Malesef dua etmekten başka çare yok,ağrıyı hafifletici bantlar olacaktı acaba onlardan bir araştırsanız.Canım keşke canımızdan can verebilseydik,ama elimiz kolumuz bağlı kalıyor.
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Onkoloji - Kanser ve Türevleri Babamı Kanserden kaybettim,Yakınlarını Kanserden Kaybedenler.
- Konu Sahibi gsmemo
- Başlangıç Tarihi
Malesef dua etmekten başka çare yok,ağrıyı hafifletici bantlar olacaktı acaba onlardan bir araştırsanız.Canım keşke canımızdan can verebilseydik,ama elimiz kolumuz bağlı kalıyor.
canım benim ya ALLAH anneciğinin yar ve yardımcısı olsun İNŞALLAH merhameti büyük ve gani RABBİM gani rahmetinden ve sağlığından sağlık versin anneciğine AMİN
ewet sadece dua ediyoruz malesef salı günü hastaneye yatırdık durumu ağırlaştı allah yardımcımız olsun.kullanmadığımız ilaç kalmadı ki o bantların en yükseğini kullanıyoruz 100 lük ama fayda etmiyor yeşil reçete kırmızı reçete şuan morfinle idare etmeye çalışıyoruz rabbim kimseye böyle acılar yaşatmasın çok zor yaşamayan çekmeyen bilemez arkadaşlar
ewet sadece dua ediyoruz malesef salı günü hastaneye yatırdık durumu ağırlaştı allah yardımcımız olsun.kullanmadığımız ilaç kalmadı ki o bantların en yükseğini kullanıyoruz 100 lük ama fayda etmiyor yeşil reçete kırmızı reçete şuan morfinle idare etmeye çalışıyoruz rabbim kimseye böyle acılar yaşatmasın çok zor yaşamayan çekmeyen bilemez arkadaşlar
Canım benim ben o durumu çok iyi bilirim o çaresizliği bizlerde yaşadık.Allah hepinizin şu anda aynı acıları çekenlerin yardımcısı olsun.
ben annemi geçen hafta bugün kaybettimacıları bitti şimdi benim acılarım başladı canım çok yanıyor ne kadar zormuş annesizlik burnumun direği sızlıyor canım anam mekanın cennet olsun acıların bitti artık canın yanmıyacak seni çok sewiyorum
Allah sabırlar versin başın sağ olsun canım kardeşim,çok çok zordur anne acısı.Hastalığı da ağırdı dediğin gibi cennet mekanı olsun,onun acıları dindi ama geride kalanların canı çok ama çok yanıyor.Allah bu zor günlerde hepinize dayanma gücü versin.
Bana hem annelik hem babalık yapan biricik dedemi, 3 yıl önce akciğer kanserinden kaybettim. Hiç unutmam, dedemle hep hastaneye giderdim kemoterapi alıcaktı ama kan vermeleri gerekti kan dolaptan çıktı ama vücuda ısıtıpta verilmesi gerekli olduğu için kan torbasını koynuma alıp ısıtmıştım...Canım dedem...
Çok sevdiğim komşumun oğlu mide kanserine yakalandığını öğrendim,malesef kemiklerine kadar ilerlemiş.Keşke o genç arkadaşımı hiç tanımasaydım diyorum dünya iyisi bir insan, hiç kimseye bir fenalığı olmayan bir insan böyle agresif bir hastalıkla tutulması çok üzücü.Oysa bazılarımız ne kadar bana bir şey olmaz mantığına inanarak bilip anlamadan insanları kırıp geçiyor yazık çok yazık.Allah nerede hasta varsa yardım etsin,kendini dokunulmaz zanedenleri de islah etsin.
Annecigimi soguk alginligi sanarak hastaneye goturduk, tesaduf Turkiyede tatildeyi. Ordaki doktorlar arastirma yaptilar ve annecigime kotu hastalik tesisi konuldu. O anda butun dunyam yikildi, doktor memeden sicrama yapmis, akciger zarinda ve lemf bezlerinde var dedi, gec kalinmis ama omrunu uzatmak icin kemo yapacagiz dedi.
Hemen aldim Hollandaya getirdim, inanmadim doktorlara, ikinci arastirmayi yaptirdim, malesef yine ayni seyleri soylediler. O andaki duygular tarif edilemez.
