- 4 Mayıs 2011
- 24.326
- 45.719
-
- Konu Sahibi irembilgic
- #61
Iyi de baglamam suç olurdu asılTabi ki ben öyle birsey söylemedim zaten ama bunu bi alternatif ararken cozumu onda bulacakmisim gibi sunmaniz dogru degil. Kırdıysam özür dilerim ancak hassas konulardaki üslubunuzu hic de dogru bulmadim. Benim annenizin konusuna gelip 'e senin suçun bu kusura bakma kadını bağlayacaktın bi yere' dememden bile kötü. Üstelik hassasiyetimi anlattığım halde devam ettiniz. Neyse çok geçmiş olsun tekrar. Hareketleri artirdiktan sonra yazarım umarım ben de. gorusmek uzere
Evlendigimde mutlu olacağımı nerden biliyoruz da bu öneriyi karşıma çıkarıyoruz? Suclu olabilirim beni sinirlendiren şey suclu olma ihtimalim değil, suçlu sensin deyip kestirip atmak neyi çözüme kavusturabilir ki? Ben babamla çok konuştum ama dinlemiyor nerde değişir napabilirim bilmiyorum benim hayatimin ipleri dediğiniz gibi babamin elinde ama ne denediysem de degismiyor bu. Bu benim sınavım şeklinde olayı dramatiklestirmiyorum sadece aynı seyle sinanmayanlar anlayamazlar simdi sizin bi derdiniz vardir belki cok buyuk ama bana buyuk gelmez ya da tam tersi, yasamadiginda anlamiyor insan ve kırıcı yorumlar yapmak böyle kolay olmamalı. Mesela yumruğu masaya vurdum diyerek neyi kastettiniz naptiniz mesela bunlardan örnek verir misiniz ihtiyacim olan bu benim
Siz buraya çözüm bulmaya değil, insanlara had bildirmeye mi geldiniz. Şu yaptığınız çok ayıp. İnsanlar size öyle ya da böyle yardım için mesaj atıyor siz insanlara kötü kalpli ve hadsiz diyorsunuz.3-5 bin kazanmıyorum malesef. Villa gibi bir beklentim de yok siz geciniyor olabilirsiniz bu sizin başarınız tebrik ederim ama ben gecinemem. Mimarsin kazaniyorsundur dediginiz için çok zengin olmamı bekliyorsunuz herhalde dedim. 9 senedir aileden ayrı yaşamak da kalbinize iyi gelmemiş herhalde. Sizden ricam bir daha bu konuya ve anlamadığınız çözüm getiremeyeceğiniz konulara hadsizlik yapmamaniz. Yalnız ve mutsuzsunuz sanırım ama ben size bile üzüldüm. iyi geceler diliyorum
Babasının bir bildiği var ki bu kadar kısıtlıyor. Hanım kızımız baya öfkeli biri.Ahahaha :) töbe töbe saat kaçta neler duyuyorum. Kalbim çok tatlıştır benim. Evli ve 3 kedi annesiyim.
Çözümde getirmiştim halbuki kendinize ait bir hayat kurun. Başka yolu yok. Olsaydı bulurdunuz heralde 30 senede değil mi?
