• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Baba ve bebek ilişkisi

Konuştuk, tartışma ve kavgaya dönüyor kesinlikle kendini haklı görüyor ve konuyu kapatıyor. Sinirlenmeden sakince konuşmak mümkün olmuyor çünkü ben çok doluyum ona karşı. Bebeğimize olan ilgisizliğini ailelerimiz de fark etti ve işin böyle yayılması beni çok strese sokuyor.
Bebek doğduktan sonra evliliğin aynı kalması mümkün değil çünkü bebek tüm zamanımı kaplıyor eşim de yardımcı olmadığı için. Kesinlikle ona ayırdığım vakit neredeyse kalmadı, çünkü işten geliyor oğlumla vakit geçiriyor onu uyutuyor ev işlerine koşuyorum. Bazen duşumu bile iş yerinde alıyorum siz düşünün halimi
Mesele bebek falan değil mesele eşinizin karakteri.
Hadi bebeği benimseyemedi sürekli ağlamasından bıktı etti diyelim.
Ev işlerini ve yemeği yapabilir değil mi en azından ?
Bunu neden yapmıyor?
Bu hayatın yükünü neden tamamen siz yukleniyorsunuz?
Onun baba ve erkek olarak vasfı ne oluyor o zaman ?
Ulan bu kadının canı çıkıyor zaten dur şu ev işini de ben yapayım demek zor bir şey değil.
Ama eşiniz tembel bencil ve rahatına düşkün biri gibi geldi bana.
 
Fulya hanım konunun dışında; yine de siz bilirsiniz ama keşke kendi adınızı kullanmasanız sitede 😇 daha rahat olur sizin için. Dediğim gibi ama bu benim fikrim. Sorun olmuyorsa siz bilirsiniz 💜
 
oğlumu çok seviyorum ama ilişkimizin böyle olacağını bilsem çocuk yapmayabilirdim
Eşinizle ilişkinizi bu hale getiren oğlunuz değil öncelikle bunun farkına varmalısınız. Muhtemel çocuk düşünmüyor, erken diyordunuz, eşiniz de sizi ikna edene kadar bildiğin rol yaptı. Malum yaşı da epey varmış, çevre, ailesi vs çocuk çocuk demiş, oda size ikna etmiş. Olan bu gibi gözüküyor. Adam hep buymus ve maalesef oğlunuz büyüyünce de değişmeyecek tavırları.
 
Yakın arkadaşlarının çocuklarıyla nasıl oyunlar oynadığını onlara nasıl hediyeler aldığını gördükçe çok iyi bir baba olacağının hayallerini kurardım.
İşte başkasının çocuğunu 10 dakika sevip sonra anasına babasına atıyor ama kendi çocuğu olunca herşeyi zor geldi. Baktı günün 24 saati böyle.
Biraz kendini seviyor bence eşiniz. Yani zora gelemedi.
Baba oğul ilişkilerine özeniyorsa gerekeni yapmalı. Çocuk sadece babası olduğu için sevmez. Arasındaki duygusal bağ,hatırladığı anılar,geçirdiği vakitler iki insanı birbirine bağlar.
 
Cinnet geçirdim, sonu boşanma kararına gitti.
Cinnet geçirmenize gerek yok boşanma kararı almanız için zira adam tam boşamalık. Yaşım geldi çocuk olması lazım diye size rol kesmiş ikna edene kadar. Şimdi de gerçek yüzünü görüyorsunuz. Oğlunuz 11 aylık değil, 11 yaşına dahi gelse değişmeyecek babasının tavrı. Akşama kadar iş de çalışın, eve gelin evde çalışın. Yetmesin çocuğu tek başınıza büyütün. Niye koca diye yanımda taşıyayımki bu adamı ben?
 
Sizi cok naif gordum ne demek icimden gelmiyor ne demek yapamam ne demeye varsin ozaman ben hem cocugu tek basima bakip hem calisip hem ev isi yapicaksam sen ne icin bu evdesin diyemiyomusunuz? Babasinin uzakliginin cocukta nasil bir etki birakacagini dusunun ve biraz sert olun kendine ceki duzen vermezse basi seylerin degisecegini anlamasi lazim herseye kosan heten bir kadin var oda rahata vermis sarsilmasi lazim
 
