- Konu Sahibi butterflys73
-
- #1
nereden başlayım bilemiyorum , en iyisi en başından başlamak galiba ....
eşimle ben 12 sene evvel tanıştık ve birbirimizi çok sevdik , aramızdaki 15 yaş fark benim için hiç sorun olmadı tabii evlenip ayrılmış olması da, ailemin karşı çıkmasına rağmen inat ederek evlendim. 8 yıl bekledikten sonra rabbim bize bir kız evlat nasip etti...buraya kadar herşey gayet iyi , arasıra ufak tefek sorunlarımız olsa da mutluluğumuza gölge düşürecek bir şey yaşamadık ....taki bir kaç ay önceki olaylara kadar ....
daha önceki konumu okuyanlar hatırlar , hani ailemize sevmediğim bir kız ve ailesi musallat olmuştu....kurtulmamız da epey bir zaman almıştı....ben o olaydan o kadar çok etkilenmişim ki , bir türlü o psikolojiden kurtulamıyorum...
eşime güvenim sonsuz olmasına rağmen bu konuda onu çok ama çok suçlu buluyorum , sürekli neden ilişkimizi yıpratacak , beni bu kadar üzecek bir olaya müsade etti diye düşünüyorum....çünkü ben onu üzecek bir şey yapmamak için azami çaba sarfediyorum, ve bu inceliği ondan da bekliyorum haklı olarak ...bu olaydan önce bana sorsaydınız dünyanın en düşünceli insanı eşim derdim ama şimdi öyle düşünmüyorum.....eskiden sorsanız eşim benim için dünyayı yakar derdim ama şimdi yanılmışım diye düşünüyorum.....velhasılı o kadar kırılmışım ki düzelemiyorum ve eşimin her yaptığı bana batıyor resmen.....
tüm bunlar tek taraflı da değil , yani evet ben abartıyorum belki , çok uzattım basit bir olayı ama eşim de benden aşağı kalmıyor .....o da kırıldı kendisini suçlamama ve benden resmen intikam alıyor.....mesela bi ara cep telefonumu kurcalamaya başladı , odadan çıkmamla telefonumu kapması bir oluyordu , ben de biraz sivri dilliyim "merak etme gizlim saklım olsa ortalıkta bırakacak kadar saf değilim , ama şüphelenmekte haklısın çünkü kişi karşısındakini kendi gibi bilirmiş" diyorum ve tabi arkası gerginlik....
geçen gece saat 23 civarında işyerinden bir erkek arkadaş telefon etti aslında ben de çok sinirlendim o saatte aramasına ama eşim birden köpürünce ben de hırsla" ne var bunda , senin o zilli gibi sen evde olmadığın saatlerde gizli saklı mı aramalıydı , üstelik seninle olan samimiyetine güvenerek sakınca görmemiştir aramakta " diye diklendim, sonrası tabii yine gerginlik....
bazen içimde fırtınalar kopuyor için için kinleniyorum ona karşı, yüzüne bakmak bile gelmiyor içimden....
bazen de elimi vicdanıma koyup düşünüyorum , beni sevdiğine eminim, kızımıza deli divane oluyor , işinden evine evinden işine , bizimle paylaşmadığı hiç bir şeyden mutlu olmayan , sabırlı , nazik, elinden her iş gelen , sevdiklerinden emeğini esirgemeyen, elinde olanı paylaşmayı bilen , sevdiklerimi bana olan sevgisinden dolayı baştacı eden , merhametli , duygusal , romantik vs vs. kısacası ideal bir eş diyebilirim ....bunları söylerken elbette melek değil, mesela bir erkekte en nefret ettiğim şey kapristir ve kendisinde fazlaca mevcut bu durum, bazen tepkilerini kontrol edemez , mesela televizyon izlerken birine sinirlenir ve bağırır , komşular bizi kavga ediyor sanacak diye sinir olurum bu haline ... kızıma karşı çok tavizkar davranır ve bundan da rahatsız olurum çünkü kız çocuğu üzerinde baba otoritesi olmalı diye düşünürüm ama o resmen pembe babadır, yine bazen beni çıldırtacak kadar iyi niyetlidir hayır demeyi beceremez...kıskanç erkeği hiç ama hiç sevmem , zaten vardı yersiz kıskançlıkları ama son zamanlarda cılkını çıkardı .....
sevgimi sorguluyorum evet seviyorum ....iyi ama bana neler oluyor....çünkü bazen öyle bir duruma geliyorum ki sanki ölse umurumda olmayacakmış gibi düşünüyorum ve bu yüzden kendimden utanıyorum....
