Bizdeki anaclik merhamet sanırım gözümüzü kör ediyor. Güzel geçirilen günler geleceğe dair umut besletiyor. Belki düzelir ...
Şimdiki ben olsaydım yaşadığım durumlar çok farklı olurdu. Bugün anneme yaşadıklarımı anlatirken kendime ofkeleniyordum nasıl bu kadar sindirildim diye. Çok aptalmisim , çok şans vermişim.
Mesela adam misafirliğe evlerine gittiğimiz kuzenimden kıskanıp, beni tenhada " evde seninle hesaplasacagiz!" diye tehdit ederken, kıskandığı kişiyle karşılıklı afiyetle yemeklerini yemiş , konuşup gülücükler sacmis , kuzenimle kucaklasip "sizi de bize bekleriz." diye iletişimde kalmaya ışık yakmış . Onun neşeli halleri , benim korkudan rengimin atması panik halim farkedilmis.
O evde beni koruyacak bir sürü insan varken onunla ortak konuta geri döndüm . Neden ? Gerçekten mantık yok. Beynim uyuşmuş sanki o zaman. Gece de oğlumla kucak kucaga uyurken basucumuza gelip gelip gitmiş beni bıçaklayıp zarar vermeyi düşünmüş .
Kimse kendimize verdigimiz zarar kadar , zarar veremiyor. Keşke demek için çok geç. Bu sebeple yolumuza bakmak lazım.
tüm altınları, tazminat istesem ne yapardı acaba
