Babamı kaybettim. Ölüm ve yas süreci hakkında?

benimde 3 sene önce babam korona oldu hastaneye yatti öyle agir degildi ama ani kalp durmasiyla vefat etti ilaclardanmiydi korkudanmiydi bilmiyorm benim evladimin otizm oldugunu ögrendik üstüne bide babam vefat etti ben nasil toparlandiysam sende toparlancaksin geride kalanlar icin güclü durmak zorundasin
 
Merhabalar, çok kısa süre önce babamın 4. Evre akciğer kanseri olduğunu öğrendik. Hiç belirti vermemişti.. üstelik 4. Evreninde son zamanları ‘terminal’ dönem aslında.. Ona rağmen doktorlar bizi umutsuzluğa düşürmedi, elinden geleni yaptılar, sağolsunlar.. 2 ay 10 gün sürdü savaşımız. Ondan önce babamla çekişmeli baba-kız ilişkimiz vardı. Babam malesef narsist bir adamdı. Çok küser barışırdık, ondan öncesi 4 ay küstük mesela.. çok kırgındım ona. Ama zayıfladığını öğrenir öğrenmez yanına gittim, hastane vs derken durumu öğrendik. Benim annemle babam ayrı. Babama ben baktım, yedirdim içirdim elimden geleni yaptım. Son 3 ayda baba kız olabilmiştik yani :) bu gün 1 hafta oluyor toprağa vereli. Vefaat etmeden son 1 saat öncesine kadar konuşuyorduk, hiç elden ayaktan düşmemişti çok şükür, tek tesellim bu. Biz babamla beraber çalışırdık. Şimdi her an çıkıp gelicekmiş gibi hissediyorum, bazen geldiği saatlerde gözlerim kapıda istemsizce, bazen çok mutsuz uyanıyorum, bütün günüm böyle geçiyor, genelde çok duygusal ve gözler dolu dolu.. bazen tam tersi hiç bir şey idrak edemiyorum, güldüğüm zamanlar sonradan utanıyorum.. bu süreç nasıl geçecek?
Öncelikle başınız sağ olsun . Ben 17 Ağustos 2021 de kaybettim babamı . Ve 17 Ağustos abimin evlenme tarihi (2019 da evlendi )daha 24 yaşındaydım babamda 56. Pankison hastasıydı. Hiç unutmuyorsun sadece alışıyorsun rüyadan görünce bile gerçek gibi mutlu oluyorsun. Biz çok güzel babalı kızdık Allahım gani gani rahmet eylesin tüm geçmişlerimize 🤲 3 sene olacak ben hala diyorum gelecek yada başka bir hayat kurdu kendine başka şehirde. Gelecek ama biliyorum öyle inanıyorum. Kabullenmek çok güç . 😥
 
Bende bilmiyorum nasıl geçecek..ama o mutlu olduğundan pişman olma, utanma hissi bi süre sonra geçiyor. İnsan kendine mutluluğu gülümsemeyi yakıştıramıyor değil mi. Ama emin olun babanız sizin üzülmenizi istemez..inanç durumunuzu bilmiyorum ama şuan babanız için yapabileceğiniz tek güzel şey ardından bol bol okumak.

Benim her canım sıkıldığında okuyorum ve beni sadece dua ettiğim zaman orda gülümsüyor olduğunu düşünmek mutlu ediyor 🤲
 
benimde 3 sene önce babam korona oldu hastaneye yatti öyle agir degildi ama ani kalp durmasiyla vefat etti ilaclardanmiydi korkudanmiydi bilmiyorm benim evladimin otizm oldugunu ögrendik üstüne bide babam vefat etti ben nasil toparlandiysam sende toparlancaksin geride kalanlar icin güclü durmak zorundasin
Bende babamı 3 sene olucak kaybedeli. Bebeğim 6 aylıktı üzerine korona oldum . 16 aylıkken uyaran eksikliği çıkmıştı oğlumda şimdi şükür atlattık bizde . Herşey üst üste gelmişti
 
başınız sağolsun en azından vedalaşacak arayı düzeltecek fırsatınız olmuş diye teselli verebilirim bizim de çok sorunlu bir ilişkimiz var aklıma geldi hikayenizi okuyuca bakalım bizim fırsatımız olacak mı
 
