Bana kendimi sevmeyi ogretin

turuncu elma .!.:

Bunlara o kadar cok sukrediyorum ki dilimle olmasa kalbimde bunlarin mutlulgunu sureklu yasiyorum. Ama kotu seyler yasadim ve silemiyorum iste

Genişletmek için tıkla...

turuncu elma .!.:

Evet bu yontem aradigim yollardan biri galiba. Iyi gelebilir. Okurken bile o kiz cocugu beni duygulandirdi bi an. Aksam odamda yalniz kaldigimda deneyecegim ve sonucunu yazacagim. Cok tsk ederim

Genişletmek için tıkla...

turuncu elma .!.:

Merhabalar
Oncelikle hepinize tskler..
Once kendimi tanitayim. 33 yasindayim, hic evlenmedim, uzun suren ilskilerim olduysa da, sanirim benim bu sorunlarimdan dolayi bitmek zorunda kaldi. Saglikliyim, iyi bir isim ve kazancim var, yalniz biri deilim beraber biseyler yapabildigim oturup dertlesebildigim gulebildigim arkadaslarim dostlarim var, sosyal etkinliklere katilirim, cok kitap okurum, gezerim, eglenirim, iyimserim, yardimseverim, ozellikle hayvanlara hic kiyamam. Ve bunlara her gun minnet duyar mutlu olurum.
Disaridan hayat bana guzel memnun mutlu gorunuyorum, aslinda yine oyle de, ama iceride var bazi seyler, beni ben olmamdan alikoyan, herseyi bi tiyatroya beni de oyuncuya donusturen. Bu sorunlarim olmasaydi hersey daha farkli olabilirdi, bir cok seyi basarmis olabilirdim, her anlamda daha da yukselmis olabilirdim, hayalimdeki seyleri gerceklestirmis olabilirdim, belki de simdiye tatli minik bir cocugum bile olabilirdi.
Benim temel sorunum kendimi sevmemek, kendimle barisik olmamak, dis gorunusumu begenmemek.
Dis gorunusumden bahsedeyim, fizigime giyimime cok dikkat ediyorum, ama en cok yuzumle ugrasiyor ilgileniyorum. Makyaj fon olmazsa olmazlarim. Elbet abarti makyaj abarti renkler abarti giyinmiyorum ama kendime has bir makyaj tarzim var. Beni makyajsiz fonsuz sadece 3 5 arkadasim gormustur onlar da gayet guzelsin dese de tabi ki onlara inanmiyorum. Makyajliyken guzel gorundugumu biliyorum, bunu bir sekilde ima ediyorlar ya da hissetiriyorlar. Makyajsizken ise kendimi hic sevmiyorum, begenmiyorum, bazen aynaya bile bakmak istemiyorum.
Makyaj yapmamdaki sebep guzel gorunmekten ziyade cirkin gorunmemek, bana kimse cok guzel oldugumu soylemesin tamam ama kimse de cirkin demesin hakkimda, bu benim en buyuk zaafim olmus malesef.
Bu hale gelmemdeki en buyuk etken ailem. Onlar benim canim cok zorluk cok cefa cektiler beni bugunlere getirdiler, ama cocuk psikolojisini hic bilmiyorlardi. Ozguven, ozsaygi, kendini sevme ben bunlarla hic mi hic tanismadim malesef. Diger bir etken ozellikle ergenlikte ve lisede gecirdigim yillar. Soyle diyeyim hep cirkinligim bir sekilde yuzume vurulurdu. Hic bir zaman benden hic bir erkek hoslanmadi, dahasi hep benden kacarlardi, daha da kotusu bunu yuzume soylemekten de cekinmezlerdi. Ben gecerken bi kere 3 5 serseri kaslarini catip, dudaklarini buzup, guya