Babanız iyi bir komsu iyi bir burs veren iyi bir patron iyi bir kardes iyi bir evlat olabilir annesi babası kardeşleri komşuları ondan razı olabilir.Ancak sizin de dediğiniz gibi babanızla ne sohbet edebiliyorsunuz ne de yanında rahatça gulebiliyorsunuz. Bu durumda aklıma su geliyor muhtemelen babanızın babası da bu sekilde dominanttı o da babalıgı böyle ögrendi.Cesaretınızı toplayıp buraya yazdıklarınızı babanıza soyleyin. Tek care buÖncelikle hepinize merhabalar sırf bu konuyu yazabilmek belki çözüm bulabilmek için üye oldum. 29 yaşındayım ve hala babamın istediği hayatı yaşıyorum. Okuyacağım okulu mesleğimi her şeyimi kendisi seçti, istemediğim bir mesleği seçtim sırf o mutlu olsun diye. Çok başarılı öğrencilik hayatı geçirdim ama hiç takdir edilmedim, üniversitede çok başarısız oldum evden dışarı çıkmayan bir insan haline geldim. Hiçbir başarım onu mutlu etmedi başarılı olduğumda tek bir aferini bana çok gören babam her fırsatta beceriksiz ve başarısız olduğumu ima eden sözler sarfetti. Evde günaydın ve iyi geceler den daha fazla bir muhabbetimiz olmadı. Onunla bir cümle kurmak için kendimi zorladım ama oralı olmadı. Bu arada ot gibi mi yaşadın diyeceksiniz belki ama ot gibi yaşamamak için birçok şey yaptım, sergilere, müzelere gittim, çok fazla insanla tanıştım çok kitap okudum, hep yanlış sevgililer seçtim. Sevgilimle buluştuğumuzda ya karşılaşırsak ya da biri görür de babama söylerse diye hep elim yüreğimde oturdum ve kendimi açamadım kimseye. Yanlış anlamayın bu arada güzel bir kız da sayılırım, yani dışarıdan güzel bulurlar ve çok sevenim de vardır. Babamın bu tavrını bildiği icin beni tehdit eden biriyle de zorla bulusup sevgili olmak zorunda kaldım. Ve zorla sevgili olduğum sözde bana aşık olan kişiden dayaklar yedim ama görüşmemek istediğimi söylediğimde tehdit edildim. Şehir dışına hiç çıkamadım çünkü babam izin vermedi. Benim yaşımda o 3 çocuk sahibi biriydi ama ben bu yaşımda hala onun baskısı altındayım. Arkadaşlarımın hepsi beraber tatile gittiler ve sadece ben kaldım, arkadaşlarım sürekli olarak babamın bu kadar sert olamayacağını, benim onlarla gitmek istemediğimi, isteseydim gideceğimi söylüyorlar çünkü hayatlarında böyle bir baba figuruyle karşılaşmamışlar. Erkek arkadaşlarımın olduğunu bilmiyor babam etrafımda sadece kızlar var sanıyor ve korktuğum icin genellikle bulusmuyorum onlarla ve onlar da bana küsüyor. Hak da veriyorum onlara çünkü sürekli bahanelerle doluyum yapamam edemem gelemem gidemem gibi. Anlayacağınız her yerin çıkıntısıyım. Bu hayattan çok sıkıldım artık yaşama hevesim kalmadı biraz dünyayı tanımak istiyorum. Örneğin hiç İstanbul'a gidemedim arkadaşlarımla gitmek istiyorum dediğim her defasında söz verip beraber gideceğimizi söylüyor ama sözler hep orda kalıyor, kaç yer için söz vermiştir bilmiyorum... Gerçekten yıldım artık çocuk değilim. Bu arada babamı kötü bir insan sanmayın, babam diye demiyorum ama dünyanın en güzel insanlarından birisidir. Çok merhametlidir, etrafındaki herkes başı sıkıştığında ilk ona gelir, çok yardımseverdir, okuyamayan kızlara verdiği onlarca burs vardır, çocukları mutlu etmek için onlara hep hediyeler alır, annesini babasını hep ziyaret eder ihmal etmez, beraber çalıştığı herkes ondan çok razıdır ve onun kadar iyi biriyle hiç çalışmadıklarını söylerler. Bana ve diğer 2 kardeşime neden böyle yapıyor neden nefes alma şansı tanımıyor, hayatı tanımamıza neden