Merhaba hanımlar, biraz endişeliyim, korkuyorum. Konu açıp fikir almak istedim. 29 yaşındayım, yurtdışında yaşıyorum. Babamla inanç ayrılıkları yaşıyoruz son birkaç yıldır. Bu da aramızda hep bi huzursuzluk ve gerginliğe sebep oluyor. Hatta zaman zaman tartışıyoruz. En son başımı açma kararı verince evden kovdu. "Beni, inançlarımı beğenmiyorsun madem, kendi hayatını yaşa" diyerek.
Şimdi sular biraz duruldu ama ilk tartışmada kovuluyorum hemen. Daha önce de birkaç kez olmuştu bu, gururuma dokunuyor artık. Bu evde fazlalık gibi hissediyorum kendimi. Ailesine çok düşkün bir insanim, evden işe işten eve bi hayatım var. Hergun evde olmaktan, akşamları beraber çay içip tv izlemekten hiç sıkılmıyorum. Acaba aileme bağımlı mıyım? diye düşünmeye başladım. Evden bu sebeple ayrılınca da arada hep bi tatsızlık olacak farkındayım.
Bir süredir evlere bakıyorum, yakınlarda bitane buldum, haftasonu kira kontratıni imzalayacağım. Dün babama bu konuyu açtım, yine saydı sayistirdi. "Ben sana git ya da kal demiyorum, kendin bilirsin, nasıl istiyorsan öyle yap. Ben seni kovmuyorum ama bizimle mutlu olmadığını bildiğim icin sana kolaylık sağlıyorum. Son yaptıklarının hiç birini doğru bulmuyorum, desteklemiyorum. Seninle dışarı çıkıp, seni bu halde yanımda gezdirmem. Zaten geriye ne kaldı da bunun bir aşağısı kötü yola düşmektir" gibi şeyler söyledi. Ben böyle konular açılınca karşısında çok konuşamıyorum, ağlıyorum genelde.
Sabah işe giderken de anneme, gitmesin kalsın evde demis. Bu seferde kal dediği halde gidersem yine suçlu olucam, inat ediyormusum gibi.
Yeni bir iş kurdum ve şu an düzenli bir gelirim yok, çok zor durumda kalırsam devlet desteğine basvururum diye düşünüyorum ama yine de çok korkuyorum herşeyden. Maddi sıkıntı yaşamaktan, başka sebeple birilerine muhtaç olmaktan, evimi aile ortamımi özlemekten. Daha önce hiç böyle büyük kararlar almadım, cok korkuyorum pişman olmaktan.
Sizce ne yapayım? Siz olsanız ne yapardınız?
Güncelleme; Babamla bağlarımı tamamen koparmamak adına evden ayrılmama kararı aldım. Yorumların çoğu da bu yönde gibiydi, ani bi karar verip daha fazla pişman olmak istemedim. Baban öldüğünde çok pişman olursun gibi yorumlar da duygusal olarak etkiledi. Çünkü empati yapabiliyorum ve bu durumu kabullenmek babam için de zor maalesef, farkındayım. Ama şimdi de işten gelip odama kapanıyorum. Salona gidemiyorum. Babamın bana söyledikleri geçiyor kafamdan, hakkımdaki düşünceleri çok ağır geliyor. Ne evden gidebildim, ne kalmak huzur veriyor. Karışık bir ruh halindeyim. Odamda da sıkılıyorum haliyle. Bu durumu atlatabilmem için ne önerirsiniz?
Şimdi sular biraz duruldu ama ilk tartışmada kovuluyorum hemen. Daha önce de birkaç kez olmuştu bu, gururuma dokunuyor artık. Bu evde fazlalık gibi hissediyorum kendimi. Ailesine çok düşkün bir insanim, evden işe işten eve bi hayatım var. Hergun evde olmaktan, akşamları beraber çay içip tv izlemekten hiç sıkılmıyorum. Acaba aileme bağımlı mıyım? diye düşünmeye başladım. Evden bu sebeple ayrılınca da arada hep bi tatsızlık olacak farkındayım.
Bir süredir evlere bakıyorum, yakınlarda bitane buldum, haftasonu kira kontratıni imzalayacağım. Dün babama bu konuyu açtım, yine saydı sayistirdi. "Ben sana git ya da kal demiyorum, kendin bilirsin, nasıl istiyorsan öyle yap. Ben seni kovmuyorum ama bizimle mutlu olmadığını bildiğim icin sana kolaylık sağlıyorum. Son yaptıklarının hiç birini doğru bulmuyorum, desteklemiyorum. Seninle dışarı çıkıp, seni bu halde yanımda gezdirmem. Zaten geriye ne kaldı da bunun bir aşağısı kötü yola düşmektir" gibi şeyler söyledi. Ben böyle konular açılınca karşısında çok konuşamıyorum, ağlıyorum genelde.
Sabah işe giderken de anneme, gitmesin kalsın evde demis. Bu seferde kal dediği halde gidersem yine suçlu olucam, inat ediyormusum gibi.
Yeni bir iş kurdum ve şu an düzenli bir gelirim yok, çok zor durumda kalırsam devlet desteğine basvururum diye düşünüyorum ama yine de çok korkuyorum herşeyden. Maddi sıkıntı yaşamaktan, başka sebeple birilerine muhtaç olmaktan, evimi aile ortamımi özlemekten. Daha önce hiç böyle büyük kararlar almadım, cok korkuyorum pişman olmaktan.
Sizce ne yapayım? Siz olsanız ne yapardınız?
Güncelleme; Babamla bağlarımı tamamen koparmamak adına evden ayrılmama kararı aldım. Yorumların çoğu da bu yönde gibiydi, ani bi karar verip daha fazla pişman olmak istemedim. Baban öldüğünde çok pişman olursun gibi yorumlar da duygusal olarak etkiledi. Çünkü empati yapabiliyorum ve bu durumu kabullenmek babam için de zor maalesef, farkındayım. Ama şimdi de işten gelip odama kapanıyorum. Salona gidemiyorum. Babamın bana söyledikleri geçiyor kafamdan, hakkımdaki düşünceleri çok ağır geliyor. Ne evden gidebildim, ne kalmak huzur veriyor. Karışık bir ruh halindeyim. Odamda da sıkılıyorum haliyle. Bu durumu atlatabilmem için ne önerirsiniz?
Son düzenleme: