çocukların maddi şeyler umurlarında değil ki. onunla ilgilenen onu seven anne babası olsun yeter (tabi aç kalmaktan bahsetmiyorum)
Bir suru kisi cevap yazmis ama bende bos gecmeden rahat edemeyecegim. Son zamanlarda duydugum en garip arguman olabilir bu. 30 yasindayim, cok sukur maddi durumum yerinde istedigimi aliyorum, istedigim tatili yapiyorum. Ama hala cocuklukta yasadigim yoklugun sizisini hissediyorum.
Hic birinci el barbie bebegim olmadi, hep baskalarinin oynamaktan sikildigi barbielerle oynadim, hepsinin saclari supurgeye donmustu, yuzleri cizilmisti. Cok severdim kucukken barbieleri bu yasimda hala barbie bebeklere, barbie evlerine bakarim. Kuzenlerimin barbielerine, oyuncaklarina ic gecirirdim. Bir keresinde kuzenim en yeni barbiesini bizde unutmustu nasil sevinmistim. Gunlerce araliksiz oynamistim o geri alana kadar. Oyuncakcilarin kataloglari olurdu, gunlerce onlari inceler ordaki oyuncaklarin hayalini kurardim. Bunlar bir de daha okula baslamadan olan seyler.
Ilkokulu ve liseyi devlet okulunda okudum, lisede yine biraz kafa yapim degismisti ama ilkokulda az ozenmedim sinif arkadaslarimin marka ayakkabilarina. Hicbir zaman tam dahil hissetmedim aralarina. Hicbir okul gezisine katilamadim ailemin durumu yok diye.
Sonra dershane donemlerinde az dert etmedim dershane parasini ailem nasil odeyecek diye. Okul aidatini odemeyenler olarak az ayaga kaldirilmadim sinifin ortasinda.
Temel seviye imkanlari saglayamayan bir zahmet cocuk getirmesin dunyaya, sadece karin doyurmakla olmuyor. Mental olarak saglikli bir cocuk yetistirmek peynir ekmekle karin doyurmaktan fazlasini gerektiriyor.
İnşallah kaynınız kendi kreşindeki çocuklara da böyle beslenme çıkarmıyordur 