izin vermiyor bilmiyorum. Akşam 7den geç gelmemize asla izin vermiyor, bu yüzden sabah evden erken çıkıyorum bu defa da ona karışıyor. Mütemadiyen evde oturmamı istiyor. Çok uzun biliyorum buraya kadae okuduysanız sizden yardım istiyorum ama lütfen bana babanı karşına al konuş demeyin çünkü hepimiz çok denedi ve başarısız oldu ona çok anlatmaya çalıştık ama dinlemedi bile. Kendimi çok özgüvensiz, kendi ayakları üstünde duramayacak, korkak biri gibi hissediyorum, kendimle de babamla da hayatla da barışamıyorum. Bu durumu yaşayanlarınız var mı nolur yardım edin bi çözüm yolu var mı herseye rağmen onu çok seviyorum ve kırmak istemiyorum. Onun güvenini kazan da demeyin çünkü güvenini kıracak hic birşey yapmadım, bu zamana kadar yine de güvenemediyse birsey yapılamaz zaten. Lütfen çözüm istiyorum hayatı böyle kabullen de demeyin kabullenemiyorum çünkü her günümü bu kırılmışlıkla geçiriyorum. Bu dünyadan böyle ayrılmak istemiyorum boşa geçen mutsuzlukla geçen bir ömür istemiyorum, psikolog tavsiyesi istemiyorum, geç bile olsa çözüm istiyorum, bu hayatı babamla sevebilmek istiyorum, onunla diğer insanlarla sohbet ettiğim gibi kasılmadan sohbet etmek istiyorum, gülmek istiyorum, benim onun mutlulugu için harcadığım çabanın binde biri kadar benim mutluluğumu düşünsün istiyorum.. Şükret baban hayatta demeyin çünkü zaten şükrediyorum, senin iyiliğini düşünüyor demeyin çünkü bu kadar baskının benim yararıma olamayacağı aşikar, kaldıramıyorum anlayın. Küçük bir kasabada yaşamıyorum insanların nasıl yaşadığını nasıl gezdiğini görüyorum ve kabuğumda yaşamak çok ama çok zoruma gidiyor...
Bu yazdığınız çok çirkin, isterseniz babam tarafından kisitlandigim icin kalkın oynayın. Yukarıda da belirttim tavırlarına sinirlendigimi, ortada herhangi bir yardım yok. Ben sosyalim merak etmeyin sıkıntım babamla sadece. Çok saygisiz ve kötüsünüzBabasının bir bildiği var ki bu kadar kısıtlıyor. Hanım kızımız baya öfkeli biri.
Teşekkür ederim cevabınız için, haklısınız sanırım herseyi göze alıp konuşmalıyım inşallah yavaş yavaş sınırlarımı aşabilirimAmacım kimseyi korumak ama savunmak değil, ki hiç kimseyi tanımıyorum burada, gecenin bu saati yorum yazan kimsenin sanmıyorum size art niyeti olsun. üslup size göre serttir değildir orası ayrı ama yazılanların hepsinin özü ayrı yere çıkıyor.
Öncelikle içinde bulunduğunuz durumu anlıyorum. 30 yaşındayım ailem ile yaşıyorum yüksek lisans yapıyorum evdekilerden bağımsız kendime ait gelirim de var. Yani benzer durumda sayılırız. Sizinki kadar abartı olmasa da üç aşağı beş yukarı benzer durumlar yaşadım ve zaman zaman hala yaşıyorum.
Acil yardım sinyalleri veriyorsunuz bir yandan da bütün kapıları kapatmışsınız. Bu durumu aşmak sizin ve varsa kardeşlerinizin elinde işe bunu kabullenerek başlayın.
Asıl babanızın psikiyatri ve/veya psikolojik destek alması lazım ama bu gerçekten zor. Zaten hiçbir zaman bizi psikologluk edenler tedavi görmez ilaçlık bir durumuzun elbette yoktur ama terapistin yönlendirmeleri ile sizi olumsuz etkileyen durumlar karşısında doğru bir şekilde nasıl davranmanız gerektiğini keşfedebilirsiniz.
Her türlü sorunda ılımlı yaklaşıp durumu çözümlemek ilk yapılacak şey olsa da maalesef ki bu seviyede daha sert çıkışmanız lazım. Belli ki radikal kararlar alacak bir yapıda değilsiniz o halde yapmanız gereken şey yavaş yavaş alıştırmanız, diş göstermeniz, dik durmanız ve gerektiğinde tartışmanız.