Allahima "benim omrumu al anneme ver" diyordum, sonra aci cekmesin diyordum. Doktor hemen ilac tedavisine basladi, olurda fayda etmezse kemo son care dedi, yasindan dolayi hemen kemo yapmak istemediler. Anneme soylemedik hasta oldugunu cunki en cok korktugu sey bu hastalikti ve bunalima girerdi.
Hollandaca konusmayi bilmedigi icin ben ve abim tercume ederdik.
Doktor kontrollerinden sonra sorardi, kizim kanser degilim demi diye, bende degilsin annecigim ama cok buyuk ve zararli enfeksiyon kapmissin, onun icin ilac tedavisine basliyacaklar diyordum surekli.
Sonra ailecek bir karar aldik, annem ne derse, ne isterse onu yapacagiz diye, belki mutlu olursa bu hastaligi yener, atlatir diye umut ediyor insan. Yada bir ilac cikarirlar, hastaligina care olur diye dusunuyorsun.
Malesef oyle bir mucizeler yokmus.
Ilaclar 2 yil sonra etki etmemeye basladi, doktor kemoya gerek yok, fayda etmez cunki akcigeride sarmis ve kemo da ise yaramaz dedi. Nefesi cok daraliyordu artik.
Biz israrla kemo almasini istedik ve doktor kabul etti.
Anneme soyledim, seni agir bir tedavi bekliyor cunki ilaclar etki etmiyormus dedim, Kurban bayraminda Turkiye de olmak istiyorum, ondan sonra baslasinlar dedi. Oturup yine ailecek karar verdik, belki kemo cok kotu etkiler, birde kurban bayramini istedigi gibi kutluyamaz dedik ve aldik gittik Turkiyeye. Bayramdan sonra ablam kaldi annemin yaninda, ben tekrar dondum Hollandaya. Annem benden 6 gun sonra fenalasmis, yogun bakima almislar, hemen gittim Turkiyeye, artik ne konusuyor ne birsey diyordu. Sadece gozleriyle bakiyordu. Agzinda oksijen borusu vardi sonrada bogazini kestiler ordan verdiler boruyu. Annemle birdaha konusamadim, sesini duyamadim. 49 gun yogun bakimda yatti ve ruhunu teslim etti.
Kiyamet kopacak dedikleri gun, 21 aralik, benim icin kiyamet koptu. Hala icim aciyor anne kelimesini duydugumda ama Allahima bin sukuler olsun ki, annem aci cekmedi.
Isyan etmedim, neden annem demedim, sadece sukrettim. Sukurler olsun ki annem guzel bi sekilde aramizdan ayrildi, sukurler olsun ki annem aci cekmedi ve sukurler olsunki Allahim bana oyle bir anne nasip etti.
Simdi geriye donup baktigimda, aceba soyle yapsaydik boyle olurmuydu demiyorum, herseyin olacagi varmis olmus ve biz bunlari yasadik diyorum. Annemin sayesinde artik vefat etmekten korkmuyorum, cunki orda beni bekliyen annecigim ve babacigim var. Hayat cok guzel ve cok kisa, birgun elbet annecigimle kavusacagiz ama daha bu dunyada yapmam gereken cok seyler var, Allahim omur verirse.
Annemin soyledigi gibi ; Bugun varsin, yarin yoksun.
Onlarin sadece bedenleri yanimizdan ayrildi, ama hep ruyalarda bulusuyoruz. Ona sarilmayi cok ozledim, annem bunu hissettiginde ruyama geliyor, bol bol sariliyoruz, hasret gideriyoruz. Orda cok rahat oldugunu soyluyor, buda beni cok mutlu ediyor.
Allahim hepimize hayirli olumler nasip etsin, butun hastalarin sifasini versin, sifasi olmayan hastalarada fazla cektirmesin, AMIN.
Seni cok seviyorum annecigim.
Hemen aldim Hollandaya getirdim, inanmadim doktorlara, ikinci arastirmayi yaptirdim, malesef yine ayni seyleri soylediler. O andaki duygular tarif edilemez.
Allahima "benim omrumu al anneme ver" diyordum, sonra aci cekmesin diyordum. Doktor hemen ilac tedavisine basladi, olurda fayda etmezse kemo son care dedi, yasindan dolayi hemen kemo yapmak istemediler. Anneme soylemedik hasta oldugunu cunki en cok korktugu sey bu hastalikti ve bunalima girerdi.