Merhabalar, çok kısa süre önce babamın 4. Evre akciğer kanseri olduğunu öğrendik. Hiç belirti vermemişti.. üstelik 4. Evreninde son zamanları ‘terminal’ dönem aslında.. Ona rağmen doktorlar bizi umutsuzluğa düşürmedi, elinden geleni yaptılar, sağolsunlar.. 2 ay 10 gün sürdü savaşımız. Ondan önce babamla çekişmeli baba-kız ilişkimiz vardı. Babam malesef narsist bir adamdı. Çok küser barışırdık, ondan öncesi 4 ay küstük mesela.. çok kırgındım ona. Ama zayıfladığını öğrenir öğrenmez yanına gittim, hastane vs derken durumu öğrendik. Benim annemle babam ayrı. Babama ben baktım, yedirdim içirdim elimden geleni yaptım. Son 3 ayda baba kız olabilmiştik yani :) bu gün 1 hafta oluyor toprağa vereli. Vefaat etmeden son 1 saat öncesine kadar konuşuyorduk, hiç elden ayaktan düşmemişti çok şükür, tek tesellim bu. Biz babamla beraber çalışırdık. Şimdi her an çıkıp gelicekmiş gibi hissediyorum, bazen geldiği saatlerde gözlerim kapıda istemsizce, bazen çok mutsuz uyanıyorum, bütün günüm böyle geçiyor, genelde çok duygusal ve gözler dolu dolu.. bazen tam tersi hiç bir şey idrak edemiyorum, güldüğüm zamanlar sonradan utanıyorum.. bu süreç nasıl geçecek?
Basiniz sag olsun… gecmiyor tabii ki. Belki biraz zayifliyor. Babami kaybedeli 2 sene oldu. Ve her sey bir gun icinde oldu. Cok aniydi. Hala o gun aklima geliyor, onun sesi kulaklarima geliyor… keske diyorum daha fazla video cekseymisim. Sonra oturup agliyorum sanki acim dun yasanmis gibi taze… o yuzden gecmiyor sadece alisiyorsunuz. Allah yardimciniz olsun… babanizin mekani cennet olsun
 
Ben de babamı kanserden 2 sene önce kaybettim. Bizim sürecimiz 1.5 yıl sürdü çok zorlu geçti. Bizden ziyade onun için zordu öleceğini bilmek savaşmanın ayrı zor olması öldüğü günü hissedip bunu söylemek. Yenebileceğiniz bir duygu değil bu şekilde yaşayacaksınız belki doğru tabir ölüm terimine alışacaksınız. Ölümle karşılaşılan o an zaten çok kötü ve zamanla soğuyor. Ölüm fikriyle ahiretle barışıyorsunuz kendiniz için bile bu süreçle barışıyorsunuz. Üzüntüler soğusa da bir yerde hep taze kalıyor konu kanser olunca ya da direkt sorduklarında ağlamamak için direniyor oluyorsunuz.
 
Merhabalar, çok kısa süre önce babamın 4. Evre akciğer kanseri olduğunu öğrendik. Hiç belirti vermemişti.. üstelik 4. Evreninde son zamanları ‘terminal’ dönem aslında.. Ona rağmen doktorlar bizi umutsuzluğa düşürmedi, elinden geleni yaptılar, sağolsunlar.. 2 ay 10 gün sürdü savaşımız. Ondan önce babamla çekişmeli baba-kız ilişkimiz vardı. Babam malesef narsist bir adamdı. Çok küser barışırdık, ondan öncesi 4 ay küstük mesela.. çok kırgındım ona. Ama zayıfladığını öğrenir öğrenmez yanına gittim, hastane vs derken durumu öğrendik. Benim annemle babam ayrı. Babama ben baktım, yedirdim içirdim elimden geleni yaptım. Son 3 ayda baba kız olabilmiştik yani :) bu gün 1 hafta oluyor toprağa vereli. Vefaat etmeden son 1 saat öncesine kadar konuşuyorduk, hiç elden ayaktan düşmemişti çok şükür, tek tesellim bu. Biz babamla beraber çalışırdık. Şimdi her an çıkıp gelicekmiş gibi hissediyorum, bazen geldiği saatlerde gözlerim kapıda istemsizce, bazen çok mutsuz uyanıyorum, bütün günüm böyle geçiyor, genelde çok duygusal ve gözler dolu dolu.. bazen tam tersi hiç bir şey idrak edemiyorum, güldüğüm zamanlar sonradan utanıyorum.. bu süreç nasıl geçecek?
Doya doya yasını yaşa. Geçmeyecek ama alisacaksin. Başın sağolsun. Yattığı yer incitmesin.
 
