Hep ertelediğinizde işin içinden nasıl çıkıyorsunuz ev işlerinde birikmiyor mu? Erteleme duygusu ile ilgili psikolojik bir makale okumuştum önceden isterseniz bir araştırınMerhaba arkadaşlar bende psikolog gitmiştim bağımlılık şeması varmış.Yani şöyle fark ettim. Evlendikten sonra eşim işte bende evdeyim çalışmak istedim ama ailemin yanına sık sık gidemem diye çok istemedim başta sonra çalışmaya başladım. İş arayıp yabancı bir şehirde iş görüşmesine gittiğimde bile öz güvensiz im sürekli eşime yada anneme fikir soruyorum bir sorun olduğunda onay alıyorum. Yanımda eşim varken veya ailem varken şunu yapıcam diyorum okey ama sonrası yok. Çocuk düşünelim dedik bu seferde ben yalnız nasıl bakıcam ailem beni yalnız bırakıp gidecek benim bu şehirde kimsem yok bir tane arkadaşım var oda kendi çocuğundan ilgileneceği kimse yok. Bu yalnızlıktan mı oluyor.... Yoksa bağımlıyım bir insana bilemiyorum.
Direk bağımlık şeman var demedi ama cocuklukta yetişkinliğe geçemesişsin dedi ve yaşım 33 millet kariyerini yapar cocukları anaokulu na başlar ama sorumluluk almayla ilgili sorunum var. Örnek bir temizlik yapıcam onu bile kırk saatte ne zaman yapayım diyorum başlıyorum sıkılıyorum yarıda bırakıyorum. Elimde bulaşık yıkıcam aklıma bişi geliyor bulaşığı da yarıda bırakıp eşime iki laf edip sonra işe başlıyorum. Biraz da çenesi düşük biriyim.... Benim gibi olan varmı sorumluluk alıcam ama hep erteliyorum. Bir ütü yapılacak onu da sonra sonra diye diye öteliyorum. Eşimde aman boşver sıkma canın istemiyorsa sonraki gün yap diyor sonra bir daha sonraki gün yap diyor... O da aşırı rahat bende böyle olan var mı. Benimde canla başla yaptığım tek şey ders çalışmak okumak eşimin de öyle çalışmak ama diğer işleri salla gitsin içinden gelerek yapmıyor kimse...
Erteleyince iş birikiyor. Ve sonra daha cok sıkılıyorum. İş birikiyor stres oluyorum. Acaba başka şehire geldiğim için mi diyeceğim ama yok bekarken de öyleydim....Hep ertelediğinizde işin içinden nasıl çıkıyorsunuz ev işlerinde birikmiyor mu? Erteleme duygusu ile ilgili psikolojik bir makale okumuştum önceden isterseniz bir araştırın
Bende hayatı yeniden keşfet diye kitap ar orada tıpkı beni yazıyor. Buda ailesi cok baskıcı ve müdahleci kişilerde oluyormuş. Çok yönlendirilmrkten düşünemiyor muş. Nitekim de hala daha sistemli bir ev işi oluşturmadım. 7 yıl geçti.Hep ertelediğinizde işin içinden nasıl çıkıyorsunuz ev işlerinde birikmiyor mu? Erteleme duygusu ile ilgili psikolojik bir makale okumuştum önceden isterseniz bir araştırın
Bir de yetersizlik ve değersizlik de varmış. Kusurluluk şeması olduğunu da söyledi. Buda çocukken çok eleştiren ebeveyn ve çevre olduğunda kendini yetersiz hissedince oluyor muş. Ve yetişkinlikde eleştiri aldığında kaçma ortamdan sıkılma veya eleştirilere aşırı tepki verme gibi şeyler oluyormuş ve bende hepside var.Evet bende de var. Değersizlik hissinden dolayı demişti psikolog bana bağımlılıkla ilgili bir şey demedi.
