Başınız sağolsun Allah gani gani rahmet eylesin. Bende bundan 8 yıl önce 25 gün yoğun bakımda yatan her gün 1 dakika dahi olsa görebilmek umuduyla hastaneye koştuğum, doktorların umudu kesmesine rağmen her gün iyileşmesini umut ettiğim babam için sabah saat 5'te annemin baban ağırlaştı kızım demesiyle yaşadım aynı acıyı. O an düşünemiyor insan BABAN AĞIRLAŞTI, oysaki babamın durumu zaten ağırdı daha ne kadar ağırlaşabilirdi ki. Ama insan konduramıyor işte hastaneye koştuğumda orada bulunan bir hasta yakınının hastaneden içeriye yoğun bakım katına koşarken bana başın sağolsun kızım demesini dahi duyup anlamadığım zamandı o zaman. Sana teselli verebilmeyi çok isterdim ama şunu söyleyebiliirm ancak, kaç sene geçerse geçsin acısı hafiflemiyor özlem gittikçe artıyor. Bir tarafım hep eksik kalıyor. Ama tüm bunlara karşın Rabbim dayanma gücü ve sabrını veriyor.
Allah rahmet eylesin, mekanı cennet olsun.Yaklaşık 2 aylık tedavi sürecinin sonunda her şey iyiye giderken, biz artık iyileşti derken, babam hastaneden çıktıktan sonra bir sürü planlar yaparken her şey bir gecede oldu.. Böbrek sorunuyla başlayan bir süreç sonrasında akciğer mantarı ve zatürre .bir gece içinde bizi yalnız bıraktı ve sonsuzluğa gitti.
1 haziran pazar akşamı son kez telefonda konuştuğumu bilemezdim. bilseydim koşardım yanına sarılırdım boynuna nefes alırken. sabah 6 da telefon çok acı bir şekilde çaldı. Annem ağlıyordu. "Baban öldüüü" diye. Nasıl yani? Rüya mı acaba?? Nasıl giyinip çıktım evden bilmiyorum. Hastaneye vardım herkes ağlıyor, babam yoğun bakımda ve uyanma ihtimali sadece 10% olarak uyutulmuş. Yalvardım, yakardım göstermedi derken kafamı uzattığım an canım babamın ağzından kanlar geldiğini gördüm. O an anladım sanırım artık bizimle olmayacağını.
1 saat sonra içeri aldılar beni. babamın gözleri açık ve tavana bakıyordu. ama uyuyordu. Belli artık..
Elini tuttum sıcaktı, öptüm bırakma bizi dayan baba dedim. Olmadı.. Dayanamadı babacım..
3 kez kalbi durdu 4. De çalıştıramadılar..İnsan kendi babasından ürkmüyormuş, normalde mezarlığın kıyından geçerken tırsan ben morgda babamı öptüm, konuştum, gözlerini kendi ellerimle kapattım. Sonrası malum.. şimdi yapayalnızım. Bir tarafım hiç dolmayacak gibi, hep kanıyor.
Yaşayan arkadaşlar nasıl ve kadar zamanda atlattınız bunu?
Aslında iyiye gidiyordu babam. Son gece akciğer kanaması olmuş. Gece 2 de başlayan kanama akşam 19,40 a kadar devam etti. Her ölüm zor, kan kustu ama acı çekmedi hep uyudu. Keşke uyanabilseydi.
Her sabah rüya mı acaba diyorum. Ama o acı düğüm geliyor boğazıma. 59 yaşında olması belki bu kadar acıtıyor canımı. Ne ilginç ki korkmuyorsun. Ben bu şekilde olacağını düşünmemiştim. Babam yıkanırken girdim yanına. Ayaklarını öptüm. Helalleştim. Biraz da kızdım gittiği için, sitem ettim, ağladım, sarıldım, söz verdim çabuk atlatacağıma ama ondan da söz istedim rüyalarıma gelmesi için...şimdiye kadar 1 kere gördüm rüyamda.. Ama ben imanlı biriyim. Denecek bir şey yok Allahın emri.
Yaklaşık 2 aylık tedavi sürecinin sonunda her şey iyiye giderken, biz artık iyileşti derken, babam hastaneden çıktıktan sonra bir sürü planlar yaparken her şey bir gecede oldu.. Böbrek sorunuyla başlayan bir süreç sonrasında akciğer mantarı ve zatürre .bir gece içinde bizi yalnız bıraktı ve sonsuzluğa gitti.
1 haziran pazar akşamı son kez telefonda konuştuğumu bilemezdim. bilseydim koşardım yanına sarılırdım boynuna nefes alırken. sabah 6 da telefon çok acı bir şekilde çaldı. Annem ağlıyordu. "Baban öldüüü" diye. Nasıl yani? Rüya mı acaba?? Nasıl giyinip çıktım evden bilmiyorum. Hastaneye vardım herkes ağlıyor, babam yoğun bakımda ve uyanma ihtimali sadece 10% olarak uyutulmuş. Yalvardım, yakardım göstermedi derken kafamı uzattığım an canım babamın ağzından kanlar geldiğini gördüm. O an anladım sanırım artık bizimle olmayacağını.
1 saat sonra içeri aldılar beni. babamın gözleri açık ve tavana bakıyordu. ama uyuyordu. Belli artık..