Merhabalar, çok kısa süre önce babamın 4. Evre akciğer kanseri olduğunu öğrendik. Hiç belirti vermemişti.. üstelik 4. Evreninde son zamanları ‘terminal’ dönem aslında.. Ona rağmen doktorlar bizi umutsuzluğa düşürmedi, elinden geleni yaptılar, sağolsunlar.. 2 ay 10 gün sürdü savaşımız. Ondan önce babamla çekişmeli baba-kız ilişkimiz vardı. Babam malesef narsist bir adamdı. Çok küser barışırdık, ondan öncesi 4 ay küstük mesela.. çok kırgındım ona. Ama zayıfladığını öğrenir öğrenmez yanına gittim, hastane vs derken durumu öğrendik. Benim annemle babam ayrı. Babama ben baktım, yedirdim içirdim elimden geleni yaptım. Son 3 ayda baba kız olabilmiştik yani :) bu gün 1 hafta oluyor toprağa vereli. Vefaat etmeden son 1 saat öncesine kadar konuşuyorduk, hiç elden ayaktan düşmemişti çok şükür, tek tesellim bu. Biz babamla beraber çalışırdık. Şimdi her an çıkıp gelicekmiş gibi hissediyorum, bazen geldiği saatlerde gözlerim kapıda istemsizce, bazen çok mutsuz uyanıyorum, bütün günüm böyle geçiyor, genelde çok duygusal ve gözler dolu dolu.. bazen tam tersi hiç bir şey idrak edemiyorum, güldüğüm zamanlar sonradan utanıyorum.. bu süreç nasıl geçecek?
Zaman herşeyin ilacı.. Tüm yaşayanlar elbet teselli buluyor. Acı çekmediği için şükredin.. Hepimiz aynı yere gideceğiz sonunda. Allah'ım sabır versin, mekanı cennet olsun 🙏
 
benimde 3 sene önce babam korona oldu hastaneye yatti öyle agir degildi ama ani kalp durmasiyla vefat etti ilaclardanmiydi korkudanmiydi bilmiyorm benim evladimin otizm oldugunu ögrendik üstüne bide babam vefat etti ben nasil toparlandiysam sende toparlancaksin geride kalanlar icin güclü durmak zorundasin
Allah güç güç kuvvet versin 🙏 Babanızın da mekanı cennet olsun 🌺
 
Geçmeyecek. Öncelikle bunu net şekilde söyleyebilirim. Ama bununla yaşamayı öğreneceksiniz.

Biz babamla çok samimiydik. Harika bir babaydi. Üç çocuğunun üçü de babamın en çok kendisini sevdiğini düşünür. Öyle ki özel hissettirirdi. Sadece bizi değil etrafindaki herkesi özel hissettiren bir adamdı. Çok başka biriydi. Onu kaybedince (bir de hamileydim 5 aylık ikizlerime) çok üzüldüm çok zorlandım. İçimdeki o babasizlik hissiyle yaşamam zor geldi. Hoşçakal isimli bir kitap vardi bir psikologun o iyi gelmişti. Bir de bolca dua... Cennette kavusacak olma duygusu ve ona yakışır bir evlat olma çabası iyi hissettiriyor. Babamı kaybedeli 3 buçuk yıl oldu. Onun yokluğunu hissetmedigim bir günüm bile geçmedi. En güzel anda da en zor anda da aklımda hep o var. Ama bu duyguyla yaşamaya alistim. Melankolik biri değilim, babamdan sonra da olmadım. Ama hala aşırı mutlu olup kahkaha attigimda iki müzik açıp dansettigimde utanma duygusunu yaşıyorum. Bu duyguyla mutluluğuma devam ediyorum çünkü babalarımız bizim mutlu olmamızı isterdi.

Ne güzel size de babanıza bakmak son anına kadar yanında olmak nasip olmuş. Bu şekilde düşünün. İçinizdeki boslukla zaman içinde anlaşmaya başlayacaksınız.

Başınız sağolsun. Cennette kavuşun inşallah.
Ne güzel bir babaymış, nurlar yağsın üzerine ✨✨✨🙏🌺
 
