öff desin dinlemeyin onu gurur yapmayınYapamam deyip çekiliyor kenara. İlaçlarını verir misin diyorum veremem ben dökerim diyor. Kesinlikle dökme saçma işlerine de burun kıvıran biri değilimdir kirlensin önemli değil derim bebeğim kendi yer içer düşünün mutfağın halini. Her bir şey söylediğimde artık çekinir oldum çünkü öf öf demesinden bıktım
eşim kızımın doğumunda tüm evrelerde yanımdaydı, en başından en sonuna kadar, bir nevi doulalığımı yaptı..Merhaba,
Eşimle birbirimizi severek evlendik, o 34 ben 26 yaşındaydık. Eşimin yakın arkadaşları çocuk sahibiydi, hep “ben 40 yaşında mı baba olacağım” şeklinde sitemlerde bulunurdu. Yakın arkadaşlarının çocuklarıyla nasıl oyunlar oynadığını onlara nasıl hediyeler aldığını gördükçe çok iyi bir baba olacağının hayallerini kurardım. Evlendikten 8 ay sonra hamile kaldım ve çok şükür sağlıkla oğlumuzu kucağımıza aldık.
İlk 3 ay oğlum çok zor bir bebekti, bana aşırı düşkündü ve kesinlikle benden başkasını kabul etmiyordu. Özellikle babasını reddediyor, onun kucağına geçtiğinde deli gibi ağlıyordu. 3. Aydan sonra meme reddi başladı, daha hırçın ve daha zor bir döneme girdik, babasıyla iyice uzaklaştı. 6 aylık olana kadar benden başka kimsede durmuyor kimseyi kabul etmiyordu. Bu süreçte ben bitmiştim, tükenmiştim, ne kadar yıprandığımı siz anneler çok iyi anlarsınız.
Bu süre içindeki en büyük problemimiz eşimin hiçbir şekilde bebekli hayata dahil olamaması. Bebeğimizin de onu itmesi ile kendini hepten geriye attı. Bebeğin altını veya üstünü değiştirmiyor, onunla oynamıyor, ben söylersem rica minnet kucağına alıyor veya ilgileniyormuş gibi yapıyor, seviyor ama sevgisini fiziksel olarak dile getirmiyor. Bebeğim şu an 11 aylık, neredeyse yaşına girecek fakat bu durum halen değişmedi. İşten eve geliyor, eline telefonu alıyor, tv açıyor, bebekle yine ilgilenmiyor. Haftasonları benim tatilim gözüyle bakıyor, yine ilgilenmiyor. Ben söylersem öfleyerek pöfleyerek bir şeyler yapıyor ama ilgisiz olduğu o kadar belli ki çocuk da anlıyor, onunla oynamak istemiyor. Bu konudaki rahatsızlığımı dile getirince abarttığımı söylüyor, tartışıyoruz ve geriliyoruz. Bu süreçten nasıl çıkacağız, ne yapacağız hiç bilemiyorum.
Ben de çalışıyorum, kliniğim var ve tüm gün hastalarla uğraşıyorum, eve geldiğimde kolumu kaldırmayı bırakın konuşacak halim kalmıyor fakat ev işi, çocuk, bir sonraki günün klinik işleri yine bende. Ne eve ne bebeğe yardımcı oluyor, kırk yılda bir yaptığı bir şeyi öne sürüyor biraz yardımcı olsan dediğimde de. Hiç böyle biri değildi, nasıl böyle olduk ve nasıl yoluna sokacağız, yoluna sokabilecek miyiz hiç bilemiyorum.