beni ve asik suratli olusumu taklit etmislerdi akillarinca. Bir kere de yine o yillar bi heves kisa bi etek giyip disari cikmis yuruyordum, karsidan 3 tane cocuk geliyo benim gibi kucuk yaslari belli, beni uzaktan gorunce bi ooo falan yapmislardi ama yakinlasip yanlarindan gecerken bi tanesi iyyy al senin olsun demisti. Daha neler var ama anlatip kendi canimi da sizinkini de sikmayayim simdi:) Kisacasi hic bir zaman oteki kizlar gibi bir gencligim olmadi. Cirkin olduguma adim gibi inandim kabullendim, zihnimin bi yerlerine civi gibi cakildi.
Simdi o gunler epey geride kaldi, yillar gecti, ben her anlamda olgunlastim, buyudum, kendimi gelistirdim, cok kitaplar okudum, cok insanlar gordum tanidim, cok degisik ortamlara girdim ciktim, neyse ki zaman benim icin tersine isledi, yillar gectikce genclestim, tabi bunda kendi cabami da soylemem lazim, spor yaptim yapmaya devam ediyorum, butun guzellik trendlerini takip ediyorum, cilt bakimlari sac bakimlari derken derken o gun ile bugun arasinda inanilmaz fark var, farkli zamanlarda bir kac eski arkadasla karslilastik ve beni tanimakta epey gucluk cektiler, acikcasi kendim bile eski resmime bakip bu benmiydim diyorum bazen.
Aslinda, guzel bir hayatim var ama, o cirkin, istenmeyen, itici, herkesin kactigi o kiz yok mu hala ben oyum aslinda. Jilet gibi giyiniyorum, guzel bir makyaj fon cikiyorum, evet ozguven yerinde, dikkat cekiyorum, bazen asla bana bakmaz dedigim erkekler bile bakiyor. O halimle bile bir ortama girdigimde rahatsiz oluyorum, sanki biri ya da birileri benim kasimi gozumu yuzumu inceleyip ne kadar cirkin diyecekmis gibi, veya tam biriyle konusmaya basliyorum o anda cirkinmiyim cirkin gorunuyormuyum acaba diye dusunmeye basliyorum, bi ortamda insanlarin onunde konusamiyorum herkes cirkinligimi izler diye korkuyorum, atiyorum birileri bana bekledigim saygiyi veya ilgiyi gostermediginde bunu o an cirkin olmama bagliyorum. Birileri benden etkilendiginde bunu o an guzel gorundugume yoruyorum ve eger makyajsiz gorselerdi boyle davranmazlardi diye dusunuyorum. Is ya da sosyal hayatta aslinda kim oldugum ne yapmak istedigim yerine kafam bunlarla dolu oluyor.
Oysa ben hicbir arkadasimi dostumu, sevgilimi, sevdigim insanlari kasi gozu icin secmedim, soyle bir donup bakiyorum, hicbirinin dis gorunusu umrumda deil, hep zekaya kulture insanliga merhamete dusutluge ruhzenginligine bakmisim..
Bana kendimi sevmem icin ne yapmam gerektigini, nasil dusunmem gerektigini, hangi yollara basvurmam gerektigini soyler misiniz, kendimi kabullenmek, en kotu en cirkin hallerimde bile en cok kendimi sevmek istiyorum. Insanlari guzellikle cirkinlikle deil, tipki kendim baskalarinin nesinden etkileniyorsam oyle etkilemek istiyorum. Siz kendini sevenler kendinizi nasil seviyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...