Maalesef öyle haklısın sürekli biri beni yönlendirsin yapayım şeklinde. ama bunu fark etmem cok zor oldu çünkü cocuklukta travması imiş çevrem de bana bunu fark ettirmedi... Sadece elin ağır gibi bağırıp çağırdılar ya sen yetişkinsin ne yapıyorsun demedi ki aslında başta ailemin demesi lazım. Yalnızken farklı yanımda insan varken farklıyım.... Bu halimi gördü annem ama o da bütün sorumluluğu ben alayım şeklinde biri ve umursamaz olduğu için yanlışımı kimse eşimde dahil uyarmıyor. Bişiler in yanlış olduğunun farkındayım ama ne yaptığımın farkında değilim psikolog uyandırdı beni... Çözüm olarak da sorumluluk al kendini düşün başkaları eleştirseler de bakma kendi hayatını yönet falan dedi... Resmen uykudaymışım ve beynim bunu normal kabul ediyor....İyi de siz bu şekilde günlerinizi boş geçiriyorsunuz demektir. Evliliğinizin yürümesi bir nimet en basitinden. Psikolog çözüm önermedi mi.
Benim de annem çalışan biriydi aynı hikaye, kardeşimle ben ilgilenirdim. Annem ikimizi de iki aylıkken ananeme bırakmaya başlamış. Ananem bakıyordu bize de. Babam işkolikti pazar günleri anca görürdük... Dedem şiddet gösteriyordu ananeme, ananem de çocuklarına ve çevresine karşı aşırı bencil ve ackmasız biriydi. Hikayeler benzer, sorunlar benzer. Çözüm psikoterapi ama işe yaramıyor içten istemek lazım değişmeyi.Bir de yetersizlik ve değersizlik de varmış. Kusurluluk şeması olduğunu da söyledi. Buda çocukken çok eleştiren ebeveyn ve çevre olduğunda kendini yetersiz hissedince oluyor muş. Ve yetişkinlikde eleştiri aldığında kaçma ortamdan sıkılma veya eleştirilere aşırı tepki verme gibi şeyler oluyormuş ve bende hepside var.
Annem çalışan biriydi 40 ım cıkınca başladı ve ben üniversiteyi bitirince emekli oldu hep abimle birlikteydik ve babam çok ilgilenmedi bizimle anannen ilgilenirdide yedirdi içirdi her şeyimiz le ama sevgi ve güven eksik kaldı galiba....
Zatan psikolog da cocuklukta yetişkinliğe geöememişsin dedi bana ve evlendiğim de yaşım küçük de değildi 27 yaşındaydım. İşe girsen bile zorlanıyorum. Çok eleştiri aldığım için dayanamadım. Çıktı bayağı Bi aşağıladılar beni... Çocuk isteği benim değildi eşimin di zaten olmadı da olmuyor. Bir sebep de bulunamadı 5 kere tüp bebek tedavisi gördüm vermiyor Allah bende bıraktım her şeyi 7 ay boyunca psikoloğa gittimBu şekilde siz de çok bunalıp zorlanırsınız etrafinizdakiler de. Kimse bı çocukla evlenmek istemez. Hele bı çocuğun çocuğu olmak hiç istemez. O yüzden lütfen çocuk isteğinizi erteleyin ve önce düzenli psikologa gidip bu sorunlarınızı çözmeye bakın.
Gittim psikoloğa ama hala zorlanıyorum kendimi resmen zorluyorum. İnsanlardan fikir almamak için direniyorum resmen kolay olmayacağını söyledi psikolog sabır et ve devam et eğer sorumluluk almazsan öz güvenin gelişmez böyle dedi...Benim de annem çalışan biriydi aynı hikaye, kardeşimle ben ilgilenirdim. Annem ikimizi de iki aylıkken ananeme bırakmaya başlamış. Ananem bakıyordu bize de. Babam işkolikti pazar günleri anca görürdük... Dedem şiddet gösteriyordu ananeme, ananem de çocuklarına ve çevresine karşı aşırı bencil ve ackmasız biriydi. Hikayeler benzer, sorunlar benzer. Çözüm psikoterapi ama işe yaramıyor içten istemek lazım değişmeyi.
İşe de gitmelisin bence. Ben çalıştığım dönemde daha iyiydim, şimdi çocuktan dolayı evdeyım. Daha kötüyüm.Gittim psikoloğa ama hala zorlanıyorum kendimi resmen zorluyorum. İnsanlardan fikir almamak için direniyorum resmen kolay olmayacağını söyledi psikolog sabır et ve devam et eğer sorumluluk almazsan öz güvenin gelişmez böyle dedi...