Sizler bu süreçleri nasıl yönettiniz?
benim eşimin benzeriBizim dezavantajımız anneanne ve babaannenin yakınımızda olması. Eşim onlara çok güveniyor, en ufak şeyde annemleri çağır diyor sıyrılıyor işin içinden. Ortadan kaybolmam mümkün olmuyor banyonun kapısında bekliyorlar oğlumla çıkayım diyeYok, kolaya alışınca işler hep böyle ilerliyor bana kalırsa
Ben şu yardımcı olmuyor bakış açısına sahip olduğunuz sürece hiç bi şeyin değişmeyeceğini düşünüyorum. Emzirmek hariç bebek, ev her konuda ortaksınız ama aslında siz de böyle düşünmüyorsunuz ki yardım istiyorsunuz.Merhaba,
Eşimle birbirimizi severek evlendik, o 34 ben 26 yaşındaydık. Eşimin yakın arkadaşları çocuk sahibiydi, hep “ben 40 yaşında mı baba olacağım” şeklinde sitemlerde bulunurdu. Yakın arkadaşlarının çocuklarıyla nasıl oyunlar oynadığını onlara nasıl hediyeler aldığını gördükçe çok iyi bir baba olacağının hayallerini kurardım. Evlendikten 8 ay sonra hamile kaldım ve çok şükür sağlıkla oğlumuzu kucağımıza aldık.
İlk 3 ay oğlum çok zor bir bebekti, bana aşırı düşkündü ve kesinlikle benden başkasını kabul etmiyordu. Özellikle babasını reddediyor, onun kucağına geçtiğinde deli gibi ağlıyordu. 3. Aydan sonra meme reddi başladı, daha hırçın ve daha zor bir döneme girdik, babasıyla iyice uzaklaştı. 6 aylık olana kadar benden başka kimsede durmuyor kimseyi kabul etmiyordu. Bu süreçte ben bitmiştim, tükenmiştim, ne kadar yıprandığımı siz anneler çok iyi anlarsınız.
Bu süre içindeki en büyük problemimiz eşimin hiçbir şekilde bebekli hayata dahil olamaması. Bebeğimizin de onu itmesi ile kendini hepten geriye attı. Bebeğin altını veya üstünü değiştirmiyor, onunla oynamıyor, ben söylersem rica minnet kucağına alıyor veya ilgileniyormuş gibi yapıyor, seviyor ama sevgisini fiziksel olarak dile getirmiyor. Bebeğim şu an 11 aylık, neredeyse yaşına girecek fakat bu durum halen değişmedi. İşten eve geliyor, eline telefonu alıyor, tv açıyor, bebekle yine ilgilenmiyor. Haftasonları benim tatilim gözüyle bakıyor, yine ilgilenmiyor. Ben söylersem öfleyerek pöfleyerek bir şeyler yapıyor ama ilgisiz olduğu o kadar belli ki çocuk da anlıyor, onunla oynamak istemiyor. Bu konudaki rahatsızlığımı dile getirince abarttığımı söylüyor, tartışıyoruz ve geriliyoruz. Bu süreçten nasıl çıkacağız, ne yapacağız hiç bilemiyorum.
Ben de çalışıyorum, kliniğim var ve tüm gün hastalarla uğraşıyorum, eve geldiğimde kolumu kaldırmayı bırakın konuşacak halim kalmıyor fakat ev işi, çocuk, bir sonraki günün klinik işleri yine bende. Ne eve ne bebeğe yardımcı oluyor, kırk yılda bir yaptığı bir şeyi öne sürüyor biraz yardımcı olsan dediğimde de. Hiç böyle biri değildi, nasıl böyle olduk ve nasıl yoluna sokacağız, yoluna sokabilecek miyiz hiç bilemiyorum.
Sizler bu süreçleri nasıl yönettiniz?
Yani ilgilenmesi gerek tabii ama büyük çoğunluk eşiniz gibi sorumlukugu sadece maddi ihtiyaç karsilama sanıyorDuruyor duruyor inanın bırakın kendi kendine de oynuyor ağzı var dili yok çocuğun, kendi içinden gelmediği için öfkeleniyorum benim bir şeyler yapmama gerek kalmaması gerekmiyor mu bu durumun babalar evlatlarıyla nasıl ilgilenmek istemez
11 aylık en tatlı zamanları yahu.Benim eşim çıldırıyor çocukları için.Bazen öğle paydosunda gider özledim der sever.11 aydır denemediğim yöntem kalmadı, kesinlikle 1 gün iyiyse ertesi gün eskiye dönüyor. İçinden gelmiyormuş öyle söylüyor. Biraz büyüdüğünde daha faklı vakit geçirecekler eminim ama şu süreçte beni çok yalnız bırakıyor.