turuncu elma .!.:

Merhabalar
Oncelikle hepinize tskler..
Once kendimi tanitayim. 33 yasindayim, hic evlenmedim, uzun suren ilskilerim olduysa da, sanirim benim bu sorunlarimdan dolayi bitmek zorunda kaldi. Saglikliyim, iyi bir isim ve kazancim var, yalniz biri deilim beraber biseyler yapabildigim oturup dertlesebildigim gulebildigim arkadaslarim dostlarim var, sosyal etkinliklere katilirim, cok kitap okurum, gezerim, eglenirim, iyimserim, yardimseverim, ozellikle hayvanlara hic kiyamam. Ve bunlara her gun minnet duyar mutlu olurum.
Disaridan hayat bana guzel memnun mutlu gorunuyorum, aslinda yine oyle de, ama iceride var bazi seyler, beni ben olmamdan alikoyan, herseyi bi tiyatroya beni de oyuncuya donusturen. Bu sorunlarim olmasaydi hersey daha farkli olabilirdi, bir cok seyi basarmis olabilirdim, her anlamda daha da yukselmis olabilirdim, hayalimdeki seyleri gerceklestirmis olabilirdim, belki de simdiye tatli minik bir cocugum bile olabilirdi.
Benim temel sorunum kendimi sevmemek, kendimle barisik olmamak, dis gorunusumu begenmemek.
Dis gorunusumden bahsedeyim, fizigime giyimime cok dikkat ediyorum, ama en cok yuzumle ugrasiyor ilgileniyorum. Makyaj fon olmazsa olmazlarim. Elbet abarti makyaj abarti renkler abarti giyinmiyorum ama kendime has bir makyaj tarzim var. Beni makyajsiz fonsuz sadece 3 5 arkadasim gormustur onlar da gayet guzelsin dese de tabi ki onlara inanmiyorum. Makyajliyken guzel gorundugumu biliyorum, bunu bir sekilde ima ediyorlar ya da hissetiriyorlar. Makyajsizken ise kendimi hic sevmiyorum, begenmiyorum, bazen aynaya bile bakmak istemiyorum.
Makyaj yapmamdaki sebep guzel gorunmekten ziyade cirkin gorunmemek, bana kimse cok guzel oldugumu soylemesin tamam ama kimse de cirkin demesin hakkimda, bu benim en buyuk zaafim olmus malesef.
Bu hale gelmemdeki en buyuk etken ailem. Onlar benim canim cok zorluk cok cefa cektiler beni bugunlere getirdiler, ama cocuk psikolojisini hic bilmiyorlardi. Ozguven, ozsaygi, kendini sevme ben bunlarla hic mi hic tanismadim malesef. Diger bir etken ozellikle ergenlikte ve lisede gecirdigim yillar. Soyle diyeyim hep cirkinligim bir sekilde yuzume vurulurdu. Hic bir zaman benden hic bir erkek hoslanmadi, dahasi hep benden kacarlardi, daha da kotusu bunu yuzume soylemekten de cekinmezlerdi. Ben gecerken bi kere 3 5 serseri kaslarini catip, dudaklarini buzup, guya beni ve asik suratli olusumu taklit etmislerdi akillarinca. Bir kere de yine o yillar bi heves kisa bi etek giyip disari cikmis yuruyordum, karsidan 3 tane cocuk geliyo benim gibi kucuk yaslari belli, beni uzaktan gorunce bi ooo falan yapmislardi ama yakinlasip yanlarindan gecerken bi tanesi iyyy al senin olsun demisti. Daha neler var ama anlatip kendi canimi da sizinkini de sikmayayim simdi:) Kisacasi hic bir zaman oteki kizlar gibi bir gencligim olmadi. Cirkin olduguma adim gibi inandim kabullendim, zihnimin bi yerlerine civi gibi cakildi.
Simdi o gunler epey geride kaldi, yillar gecti, ben her anlamda olgunlastim, buyudum, kendimi gelistirdim, cok kitaplar okudum, cok insanlar gordum tanidim, cok degisik ortamlara girdim ciktim, neyse ki zaman benim icin tersine isledi, yillar gectikce genclestim, tabi bunda kendi cabami da soylemem lazim, spor yaptim yapmaya devam ediyorum, butun guzellik trendlerini takip ediyorum, cilt bakimlari sac bakimlari derken derken o gun ile bugun arasinda inanilmaz fark var, farkli zamanlarda bir kac eski arkadasla karslilastik ve beni tanimakta epey gucluk cektiler, acikcasi kendim bile eski resmime bakip bu benmiydim diyorum bazen.
Aslinda, guzel bir hayatim var ama, o cirkin, istenmeyen, itici, herkesin kactigi o kiz yok mu hala ben oyum aslinda. Jilet gibi giyiniyorum, guzel bir makyaj fon cikiyorum, evet ozguven yerinde, dikkat cekiyorum, bazen asla bana bakmaz dedigim erkekler bile bakiyor. O halimle bile bir ortama girdigimde rahatsiz oluyorum, sanki biri ya da birileri benim kasimi gozumu yuzumu inceleyip ne kadar cirkin diyecekmis gibi, veya tam biriyle konusmaya basliyorum o anda cirkinmiyim cirkin gorunuyormuyum acaba diye dusunmeye basliyorum, bi ortamda insanlarin onunde konusamiyorum herkes cirkinligimi izler diye korkuyorum, atiyorum birileri bana bekledigim saygiyi veya ilgiyi gostermediginde bunu o an cirkin olmama bagliyorum. Birileri benden etkilendiginde bunu o an guzel gorundugume yoruyorum ve eger makyajsiz gorselerdi boyle davranmazlardi diye dusunuyorum. Is ya da sosyal hayatta aslinda kim oldugum ne yapmak istedigim yerine kafam bunlarla dolu oluyor.
Oysa ben hicbir arkadasimi dostumu, sevgilimi, sevdigim insanlari kasi gozu icin secmedim, soyle bir donup bakiyorum, hicbirinin dis gorunusu umrumda deil, hep zekaya kulture insanliga merhamete dusutluge ruhzenginligine bakmisim..
Bana kendimi sevmem icin ne yapmam gerektigini, nasil dusunmem gerektigini, hangi yollara basvurmam gerektigini soyler misiniz, kendimi kabullenmek, en kotu en cirkin hallerimde bile en cok kendimi sevmek istiyorum. Insanlari guzellikle cirkinlikle deil, tipki kendim baskalarinin nesinden etkileniyorsam oyle etkilemek istiyorum. Siz kendini sevenler kendinizi nasil seviyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...

