- 25 Temmuz 2011
- 1.013
- 482
Merhabalar herkese,
Benim derdim ailemle. 30 yaşındayım bu zamana kadar yaptığım her şey eleştirildi. Genel de yapmak istediğim şeylerde önümde engeldi benim ailem. Başkalarının çocukları yapınca aa bak şöyle yapmış derler hep e bende zamanında yapayım dedim siz bırakmadınız diyince susarlar. Evet baktılar okuttular paramı eksik etmediler sağolsun hepsi. Ama mesela istediğim bölüm şehir dışında diye yazamadım. Çok büyük aile baskısı vardı. Hiç unutmam üniversiteye giderken evden çıkmıştım sabah erkendi . Çıkar çıkmazda arkadaşımı aramıştım annem camdan izlemiş telefonla konuştuğumu görünce hemen arayıp o…. bu saatte kimle konuşuyorsun ne haltlar yediğini biliyorum göstericem ben sana diyip suratıma kapatmıştı telefonu. Yaptığım bir şeyde yoktu haftasonu zaten dışarı çıkamazdım haftaiçide sadece okula gider gelirdim. O zamandan bu zamana ne değişti diye düşünüyorum daha geçen sene bir kere aradığı telefona cevap vermedim 10 dakika sonra geri aradım diye ne haltlar yiyorsunda sen o telefona bakmıyorsun bi dışarı çıkma hemen kendini kaybediyorsun diye avazı çıktığı kadar bağırmıştı. Arama sebebide çikolata istiyorlarmış.
Ablam var bir tane benden 3 yaş büyük hep açığımı arardı annemlere söyleyebilmek ya da yüzüme vurmak ortalığı karıştırmak için. Mesajlarımı okurdu gizliden. Cahil biri değildi aslında ama bencildi bence. Her zaman ben yapmadım sende yapmayacaksın , bana böyle oldu sanada böyle olacak kafasında. Kesinlikle ne güzel bir anımı ne de derdimi açamam çünkü bilirim ki illa günü gelir onu yüzüme vurur. Çokta sinirli birisi eskiden beri sinir krizleri geçire geçire kimsede sinir bırakmadı. Döverdi saçlarımı yola yola , yüzümü gözümü tırnaklayarak. Ben 30 o 33 yaşında ama hala sinir krizi geçirse üzerime saldırır. Değişen tek şey yıllar içinde karşılık vermeyi öğrenmem oldu.
Ben aşırı sakin bir insandım. Beni birinin kızdırabilmesi için ciddi anlamda bir efor sarfetmesi gerekirdi. Bunu bütün sülale bilir. Hep içime attım. Ama artık bir kelime yetiyor. O kelime normal bir şey bile olsa sinir krizi geçirecek kadar sinirlenebiliyorum içimde fırtınalar kopuyor.
Annemi anlamaya çalışıyorum. Çok çekti diyorum. Kaynanası ve 2 görümcesiyle aynı apartmanda yaşıyordu. Çok çektirdiler çokk. Annem bana ben senden sakin biriydim eskiden der hep. Babam annemi aldattı. Annemin ne kadar üzüldüğünü günlerce ağladığını hatırlıyorum. Ama ayrılamadı. Sizin için ayrılmadım desede en büyük etkenlerden birisi elalemdi de. Onlar ne derdi çünkü.
