Merhaba arkadaşlar.İyi pazarlar.
Uzun zamandır üzerimde atamadığım bir tükenmişlik, tahammülsüzlük,efendime söyleyeyim bir miktar gereksiz öfke ve aşırı uyuyamama problemlerim dolayısıyla psikiyatriye başvurdum geçen ay.
Aslında psikoloğa gitmeyi daha çok isterdim fakat uzun süreli bir terapiye imkanım el vermez şu an.
Neysedoktorum depresyonda olduğumu söyledi,antidepresan verdi.Uyku problemim olduğu için akşam içiyordum.Misler gibi uyuyordum.
Baya iyiydi bu yönden.Sabahta hem sakin hem dinç hem de takıntısız kalkıyordum.Bir ilacın insanın ruhuna nasıl iyi geleceği konusunda tedirgindim ama bana iyi geldi gerçekten.Bunu ikinci haftadan sonra hissettim.
Fakat ben antidepresanlar hakkında bir şeyler okudukça moralim bozuldu.Bağımlılık yaptığı,bir zaman sonra yetersiz geldiği falan.
Bir de insanın mutlu olmak için hayatı boyunca bir ilaca bağımlı olması..
Aslında çok şükür hayatımda çok büyük hatta büyük bir derdim bile yok.
Lakin iki sene önce oğlumun yeni doğduğunda geçirdiği bir hastalık,tedavi süreci ve o dönemde eşimin ailesiyle ilgili bazı sıkıntılar bende bir yara olup kaldı.
Zaman geçiyor, düşünceler insanlar değişebiliyor.O zamana ait her şeyi iyileştirsemde iki günlük oğlumun yatağın üzerinde biranda mosmor olmasını, günlerce yoğun bakıma torbalarca süt taşıyıp beş dakika görüp onu plastik bir kutuda bırakıp kapıların önünde uyuduğum zamanları unutamıyorum.Yani acısı silinmiyor.
Benden çok daha zor şeyler yaşayan anneler var, onlardan konum için özür dilerim.Sadece ilaca bağlanma sebebimin en büyük nedeni bu olduğu için yazdım.Rabbim kimseyi evladıyla imtihan etmesin.
Eş ailesiyle ilgili konular artık ilgimi bile çekmiyor çok şükür.Çünkü onlara karşı nötrüm.Yani ne beklentim var ne anlama çabam.Eşim de beni anladığı için bu konuyu atlatmış gibiyim.
Son olarak bir diğer büyük neden benim anne olduktan sonra, özellikle ilacın ilk haftasında hissettiğim sürekli babamı ve çocukluğumu sorgulama halim.
Babam iyi bir baba değildi.Baba olduğunu çok sonra anladı lakin giydiği o gömlekte ona yine büyük geldi.Ben mutlu ve huzurlu aile kavramından o kadar uzak ve o kadar hasret büyüdüm ki şu an hamdolsun mutlu,huzurlu bir yuvam olduğu halde, evladımızı en iyi şekilde yetiştirmeye çalışırken bir anda kendi çocukluğum karşıma geçip ağlıyor sanki,'benim suçum neydi' dercesine..
Velhasıl babama bu kadar değer veripte bende bu kadar derin yaralar açtığını bilmezdim,bu ilaca başlayınca acayip şekilde babama taktım kafayı.
İlaca devam edeceğiz dedi doktor çarşamba randevum var, gelmesende al kullan dedi.Bilmiyorum reçetesiz alınıyor mu.
Fakat sınavlar için gece uyumadığımdan ve biraz da kendimi sınamak amaçlı dört gün almadım ilacı.Ve anladım ki galiba gerçekten bağımlı oluyor insan.Ciddi manada bir yoksunluk,baş ağrısı çektim.Ve çok fazla öfke dolu, hesaplaşmalı,afedersiniz içimdeki tüm sövgü ve öfkeyi kustuğum ve hatta en sonunda babamı öldürdüğüm kabuslar görüyorum.Saat kaçta uyursam uyuyayım hep böyle.
Şaşırıyorum çünkü normalde bu kadar öfkeli bir insan değilim, tedaviye başlamadan önce bile değildim.
Bu kabuslardaki mutsuzluk gerçek hayatıma da yansıdı.
Bilmiyorum arkadaşlar,kendimi aciz hissediyorum.
Sırf zamanında birileri beni üzdü diye ben yeniden ağzımla değil yüreğimle gülmeyi başarabilmek için,hayatı yeniden sevmek için hep ilaç mı kullanıcağım.Haklı olduğum bir savaşı kaybetmiş gibi hissediyorum.
Kullanırım eyvallah, hiçbir şey olmasa evladım için.
Fakat sonra bırakamazsam.
Yani ben yalancıktan mı mutlu olacağım?
Karmaşık ve uzun yazdım hakkınızı helal edin.
Çünkü karmakarışık hissediyorum.
Doktora gideceğim, büyük ihtimalle kullanacağım.
Yine de tavsiye istiyorum.
Bir zaman kullandım şimdi bıraktım ama mutluyum, gerçekten mutluyum diyen insanları görmek istiyorum.
