışacağım diyorum ama dün büyük bir patlama yaşadım ve saatlerce ağladım kendime gelemedim. Panik atak krizi mi başka bir şey mi bilmiyorum nefes alamadım, hayatımda bu kadar çaresiz hissettiğim bir an olmamıştı sanırım. Saatlerce ağladım sakinleşemedim.
Ufak tefek sorunlar haricinde bir sorun yok şükür ama hayatımın bu derece değişmesi beni çok korkuttu. Kimseye söyleyemiyorum kuyruğu dik tutmaya çalışıyorum ama çok kötüyüm arkadaslar. Bu süreç geçiyor mu alışılıyor mu bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Kesinlikle alışacaksınız..

Tavsiyem yeni insanlar tanıyın tabi ama bunun yanında her fırsatta gezin yeni yerler görün çevre illere gidin.. Zamanla alışacaksınız. Atamanız hayırlı olsun

Ben de evimden 900 km uzakta bir Şehire atanmıştım yanımda 3 yaşında oğlum vardı başlarda çok zorlanmıştık ama sonra döneceğimiz zaman acaba bu Şehire mi yerleşsek diye düşünmüştük:)