Anneme göre bizim hayatımızda kesinlikle iyi bir şey olamaz. Güzel iyi bişey söylersen kesinlikle olumsuz bir yorumu vardır hevesini kursağında bırakacak yorumlar yapar. Benim sevgilim var geçen sene koronadan önce evlilik teklifi aldım aileme söylemem uzun bir zaman aldı. Çünkü biliyordum ki hevesimi kıracak yorum kesinlikle yapacaklar. Yaptılarda. Annemin babama söylemesi derken sonra korona falan derken hala tanışmadılar. Virüsü bahane ediyorlar. Ama kendileri bir işleri olunca dışarıda çıkıyorlar şehir dışınada gidiyorlar. Ben artık dayanamadım istediğiniz kadar uzatın yazdan sonra evlenicem ben sizin keyfinizi bekleyemem bu ne böyle dedim. Bana bekleyeceksin gerekirse 1 2 yıl daha bekleyeceksin şuna bak bu ne hevesmiş ne merakmış. Şimdi heveslisin sonra görücem ben seni öyle bir yere çakılacaksın burnun b….tan çıkmayacak kendini bir şey sanıp havalara girme dediler ablamla beraber. Bunu demelerinin tek sebebide sevgilimin maddi durumunun iyi olması ve gelecekle ilgili seyahat planlarımızın olması. Çünkü onlara göre iyi bir şey olmamalı kesinlikle kimsenin hayatında. Bende bu sözleri duyunca kırdım döktüm her şeyi. Yeri yerinden oynattım bu evden çıkayım bi daha hiçbirnizin yüzünü bile görmeyeceğim benden bu kadar artık dedim çıktım evden arkadaşıma geldim dün akşam. Abimde oradaydı o an ben ayrıldıktan sonra annem ne dedim ben sanki demiş. Abimde söylediğin bir kelime cümle değil yılların birikiminin cevabını alıyorsun. Üslubun konuşma tarzın o kadar bozuk ki kimse çekemiyor seni artık demiş. Ama tabikide hayır ben haklıyım kafasındaymış hala.
Yani iyi bir şey olsa heves kırıp moral bozan , kötü bir şey olsa yine hakaretler aşağılamalardan başka bir şey yapmayan bir ailem var. Zaman geçtikçe onlardan soğuduğumu hissediyorum. Kendimi hiçbir şeye layık görmüyorum ne bir nişana ne bir gelinlik giymeye çünkü ben kimim ki benim başıma neden güzel şeyler gelsin ki. Ve en kötüsüde aşırı aşırı sinirli biri oldum. Ben böyle olmak hiç hiç istemiyorum ☹ ben eski halime eski sakinliğime geri dönmek istiyorum kızlar ne yapmalıyım bi yardım edin yol gösterin ☹ pandemi biraz düzelince psikologa kesinlikle gideceğim. Ailemden de soğumak istemiyorum ama benden uzaktalarken onları aramak bile gelmiyor içimden iyi olduklarını bilmek yetiyor çünkü iyi kötü paylaşım yapacağım hiçbir şey yok anlatamıyorum konuşamıyorum onlarla
Benim derdim ailemle. 30 yaşındayım bu zamana kadar yaptığım her şey eleştirildi. Genel de yapmak istediğim şeylerde önümde engeldi benim ailem. Başkalarının çocukları yapınca aa bak şöyle yapmış derler hep e bende zamanında yapayım dedim siz bırakmadınız diyince susarlar. Evet baktılar okuttular paramı eksik etmediler sağolsun hepsi. Ama mesela istediğim bölüm şehir dışında diye yazamadım. Çok büyük aile baskısı vardı. Hiç unutmam üniversiteye giderken evden çıkmıştım sabah erkendi . Çıkar çıkmazda arkadaşımı aramıştım annem camdan izlemiş telefonla konuştuğumu görünce hemen arayıp o…. bu saatte kimle konuşuyorsun ne haltlar yediğini biliyorum göstericem ben sana diyip suratıma kapatmıştı telefonu. Yaptığım bir şeyde yoktu haftasonu zaten dışarı çıkamazdım haftaiçide sadece okula gider gelirdim. O zamandan bu zamana ne değişti diye düşünüyorum daha geçen sene bir kere aradığı telefona cevap vermedim 10 dakika sonra geri aradım diye ne haltlar yiyorsunda sen o telefona bakmıyorsun bi dışarı çıkma hemen kendini kaybediyorsun diye avazı çıktığı kadar bağırmıştı. Arama sebebide çikolata istiyorlarmış.
Ablam var bir tane benden 3 yaş büyük hep açığımı arardı annemlere söyleyebilmek ya da yüzüme vurmak ortalığı karıştırmak için. Mesajlarımı okurdu gizliden. Cahil biri değildi aslında ama bencildi bence. Her zaman ben yapmadım sende yapmayacaksın , bana böyle oldu sanada böyle olacak kafasında. Kesinlikle ne güzel bir anımı ne de derdimi açamam çünkü bilirim ki illa günü gelir onu yüzüme vurur. Çokta sinirli birisi eskiden beri sinir krizleri geçire geçire kimsede sinir bırakmadı. Döverdi saçlarımı yola yola , yüzümü gözümü tırnaklayarak. Ben 30 o 33 yaşında ama hala sinir krizi geçirse üzerime saldırır. Değişen tek şey yıllar içinde karşılık vermeyi öğrenmem oldu.