Hollandaca konusmayi bilmedigi icin ben ve abim tercume ederdik.
Doktor kontrollerinden sonra sorardi, kizim kanser degilim demi diye, bende degilsin annecigim ama cok buyuk ve zararli enfeksiyon kapmissin, onun icin ilac tedavisine basliyacaklar diyordum surekli.
Sonra ailecek bir karar aldik, annem ne derse, ne isterse onu yapacagiz diye, belki mutlu olursa bu hastaligi yener, atlatir diye umut ediyor insan. Yada bir ilac cikarirlar, hastaligina care olur diye dusunuyorsun.
Malesef oyle bir mucizeler yokmus.
Ilaclar 2 yil sonra etki etmemeye basladi, doktor kemoya gerek yok, fayda etmez cunki akcigeride sarmis ve kemo da ise yaramaz dedi. Nefesi cok daraliyordu artik.
Biz israrla kemo almasini istedik ve doktor kabul etti.
Anneme soyledim, seni agir bir tedavi bekliyor cunki ilaclar etki etmiyormus dedim, Kurban bayraminda Turkiye de olmak istiyorum, ondan sonra baslasinlar dedi. Oturup yine ailecek karar verdik, belki kemo cok kotu etkiler, birde kurban bayramini istedigi gibi kutluyamaz dedik ve aldik gittik Turkiyeye. Bayramdan sonra ablam kaldi annemin yaninda, ben tekrar dondum Hollandaya. Annem benden 6 gun sonra fenalasmis, yogun bakima almislar, hemen gittim Turkiyeye, artik ne konusuyor ne birsey diyordu. Sadece gozleriyle bakiyordu. Agzinda oksijen borusu vardi sonrada bogazini kestiler ordan verdiler boruyu. Annemle birdaha konusamadim, sesini duyamadim. 49 gun yogun bakimda yatti ve ruhunu teslim etti.
Kiyamet kopacak dedikleri gun, 21 aralik, benim icin kiyamet koptu. Hala icim aciyor anne kelimesini duydugumda ama Allahima bin sukuler olsun ki, annem aci cekmedi.
Isyan etmedim, neden annem demedim, sadece sukrettim. Sukurler olsun ki annem guzel bi sekilde aramizdan ayrildi, sukurler olsun ki annem aci cekmedi ve sukurler olsunki Allahim bana oyle bir anne nasip etti.
Simdi geriye donup baktigimda, aceba soyle yapsaydik boyle olurmuydu demiyorum, herseyin olacagi varmis olmus ve biz bunlari yasadik diyorum. Annemin sayesinde artik vefat etmekten korkmuyorum, cunki orda beni bekliyen annecigim ve babacigim var. Hayat cok guzel ve cok kisa, birgun elbet annecigimle kavusacagiz ama daha bu dunyada yapmam gereken cok seyler var, Allahim omur verirse.
Annemin soyledigi gibi ; Bugun varsin, yarin yoksun.
Onlarin sadece bedenleri yanimizdan ayrildi, ama hep ruyalarda bulusuyoruz. Ona sarilmayi cok ozledim, annem bunu hissettiginde ruyama geliyor, bol bol sariliyoruz, hasret gideriyoruz. Orda cok rahat oldugunu soyluyor, buda beni cok mutlu ediyor.
Allahim hepimize hayirli olumler nasip etsin, butun hastalarin sifasini versin, sifasi olmayan hastalarada fazla cektirmesin, AMIN.
Seni cok seviyorum annecigim.
Başın sağ olsun canım öncelikle. şu an sizin son 15 gununuzu yaşıyor canım abim. 3 yıldır kolon kanseri 1. evresi ile başlayıp karaciğere metastaz yapan bu illetin son gunleri..aynı anlattıgın gibi 1 hafta once solunumu gucleşti eve oksijen makinesi koyduk(hastane istemiyor) iki gundur yemek yiyemiyor ve sadece yatıyor. ama beynin uyku merkezi zarar gordugu için narkotik ilaç olmadan uyuyamıyor. bugun ablamı tanımadı dun babannemi. aksam yengemi(eşini) tanımadıgını soylemiş ve su an sadece annemi istiyor. doktor beyni su an 2 yaşındaki bebek gibi diyor, sadece anneyi isteyebilirmiş..