Elini tuttum sıcaktı, öptüm bırakma bizi dayan baba dedim. Olmadı.. Dayanamadı babacım..
3 kez kalbi durdu 4. De çalıştıramadılar..İnsan kendi babasından ürkmüyormuş, normalde mezarlığın kıyından geçerken tırsan ben morgda babamı öptüm, konuştum, gözlerini kendi ellerimle kapattım. Sonrası malum.. şimdi yapayalnızım. Bir tarafım hiç dolmayacak gibi, hep kanıyor.
Yaşayan arkadaşlar nasıl ve kadar zamanda atlattınız bunu?
12 temmuz 2012 de kaybettım bende..
aramız hıc baba kız gıbı degıldı,ben hep soğuktum kucuklugumden beri..
son konuşmamızda ben 2 buçuk aylık hamıleydım ve tatıldeydık,guneslenıyorken aradı babam..
belkıde ılk kez telde konuşuyorduk,ben hava atıyordum napalım havuz kenarında guneslenıyoruz dıye..
babamsa hastanede yatıyormuş,ben kendı coşkumdan bunu anlıyamadım bıle..
zaten o yıl sureklı yattı cıktı..anlasaydım da sıradan gelırdı bana bu..
sonra esımle konuştular futboldan..
nerden bılcektımkı onun son olduğunu..2 yıldır hergun aklımda,meger ne cok sevıyormusum onu..
allah rahmet eylesın senın babanında mekanı cennet olsun..
kım bılır ne yapıyorlar sımdı
Allah rahmet eylesin, mekanı cennet olsun.
başın saolsun ipekçim allah mekanını cennet etsin..
sen anlattıkça yine benim senaryo gibi gözümün önünden geçti ve içim burkuldu..
baba sevgisi varmıdır ondan ötesi..
insan anne babasıyla ne kadar birlikte zaman geçirsede hep ama hep biraz daha istiyor bir arada olmak..
Ben de canım babamıyaklaşık 2 sene önce kaybettim
Her an aklımda her an gözümün önünde duran damlacık tettikte...
Ben de şu yaşıma kadar morgmuş mezarlıkmış gitmeyen ben morgda anım babamı görmeye girmiştim hiçte korkmadım o kadarda masum duruyorduki ahhhhhh
memlekete defneye giderken cenaze arabasına bindim tüm yol boyunca arkamdaydı canım benim beni hissetsin istedim..
ve ayrıca hayatı boyunca daima benimleydi hiçbir şeyimde yalnız bırakmadı beni bende o an onu yalnız bırakmadım...
hayat bi şekilde gçiyor ama inan eksiklik büyük..
anlattıkça şu an yeni yaşamış gibi hissettim ne diyebilirimki allah güç ve sabır versin bol bol dua okuyun hani derler ya tek istediği tek beklediği dua ynen öyle....
Başın sağolsun İpek,Allah gani gani rahmet eylesin.
Ben hala konduramıyorum. Yani gerçek var babam yok hala şokta mıyım neyim ki rüya gibi geliyor. Babamın odasını boşalttılar evde hatırası kalmasın bunalım olmasın diye kimse. O kadar nostaljik şeyler çıktı ki.. bir şeyde kokusu vardı odada. Bulamadım neyde olduğunu kendimce bazı hatırlarını aldım ve son an çekilmiş resimleri. Hiç hafiflemedi. Sanırım acılar geçmiyor sadece nasıl baş edeceğini öğretiyor zaman.
Yaklaşık 2 aylık tedavi sürecinin sonunda her şey iyiye giderken, biz artık iyileşti derken, babam hastaneden çıktıktan sonra bir sürü planlar yaparken her şey bir gecede oldu.. Böbrek sorunuyla başlayan bir süreç sonrasında akciğer mantarı ve zatürre .bir gece içinde bizi yalnız bıraktı ve sonsuzluğa gitti.
1 haziran pazar akşamı son kez telefonda konuştuğumu bilemezdim. bilseydim koşardım yanına sarılırdım boynuna nefes alırken. sabah 6 da telefon çok acı bir şekilde çaldı. Annem ağlıyordu. "Baban öldüüü" diye. Nasıl yani? Rüya mı acaba?? Nasıl giyinip çıktım evden bilmiyorum. Hastaneye vardım herkes ağlıyor, babam yoğun bakımda ve uyanma ihtimali sadece 10% olarak uyutulmuş. Yalvardım, yakardım göstermedi derken kafamı uzattığım an canım babamın ağzından kanlar geldiğini gördüm. O an anladım sanırım artık bizimle olmayacağını.
1 saat sonra içeri aldılar beni. babamın gözleri açık ve tavana bakıyordu. ama uyuyordu. Belli artık..
Elini tuttum sıcaktı, öptüm bırakma bizi dayan baba dedim. Olmadı.. Dayanamadı babacım..
3 kez kalbi durdu 4. De çalıştıramadılar..İnsan kendi babasından ürkmüyormuş, normalde mezarlığın kıyından geçerken tırsan ben morgda babamı öptüm, konuştum, gözlerini kendi ellerimle kapattım. Sonrası malum.. şimdi yapayalnızım. Bir tarafım hiç dolmayacak gibi, hep kanıyor.
Yaşayan arkadaşlar nasıl ve kadar zamanda atlattınız bunu?