- 21 Aralık 2009
- 33.534
- 18.227
17 yaş çok erken. Çok etkilenmişsindir. Yaş ilerledikçe dayanıklılık artıyor. Sen daha bir zorlanmışsındır.
Ben de en çok benden küçük kardeşlerim için üzülüyorum. Biri 24 yaşında daha.
Ben babamı 17 yaşımda kaybettim şu an 20 yaşımdayım asla unutulmuyor o boşluk hiç dolmuyor ama alışılıyor Allah sabır versin mekanı cennet olsun inşallah
Meğer ne çok gereksiz şey varmış mevzu yaptığımız..
Meğer ne kadar çok keşkeler oluyormuş..
Meğer ne çok acıyormuş insanın iliklerine kadar her yeri.
ben de her çocuk gibi babamın kahraman olduğunu düşünerek büyüdüm. ben de tam aksi annemden çok babama yakın oldum hep. babam işe giderken atkısını yastığımın üstüne koyardı kokusunu alayım diye. yine de uyanınca ağlardım babaaa diye...
offff ya yalan dünya derler ya gerçekten yalan dünya ve biz bu ölümlerde aklımız başımıza geliyor farkına varıyoruz 2 günlük dünya olduğunu ama sonra yine başlyorum hengame...Aynen dolma. İnsan kendi babasından korkmuyor. Bir sürü erkek akrabamız bakmadı. Bakmasını da istemedim zaten bana özel o an..
Benim kızım olduğu için cenaze arabasına binemedim arkasından izlemek çok acıydı..
Hele yıkanacağı vakit. Her yeri kap katıydı ve buz gibi..
Ayaklarını öptüm hakkını helal etmesini istedim. Canım babam benim
Allah senin babanı da rahmet eylesin canım.
Yaklaşık 2 aylık tedavi sürecinin sonunda her şey iyiye giderken, biz artık iyileşti derken, babam hastaneden çıktıktan sonra bir sürü planlar yaparken her şey bir gecede oldu.. Böbrek sorunuyla başlayan bir süreç sonrasında akciğer mantarı ve zatürre .bir gece içinde bizi yalnız bıraktı ve sonsuzluğa gitti.
1 haziran pazar akşamı son kez telefonda konuştuğumu bilemezdim. bilseydim koşardım yanına sarılırdım boynuna nefes alırken. sabah 6 da telefon çok acı bir şekilde çaldı. Annem ağlıyordu. "Baban öldüüü" diye. Nasıl yani? Rüya mı acaba?? Nasıl giyinip çıktım evden bilmiyorum. Hastaneye vardım herkes ağlıyor, babam yoğun bakımda ve uyanma ihtimali sadece 10% olarak uyutulmuş. Yalvardım, yakardım göstermedi derken kafamı uzattığım an canım babamın ağzından kanlar geldiğini gördüm. O an anladım sanırım artık bizimle olmayacağını.
1 saat sonra içeri aldılar beni. babamın gözleri açık ve tavana bakıyordu. ama uyuyordu. Belli artık..
Elini tuttum sıcaktı, öptüm bırakma bizi dayan baba dedim. Olmadı.. Dayanamadı babacım..
3 kez kalbi durdu 4. De çalıştıramadılar..İnsan kendi babasından ürkmüyormuş, normalde mezarlığın kıyından geçerken tırsan ben morgda babamı öptüm, konuştum, gözlerini kendi ellerimle kapattım. Sonrası malum.. şimdi yapayalnızım. Bir tarafım hiç dolmayacak gibi, hep kanıyor.
Yaşayan arkadaşlar nasıl ve kadar zamanda atlattınız bunu?
Şu anda şok evresini yaşıyorsunuz ilerleyen dönemde kabullenme başlayacak, bende ilk günler öyle olmuştum hatta ilk 1 hafta hiç uyku uyuyamamıştım gözlerimi kapadığımda gözümün önüne babamın yüzü geliyordu. Boğazıma bir yumru oturmuştu ve konuşamıyordum. Hatta ev ahalisi ve gelen eş, dost, akraba benim akli melekelerimi yitirdiğimi bile düşünmeye başlamış, çünkü ben anne yarın hastaneye gidicem bakalım doktor ne diyecek diyormuşum, belli bir süre sonra anne herkes geldi babam neden gelmiyor hala demeye başlamışım tabii bunlar yaşadığım o şokun etkisiyle olan şeyler.
Yaklaşık 2 aylık tedavi sürecinin sonunda her ÅŸey iyiye giderken, biz artık iyileÅŸti derken, babam hastaneden çıktıktan sonra bir sürü planlar yaparken her ÅŸey bir gecede oldu.. Böbrek sorunuyla baÅŸlayan bir süreç sonrasında akciÄŸer mantarı ve zatürre….bir gece içinde bizi yalnız bıraktı ve sonsuzluÄŸa gitti.
1 haziran pazar akşamı son kez telefonda konuştuğumu bilemezdim. bilseydim koşardım yanına sarılırdım boynuna nefes alırken. sabah 6 da telefon çok acı bir şekilde çaldı. Annem ağlıyordu. "Baban öldüüü" diye. Nasıl yani? Rüya mı acaba?? Nasıl giyinip çıktım evden bilmiyorum. Hastaneye vardım herkes ağlıyor, babam yoğun bakımda ve uyanma ihtimali sadece 10% olarak uyutulmuş. Yalvardım, yakardım göstermedi derken kafamı uzattığım an canım babamın ağzından kanlar geldiğini gördüm. O an anladım sanırım artık bizimle olmayacağını.
1 saat sonra içeri aldılar beni. babamın gözleri açık ve tavana bakıyordu. ama uyuyordu. Belli artık..
Elini tuttum sıcaktı, öptüm “bırakma bizi dayan baba” dedim. Olmadı.. Dayanamadı babacım..
3 kez kalbi durdu 4. De çalıştıramadılar..İnsan kendi babasından ürkmüyormuş, normalde mezarlığın kıyından geçerken tırsan ben morgda babamı öptüm, konuştum, gözlerini kendi ellerimle kapattım. Sonrası malum.. şimdi yapayalnızım. Bir tarafım hiç dolmayacak gibi, hep kanıyor.
Yaşayan arkadaşlar nasıl ve kadar zamanda atlattınız bunu?
foruma aktif oalrak devam etmiyorum bir süredir
konunu okudum gözlerim doldu
Allah sabır versin
bir gün mutlaka hepimiz yaşayacağız bunları biliyorum
fakat inan çok korkuyorum
ben en yakınımdan olarak 5 sene once yengemı 3 sene once annanemı kaybettım ama ıkısıde fızıksel ve ruhsal oalrak bana uzaklardı anlayamadım
ama annem annemı cok ozluyorum dıyor ananem senelerce hastaydı konusamıyordu dogru duzgun
bır kere geldı annem bakıyordu benım 1.tüp bebek denemem oldu kendı sorunumla annemıde hırpladıgım ıcın annem bakamadı teyzeme yolladı ananemı(baska ulkedeydı ) , sonra yıne geldıler bu sefer ben ayrılıyordum gene annem bakamadı teyzeme yolaldı , gecen senede dedem geldı annem gene hıc ılgılenemedı teyzeme yolaldı dedemı
hanı benım ıcıme kor dusmedı baska ulkelerde oldugumuz ıcın bızım ıcın kı 10 sene gormedıgım bır donem var ananeydı sadece ama annem annesını cok ozledıgını soyluyor ve buna ragmen bız yanımızdakıleırn hıc kıymetını bılmıyoruz hıc
Ah ipeğim mahfoldum suan. Icim paramparça oldu. Allah rahmet eylesin sizlere de sabırlar versin.
Şükürler olsun ki hep iyi hatırlayacaksin babanı, guzel evlatlar yetiştirdi, torununu sevdi.
Daha fazla yazamayacagim cok kötü oldum
iPhone 'den Tapatalk aracılığı ile gönderildi
Benim de kızım bana diyor. anne bugün hastaneye gidecek miyiz? ooff çıldırcam dedem ne zaman çıkacak hastaneden? gibi şeyler söylüyor. Daha bir kanıyor yaram. 4 yaşında ve tam anlatmadım ona bu gerçeği. Ama bir şeylerin ters gittiğinin farkında.
Yaklaşık 2 aylık tedavi sürecinin sonunda her şey iyiye giderken, biz artık iyileşti derken, babam hastaneden çıktıktan sonra bir sürü planlar yaparken her şey bir gecede oldu.. Böbrek sorunuyla başlayan bir süreç sonrasında akciğer mantarı ve zatürre .bir gece içinde bizi yalnız bıraktı ve sonsuzluğa gitti.
1 haziran pazar akşamı son kez telefonda konuştuğumu bilemezdim. bilseydim koşardım yanına sarılırdım boynuna nefes alırken. sabah 6 da telefon çok acı bir şekilde çaldı. Annem ağlıyordu. "Baban öldüüü" diye. Nasıl yani? Rüya mı acaba?? Nasıl giyinip çıktım evden bilmiyorum. Hastaneye vardım herkes ağlıyor, babam yoğun bakımda ve uyanma ihtimali sadece 10% olarak uyutulmuş. Yalvardım, yakardım göstermedi derken kafamı uzattığım an canım babamın ağzından kanlar geldiğini gördüm. O an anladım sanırım artık bizimle olmayacağını.
1 saat sonra içeri aldılar beni. babamın gözleri açık ve tavana bakıyordu. ama uyuyordu. Belli artık..
Elini tuttum sıcaktı, öptüm bırakma bizi dayan baba dedim. Olmadı.. Dayanamadı babacım..
3 kez kalbi durdu 4. De çalıştıramadılar..İnsan kendi babasından ürkmüyormuş, normalde mezarlığın kıyından geçerken tırsan ben morgda babamı öptüm, konuştum, gözlerini kendi ellerimle kapattım. Sonrası malum.. şimdi yapayalnızım. Bir tarafım hiç dolmayacak gibi, hep kanıyor.
Yaşayan arkadaşlar nasıl ve kadar zamanda atlattınız bunu?
Canım başın sağolsun. Ben de küçük yaşta annesini kaybetmiş biri olarak, yazdıklarını okurken içim titredi. Maalesef bilemiyoruz, son konuşmamız,son görüşümüz olduğunu ki. Dilerim mekanı cennet olsun. Annem öldüğünde bizi demişlerdi ki, Allah bu acıyı unutturmasın. O zamanki çocuk aklımla anlamamıştım hatta kızmıştım insanlara. Şimdi ben sana aynı dileği diliyorum. Anneciğine de uzun ömürler versin, başından eksik etmesin Rabbim.
iPhone 'den Kadınlar Kulübü aracılığı ile gönderildi.