14 yasima kadar bana annelik yapti. Sonra 4 cocugunu birakip gitti. Kardeslerimin butun sorumluklarini uzerime yikti. Depresyondayim dedi, psikolojigim bozuk dedi, duzelim geri donucem dedi ve bizi oylece babamla birakti. 2 sene hic haber alamadik kendisinden. Ben iyce annelik rolunu uzerime aldim. Gencligimi caldi, cocuklugumu caldi, icimi buruk birakti, arkadaslarimi caldi.. Senin yuzune cok dayak yedim anne. Senin yuzune arkadaslarim aileleri istemiyor diye benimle baglarini kopardilar, senin yuzune benim yastaki gencler gezerken, disarda eglenirken ben evde cocuk baktim, temizlik yaptim, isleri iyi yapamadigim icin dayak yedim. Senin yaptigin yanlislar hep benim yuzume vuruldu. Ailede hep hor gorulduk, ezildik, kotu gorulduk. Sonra ben buyudum anne. Evlilik teklifi aldim, istendim, sozlendim, nisanlandim, dugunum oldu ama sen yoktun. Herseyimi tek basima yaptim. Dugunumde inadina hic oturmadim anne, insanlarin bana aciyarak baktigini gordum, inadima dugunun sonuna kadar OYNADIM anne. Dugunumun sonuna kadar 1 damla goz yasi dokmedim anne. Sen benim annem degil ben senin annen oldum anne. Arkadaslarimin simartildigini gordugum zaman, hasta olduklarinda annelerinin onlara gosterdigi ilgiyi gordugum zaman icim yandi anne. Kimseye belli etmemeye calissamda hersey gozlerimden okunuyordu anne. Ama ben sana senin bize yaptigini yapmicam anne.... Sen gun gelicek yaslanicaksin.. Ben sana bakicam senin bana yapamadigin anneligi ben sana yapicam anne...