- 21 Aralık 2009
- 913
- 698
- 123
23 yaşındaym üniv son sınıf öğrencisiyim. Annem- babam resmi olarak ben 10 yaşındayken ayrıldı. Sebeplere gelecek olursak roman olur ama kısaca babamın alkol-sigara bağımlılığı, düzenli bir işte çalışmaması, evine bakmaması vs sıralayabiliriz.5 yaşından beri annem babam ayrı yaşıyordu zaten evlilik son demlerindeydi o şekilde 5 sene sürdü. O yüzden baba diye birşey nedir onu bile bilmiyorum. Ne iyi günümde ne kötü günümde hiçbir zaman yanımda olmadı. Abimin sünnetine çağırdık ona bile geç kaldı sorumsuzluğundan. 40 yılda bir telefon edip napıyorsun kızım diye sorardı o kadar. Alkol ve sigaraya harcadığı paranın haddi hesabı yokken bana ve abime maddi hiçbir destekte bulunmadı. Annem yeri geldi borç batağına sürüklendi evimize haciz geldi vs çok şükür bugünlere geldik annem emekli oldu biraz daha rahatız ben de mezun oluyorum inşallah bu sene. Bunları neden anlattın derseniz kafama takılan kısım şu babama 1,5 sene önce telefon numaramı değiştirdiğimi söyledim ve yeni numaramı verdim. Zaten sık görüşmediğimiz için bazen ben arardım bazen de o aklına estikçe arardı. Neyse numaramı verdikten sonra birkaç ay aramadı doğal olarak bende bunu normal karşıladım. Ancak o ara abimle de bazı anlaşmazlıklarım olduğundan görüşmemiştim daha sonra abimle barıştığımda öğrendim ki bu süreçte sürekli abimi arayarak irtibat halindeymiş. Ayrıca benim numaramı kaybettiğini söyleyerek 3-5 kere numaramı almış abimden.Buna rağmen x nasıl napıyor diye sürekli abime sorup beni bir kere bile aramaması üzerine (1,5 yıl boyunca ) zaten zayıf olan bağımı tamamen koparmaya karar verdim. Görüşmüyoruz. Ancak çevremde görüyorum mesela babasına düşkün olan kızlara öyle özeniyorum ki... Babaları günde 10 kere arıyor, bir yere gidiceği zaman babasından izin alıyor vs. Hiç yaşamadım böyle bir duyguyu... Babam beni hiç merak etmedi, kzım başka şehirde napıyor ne ediyor tek başına demedi 
Evlendiğim gün işte bu benim babam diyebileceğim sırtımı dayayabilceğim biri yok Affetsem tekrar görüşsem sürekli çocukluk dönemim aklıma geliyor özellikle. Onun dışında düğünüme bile çağıramayacağım kadar değişik biri ( dış görünüş,konuşma vs) İnsan babasından utanır mı ama ben bu benim babam diyemem kimseye mesela
Sizce ne olursa olsun babamla görüşmeli miyim yoksa hayatıma bugune kadarki gibi olmamış gibi mi devam etmeliyim
Evlendiğim gün işte bu benim babam diyebileceğim sırtımı dayayabilceğim biri yok Affetsem tekrar görüşsem sürekli çocukluk dönemim aklıma geliyor özellikle. Onun dışında düğünüme bile çağıramayacağım kadar değişik biri ( dış görünüş,konuşma vs) İnsan babasından utanır mı ama ben bu benim babam diyemem kimseye mesela Sizce ne olursa olsun babamla görüşmeli miyim yoksa hayatıma bugune kadarki gibi olmamış gibi mi devam etmeliyim
eger sizin durumunuzda olsaydim konusmazdim sanirim