Merhabalar, çok kısa süre önce babamın 4. Evre akciğer kanseri olduğunu öğrendik. Hiç belirti vermemişti.. üstelik 4. Evreninde son zamanları ‘terminal’ dönem aslında.. Ona rağmen doktorlar bizi umutsuzluğa düşürmedi, elinden geleni yaptılar, sağolsunlar.. 2 ay 10 gün sürdü savaşımız. Ondan önce babamla çekişmeli baba-kız ilişkimiz vardı. Babam malesef narsist bir adamdı. Çok küser barışırdık, ondan öncesi 4 ay küstük mesela.. çok kırgındım ona. Ama zayıfladığını öğrenir öğrenmez yanına gittim, hastane vs derken durumu öğrendik. Benim annemle babam ayrı. Babama ben baktım, yedirdim içirdim elimden geleni yaptım. Son 3 ayda baba kız olabilmiştik yani :) bu gün 1 hafta oluyor toprağa vereli. Vefaat etmeden son 1 saat öncesine kadar konuşuyorduk, hiç elden ayaktan düşmemişti çok şükür, tek tesellim bu. Biz babamla beraber çalışırdık. Şimdi her an çıkıp gelicekmiş gibi hissediyorum, bazen geldiği saatlerde gözlerim kapıda istemsizce, bazen çok mutsuz uyanıyorum, bütün günüm böyle geçiyor, genelde çok duygusal ve gözler dolu dolu.. bazen tam tersi hiç bir şey idrak edemiyorum, güldüğüm zamanlar sonradan utanıyorum.. bu süreç nasıl geçecek?
Allah rahmet eylesin canım mekanı cennet olsun inşallah.. kabullenmek çok uzun sürüyor malesef ben de yaşadım senin gibi ve gel gitli hastane dönemimiz oldu ben o süreçte çok ağır bir depresyon geçirdim.. 1 ayda 10 kilo vermiştim.. kendimi su şekilde teselli etmeye çalıştım sonraki dönemde, kardeşlerim annem beni böyle görmesin kardeşlerim güçlü bir abla görsün annem yıkık evlatlar görmesin daha da düşmesin diye diye hayatıma devam etmeye çalıştım malesef.. ne olursa olsun hayat devam ediyor evet yeri geliyor gülüyorsun ama aklına düştü mü de ilk günkü gibi o acıyı tekrar yasiyorsun bu kaçınılmaz bir gerçek.. dünyaya olan bakış açısı, herşey boş geliyor. Hiçbisey gerçek anlamda zevk vermiyor bana mesela bunu aşamadim ben.
 
Öncelikle başınız sağolsun. Allah sabır versin. Ben de babamı 4 sene once aniden kaybettim hicbir seyi yokken bir kalp krizi. 15 gun hastanede yatti ameliyat oldu 6 gun de ameliyat surecindeydi taburcu olduğu gün evde kalbi durdu babamın ve biz yıkıldık. Cünkü sürec boyunca hic kötü bir sey soylenmedi bize baypass olması gerekiyor damar tikanik dendi ciger su toplamis dendi. Ben uzun sure inanamadım öldüğune babamın. Ani olduğu için kabullenme sÿrecimiz çok uzun acılıydı hepimizin. Ben tek başıma atlatamadım hem psikiyatr hem aile desteği o sekilde toparlandım. Ama suan duygularinızı cok iyi anliyorum. Ben de günlerce her sabah ruya olsun bu diye yatip kalktim. Cok yalniz ve gucsuz hissettim. Ama insan alisiyor maalesef aynı siddetle devam etmiyor bir noktada is guc hayat telasi akisa kaptiriyorsunuz. Bazen vuruyor yine acisi cok kotu oldugum cok ozledigim zamanlar oluyor toparlaniyorum yine. Icinize atmayın acınızı yasayın. Bu sekilde surmeyecek cok yeni taze. Evet hicbir zaman gecmeyecek ama insan cok guclu bir varlik her seye alisiyor ve basa cikiyor.
 
Geçmeyecek ama acıyla yaşamaya alışacaksınız. Ben bütçem yettiğince kuran okutup ya da babam adına hayır vs. yapıyorum bana iyi geliyor.
 
Annemi kaybetme korkusu yaşıyorum durup durup sağlıklı olduğu ne dediğimi anladığı günler geliyor aklıma.Gizli gizli ağlıyorum.Buna nasıl alisilir sanırım hicbirzaman bitmez o özlem .Sadece sabır zaman ve birgün bulusacagiz nasılsa diye düşünerek Allah verdi Allah aldı diyerek .Basınız sağolsun insanın kolu kanadı kırılmış sanki ne kadar da büyüdüm aslında o varken küçüktüm diye düşünceler gelip gidiyor işte.Anilar hem acıtıyor hem tebessüm ettiriyor
 
Gözyaşları içinde okudum konunuzu, gerçekten her kaybın yeri o kadar ayrı ki. Hele baba benim için çok farklı.

Haziranda 2 sene olacak. Geçmiyor, alışıyorsun. Böyle babasını kaybeden birine denk geldiğimde yada ona bağdaşan bir müzik duyduğumda hala kötü oluyorum. Ben de acıları son buldu diye kendimi rahatlatmaya çalışıyorum. Hamile olduğumu öğrendiğimde aklıma ilk gelen babam oldu. Hep bazı mutluluklarda onsuz eksik kalıyorum gibi hissediyorum. Unutkan biri olmama rağmen hala sesi yüzü kokusu aklımda o kadar canlı ki. Umarım hiç bir zaman da unutmam…

Ama bence o beni görüyor ve izliyor. Sizin babanız da sizi sadece bedenen terk etmek zorunda kaldı, aslında hep yanınızda.
 
X