çok kotuyuz hepimiz, bir gun daha nefes alsın diyoruz hergun..birlikte geciremediğimiz günlere üzülüyoruz. canım abim..35 yaşına yeni girdin..yolun yarısı değil sonu artık..
daha fazla yazamayacağım..cok üzgünüm..
çok kotuyuz hepimiz, bir gun daha nefes alsın diyoruz hergun..birlikte geciremediğimiz günlere üzülüyoruz. canım abim..35 yaşına yeni girdin..yolun yarısı değil sonu artık..
daha fazla yazamayacağım..cok üzgünüm..
Bundan 2 sene önce çok şiddetli bir titreme ve ağrı nöbetiyle acil'e gidip ameliyata aldıklarında öğrendik babamın MİDE Kanseri olduğunu...Öyle sinsi,öyle kötü bir hastalık ki 4. evreye gelip midesini delene kadar haber vermedi bize içinde yaşadığını...Karaciğere de sıçramış olduğundan ameliyat yapılamadı ve hemen kemoterapi başlatıldı.Seansları arasında bir kaç gün kötü olup onun dışında çok iyi görünüyordu.Hergün 2 saat yürüyüş yapıp meydan okuyordu sanki içindeki canavara....
Malesef kemoterapi kürleri devam etti,defalarca...defalarca...Öyle ki hiçbir ilaç,hiçbir kür en ufak gerilemeye sebep olmadı.Babamın vücudu kemoterapi ilaçlarına cevap vermiyordu....
Bundan 1 ay önce bilinç bulanıklığı ve konuşmada güçlük hissedince hemen doktoruna gittik ve beyn,ne sıçradığını öğrendik..Hemen ameliyata aldılar ve beyin sapına baskı yapan 4 cm'lik tümörü aldılar ancak asıl sinsi hala içinde yaşamaya devam ediyordu...Ne olduysa ondan sonra oldu...Ameliyattan sonra ilk zamanlar hızla çok iyiye gitti ama sadece 15 gün.
Son 15 GÜN:
Bundan 15 gün önce aniden ayak ve ellerinde güçsüzlük olduğunu ve yürüyemediğini söyledi...Ayakları şişmişti ve çok bitkindi..Çok hızlı kilo vermeye ve hiçbir şey yememeye başladı.Çok zayıflamasına rağmen karın bölgesi Davul gibi şişmişti...Hemen doktora götürdük ve muayenenin ardından dr babamı ve annemi dışarı çıkarıp bana artık TERMİNAL DÖNEME (Ölümden önceki son zaman) girdiğini ve artık yapacak hiçbir şey olmadığını söyledi.Bu tarifsiz çaresizlik ve acı kelimelerle anlatılamazdı....
Evimize getirip yatağına yatırdık ve sonraki günlerin her biri 5 yıl gibi geçiyordu..Hergün okadar kötüye gitti ki...Önce yataktan kalkamamaya...sonra konuşamamaya...yememeye..içmemeye...Akciğerleri iflas ettiğinden nefes alamamaya...ve son gün komaya girdi...16 kasım cuma günü..Sadece nefes alıyordu ki onuda 15 gündür rahat nefes alsın diye taktığımız oksijen tüpüyle yapıyordu...17 Kasım sabahı gözünden 1 damla yaş aktı ve son nefesini verdi...
Aslında kızacağım çok şey var.Çok doktor ismi verebilirim ve yaptıklarını anlatsam inanamazsınız...Saçmalıklar silsilesi...Ama ne fayda...Neye yarar...Gitti BİTTİ...
SON 2 gün başında elini tutmuş ağlarken, Fer'i gitmiş yarı açık gözlerine bakarken...Azrail'e "AL ARTIK CANINI" diye yalvarırken bunun bizim başımıza geldiğine inanamıyordum...O hep duyduğumuz ,adını bile söylemediğimiz hastalıktı..Bize olmazdı...Ama oldu..Babamı alıp götürdü...Şimdi ağlayamıyorum bile...Hala inanamıyorum onun bir daha hiçbir yeni güne Uyanamayacağına...