turuncu elma .!.:

Merhabalar
Oncelikle hepinize tskler..
Once kendimi tanitayim. 33 yasindayim, hic evlenmedim, uzun suren ilskilerim olduysa da, sanirim benim bu sorunlarimdan dolayi bitmek zorunda kaldi. Saglikliyim, iyi bir isim ve kazancim var, yalniz biri deilim beraber biseyler yapabildigim oturup dertlesebildigim gulebildigim arkadaslarim dostlarim var, sosyal etkinliklere katilirim, cok kitap okurum, gezerim, eglenirim, iyimserim, yardimseverim, ozellikle hayvanlara hic kiyamam. Ve bunlara her gun minnet duyar mutlu olurum.
Disaridan hayat bana guzel memnun mutlu gorunuyorum, aslinda yine oyle de, ama iceride var bazi seyler, beni ben olmamdan alikoyan, herseyi bi tiyatroya beni de oyuncuya donusturen. Bu sorunlarim olmasaydi hersey daha farkli olabilirdi, bir cok seyi basarmis olabilirdim, her anlamda daha da yukselmis olabilirdim, hayalimdeki seyleri gerceklestirmis olabilirdim, belki de simdiye tatli minik bir cocugum bile olabilirdi.
Benim temel sorunum kendimi sevmemek, kendimle barisik olmamak, dis gorunusumu begenmemek.
Dis gorunusumden bahsedeyim, fizigime giyimime cok dikkat ediyorum, ama en cok yuzumle ugrasiyor ilgileniyorum. Makyaj fon olmazsa olmazlarim. Elbet abarti makyaj abarti renkler abarti giyinmiyorum ama kendime has bir makyaj tarzim var. Beni makyajsiz fonsuz sadece 3 5 arkadasim gormustur onlar da gayet guzelsin dese de tabi ki onlara inanmiyorum. Makyajliyken guzel gorundugumu biliyorum, bunu bir sekilde ima ediyorlar ya da hissetiriyorlar. Makyajsizken ise kendimi hic sevmiyorum, begenmiyorum, bazen aynaya bile bakmak istemiyorum.
Makyaj yapmamdaki sebep guzel gorunmekten ziyade cirkin gorunmemek, bana kimse cok guzel oldugumu soylemesin tamam ama kimse de cirkin demesin hakkimda, bu benim en buyuk zaafim olmus malesef.
Bu hale gelmemdeki en buyuk etken ailem. Onlar benim canim cok zorluk cok cefa cektiler beni bugunlere getirdiler, ama cocuk psikolojisini hic bilmiyorlardi. Ozguven, ozsaygi, kendini sevme ben bunlarla hic mi hic tanismadim malesef. Diger bir etken ozellikle ergenlikte ve lisede gecirdigim yillar. Soyle diyeyim hep cirkinligim bir sekilde yuzume vurulurdu. Hic bir zaman benden hic bir erkek hoslanmadi, dahasi hep benden kacarlardi, daha da kotusu bunu yuzume soylemekten de cekinmezlerdi. Ben gecerken bi kere 3 5 serseri kaslarini catip, dudaklarini buzup, guya beni ve asik suratli olusumu taklit etmislerdi akillarinca. Bir kere de yine o yillar bi heves kisa bi etek giyip disari cikmis yuruyordum, karsidan 3 tane cocuk geliyo benim gibi kucuk yaslari belli, beni uzaktan gorunce bi ooo falan yapmislardi ama yakinlasip yanlarindan gecerken bi tanesi iyyy al senin olsun demisti. Daha neler var ama anlatip kendi canimi da sizinkini de sikmayayim simdi:) Kisacasi hic bir zaman oteki kizlar gibi bir gencligim olmadi. Cirkin olduguma adim gibi inandim kabullendim, zihnimin bi yerlerine civi gibi cakildi.