11 aydır denemediğim yöntem kalmadı, kesinlikle 1 gün iyiyse ertesi gün eskiye dönüyor. İçinden gelmiyormuş öyle söylüyor. Biraz büyüdüğünde daha faklı vakit geçirecekler eminim ama şu süreçte beni çok yalnız bırakıyor.
Zaman gectikce aralarindaki uçurum artacaktir. Erkeklere farkettirmeden is yaptirmak lazim, konusunca anlamiyorlar. Karisik oldu farkindayim. Hadi sen bulasiklari topla, ben camasirlari asayim. Cocukla ilgilen yemek yapayim. Bu odayi sen süpürür musun, ben iceriyi sileyim seklinde isleri kitleyeceksiniz. Sonra "ellerine saglik, tertemiz olmus, yoruldun demi kiyamam, sen olmasan cok yorulurdum" seklinde yikama yağlama kismi ve kapanış.Büyüdükçe geçirdikleri süre, paylaşımları artar diye umuyorum. Şu an küçük olduğu için ilgilenemiyor diye düşünmeye çalışıyorum sonuçta babası ne kadar uzak durabilir diyorum ama çok yorucu bir süreçten geçiyorum ben de katlanamıyorum artık bu umursamaz tavırlara.
Valla bu videoyu izlettikten sonra da hala ilgisizliğine ve tepkisizliğine devam ediyorsa daha da düzelmez bence. Baba olmadığım halde oturup ben bile ağladım o hayal ettiğim çocuğa
Bunu izletin belki şok etkisi yapar ve ona çocugun onu sevdigini ona ihtiyacı oldugunu anlatın ufak ufak aradaki bagı güçlendirmeye çalışın eşiniz tek başına beceremiyorsa oturup beraber çocukla oynayın zamanla yalnız kalmaya da alışırlar bide gergin bir şekilde degil sakince
İnanmıyorum bide çalışıyorsun. Bu tamamen haksızlık. Adam hiç keyfinden ödün vermiyo.Merhaba,
Eşimle birbirimizi severek evlendik, o 34 ben 26 yaşındaydık. Eşimin yakın arkadaşları çocuk sahibiydi, hep “ben 40 yaşında mı baba olacağım” şeklinde sitemlerde bulunurdu. Yakın arkadaşlarının çocuklarıyla nasıl oyunlar oynadığını onlara nasıl hediyeler aldığını gördükçe çok iyi bir baba olacağının hayallerini kurardım. Evlendikten 8 ay sonra hamile kaldım ve çok şükür sağlıkla oğlumuzu kucağımıza aldık.
İlk 3 ay oğlum çok zor bir bebekti, bana aşırı düşkündü ve kesinlikle benden başkasını kabul etmiyordu. Özellikle babasını reddediyor, onun kucağına geçtiğinde deli gibi ağlıyordu. 3. Aydan sonra meme reddi başladı, daha hırçın ve daha zor bir döneme girdik, babasıyla iyice uzaklaştı. 6 aylık olana kadar benden başka kimsede durmuyor kimseyi kabul etmiyordu. Bu süreçte ben bitmiştim, tükenmiştim, ne kadar yıprandığımı siz anneler çok iyi anlarsınız.
Bu süre içindeki en büyük problemimiz eşimin hiçbir şekilde bebekli hayata dahil olamaması. Bebeğimizin de onu itmesi ile kendini hepten geriye attı. Bebeğin altını veya üstünü değiştirmiyor, onunla oynamıyor, ben söylersem rica minnet kucağına alıyor veya ilgileniyormuş gibi yapıyor, seviyor ama sevgisini fiziksel olarak dile getirmiyor. Bebeğim şu an 11 aylık, neredeyse yaşına girecek fakat bu durum halen değişmedi. İşten eve geliyor, eline telefonu alıyor, tv açıyor, bebekle yine ilgilenmiyor. Haftasonları benim tatilim gözüyle bakıyor, yine ilgilenmiyor. Ben söylersem öfleyerek pöfleyerek bir şeyler yapıyor ama ilgisiz olduğu o kadar belli ki çocuk da anlıyor, onunla oynamak istemiyor. Bu konudaki rahatsızlığımı dile getirince abarttığımı söylüyor, tartışıyoruz ve geriliyoruz. Bu süreçten nasıl çıkacağız, ne yapacağız hiç bilemiyorum.
