Merhaba,
Eşimle birbirimizi severek evlendik, o 34 ben 26 yaşındaydık. Eşimin yakın arkadaşları çocuk sahibiydi, hep “ben 40 yaşında mı baba olacağım” şeklinde sitemlerde bulunurdu. Yakın arkadaşlarının çocuklarıyla nasıl oyunlar oynadığını onlara nasıl hediyeler aldığını gördükçe çok iyi bir baba olacağının hayallerini kurardım. Evlendikten 8 ay sonra hamile kaldım ve çok şükür sağlıkla oğlumuzu kucağımıza aldık.
İlk 3 ay oğlum çok zor bir bebekti, bana aşırı düşkündü ve kesinlikle benden başkasını kabul etmiyordu. Özellikle babasını reddediyor, onun kucağına geçtiğinde deli gibi ağlıyordu. 3. Aydan sonra meme reddi başladı, daha hırçın ve daha zor bir döneme girdik, babasıyla iyice uzaklaştı. 6 aylık olana kadar benden başka kimsede durmuyor kimseyi kabul etmiyordu. Bu süreçte ben bitmiştim, tükenmiştim, ne kadar yıprandığımı siz anneler çok iyi anlarsınız.
Bu süre içindeki en büyük problemimiz eşimin hiçbir şekilde bebekli hayata dahil olamaması. Bebeğimizin de onu itmesi ile kendini hepten geriye attı. Bebeğin altını veya üstünü değiştirmiyor, onunla oynamıyor, ben söylersem rica minnet kucağına alıyor veya ilgileniyormuş gibi yapıyor, seviyor ama sevgisini fiziksel olarak dile getirmiyor. Bebeğim şu an 11 aylık, neredeyse yaşına girecek fakat bu durum halen değişmedi. İşten eve geliyor, eline telefonu alıyor, tv açıyor, bebekle yine ilgilenmiyor. Haftasonları benim tatilim gözüyle bakıyor, yine ilgilenmiyor. Ben söylersem öfleyerek pöfleyerek bir şeyler yapıyor ama ilgisiz olduğu o kadar belli ki çocuk da anlıyor, onunla oynamak istemiyor. Bu konudaki rahatsızlığımı dile getirince abarttığımı söylüyor, tartışıyoruz ve geriliyoruz. Bu süreçten nasıl çıkacağız, ne yapacağız hiç bilemiyorum.
Ben de çalışıyorum, kliniğim var ve tüm gün hastalarla uğraşıyorum, eve geldiğimde kolumu kaldırmayı bırakın konuşacak halim kalmıyor fakat ev işi, çocuk, bir sonraki günün klinik işleri yine bende. Ne eve ne bebeğe yardımcı oluyor, kırk yılda bir yaptığı bir şeyi öne sürüyor biraz yardımcı olsan dediğimde de. Hiç böyle biri değildi, nasıl böyle olduk ve nasıl yoluna sokacağız, yoluna sokabilecek miyiz hiç bilemiyorum.
Sizler bu süreçleri nasıl yönettiniz?
Merhaba, oncelikle bir sey nasil baslarsa oyle gider. Bazen aldigimiz egitimlerin, yaptigimiz basarili islerin arkasinda ufaliyoruz. Terzi kendi sokugunu dikemezmis ya, aynen oyle.
Esimle kizimizi dogdugundan beri evhamli olmama ragmen beraber baktik, her seyiyle ilgilendi. Ona firsatlar verdim. Emzirirken bebekle anne arasinda muthis bir bag oluyor, bu yuzden bebek sizden baskasinda rahat hissetmiyor. 3 aylikti kizim emmeyi birakti, neler yaptim emsin diye ama olmadi. Tamamen mamaya gectim. Esimle bastan beri baktik, nobetleserek. O cok uzun vardiyeli calismasina ragmen buyuk bir askla bakti kizimiza. Bunu gorev edindik. Kv cok yakin, bir sey oldugunda en basta annemle annen yardim eder vs gibi konular gecince ben serit cektim.
Bu bizim cocugumuz, omur boyu biz ilgilenecegiz. Ne kadar erken sorumluluk almaya calisirsak bebegimizde bize adapte olur, diyerekten bir temel attik daha kizim 5, 6 gunluktu. Su an 17 aylik. Belli yeme icme, uyuma rituelleri var. Esimde bunlari gayet tabi biliyor. Geldi mi cocukla ilgilenirken ben islerimi hallediyorum, yemek vs hazirliyorum once kizimi yediriyorum, sonra biz yiyoruz. Cocukla oynamak, illa aktivitelere bogulmak degil bence. Cocuklar sevgi istiyorlar. Ne oyuncak ne de baska bir sey. Sadece saf sevgi. Ve bunu cok iyi hissediyorlar.
Bu esinizin icinde yoksa ne yazik ki yazdiginiz gibi her seyi yapmaniza ragmen adamda tik yok. Sizde habire motora baglamis gibi sunu yapar misin eder misin dedikten sonra yapmasi da bir mana ifade etmiyor.
Yapilmasi gereken belli. Ciddi bir konusma yapip cocukla alakali is bolumu yapin. Biz esimle ne kadar yorgun olursak olalim bir araya gelince ben giydirip altini aliyorum, esim yediriyor, oyuncaklariyla oynarken ona eslik ediyor vs. Oyle aktivitelere bogulmuyoruz ama kizim sevgiyi cok hissediyor. Kim gorse diyor cok sevildiginden midir nedir, kendi de cok cok sevgi dolu. Herkese cabuk isinan, iliman bir karakteri var. Bence bunda anne babanin rolu buyuk.
Stresli, mutsuz, asiri yorulmus yipranmis bir anneden cocuk negatif enerji aliyor. Mutsuz, hircin oluyor.
Tam tersi. Mutlu, problemlerini cozebilen, yorulsa bile esiyle bu paylasimi yaptigi icin yuku daha hafif olan annelerinde cocuklari daha mutlu, atilgan, asiri sosyal ve sevecen oluyorlar.
Uzun oldu kusura bakmayin, birde sanirim doktorsunuz, ya da dis hekimi. Klinigim var deyince oyle anladim. Esinizinde sizin kadar yorucu bir isi var mi? Ne alaninda calisiyor?
Yok, kolaya alışınca işler hep böyle ilerliyor bana kalırsa
o kucucuk bebek agzi var dili yok, iyi babalik sadece hediye almak oyun oynamak mi? Cok yanlis anlamis o zaman..elde gordugun seylerden ibaret degildir cocuk.. iyi babaysa sorumluluk alsin..