ben olsam cok kasmam, o zaman ev islerini yaptiririm. siz calisan kadinsiniz, onemli olan kendi sagliginizi ve mutlulugunuzu dusunmeniz. madem ev isini seviyor onu yapsin, mesela sofradan kalktiniz, esiniz masayi toplasin, tezgahi silsin, cay yapsin, siz de gidip bebege banyo yaptirin ya da uyutun. burada soylenenlere bakmayin bag kurma meselesi cok abartiliyor. kucucuk bebegin en cok ihtiyaci karni doysun, rahat uyusun, ve rutinini korusun. biraz daha buyudukce adam da ilgilenmeyi ogrenir, siz de is verirsiniz. mesela beraber markete giderler, araba yikamaya giderler. o da bir sure sonra cocuk tepki verdikce ya da sizin davranislarinizi gorunce ogrenir. bence asil problem is yukunun siz de olmasi. bizim kulturumuzde kadin erkek esit olmasi zor ama en azindan siz cirpinirken ona da biraz is verin.
Sağolsun kayınvalidem zamanında çöp bile attırmamış eşime, şimdi ev işine yardımcı olmak ona külfet geliyor. Erkeklerin genelinde var bu, içinden gelmeden yapmak istemiyor ben söyleyince hepten ters tepiyor yapacağı varsa bile yapmıyor. İnatçıdır da biraz, bebekten önce dert değildi bu durum ama artık benim de işime gelmiyor
 
Mantıken bebeklerin en güçsüz, savunmasız oldukları an başlar. Ağzı var, dili yok. Bir derdi olsa anlatamıyor. Herşeyiyle sizin bakımınıza muhtaç.
Benim dediğim bu 2. Plana atılma duygusunu da göz ardı etmeyin. Uzman desteği alacaksanız bunu da sorun. Çünkü başlarda da yardım etmese diyeceğim eşinizin mizacı bu. Ama çocukla negatif yöne değişmiş.
Evet, kesinlikle bir uzmanla görüşmem şart
 
Ona cocugun sorumlulugunu verin
Bırakıp dışarı falan çıkın en azından markete
İlgilensin
Ki 11 aylık cocuk da durur zaten
Duruyor duruyor inanın bırakın kendi kendine de oynuyor ağzı var dili yok çocuğun, kendi içinden gelmediği için öfkeleniyorum benim bir şeyler yapmama gerek kalmaması gerekmiyor mu bu durumun babalar evlatlarıyla nasıl ilgilenmek istemez
 
Mesele bebek falan değil mesele eşinizin karakteri.
Hadi bebeği benimseyemedi sürekli ağlamasından bıktı etti diyelim.
Ev işlerini ve yemeği yapabilir değil mi en azından ?
Bunu neden yapmıyor?
Bu hayatın yükünü neden tamamen siz yukleniyorsunuz?
Onun baba ve erkek olarak vasfı ne oluyor o zaman ?
Ulan bu kadının canı çıkıyor zaten dur şu ev işini de ben yapayım demek zor bir şey değil.
Ama eşiniz tembel bencil ve rahatına düşkün biri gibi geldi bana.
Kesinlikle çok bencilce davranıyor ve işin kötüsü yaptığının bencillik olduğunu dahi düşünmüyor
 
Fulya hanım konunun dışında; yine de siz bilirsiniz ama keşke kendi adınızı kullanmasanız sitede 😇 daha rahat olur sizin için. Dediğim gibi ama bu benim fikrim. Sorun olmuyorsa siz bilirsiniz 💜
Yoo herhangi bir çekincem yok, rumuz kullanmama gerek yok :)
 
Eşinizle ilişkinizi bu hale getiren oğlunuz değil öncelikle bunun farkına varmalısınız. Muhtemel çocuk düşünmüyor, erken diyordunuz, eşiniz de sizi ikna edene kadar bildiğin rol yaptı. Malum yaşı da epey varmış, çevre, ailesi vs çocuk çocuk demiş, oda size ikna etmiş. Olan bu gibi gözüküyor. Adam hep buymus ve maalesef oğlunuz büyüyünce de değişmeyecek tavırları.
O hep bu değildi, çocuktan bahsederken gözlerinin içi parlardı ki oğluma olan sevgisinden yana hiçbir sorun yok hala ona bakarken içi titrer bişey olacak diye aklı çıkar benden daha korumacı davranır. Konu ona olan sevgisini ve ilgisini gösteremiyor oluşu
 