uzun oldu galiba ama içimi dökmek istedim
eşimle ben 12 sene evvel tanıştık ve birbirimizi çok sevdik , aramızdaki 15 yaş fark benim için hiç sorun olmadı tabii evlenip ayrılmış olması da, ailemin karşı çıkmasına rağmen inat ederek evlendim. 8 yıl bekledikten sonra rabbim bize bir kız evlat nasip etti...buraya kadar herşey gayet iyi , arasıra ufak tefek sorunlarımız olsa da mutluluğumuza gölge düşürecek bir şey yaşamadık ....taki bir kaç ay önceki olaylara kadar ....
daha önceki konumu okuyanlar hatırlar , hani ailemize sevmediğim bir kız ve ailesi musallat olmuştu....kurtulmamız da epey bir zaman almıştı....ben o olaydan o kadar çok etkilenmişim ki , bir türlü o psikolojiden kurtulamıyorum...
eşime güvenim sonsuz olmasına rağmen bu konuda onu çok ama çok suçlu buluyorum , sürekli neden ilişkimizi yıpratacak , beni bu kadar üzecek bir olaya müsade etti diye düşünüyorum....çünkü ben onu üzecek bir şey yapmamak için azami çaba sarfediyorum, ve bu inceliği ondan da bekliyorum haklı olarak ...bu olaydan önce bana sorsaydınız dünyanın en düşünceli insanı eşim derdim ama şimdi öyle düşünmüyorum.....eskiden sorsanız eşim benim için dünyayı yakar derdim ama şimdi yanılmışım diye düşünüyorum.....velhasılı o kadar kırılmışım ki düzelemiyorum ve eşimin her yaptığı bana batıyor resmen.....
tüm bunlar tek taraflı da değil , yani evet ben abartıyorum belki , çok uzattım basit bir olayı ama eşim de benden aşağı kalmıyor .....o da kırıldı kendisini suçlamama ve benden resmen intikam alıyor.....mesela bi ara cep telefonumu kurcalamaya başladı , odadan çıkmamla telefonumu kapması bir oluyordu , ben de biraz sivri dilliyim "merak etme gizlim saklım olsa ortalıkta bırakacak kadar saf değilim , ama şüphelenmekte haklısın çünkü kişi karşısındakini kendi gibi bilirmiş" diyorum ve tabi arkası gerginlik....
geçen gece saat 23 civarında işyerinden bir erkek arkadaş telefon etti aslında ben de çok sinirlendim o saatte aramasına ama eşim birden köpürünce ben de hırsla" ne var bunda , senin o zilli gibi sen evde olmadığın saatlerde gizli saklı mı aramalıydı , üstelik seninle olan samimiyetine güvenerek sakınca görmemiştir aramakta " diye diklendim, sonrası tabii yine gerginlik....
bazen içimde fırtınalar kopuyor için için kinleniyorum ona karşı, yüzüne bakmak bile gelmiyor içimden....
bazen de elimi vicdanıma koyup düşünüyorum , beni sevdiğine eminim, kızımıza deli divane oluyor , işinden evine evinden işine , bizimle paylaşmadığı hiç bir şeyden mutlu olmayan , sabırlı , nazik, elinden her iş gelen , sevdiklerinden emeğini esirgemeyen, elinde olanı paylaşmayı bilen , sevdiklerimi bana olan sevgisinden dolayı baştacı eden , merhametli , duygusal , romantik vs vs. kısacası ideal bir eş diyebilirim ....bunları söylerken elbette melek değil, mesela bir erkekte en nefret ettiğim şey kapristir ve kendisinde fazlaca mevcut bu durum, bazen tepkilerini kontrol edemez , mesela televizyon izlerken birine sinirlenir ve bağırır , komşular bizi kavga ediyor sanacak diye sinir olurum bu haline ... kızıma karşı çok tavizkar davranır ve bundan da rahatsız olurum çünkü kız çocuğu üzerinde baba otoritesi olmalı diye düşünürüm ama o resmen pembe babadır, yine bazen beni çıldırtacak kadar iyi niyetlidir hayır demeyi beceremez...kıskanç erkeği hiç ama hiç sevmem , zaten vardı yersiz kıskançlıkları ama son zamanlarda cılkını çıkardı .....
sevgimi sorguluyorum evet seviyorum ....iyi ama bana neler oluyor....çünkü bazen öyle bir duruma geliyorum ki sanki ölse umurumda olmayacakmış gibi düşünüyorum ve bu yüzden kendimden utanıyorum....
uzun oldu galiba ama içimi dökmek istedim