Mesela bir hafta 10 gün sonra arkadaşlarınızla bir tiyatroya gideceğizi oyunun 8de başlayıp 10 da bittiğini söyleyin. Gördüğünüz gibi izin istemiyoruz haber veriyoruz. Ha bakmayın rahat yazıyor gibi göründüğüne tecrübe bunlar hep tabiki aile bunu güle oynaya karşılamıyor. Sakin kararlı bi üslup ile kesin bir şekilde gideceğiniz sürekli söyleyin. Ağlamayana meme yok malum. Konuşma/ tartışma bir süre sonra ben sana tabiki güveniyorum kızım ama etraf kötü, o saatte nasıl döneceksine gelecek ki bizim istediğimiz de tam olarak bu, tünelin ucundaki ışık göründü. Onun sizi gelip almasını isteyin. Mırın kırın edip sonra kabul eder. Tabi o yaşta birini babasının gelip alması tuhaf karşılanacaktır ama durumunuzu bilen arkadaşlarınızla olursa kendinizi daha rahat hissedersiniz. Babanız da bir iki gelir alır ondan sonra hem alışır hem üşenir ver elini özgürlük.
Bu anlattığım sizi hızlıca sonuca ulaştırmasa da yavaş yavaş sınırları rahatlatmanızı sağlar. Ben 20 lerimde yaptım şimdi rahatım işim var oyuna gidicem geç gelirim diyorum o kadar. Kongredir çalışmadır yurtiçi yurt dışı seyahatlerim oluyo 10 yıl önce hayal bile edemezken şimdi ne getircen bize diye soruyorlar
İpleri artık elinize alın, bunu siz yapmazsanız yapacak illa biri çıkar bazen aile bazen eş bazen arkadaşınız. Hayat kısa ve akıp gidiyor en verimli zamanlarınızı başkasının lafına bu kadar bırakmayın. Yarın öbürgün severek anlaşarak da evlenseniz bi bakmışsınız bu sefer ipler eşinizde. Kendinize olan saygınızı güveninizi artırın.
Kolaylıklar diliyorum olayın kendinizde bittiğini unutmayın
Çok haklısınız en sonunda patlamaya kalmadan ve ömür de bitmeden varsa bi mutluluk şansım onu denemeliyim. Cevabınız icin tesekkur ederim..Göze alamadığınız adımlar sizi cıkma bir kuyuya sürüklüyor.. (babanızı karşınıza almayı göze alamamak gibi) zira mantıken ilk adım ayrı bir yer hayat ev görünürken yapamam babamı karşıma almayı göze alamam derseniz bu işin sonunda babanızı sizsiz bırakacaksınız bunu fark edin.. Önce siz olmalı önceliğiniZ.babanızon istediği hayatı yaşadınız mutsuz oldunuz üstelik babanız da mutsuz bir de kendi hayalinizi yaşayın belki hem siz hem o mutlu olur? Kardeşlerinize ön ayak olun
Çok şükür zor oldu ama kurtuldum ondanŞimdi ilk iş o manyak sevgilinden ayrılıyosun, bırak babana anlatsın patlasın olay! Senden korktugum ıcın tehtıt ettı ayrılamadım ama yediğim dayaklara daha fazla dayanamadım de. Bu yasadıklarımın sebebi sensin de
Çok şükür ki kurtuldum o kişiden. Eskiden daha farklı kafam vardı şimdi değişti ysni aslında psikolojik olarak yanlış seçimler yapabileceğimi düşünmüyorum ama hayat tabi.. Teşekkür ederim cevabınız icin.Ali Rıza Bey sendromu gördüm. Ama kızını dayakçı sevgiliden koruyamamış.
Hayatınızın kontrolü için o adamdan kurtulun. Bir yerden başlamazsanız hayatınıza alacağınız bütün adamları otorite figürü olarak göreceksiniz.
Cevabınız için teşekkür ederim sanırım kendi sessiz isyanımı başlatıyorum :) umarim sonuç güzel olur..Bir şey yapmazsanız bu hep böyle gider
Babanızın değişeceğini düşünmeyin
Sadece kabullenebilir
Sürekli sınırı zorlayın
Mesela arada 7 değil de 8 de gelin
Sonra 8.30
Sorunca işten sonra arkadaşlarla buluştuk diyin geri adım atmayın
Biraz kırılıp küssün bişey olmaz
sizi döverek eve kapatacak hali yok
Böyle böyle alıştıracaksınız
Giderek hayatınız hakkında daha az hesap ve ayrıntı verin
Başkaldırmadığınız sürece gözetim altında yaşamanız kaçınılmaz.
