- 12 Ocak 2010
- 16.670
- 1
- 25.044
- 798
- Konu Sahibi mervecaglarr
- #41
allahın takdiri ilahisi ,derdim
ama o karektersiz adamlada görüşmeyi keserdim
ama o karektersiz adamlada görüşmeyi keserdim
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Not: This feature may not be available in some browsers.
hayatın akışına karşı durmaya çalışıyorsunuz, kırılırsınızBabam hayattaki en sevdiğim tek insandı arkadaşım gibiydi. Her akşam yemek yedin mi diye kontrol ederdi sana para gönderdim git çek biseyler ye derdi. Annemden çok düşünürdü dert ortağım beni hayata bağlayan tek şeydi. Onun ölümüyle hayat anlamını yitirdi. Hangi psikolojik destek onu var gibi hissettirip beni onun olduğu zamanlar gibi normal yapabilir ki?
Ne önerirsiniz?hayatın akışına karşı durmaya çalışıyorsunuz, kırılırsınız
kabul etmek çok zor farkındayım. ama bu şekilde de yaşayamıyorsunuz.Ne önerirsiniz?
Babam kanser hastası olduğu, doktorlar ömür biçtiği için devamlı canlı cenaze gibi geziyordum ve her daim mutsuzluğum yüzümden okunuyordu.
Ozamanlar bir flörtüm vardı bana babama üzüldüğüm için "-melankolisin" demişti. "-Evli olsan babanın ölmesi umrunda olmazdı, bir hayatın olmadığı için bu kadar takıyorsun şimdi peşinden 30 sene yas tutarsın" falan demişti.. Senin başına gelse ne yapardın demiştim "-metanetli olurdum senin kadar mahvetmezdim kendimi de düşünmek zorundayım, üzülmemek zeka ile ilgili" demişti.
Bana destek olmak yerine acımı küçümsemesi çok canımı acıtmıştı ve aynı acıyı yaşamasını dilemiştim. İnsallah senin benim gibi önceden haberinde olmaz kalp krizinden aniden küt diye gider de görürüm ben seni ozaman metanetli olunuyor mu olunmuyor mu diye içimden geçirmiştim.
Babam kanserden vefat etti bana baş sağlığı mesajı yazmış bende cevaben bana konuşurken beylik laflar ettiğin bu acı senin anlayabileceğin paylaşabileceğin bir acı değil sadece yaşayan anlar yazmıştım. 1 hafta sonra onunda babası hiç biseyi yokken aniden kalp krizinden vefat etti.
Şimdi oğluna kızıp aynı acıyı yaşamasını dilerken babasının ondan ayrı bir birey olduğunu unutup öfkemle ah etmiştim. Şimdi tamda ah ettiğim şekilde adamın kalpten gitmesi bende büyük vicdan azabı yarattı, inanılmaz derecede suçlu hissediyorum. Bu olayın hikmeti nedir aklım almıyor..
Bir yandan da şöyle düşünüyorum; benim duam bedduam yaratıcı nezdinde çok mühim olsaydı dualarım kendi babamı yaşatırdı ama yaşatmadı, ahım mı başkasını öldürecek.. ama yinede çok suçlu hissediyorum..
Yaşadığın hikmet işte bu.Kimin söyledikleri benim mi? Yoksa onun sınanmadığı acı üzerine büyük konuşması yüzünden mi?