İşte başkasının çocuğunu 10 dakika sevip sonra anasına babasına atıyor ama kendi çocuğu olunca herşeyi zor geldi. Baktı günün 24 saati böyle.
Biraz kendini seviyor bence eşiniz. Yani zora gelemedi.
Baba oğul ilişkilerine özeniyorsa gerekeni yapmalı. Çocuk sadece babası olduğu için sevmez. Arasındaki duygusal bağ,hatırladığı anılar,geçirdiği vakitler iki insanı birbirine bağlar.
Büyüdükçe geçirdikleri süre, paylaşımları artar diye umuyorum. Şu an küçük olduğu için ilgilenemiyor diye düşünmeye çalışıyorum sonuçta babası ne kadar uzak durabilir diyorum ama çok yorucu bir süreçten geçiyorum ben de katlanamıyorum artık bu umursamaz tavırlara.
 
Merhaba,
Eşimle birbirimizi severek evlendik, o 34 ben 26 yaşındaydık. Eşimin yakın arkadaşları çocuk sahibiydi, hep “ben 40 yaşında mı baba olacağım” şeklinde sitemlerde bulunurdu. Yakın arkadaşlarının çocuklarıyla nasıl oyunlar oynadığını onlara nasıl hediyeler aldığını gördükçe çok iyi bir baba olacağının hayallerini kurardım. Evlendikten 8 ay sonra hamile kaldım ve çok şükür sağlıkla oğlumuzu kucağımıza aldık.
İlk 3 ay oğlum çok zor bir bebekti, bana aşırı düşkündü ve kesinlikle benden başkasını kabul etmiyordu. Özellikle babasını reddediyor, onun kucağına geçtiğinde deli gibi ağlıyordu. 3. Aydan sonra meme reddi başladı, daha hırçın ve daha zor bir döneme girdik, babasıyla iyice uzaklaştı. 6 aylık olana kadar benden başka kimsede durmuyor kimseyi kabul etmiyordu. Bu süreçte ben bitmiştim, tükenmiştim, ne kadar yıprandığımı siz anneler çok iyi anlarsınız.
Bu süre içindeki en büyük problemimiz eşimin hiçbir şekilde bebekli hayata dahil olamaması. Bebeğimizin de onu itmesi ile kendini hepten geriye attı. Bebeğin altını veya üstünü değiştirmiyor, onunla oynamıyor, ben söylersem rica minnet kucağına alıyor veya ilgileniyormuş gibi yapıyor, seviyor ama sevgisini fiziksel olarak dile getirmiyor. Bebeğim şu an 11 aylık, neredeyse yaşına girecek fakat bu durum halen değişmedi. İşten eve geliyor, eline telefonu alıyor, tv açıyor, bebekle yine ilgilenmiyor. Haftasonları benim tatilim gözüyle bakıyor, yine ilgilenmiyor. Ben söylersem öfleyerek pöfleyerek bir şeyler yapıyor ama ilgisiz olduğu o kadar belli ki çocuk da anlıyor, onunla oynamak istemiyor. Bu konudaki rahatsızlığımı dile getirince abarttığımı söylüyor, tartışıyoruz ve geriliyoruz. Bu süreçten nasıl çıkacağız, ne yapacağız hiç bilemiyorum.
Ben de çalışıyorum, kliniğim var ve tüm gün hastalarla uğraşıyorum, eve geldiğimde kolumu kaldırmayı bırakın konuşacak halim kalmıyor fakat ev işi, çocuk, bir sonraki günün klinik işleri yine bende. Ne eve ne bebeğe yardımcı oluyor, kırk yılda bir yaptığı bir şeyi öne sürüyor biraz yardımcı olsan dediğimde de. Hiç böyle biri değildi, nasıl böyle olduk ve nasıl yoluna sokacağız, yoluna sokabilecek miyiz hiç bilemiyorum.
Sizler bu süreçleri nasıl yönettiniz?
benimde içimden ev işi yapmak yemek yapmak sana bakmak gelmiyor gibisinden kendi yaptıklarının nasıl hissettirdiğini gösterecek bir tavır mı alsanız acaba?
 