Ben de çalışıyorum, kliniğim var ve tüm gün hastalarla uğraşıyorum, eve geldiğimde kolumu kaldırmayı bırakın konuşacak halim kalmıyor fakat ev işi, çocuk, bir sonraki günün klinik işleri yine bende. Ne eve ne bebeğe yardımcı oluyor, kırk yılda bir yaptığı bir şeyi öne sürüyor biraz yardımcı olsan dediğimde de. Hiç böyle biri değildi, nasıl böyle olduk ve nasıl yoluna sokacağız, yoluna sokabilecek miyiz hiç bilemiyorum.
Sizler bu süreçleri nasıl yönettiniz?
Merhaba, oncelikle bir sey nasil baslarsa oyle gider. Bazen aldigimiz egitimlerin, yaptigimiz basarili islerin arkasinda ufaliyoruz. Terzi kendi sokugunu dikemezmis ya, aynen oyle.Merhaba,
Eşimle birbirimizi severek evlendik, o 34 ben 26 yaşındaydık. Eşimin yakın arkadaşları çocuk sahibiydi, hep “ben 40 yaşında mı baba olacağım” şeklinde sitemlerde bulunurdu. Yakın arkadaşlarının çocuklarıyla nasıl oyunlar oynadığını onlara nasıl hediyeler aldığını gördükçe çok iyi bir baba olacağının hayallerini kurardım. Evlendikten 8 ay sonra hamile kaldım ve çok şükür sağlıkla oğlumuzu kucağımıza aldık.
İlk 3 ay oğlum çok zor bir bebekti, bana aşırı düşkündü ve kesinlikle benden başkasını kabul etmiyordu. Özellikle babasını reddediyor, onun kucağına geçtiğinde deli gibi ağlıyordu. 3. Aydan sonra meme reddi başladı, daha hırçın ve daha zor bir döneme girdik, babasıyla iyice uzaklaştı. 6 aylık olana kadar benden başka kimsede durmuyor kimseyi kabul etmiyordu. Bu süreçte ben bitmiştim, tükenmiştim, ne kadar yıprandığımı siz anneler çok iyi anlarsınız.
Bu süre içindeki en büyük problemimiz eşimin hiçbir şekilde bebekli hayata dahil olamaması. Bebeğimizin de onu itmesi ile kendini hepten geriye attı. Bebeğin altını veya üstünü değiştirmiyor, onunla oynamıyor, ben söylersem rica minnet kucağına alıyor veya ilgileniyormuş gibi yapıyor, seviyor ama sevgisini fiziksel olarak dile getirmiyor. Bebeğim şu an 11 aylık, neredeyse yaşına girecek fakat bu durum halen değişmedi. İşten eve geliyor, eline telefonu alıyor, tv açıyor, bebekle yine ilgilenmiyor. Haftasonları benim tatilim gözüyle bakıyor, yine ilgilenmiyor. Ben söylersem öfleyerek pöfleyerek bir şeyler yapıyor ama ilgisiz olduğu o kadar belli ki çocuk da anlıyor, onunla oynamak istemiyor. Bu konudaki rahatsızlığımı dile getirince abarttığımı söylüyor, tartışıyoruz ve geriliyoruz. Bu süreçten nasıl çıkacağız, ne yapacağız hiç bilemiyorum.
Ben de çalışıyorum, kliniğim var ve tüm gün hastalarla uğraşıyorum, eve geldiğimde kolumu kaldırmayı bırakın konuşacak halim kalmıyor fakat ev işi, çocuk, bir sonraki günün klinik işleri yine bende. Ne eve ne bebeğe yardımcı oluyor, kırk yılda bir yaptığı bir şeyi öne sürüyor biraz yardımcı olsan dediğimde de. Hiç böyle biri değildi, nasıl böyle olduk ve nasıl yoluna sokacağız, yoluna sokabilecek miyiz hiç bilemiyorum.
Sizler bu süreçleri nasıl yönettiniz?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?