Çok teşekkürler
Uzun zamandır üzerimde atamadığım bir tükenmişlik, tahammülsüzlük,efendime söyleyeyim bir miktar gereksiz öfke ve aşırı uyuyamama problemlerim dolayısıyla psikiyatriye başvurdum geçen ay.
Aslında psikoloğa gitmeyi daha çok isterdim fakat uzun süreli bir terapiye imkanım el vermez şu an.
Neysedoktorum depresyonda olduğumu söyledi,antidepresan verdi.Uyku problemim olduğu için akşam içiyordum.Misler gibi uyuyordum.
Baya iyiydi bu yönden.Sabahta hem sakin hem dinç hem de takıntısız kalkıyordum.Bir ilacın insanın ruhuna nasıl iyi geleceği konusunda tedirgindim ama bana iyi geldi gerçekten.Bunu ikinci haftadan sonra hissettim.
Fakat ben antidepresanlar hakkında bir şeyler okudukça moralim bozuldu.Bağımlılık yaptığı,bir zaman sonra yetersiz geldiği falan.
Bir de insanın mutlu olmak için hayatı boyunca bir ilaca bağımlı olması..
Aslında çok şükür hayatımda çok büyük hatta büyük bir derdim bile yok.
Lakin iki sene önce oğlumun yeni doğduğunda geçirdiği bir hastalık,tedavi süreci ve o dönemde eşimin ailesiyle ilgili bazı sıkıntılar bende bir yara olup kaldı.
Zaman geçiyor, düşünceler insanlar değişebiliyor.O zamana ait her şeyi iyileştirsemde iki günlük oğlumun yatağın üzerinde biranda mosmor olmasını, günlerce yoğun bakıma torbalarca süt taşıyıp beş dakika görüp onu plastik bir kutuda bırakıp kapıların önünde uyuduğum zamanları unutamıyorum.Yani acısı silinmiyor.
Benden çok daha zor şeyler yaşayan anneler var, onlardan konum için özür dilerim.Sadece ilaca bağlanma sebebimin en büyük nedeni bu olduğu için yazdım.Rabbim kimseyi evladıyla imtihan etmesin.
Eş ailesiyle ilgili konular artık ilgimi bile çekmiyor çok şükür.Çünkü onlara karşı nötrüm.Yani ne beklentim var ne anlama çabam.Eşim de beni anladığı için bu konuyu atlatmış gibiyim.
Son olarak bir diğer büyük neden benim anne olduktan sonra, özellikle ilacın ilk haftasında hissettiğim sürekli babamı ve çocukluğumu sorgulama halim.
Babam iyi bir baba değildi.Baba olduğunu çok sonra anladı lakin giydiği o gömlekte ona yine büyük geldi.Ben mutlu ve huzurlu aile kavramından o kadar uzak ve o kadar hasret büyüdüm ki şu an hamdolsun mutlu,huzurlu bir yuvam olduğu halde, evladımızı en iyi şekilde yetiştirmeye çalışırken bir anda kendi çocukluğum karşıma geçip ağlıyor sanki,'benim suçum neydi' dercesine..
Velhasıl babama bu kadar değer veripte bende bu kadar derin yaralar açtığını bilmezdim,bu ilaca başlayınca acayip şekilde babama taktım kafayı.
İlaca devam edeceğiz dedi doktor çarşamba randevum var, gelmesende al kullan dedi.Bilmiyorum reçetesiz alınıyor mu.
Fakat sınavlar için gece uyumadığımdan ve biraz da kendimi sınamak amaçlı dört gün almadım ilacı.Ve anladım ki galiba gerçekten bağımlı oluyor insan.Ciddi manada bir yoksunluk,baş ağrısı çektim.Ve çok fazla öfke dolu, hesaplaşmalı,afedersiniz içimdeki tüm sövgü ve öfkeyi kustuğum ve hatta en sonunda babamı öldürdüğüm kabuslar görüyorum.Saat kaçta uyursam uyuyayım hep böyle.
Şaşırıyorum çünkü normalde bu kadar öfkeli bir insan değilim, tedaviye başlamadan önce bile değildim.
Bu kabuslardaki mutsuzluk gerçek hayatıma da yansıdı.
Bilmiyorum arkadaşlar,kendimi aciz hissediyorum.
Sırf zamanında birileri beni üzdü diye ben yeniden ağzımla değil yüreğimle gülmeyi başarabilmek için,hayatı yeniden sevmek için hep ilaç mı kullanıcağım.Haklı olduğum bir savaşı kaybetmiş gibi hissediyorum.
Kullanırım eyvallah, hiçbir şey olmasa evladım için.
Fakat sonra bırakamazsam.
Yani ben yalancıktan mı mutlu olacağım?
Karmaşık ve uzun yazdım hakkınızı helal edin.
Çünkü karmakarışık hissediyorum.
Doktora gideceğim, büyük ihtimalle kullanacağım.
Yine de tavsiye istiyorum.
Bir zaman kullandım şimdi bıraktım ama mutluyum, gerçekten mutluyum diyen insanları görmek istiyorum.
Çok teşekkürler