Simdi o gunler epey geride kaldi, yillar gecti, ben her anlamda olgunlastim, buyudum, kendimi gelistirdim, cok kitaplar okudum, cok insanlar gordum tanidim, cok degisik ortamlara girdim ciktim, neyse ki zaman benim icin tersine isledi, yillar gectikce genclestim, tabi bunda kendi cabami da soylemem lazim, spor yaptim yapmaya devam ediyorum, butun guzellik trendlerini takip ediyorum, cilt bakimlari sac bakimlari derken derken o gun ile bugun arasinda inanilmaz fark var, farkli zamanlarda bir kac eski arkadasla karslilastik ve beni tanimakta epey gucluk cektiler, acikcasi kendim bile eski resmime bakip bu benmiydim diyorum bazen.
Aslinda, guzel bir hayatim var ama, o cirkin, istenmeyen, itici, herkesin kactigi o kiz yok mu hala ben oyum aslinda. Jilet gibi giyiniyorum, guzel bir makyaj fon cikiyorum, evet ozguven yerinde, dikkat cekiyorum, bazen asla bana bakmaz dedigim erkekler bile bakiyor. O halimle bile bir ortama girdigimde rahatsiz oluyorum, sanki biri ya da birileri benim kasimi gozumu yuzumu inceleyip ne kadar cirkin diyecekmis gibi, veya tam biriyle konusmaya basliyorum o anda cirkinmiyim cirkin gorunuyormuyum acaba diye dusunmeye basliyorum, bi ortamda insanlarin onunde konusamiyorum herkes cirkinligimi izler diye korkuyorum, atiyorum birileri bana bekledigim saygiyi veya ilgiyi gostermediginde bunu o an cirkin olmama bagliyorum. Birileri benden etkilendiginde bunu o an guzel gorundugume yoruyorum ve eger makyajsiz gorselerdi boyle davranmazlardi diye dusunuyorum. Is ya da sosyal hayatta aslinda kim oldugum ne yapmak istedigim yerine kafam bunlarla dolu oluyor.
Oysa ben hicbir arkadasimi dostumu, sevgilimi, sevdigim insanlari kasi gozu icin secmedim, soyle bir donup bakiyorum, hicbirinin dis gorunusu umrumda deil, hep zekaya kulture insanliga merhamete dusutluge ruhzenginligine bakmisim..
Bana kendimi sevmem icin ne yapmam gerektigini, nasil dusunmem gerektigini, hangi yollara basvurmam gerektigini soyler misiniz, kendimi kabullenmek, en kotu en cirkin hallerimde bile en cok kendimi sevmek istiyorum. Insanlari guzellikle cirkinlikle deil, tipki kendim baskalarinin nesinden etkileniyorsam oyle etkilemek istiyorum. Siz kendini sevenler kendinizi nasil seviyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...

turuncu elma .!.:

Merhabalar
Oncelikle hepinize tskler..
Once kendimi tanitayim. 33 yasindayim, hic evlenmedim, uzun suren ilskilerim olduysa da, sanirim benim bu sorunlarimdan dolayi bitmek zorunda kaldi. Saglikliyim, iyi bir isim ve kazancim var, yalniz biri deilim beraber biseyler yapabildigim oturup dertlesebildigim gulebildigim arkadaslarim dostlarim var, sosyal etkinliklere katilirim, cok kitap okurum, gezerim, eglenirim, iyimserim, yardimseverim, ozellikle hayvanlara hic kiyamam. Ve bunlara her gun minnet duyar mutlu olurum.
Disaridan hayat bana guzel memnun mutlu gorunuyorum, aslinda yine oyle de, ama iceride var bazi seyler, beni ben olmamdan alikoyan, herseyi bi tiyatroya beni de oyuncuya donusturen. Bu sorunlarim olmasaydi hersey daha farkli olabilirdi, bir cok seyi basarmis olabilirdim, her anlamda daha da yukselmis olabilirdim, hayalimdeki seyleri gerceklestirmis olabilirdim, belki de simdiye tatli minik bir cocugum bile olabilirdi.
Benim temel sorunum kendimi sevmemek, kendimle barisik olmamak, dis gorunusumu begenmemek.
Dis gorunusumden bahsedeyim, fizigime giyimime cok dikkat ediyorum, ama en cok yuzumle ugrasiyor ilgileniyorum. Makyaj fon olmazsa olmazlarim. Elbet abarti makyaj abarti renkler abarti giyinmiyorum ama kendime has bir makyaj tarzim var. Beni makyajsiz fonsuz sadece 3 5 arkadasim gormustur onlar da gayet guzelsin dese de tabi ki onlara inanmiyorum. Makyajliyken guzel gorundugumu biliyorum, bunu bir sekilde ima ediyorlar ya da hissetiriyorlar. Makyajsizken ise kendimi hic sevmiyorum, begenmiyorum, bazen aynaya bile bakmak istemiyorum.
Makyaj yapmamdaki sebep guzel gorunmekten ziyade cirkin gorunmemek, bana kimse cok guzel oldugumu soylemesin tamam ama kimse de cirkin demesin hakkimda, bu benim en buyuk zaafim olmus malesef.
Bu hale gelmemdeki en buyuk etken ailem. Onlar benim canim cok zorluk cok cefa cektiler beni bugunlere getirdiler, ama cocuk psikolojisini hic bilmiyorlardi. Ozguven, ozsaygi, kendini sevme ben bunlarla hic mi hic tanismadim malesef. Diger bir etken ozellikle ergenlikte ve lisede gecirdigim yillar. Soyle diyeyim hep cirkinligim bir sekilde yuzume vurulurdu. Hic bir zaman benden hic bir erkek hoslanmadi, dahasi hep benden kacarlardi, daha da kotusu bunu yuzume soylemekten de cekinmezlerdi. Ben gecerken bi kere 3 5 serseri kaslarini catip, dudaklarini buzup, guya beni ve asik suratli olusumu taklit etmislerdi akillarinca. Bir kere de yine o yillar bi heves kisa bi etek giyip disari cikmis yuruyordum, karsidan 3 tane cocuk geliyo benim gibi kucuk yaslari belli, beni uzaktan gorunce bi ooo falan yapmislardi ama yakinlasip yanlarindan gecerken bi tanesi iyyy al senin olsun demisti. Daha neler var ama anlatip kendi canimi da sizinkini de sikmayayim simdi:) Kisacasi hic bir zaman oteki kizlar gibi bir gencligim olmadi. Cirkin olduguma adim gibi inandim kabullendim, zihnimin bi yerlerine civi gibi cakildi.
Simdi o gunler epey geride kaldi, yillar gecti, ben her anlamda olgunlastim, buyudum, kendimi gelistirdim, cok kitaplar okudum, cok insanlar gordum tanidim, cok degisik ortamlara girdim ciktim, neyse ki zaman benim icin tersine isledi, yillar gectikce genclestim, tabi bunda kendi cabami da soylemem lazim, spor yaptim yapmaya devam ediyorum, butun guzellik trendlerini takip ediyorum, cilt bakimlari sac bakimlari derken derken o gun ile bugun arasinda inanilmaz fark var, farkli zamanlarda bir kac eski arkadasla karslilastik ve beni tanimakta epey gucluk cektiler, acikcasi kendim bile eski resmime bakip bu benmiydim diyorum bazen.
Aslinda, guzel bir hayatim var ama, o cirkin, istenmeyen, itici, herkesin kactigi o kiz yok mu hala ben oyum aslinda. Jilet gibi giyiniyorum, guzel bir makyaj fon cikiyorum, evet ozguven yerinde, dikkat cekiyorum, bazen asla bana bakmaz dedigim erkekler bile bakiyor. O halimle bile bir ortama girdigimde rahatsiz oluyorum, sanki biri ya da birileri benim kasimi gozumu yuzumu inceleyip ne kadar cirkin diyecekmis gibi, veya tam biriyle konusmaya basliyorum o anda cirkinmiyim cirkin gorunuyormuyum acaba diye dusunmeye basliyorum, bi ortamda insanlarin onunde konusamiyorum herkes cirkinligimi izler diye korkuyorum, atiyorum birileri bana bekledigim saygiyi veya ilgiyi gostermediginde bunu o an cirkin olmama bagliyorum. Birileri benden etkilendiginde bunu o an guzel gorundugume yoruyorum ve eger makyajsiz gorselerdi boyle davranmazlardi diye dusunuyorum. Is ya da sosyal hayatta aslinda kim oldugum ne yapmak istedigim yerine kafam bunlarla dolu oluyor.
Oysa ben hicbir arkadasimi dostumu, sevgilimi, sevdigim insanlari kasi gozu icin secmedim, soyle bir donup bakiyorum, hicbirinin dis gorunusu umrumda deil, hep zekaya kulture insanliga merhamete dusutluge ruhzenginligine bakmisim..
Bana kendimi sevmem icin ne yapmam gerektigini, nasil dusunmem gerektigini, hangi yollara basvurmam gerektigini soyler misiniz, kendimi kabullenmek, en kotu en cirkin hallerimde bile en cok kendimi sevmek istiyorum. Insanlari guzellikle cirkinlikle deil, tipki kendim baskalarinin nesinden etkileniyorsam oyle etkilemek istiyorum. Siz kendini sevenler kendinizi nasil seviyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...