Bunu yaşayanın yalnız ben olmadığımı anladım bu hastalık sırasında okuduklarımdan...Bu nedenle benim gibi bu acıyı yaşayanlarla paylaşmak istedim....Yaşadıklarınızı paylaşırsanız belki siz de rahatlarsınız..Ben içimi döktüm..Ağlamak istiyorum..Ağlayamıyorum...Bugün 5 gün oldu babam gideli..ve birdaha "Baba" diyemeyeceğim kaç gün bekliyor acaba beni...
- 2 Aralık 2009
- 170
- 18
- 98
Gercekten cok uzgunum
(( neler hissettiginizi neler yasadiginizi cok iyi anliyorum..caresizce hicbirsey yapamadan basucunda onu izlemek dunyanin en zor seyi Allah butun ailenize yardim etsin,cok cok gecmis olsun ( ve cok genc ( ama malesef yas dinlemiyor bu pislik hastalik...guclu olun..Gercekten cok uzgunum
Bu yazıyı yazdıktan sonra abimi 1 agustosta kaybettik. Dualarla dolu bir cuma gunu de defnettik. her gecen gun daha da acıtan bir ozlem yasıyoruz..Ölüm Allah'ın emri, şu ayrılık olmasa..
Inna Lillahi ve inna ileyhi raciun, Allahtan geldik, Allaha donecegiz. Basiniz sagolsun. Allahim mekanini cennet etsin, sizlerede sabir versin. Suanda aci cekmiyor artik, inan cok huzurludur orda. Biliyorsun hastaliktan vefat eden kisiler sehit mertebindeler. Allahim sizlere yardimci olsun.
Bol bol dua ediyoruz onlara, bizi duyuyorlar, goruyorlar, buna inaniyorum.
öncelikle herkesin bası sağolsun...ben de babamı bu illetten kaybettim tam 1 ay önce ve son nefesine sahit oldum malesef mi desem iyi ki mi desem bilemiyorum.o son nefesi izlemek cok büyük sok oldu benim için.babacığıma lenfoma 4. evresinde teşhis konmuştu. cok acı cekti.4 seana kemoterapi aldı ama hergecen gün daha da kötüyegitti. hiç düzelme olmadı...ve ben inanıyorum ki sevgili babacığım bu dünyadaki ufak tefekgünahlarını da hastalığı sırasında ödedi ve şimdi bana cennetinden bakıyor gülümsüyor konuşuyor benimle...
yattğın yer nur olsun canım babam... seni kaybetmek çok farklı bir acıymış...kalbime diken batmış gibi...içim acımasın diye hayatımı dikkatimi başka yönlere cevirsem de her kıpırdanmamda ,düşünmemde hissdiyorum seni,acını....
yattğın yer nur olsun canım babam... seni kaybetmek çok farklı bir acıymış...kalbime diken batmış gibi...içim acımasın diye hayatımı dikkatimi başka yönlere cevirsem de her kıpırdanmamda ,düşünmemde hissdiyorum seni,acını....
Hepinizin başı sağolsun hanımlar, yazılanları okudum. Gözyaşlarımı tutamadım. Bende 52 yaşında babamı 1.5 ay önce pankreas kanserinden kaybettim
Vefat etmeden 1 hafta önce kendisini gördüm. uzakta yaşıyorum. 2.5 senedir kanser hastası ancak ben son halinden 2 ay önce de görmüştüm. Vefat etmeden 1 hafta önce gördüğüm hali bende şok etkisi yaptı.
Bir insanı bu hale getiren nedir? Bu nasıl bir illettir? aylarca yemek yiyememek, 33 kilo vefat etmek, kemiklerin tek tek sayılması, yaşayan bir cesetti adeta.
Bilemiyorum. Allah hepimizin geçmişlerine rahmet etsin. Bu çok büyük bir imtihan, çok acı bir durum. Hepinizi çok iyi anlıyorum. Onlar neler düşündüler bu hastalık evresinde, nasıldı psikolojileri inanın düşünürken bazen çok acı çekiyorum. Yazacak çok sey var ama yazmaya lüzüm yok.
hakka emanet olun
Vefat etmeden 1 hafta önce kendisini gördüm. uzakta yaşıyorum. 2.5 senedir kanser hastası ancak ben son halinden 2 ay önce de görmüştüm. Vefat etmeden 1 hafta önce gördüğüm hali bende şok etkisi yaptı.