İsyan her zaman gürültüyle olmaz kendi sessiz devriminizi yapmalısınız
Bilmiyorum ben de ayni durumları yasayan birileri cozum olabilir diye düşündüm çünkü ben çok defa konusmaya çalıştım olmadi malesefBabanla konus demeyin denedik olmadi..demissin
Baska ne yapabiliriz ki sana burdan?
Ben evlenmenizi tavsiye etmem zaten. Kendi hayatınızın ipini babanızdan alıp başka bir adama vermiş olursunuz şu durumda. Önce kendi elinize alın o ipleri, sonra zaten sevgili/eş seçimleriniz daha doğru seçimler olur.
Babanızla çok konuşmuşsunuz ama siz konuşunca onun değişmesini, "kızım haklı bundan sonra kafasına göre davransın" demesini bekliyorsunuz. O yüzden "konuştum, işe yaramadı" deyip duruyorsunuz. Bu şekilde işe yaramaz zaten.
Konuşup derdinizi anlatacaksınız. "Ben artık yetişkin bir insanım. Beni bu şekilde kısıtladığınız sürece hayatı tanıyamıyorum" vs derdiniz neyse anlatacaksınız. Sonra da hiçbir şey için izin almamaya başlayacaksınız.
Anladığım kadarıyla babanız zaten size şiddet uygulayacak, yaka paça evden atacak bir insan değil.
Mesela "Bugün bir arkadaşın doğum günü var oraya gideceğim, merak etmeyin" deyin. Saat sorarlarsa saat söyleyin. Hiçbir zaman izin alır gibi konuşmayın. Bilgi verir şekilde konuşun.
İtiraz ettiklerinde gerekirse tartışın ama geri adım atmayın. Planınız neyse o saatte dönün.
Bunları kavga etmeyi göze alıyorsanız yapın. Siz geri adım atmadıkça onlar yumuşamak zorunda kalacaklar bir süre sonra.
Eğer 7de evde olmazsanız veya sözünden çıkarsanız babanız şiddet uyguluyor mu ya da ne yapıyor? Tam olarak çekinceniz ne?
Benim suçum değil demiyorum. Bu kadar yargılı olmayın lütfen bunlar çözüme götürecek seyler olmadığı icin agresif olabilirim. Kimse çözüm ararken suclanmak istemez, e tamam ben sucluyum da napabilirim çözüm ne? Konuya sen suclusun demek icin gelen insanlara teşekkürler tatlım demediğim icin agresif olabilirim.Konu sahibi eğer troll değilse gerçekten çözüme çok kapalı ve agresif biri. 29 yaşında çalışan bir kadın olarak hala; “Yapamam, edemem.” diyip durmanız kabul etmesiniz de babanızla beraber sizin de ortak suçunuz.
Haklısınız, başka şehirde işe başlamayı deneyeceğim, ebeveynligin de evlatligin da sınırı var ve turkiyede biraz bilinmiyor malesefHak verilmez, alınır arkadaşım. Sen tahakküm altında yaşamayı kabul etmişsin bir kere. Baban da olsa sana bu baskıyı yapamaz, gerekirse onu hayatından çıkarmayı göze almalısın. Babana yapamıyorsan yarın öbür gün bir de koca çıkar başına bu karakterde. Annen de senin gibi sanırım, daha doğrusu anneden ne gördüyseniz onu uyguluyorsunuz kardeşler olarak. Baban da olsa resti çekmeli ve o evden taşınmalısın. Yüzüme bakmaz diyorsun. Ebeveynlik sınırlarını, çocuğun haklarını bilmeyen bir baba çocuğunun suratına bakmasın bir ömür boyu kardeşim, ne olacak yani! (Ayrıca merak etmeyin öyle olmuyor o işler, resti çektiğinizde bir süre tepkili davranıyor bu tarz babalar, sonra alışıyorlar yeni duruma.)