Evlendiğim gün bu sorun başladı ailemin yanında yoktu neden çünkü sorumluluk yoktu rahattım. Ama bir evlendim sorumluluklar ve başka şehir eşim ile görücu usulu onu tanımaya çalış. Eşim de aşırı anlayışlı bu halimi görüyor boşver çalışma aman boşver cocuk olmasa da olur bir kaşık yemek yap yeter diyor ama bu halim den ben çok zorlanıyorum aslında ama işe girdiğim de cok zorlandım işten gel ev işi yemek ki eşim o kadar süpürgeyi o çekti pazara o gitti. Sorumlulukların yarısını üstümden aldığı halde...Bu şekilde siz de çok bunalıp zorlanırsınız etrafinizdakiler de. Kimse bı çocukla evlenmek istemez. Hele bı çocuğun çocuğu olmak hiç istemez. O yüzden lütfen çocuk isteğinizi erteleyin ve önce düzenli psikologa gidip bu sorunlarınızı çözmeye bakın.
Çalıştığım dönem iyiydim tüp bebekten dolayı işi bırakmak zorunda kaldım 6 aydır çalışmıyorum kilo verip 6.deneyelim diye en sonunda o 6 ay içinde psikolog gidicem dedim eşime yoksa kendime zarar vericem iyi değilim dedim...İşe de gitmelisin bence. Ben çalıştığım dönemde daha iyiydim, şimdi çocuktan dolayı evdeyım. Daha kötüyüm.
Çalışan annelerin çocukları hep mi böyle yoksa bu benim kişiliğim lede mi alakalı ama abimde böyle hiç bir şeyde sorumluluk almak istemiyor evli bir işe gidip geliyor o kadar ne çarşıdan bir ekmek alayım. Bir sorumluluk alayım yok her şeyi eşine yüklüyor.... Sorumluluk alsa bile zorla isteksiz....Evet bende de var. Değersizlik hissinden dolayı demişti psikolog bana bağımlılıkla ilgili bir şey demedi.
Çalışan anne ile alakası yoktur sanmıyorum ya çevremde annesi çalışıp da sorumluluk sahibi, başarılı insanlar da var. Ama tabi ihmal edilmek bu da bir etken. Kendinizi zorlamak tek çözüm. Bunun ilaçlık bir tedavisi yok. Değişim kendi içimizde ben de terapi aldım bir dönem. Bir dönem değişiyorsun, sonra tekrar işler sarpa sarıyor filan.Ça
Çalışan annelerin çocukları hep mi böyle yoksa bu benim kişiliğim lede mi alakalı ama abimde böyle hiç bir şeyde sorumluluk almak istemiyor evli bir işe gidip geliyor o kadar ne çarşıdan bir ekmek alayım. Bir sorumluluk alayım yok her şeyi eşine yüklüyor.... Sorumluluk alsa bile zorla isteksiz....
Hadi ya işte ilaçla ilgili böyle bir sorun değil zaten dedi psikolog da... Değişim insanın kendinde başlayacak demek ki o zaman kitabın çözümlerini yapıcam artık. Sorumluluklarını sistematik şeklinde yapın diye. Babam öğretmen de bizle ilgilenmek in çok vakti vardı ama hiç ilgilenmedi... Ananneme de kadın işi gücü çoktu anca öz bakım gerçekleştirdi. Annem de işten gelince sorumluluğu çoktu ilgilenmedi zaten. Bende şimdi kendimle ilgilenmemeye başladım...Çalışan anne ile alakası yoktur sanmıyorum ya çevremde annesi çalışıp da sorumluluk sahibi, başarılı insanlar da var. Ama tabi ihmal edilmek bu da bir etken. Kendinizi zorlamak tek çözüm. Bunun ilaçlık bir tedavisi yok. Değişim kendi içimizde ben de terapi aldım bir dönem. Bir dönem değişiyorsun, sonra tekrar işler sarpa sarıyor filan.
Teşekkür ederim galiba çözüm kendini zorlamak. Sorumluluk alıcan deyip adım atmak.... Bunu kendi aileme de söyleniyorum çünkü söyleyince karışıyor....Çalışan anne ile alakası yoktur sanmıyorum ya çevremde annesi çalışıp da sorumluluk sahibi, başarılı insanlar da var. Ama tabi ihmal edilmek bu da bir etken. Kendinizi zorlamak tek çözüm. Bunun ilaçlık bir tedavisi yok. Değişim kendi içimizde ben de terapi aldım bir dönem. Bir dönem değişiyorsun, sonra tekrar işler sarpa sarıyor filan.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?