Ben aşırı sakin bir insandım. Beni birinin kızdırabilmesi için ciddi anlamda bir efor sarfetmesi gerekirdi. Bunu bütün sülale bilir. Hep içime attım. Ama artık bir kelime yetiyor. O kelime normal bir şey bile olsa sinir krizi geçirecek kadar sinirlenebiliyorum içimde fırtınalar kopuyor.
Annemi anlamaya çalışıyorum. Çok çekti diyorum. Kaynanası ve 2 görümcesiyle aynı apartmanda yaşıyordu. Çok çektirdiler çokk. Annem bana ben senden sakin biriydim eskiden der hep. Babam annemi aldattı. Annemin ne kadar üzüldüğünü günlerce ağladığını hatırlıyorum. Ama ayrılamadı. Sizin için ayrılmadım desede en büyük etkenlerden birisi elalemdi de. Onlar ne derdi çünkü.
Anneme göre bizim hayatımızda kesinlikle iyi bir şey olamaz. Güzel iyi bişey söylersen kesinlikle olumsuz bir yorumu vardır hevesini kursağında bırakacak yorumlar yapar. Benim sevgilim var geçen sene koronadan önce evlilik teklifi aldım aileme söylemem uzun bir zaman aldı. Çünkü biliyordum ki hevesimi kıracak yorum kesinlikle yapacaklar. Yaptılarda. Annemin babama söylemesi derken sonra korona falan derken hala tanışmadılar. Virüsü bahane ediyorlar. Ama kendileri bir işleri olunca dışarıda çıkıyorlar şehir dışınada gidiyorlar. Ben artık dayanamadım istediğiniz kadar uzatın yazdan sonra evlenicem ben sizin keyfinizi bekleyemem bu ne böyle dedim. Bana bekleyeceksin gerekirse 1 2 yıl daha bekleyeceksin şuna bak bu ne hevesmiş ne merakmış. Şimdi heveslisin sonra görücem ben seni öyle bir yere çakılacaksın burnun b….tan çıkmayacak kendini bir şey sanıp havalara girme dediler ablamla beraber. Bunu demelerinin tek sebebide sevgilimin maddi durumunun iyi olması ve gelecekle ilgili seyahat planlarımızın olması. Çünkü onlara göre iyi bir şey olmamalı kesinlikle kimsenin hayatında. Bende bu sözleri duyunca kırdım döktüm her şeyi. Yeri yerinden oynattım bu evden çıkayım bi daha hiçbirnizin yüzünü bile görmeyeceğim benden bu kadar artık dedim çıktım evden arkadaşıma geldim dün akşam. Abimde oradaydı o an ben ayrıldıktan sonra annem ne dedim ben sanki demiş. Abimde söylediğin bir kelime cümle değil yılların birikiminin cevabını alıyorsun. Üslubun konuşma tarzın o kadar bozuk ki kimse çekemiyor seni artık demiş. Ama tabikide hayır ben haklıyım kafasındaymış hala.
Yani iyi bir şey olsa heves kırıp moral bozan , kötü bir şey olsa yine hakaretler aşağılamalardan başka bir şey yapmayan bir ailem var. Zaman geçtikçe onlardan soğuduğumu hissediyorum. Kendimi hiçbir şeye layık görmüyorum ne bir nişana ne bir gelinlik giymeye çünkü ben kimim ki benim başıma neden güzel şeyler gelsin ki. Ve en kötüsüde aşırı aşırı sinirli biri oldum. Ben böyle olmak hiç hiç istemiyorum ☹ ben eski halime eski sakinliğime geri dönmek istiyorum kızlar ne yapmalıyım bi yardım edin yol gösterin ☹ pandemi biraz düzelince psikologa kesinlikle gideceğim. Ailemden de soğumak istemiyorum ama benden uzaktalarken onları aramak bile gelmiyor içimden iyi olduklarını bilmek yetiyor çünkü iyi kötü paylaşım yapacağım hiçbir şey yok anlatamıyorum konuşamıyorum onlarla