turuncu elma .!.:

Merhabalar
Oncelikle hepinize tskler..
Once kendimi tanitayim. 33 yasindayim, hic evlenmedim, uzun suren ilskilerim olduysa da, sanirim benim bu sorunlarimdan dolayi bitmek zorunda kaldi. Saglikliyim, iyi bir isim ve kazancim var, yalniz biri deilim beraber biseyler yapabildigim oturup dertlesebildigim gulebildigim arkadaslarim dostlarim var, sosyal etkinliklere katilirim, cok kitap okurum, gezerim, eglenirim, iyimserim, yardimseverim, ozellikle hayvanlara hic kiyamam. Ve bunlara her gun minnet duyar mutlu olurum.
Disaridan hayat bana guzel memnun mutlu gorunuyorum, aslinda yine oyle de, ama iceride var bazi seyler, beni ben olmamdan alikoyan, herseyi bi tiyatroya beni de oyuncuya donusturen. Bu sorunlarim olmasaydi hersey daha farkli olabilirdi, bir cok seyi basarmis olabilirdim, her anlamda daha da yukselmis olabilirdim, hayalimdeki seyleri gerceklestirmis olabilirdim, belki de simdiye tatli minik bir cocugum bile olabilirdi.
Benim temel sorunum kendimi sevmemek, kendimle barisik olmamak, dis gorunusumu begenmemek.
Dis gorunusumden bahsedeyim, fizigime giyimime cok dikkat ediyorum, ama en cok yuzumle ugrasiyor ilgileniyorum. Makyaj fon olmazsa olmazlarim. Elbet abarti makyaj abarti renkler abarti giyinmiyorum ama kendime has bir makyaj tarzim var. Beni makyajsiz fonsuz sadece 3 5 arkadasim gormustur onlar da gayet guzelsin dese de tabi ki onlara inanmiyorum. Makyajliyken guzel gorundugumu biliyorum, bunu bir sekilde ima ediyorlar ya da hissetiriyorlar. Makyajsizken ise kendimi hic sevmiyorum, begenmiyorum, bazen aynaya bile bakmak istemiyorum.
Makyaj yapmamdaki sebep guzel gorunmekten ziyade cirkin gorunmemek, bana kimse cok guzel oldugumu soylemesin tamam ama kimse de cirkin demesin hakkimda, bu benim en buyuk zaafim olmus malesef.
Bu hale gelmemdeki en buyuk etken ailem. Onlar benim canim cok zorluk cok cefa cektiler beni bugunlere getirdiler, ama cocuk psikolojisini hic bilmiyorlardi. Ozguven, ozsaygi, kendini sevme ben bunlarla hic mi hic tanismadim malesef. Diger bir etken ozellikle ergenlikte ve lisede gecirdigim yillar. Soyle diyeyim hep cirkinligim bir sekilde yuzume vurulurdu. Hic bir zaman benden hic bir erkek hoslanmadi, dahasi hep benden kacarlardi, daha da kotusu bunu yuzume soylemekten de cekinmezlerdi. Ben gecerken bi kere 3 5 serseri kaslarini catip, dudaklarini buzup, guya beni ve asik suratli olusumu taklit etmislerdi akillarinca. Bir kere de yine o yillar bi heves kisa bi etek giyip disari cikmis yuruyordum, karsidan 3 tane cocuk geliyo benim gibi kucuk yaslari belli, beni uzaktan gorunce bi ooo falan yapmislardi ama yakinlasip yanlarindan gecerken bi tanesi iyyy al senin olsun demisti. Daha neler var ama anlatip kendi canimi da sizinkini de sikmayayim simdi:) Kisacasi hic bir zaman oteki kizlar gibi bir gencligim olmadi. Cirkin olduguma adim gibi inandim kabullendim, zihnimin bi yerlerine civi gibi cakildi.
Simdi o gunler epey geride kaldi, yillar gecti, ben her anlamda olgunlastim, buyudum, kendimi gelistirdim, cok kitaplar okudum, cok insanlar gordum tanidim, cok degisik ortamlara girdim ciktim, neyse ki zaman benim icin tersine isledi, yillar gectikce genclestim, tabi bunda kendi cabami da soylemem lazim, spor yaptim yapmaya devam ediyorum, butun guzellik trendlerini takip ediyorum, cilt bakimlari sac bakimlari derken derken o gun ile bugun arasinda inanilmaz fark var, farkli zamanlarda bir kac eski arkadasla karslilastik ve beni tanimakta epey gucluk cektiler, acikcasi kendim bile eski resmime bakip bu benmiydim diyorum bazen.
Aslinda, guzel bir hayatim var ama, o cirkin, istenmeyen, itici, herkesin kactigi o kiz yok mu hala ben oyum aslinda. Jilet gibi giyiniyorum, guzel bir makyaj fon cikiyorum, evet ozguven yerinde, dikkat cekiyorum, bazen asla bana bakmaz dedigim erkekler bile bakiyor. O halimle bile bir ortama girdigimde rahatsiz oluyorum, sanki biri ya da birileri benim kasimi gozumu yuzumu inceleyip ne kadar cirkin diyecekmis gibi, veya tam biriyle konusmaya basliyorum o anda cirkinmiyim cirkin gorunuyormuyum acaba diye dusunmeye basliyorum, bi ortamda insanlarin onunde konusamiyorum herkes cirkinligimi izler diye korkuyorum, atiyorum birileri bana bekledigim saygiyi veya ilgiyi gostermediginde bunu o an cirkin olmama bagliyorum. Birileri benden etkilendiginde bunu o an guzel gorundugume yoruyorum ve eger makyajsiz gorselerdi boyle davranmazlardi diye dusunuyorum. Is ya da sosyal hayatta aslinda kim oldugum ne yapmak istedigim yerine kafam bunlarla dolu oluyor.
Oysa ben hicbir arkadasimi dostumu, sevgilimi, sevdigim insanlari kasi gozu icin secmedim, soyle bir donup bakiyorum, hicbirinin dis gorunusu umrumda deil, hep zekaya kulture insanliga merhamete dusutluge ruhzenginligine bakmisim..
Bana kendimi sevmem icin ne yapmam gerektigini, nasil dusunmem gerektigini, hangi yollara basvurmam gerektigini soyler misiniz, kendimi kabullenmek, en kotu en cirkin hallerimde bile en cok kendimi sevmek istiyorum. Insanlari guzellikle cirkinlikle deil, tipki kendim baskalarinin nesinden etkileniyorsam oyle etkilemek istiyorum. Siz kendini sevenler kendinizi nasil seviyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...