Cinnet geçirmenize gerek yok boşanma kararı almanız için zira adam tam boşamalık. Yaşım geldi çocuk olması lazım diye size rol kesmiş ikna edene kadar. Şimdi de gerçek yüzünü görüyorsunuz. Oğlunuz 11 aylık değil, 11 yaşına dahi gelse değişmeyecek babasının tavrı. Akşama kadar iş de çalışın, eve gelin evde çalışın. Yetmesin çocuğu tek başınıza büyütün. Niye koca diye yanımda taşıyayımki bu adamı ben?
Aynen öyle, en azından baba evime dönerim yediğim içtiğim önüme gelir bebeğim mis gibi bakılır öyle değil mi
 
Sizi cok naif gordum ne demek icimden gelmiyor ne demek yapamam ne demeye varsin ozaman ben hem cocugu tek basima bakip hem calisip hem ev isi yapicaksam sen ne icin bu evdesin diyemiyomusunuz? Babasinin uzakliginin cocukta nasil bir etki birakacagini dusunun ve biraz sert olun kendine ceki duzen vermezse basi seylerin degisecegini anlamasi lazim herseye kosan heten bir kadin var oda rahata vermis sarsilmasi lazim
Diyorum demez miyim, olay kavgaya varıyor ve çözüme ulaşmıyor. Birkaç gün dikkat ediyor sonra yine aynı. Kişi kendi istemedikten sonra sizin zorunuzla en fazla birkaç gün ilerliyor işte sonrası olmuyor ne yazık ki. Koskoca kliniği idare ediyorum ama evdeki kocama sözüm geçmiyor :D
 
Ev işleri ile kendiniz yormayın. Haftada 1 yardımcı birisi ile görüşün. Çalışıyorsunuz. En azından bu yükünüz gider eviniz ciddi anlamda bi düzene girer.

Baba çocuk ilişkisi ile ise çok ciddi bir sorun çıkarın. Kafasının basması gerekiyor.
Haftasonu tatilse size de tatil? Oluyor mu? Olmuyor. Birlikte vakit geçirmeyi bir şekilde öğrenmek zorunda.
Herkesin çocuğu var diye çocuk isterse olacağı bu.
 
benimde içimden ev işi yapmak yemek yapmak sana bakmak gelmiyor gibisinden kendi yaptıklarının nasıl hissettirdiğini gösterecek bir tavır mı alsanız acaba?
İlgilenmiyorum uzun süredir zaten, yetecek kadar iş yapıp oğlumun yanına çıkıyorum ya da yemeği annelerde yiyip eve gidiyoruz onunla vakit geçirmiyorum gibi gibi. Bazı şeyleri söylemekten yoruldum, hareketlerimle belli etmeye çalışıyorum ama bu da aramıza iyice duvar ördü.
 
Ev işleri ile kendiniz yormayın. Haftada 1 yardımcı birisi ile görüşün. Çalışıyorsunuz. En azından bu yükünüz gider eviniz ciddi anlamda bi düzene girer.

Baba çocuk ilişkisi ile ise çok ciddi bir sorun çıkarın. Kafasının basması gerekiyor.
Haftasonu tatilse size de tatil? Oluyor mu? Olmuyor. Birlikte vakit geçirmeyi bir şekilde öğrenmek zorunda.
Evet, yardımcı birini tutalım diye konuşuyoruz fakat ona da bütçe ayıramıyoruz bir türlü. Ben 8 ay çalışmadım, eşimin de maaşı ancak evi döndürmeye yetiyor. Dolayısıyla orada da tıkanıyoruz. Kendi fedakarlık yapıp bana yardımcı olsa bu konular tamamen kapanacak ama işte, gelin görün ki bunu algılayamıyor
 
Evet, yardımcı birini tutalım diye konuşuyoruz fakat ona da bütçe ayıramıyoruz bir türlü. Ben 8 ay çalışmadım, eşimin de maaşı ancak evi döndürmeye yetiyor. Dolayısıyla orada da tıkanıyoruz. Kendi fedakarlık yapıp bana yardımcı olsa bu konular tamamen kapanacak ama işte, gelin görün ki bunu algılayamıyor

Şöyle ki ben de bir süre çalışmadım işe başladıktan sonra 15 günde 1 yarım gün birisi ile görüştüm. O kadar rahatladım ki. Ayda 400 lira. Sigara parası bile değil. Dışarıda bir-iki yemek parası hatta.
Ki öyle maaşım yüksek falan değil ama bedenime ve ruhuma, aile hayatımıza yaptığım bir yatırım olarak görüyorum.
Çocuğu ile ilgilenmemesi ise çocuğunuzum ruh sağlığı için zarara dönüşür ileride o sebeple eşiniz aksiyon almalı bu konuda. Gerekirse terapi al ama öğren çocuğunu sevmeyi de
 
Back