Kendi durumumdan örnekle anlatayım tam olarak aynısı değil ama benzer nitelikte.Babaannemle oldum olası çok iyi anlaştık ve dedem vefat edince ona da değişiklik olsun benim de küçük bebeğim vardı o zamanlar onunla da ilgilenmek istedi diye bir süreliğine yanımıza aldık eşimle,7 yıl oldu hala bizimle yaşıyor ve yaş ilerledikçe iyice çocuklaşmaya başladı. Şu an çocuğumla çocuk oluyor resmen,inatlaşıp çocuğu sinir krizlerine sokuyor. Sürekli ne yaptığımızı en ince ayrıntısına kadar anlattırıyor,markete gidiyoruz mesela ne alacaksınız,geç kalmayın,gezmeye gideriz,nerde kaldınız çok geç kaldınız. Arkadaşlarım gelir çocuklu diye onlara laf eder,kafası kaldırmaz.Yaşlı insanlarla uğraşmak çok zor üstelik şu an eli ayağı tutuyorken,kendi canımdan ve çok severken üstelik ben kendi evimdeyken bunu söylüyorum.Boşverin maddi olanakları,zaten size vaat edilen o evde size gelene kadar daha kimlerin kimlerin hakkı olacak,zannediyor musunuz ki feragat edecekler? Yerinizde olsam hiç bulaşmam düşününce bile sizin yerinize içim sıkıldı. Tüm gün hiç bir ortak noktanız olmayan bir insanla sizin için bir yabancı sonuçta bir arada olmak zorunda olmak başlarda rahatsız etmese bile sonradan ciddi anlamda psikolojinizi zorlayabilir.