Bir insanı bu hale getiren nedir? Bu nasıl bir illettir? aylarca yemek yiyememek, 33 kilo vefat etmek, kemiklerin tek tek sayılması, yaşayan bir cesetti adeta.
Bilemiyorum. Allah hepimizin geçmişlerine rahmet etsin. Bu çok büyük bir imtihan, çok acı bir durum. Hepinizi çok iyi anlıyorum. Onlar neler düşündüler bu hastalık evresinde, nasıldı psikolojileri inanın düşünürken bazen çok acı çekiyorum. Yazacak çok sey var ama yazmaya lüzüm yok.
hakka emanet olun
Hepinizin başı sağolsun hanımlar, yazılanları okudum. Gözyaşlarımı tutamadım. Bende 52 yaşında babamı 1.5 ay önce pankreas kanserinden kaybettim
Vefat etmeden 1 hafta önce kendisini gördüm. uzakta yaşıyorum. 2.5 senedir kanser hastası ancak ben son halinden 2 ay önce de görmüştüm. Vefat etmeden 1 hafta önce gördüğüm hali bende şok etkisi yaptı.
Bir insanı bu hale getiren nedir? Bu nasıl bir illettir? aylarca yemek yiyememek, 33 kilo vefat etmek, kemiklerin tek tek sayılması, yaşayan bir cesetti adeta.
Bilemiyorum. Allah hepimizin geçmişlerine rahmet etsin. Bu çok büyük bir imtihan, çok acı bir durum. Hepinizi çok iyi anlıyorum. Onlar neler düşündüler bu hastalık evresinde, nasıldı psikolojileri inanın düşünürken bazen çok acı çekiyorum. Yazacak çok sey var ama yazmaya lüzüm yok.
hakka emanet olun
Bende babami kanserden kaybettim hemde 3 ay icinde gitti surekli acaba ogrendiginde neler hissetti o 3 ay icinde neler dusundu bunlari dusunmekten deliricektim artik dusunmemeye calisiyorum hamileydim o zaman ve sadece son 15 gun hastanede kalabildim o zaman bile beni dusunuyordu.. Cok zor hemde cok bunu ancak yasayan bilir.
Anneciğimi 3 ay önce akciğer kanserinden kaybettim..Canım anneciğim o kadar acılar çekti ki.. Hele o son 1 ay.. Hayat dolu şen şakrak, yemesini, içmesini, gezmesini seven o kadın gitti, yerine 30 kg var yok, bir kemik bir deri kalmış, artık güçsüzlükten yürüyemediği için tekerlekli sandalyeye mahkum, sesi kısılmış, her gün ölüme biraz daha yaklaştığının farkında ve korku içinde ölümü bekleyen çaresiz bir insan gelmişti..Son günlerinde 1 derin nefes alabilmek için bütün servetini verecek hale geldi. Hep nefes nefese, uykusuz geceler.. tuvalete gitse, ıkınacak kadar bile nefesi kalmamıştı Son iki gün yaralı hayvan gibi inledi hep canım annem. Öl artık diye yalvardım içimden.. O kadar çok acı çekiyordu ki artık yüreğim kaldırmıyordu bu acıyı. Kolları, elleri davul gibi şişti, tırnakları morardı.. Son günü su bile içmeyi reddetti. Ölmeden 15 dk önce beni yanına çağırdı..Bir baş hareketyle bana baktı ve başını çevirdi.. Tren geldi gidiyorum dedi..Ve son nefesini verdi canım annem..
Oysa daha 59 yaşındaydı. Hayata doyamadan gitti. Kabrin nur olsun canım anneciğim..
Öyle pis bir hastalık ki , yazdığım bunca acıya seyirci kalmak acıların en büyüğü.. yaşamayan gerçekten bilemez..
Oysa daha 59 yaşındaydı. Hayata doyamadan gitti. Kabrin nur olsun canım anneciğim..
Öyle pis bir hastalık ki , yazdığım bunca acıya seyirci kalmak acıların en büyüğü.. yaşamayan gerçekten bilemez..
Benzer Konular
Pulmonoloji - Göğüs Hastalıkları PNÖMOTORAKS (Akciğerin Sönmesi)