Annecigimi soguk alginligi sanarak hastaneye goturduk, tesaduf Turkiyede tatildeyi. Ordaki doktorlar arastirma yaptilar ve annecigime kotu hastalik tesisi konuldu. O anda butun dunyam yikildi, doktor memeden sicrama yapmis, akciger zarinda ve lemf bezlerinde var dedi, gec kalinmis ama omrunu uzatmak icin kemo yapacagiz dedi.
Hemen aldim Hollandaya getirdim, inanmadim doktorlara, ikinci arastirmayi yaptirdim, malesef yine ayni seyleri soylediler. O andaki duygular tarif edilemez.
Allahima "benim omrumu al anneme ver" diyordum, sonra aci cekmesin diyordum. Doktor hemen ilac tedavisine basladi, olurda fayda etmezse kemo son care dedi, yasindan dolayi hemen kemo yapmak istemediler. Anneme soylemedik hasta oldugunu cunki en cok korktugu sey bu hastalikti ve bunalima girerdi.
Hollandaca konusmayi bilmedigi icin ben ve abim tercume ederdik.
Doktor kontrollerinden sonra sorardi, kizim kanser degilim demi diye, bende degilsin annecigim ama cok buyuk ve zararli enfeksiyon kapmissin, onun icin ilac tedavisine basliyacaklar diyordum surekli.
Sonra ailecek bir karar aldik, annem ne derse, ne isterse onu yapacagiz diye, belki mutlu olursa bu hastaligi yener, atlatir diye umut ediyor insan. Yada bir ilac cikarirlar, hastaligina care olur diye dusunuyorsun.
Malesef oyle bir mucizeler yokmus.
Ilaclar 2 yil sonra etki etmemeye basladi, doktor kemoya gerek yok, fayda etmez cunki akcigeride sarmis ve kemo da ise yaramaz dedi. Nefesi cok daraliyordu artik.
Biz israrla kemo almasini istedik ve doktor kabul etti.
Anneme soyledim, seni agir bir tedavi bekliyor cunki ilaclar etki etmiyormus dedim, Kurban bayraminda Turkiye de olmak istiyorum, ondan sonra baslasinlar dedi. Oturup yine ailecek karar verdik, belki kemo cok kotu etkiler, birde kurban bayramini istedigi gibi kutluyamaz dedik ve aldik gittik Turkiyeye. Bayramdan sonra ablam kaldi annemin yaninda, ben tekrar dondum Hollandaya. Annem benden 6 gun sonra fenalasmis, yogun bakima almislar, hemen gittim Turkiyeye, artik ne konusuyor ne birsey diyordu. Sadece gozleriyle bakiyordu. Agzinda oksijen borusu vardi sonrada bogazini kestiler ordan verdiler boruyu. Annemle birdaha konusamadim, sesini duyamadim. 49 gun yogun bakimda yatti ve ruhunu teslim etti.
Kiyamet kopacak dedikleri gun, 21 aralik, benim icin kiyamet koptu. Hala icim aciyor anne kelimesini duydugumda ama Allahima bin sukuler olsun ki, annem aci cekmedi.
Isyan etmedim, neden annem demedim, sadece sukrettim. Sukurler olsun ki annem guzel bi sekilde aramizdan ayrildi, sukurler olsun ki annem aci cekmedi ve sukurler olsunki Allahim bana oyle bir anne nasip etti.
Simdi geriye donup baktigimda, aceba soyle yapsaydik boyle olurmuydu demiyorum, herseyin olacagi varmis olmus ve biz bunlari yasadik diyorum. Annemin sayesinde artik vefat etmekten korkmuyorum, cunki orda beni bekliyen annecigim ve babacigim var. Hayat cok guzel ve cok kisa, birgun elbet annecigimle kavusacagiz ama daha bu dunyada yapmam gereken cok seyler var, Allahim omur verirse.
Annemin soyledigi gibi ; Bugun varsin, yarin yoksun.
Onlarin sadece bedenleri yanimizdan ayrildi, ama hep ruyalarda bulusuyoruz. Ona sarilmayi cok ozledim, annem bunu hissettiginde ruyama geliyor, bol bol sariliyoruz, hasret gideriyoruz. Orda cok rahat oldugunu soyluyor, buda beni cok mutlu ediyor.
Allahim hepimize hayirli olumler nasip etsin, butun hastalarin sifasini versin, sifasi olmayan hastalarada fazla cektirmesin, AMIN.
Seni cok seviyorum annecigim.