Bu bölümü sık sık okuyan ve yardımcı olmaya çalışan biriyim. Benim de derdim var kızlar :gitme:
Benim 1,5 senelik bir birlikteliğim vardı. Karşılıklı uyumsuzluklardan dolayı bir çok kez kavga ettik. Ortalama ayda bir kavga edip, 3-4 gün ayrı kalıp barışmışlığımız vardır diyebilirim. Bu sürekli böyle devam etti, karşı tarafta gelişme olsa da en son tartışmamızda çok soğudum ve tamamen bitirme kararı aldım.
Bu bitirme kararından yaklaşık 1 ay sonra hayatıma bir başka insan girdi, ancak yüz yüze görüşmemiştim Sadece flört diyebilirim. Bu insan bir arkadaşımın tanıdığı idi, çok uzun zamandır arkadaşça konuşuyordum. Ayrılık dönemimden bir süre sonra yakınlaşma oldu.
Ardından eski sevgilimin kahrolmuş haline çok üzüldüm. Sırf üzülmesin diye barıştım. Bu arada tüm yaşadıklarımdan flört ettiğim insan da, eski sevgilim de haberdardı. Madem bu kadar üzülüyorsun seni geri kazanmaya çalışacağım dedim. Eskinin getirdiği şefkatten dolayı zaman zaman iyi olsam da flört ettiğim insanı kafamdan atamadım. Bu arada eski sevgilim de çok değişmişti, şikayet ettiğim bir çok olumsuz yanından arınmıştı, ama bi defa kafamdan sildiğim için ısınamadım. Ayrıldım.
Eski sevgilim bu durumu kabullenemedi ve aynı olay tekrarladı. Ardından dayanamadım ve yine ayrıldım. Bu durum beni de çok olumsuz etkiledi. Ruh sağlığım olsun, okulum olsun, ailemle ilişkilerim olsun hep zarar gördüm.
Ardından duygularımdan emin olmak için flört ettiğim insanla görüştüm ve yıllardır göremediğim yakınlığı gördüm. Yani karşımdaki insandan ve duygularımdan eminim. Tam güzel bir ilişkiye adım atacakken eski sevgilim hayatımı kabusa çevirdi.
Gecenin bir saatinde evime ortak arkadaşlarımızı yollamalar(ailemle yaşıyorum), okul çıkışıma gelmeler, saniye susmayan telefonlar. Sürekli mesaj ile taciz. Bunun üzerine de 2 kez intihara kalkıştı. Sürekli bensiz nefes bile alamadığını, bana muhtaç olduğunu söylüyor. Vicdan azabı çekmeme neden oluyor. Zamanında arkadaş kalalım da demiştim ama benim hayatımda biri varken asla benle görüşemeyeceğini söylüyor. Bana kesinlikle şiddet uygulamadı ama hep kendine, evdeki eşyalara vs zarar veriyor. Kırıp döküyor herşeyi. Gerçi yaptığı psikolojik baskıyı saymıyorum. Bir kez bu baskılarından dolayı onunla konuşmaya gittiğimde sinir krizi geçirdim.
Eski sevgilim öksüz ve baba sevgisi görmemiş bir insan. Düzensiz bir hayatı varken benim üzerimden her şeye kavuştu diyebilirim. Yani görüştüğü çevre, oturduğu semt, mesleği vs hep benim gayretimle şekillendi. Hayatını benim üzerimden kurdu, bunu maddi olarak söylemiyorum. Benim yönlendirmem, gayretim ve manevi desteğimle yaptı. Şimdi ne büyük hata yaptığımı anlayabiliyorum bir insanın hayatını kendi üzerimden kurdurarak. Yani onun gözünde herşeyin temeli bendim, ben çekilince yaptığımız her şey üzerine yıkıldı.
Durumu tüm detayları ile özetlemeye çalıştım. Umarım sizi sıkmadan anlaşılır bir şekilde yazmışımdır. Ben bu olanların ışığında eski sevgilimde bir takıntı ve alışkanlık haline geldiğimi düşünüyorum. Bu bana göre normal bir sevgi değil, bir rahatsızlık. Bir keresinde konuşmadığım bir dönemde ortak arkadaşımıza "Ben hayatımda bir rahmetli anneme, bir de ona güvendim" demiş.
Yeni tanıştığım ve beraberlik yaşayacağım insan da bu durumdan çok rahatsız, bu yüzden sorun yaşıyorum. Bana şöyle bir çözüm önerisi getirdi, ona yine geri dön dedi. Ama tedavi görmesi şartıyla. Ne zaman o insan ayrılığı kabullenirse o zaman hayatımıza devam ederiz, çünkü sürekli üzerimizde kabus olacak. O insana da yazık dedi. Bana başta çok acı verse de sonradan mantıklı geldi.
Sormak istediğim ben iki yolu da denedim. Yani hep yanında olup dil dökerek bu durumu anlatmaya çalıştım, hem de hiç görüşmeden tamamen ilişkimi kestim. İkisinde de başarılı olamadım. Tek çıkış yolum yanında durup psikolojik destek alarak kabullendirip ayrılmak gibi görünüyor. Ben sizce nasıl bir yol izlemeliyim? Yardım için nereye başvurmalıyım? Eski sevgilime nasıl bir tavır sergilemeliyim? Ne yapacağımı şaşırdım. Aranızda böyle bir durum yaşayan var mı kızlar? Bir tarafta her şeyin güzel gideceği yeni bir ilişki, diğer tarafta yakama yapışan geçmişim. Lütfen fikirlerinizi esirgemeyin.:gitme:
Benim 1,5 senelik bir birlikteliğim vardı. Karşılıklı uyumsuzluklardan dolayı bir çok kez kavga ettik. Ortalama ayda bir kavga edip, 3-4 gün ayrı kalıp barışmışlığımız vardır diyebilirim. Bu sürekli böyle devam etti, karşı tarafta gelişme olsa da en son tartışmamızda çok soğudum ve tamamen bitirme kararı aldım.
Bu bitirme kararından yaklaşık 1 ay sonra hayatıma bir başka insan girdi, ancak yüz yüze görüşmemiştim Sadece flört diyebilirim. Bu insan bir arkadaşımın tanıdığı idi, çok uzun zamandır arkadaşça konuşuyordum. Ayrılık dönemimden bir süre sonra yakınlaşma oldu.
Ardından eski sevgilimin kahrolmuş haline çok üzüldüm. Sırf üzülmesin diye barıştım. Bu arada tüm yaşadıklarımdan flört ettiğim insan da, eski sevgilim de haberdardı. Madem bu kadar üzülüyorsun seni geri kazanmaya çalışacağım dedim. Eskinin getirdiği şefkatten dolayı zaman zaman iyi olsam da flört ettiğim insanı kafamdan atamadım. Bu arada eski sevgilim de çok değişmişti, şikayet ettiğim bir çok olumsuz yanından arınmıştı, ama bi defa kafamdan sildiğim için ısınamadım. Ayrıldım.
Eski sevgilim bu durumu kabullenemedi ve aynı olay tekrarladı. Ardından dayanamadım ve yine ayrıldım. Bu durum beni de çok olumsuz etkiledi. Ruh sağlığım olsun, okulum olsun, ailemle ilişkilerim olsun hep zarar gördüm.
Ardından duygularımdan emin olmak için flört ettiğim insanla görüştüm ve yıllardır göremediğim yakınlığı gördüm. Yani karşımdaki insandan ve duygularımdan eminim. Tam güzel bir ilişkiye adım atacakken eski sevgilim hayatımı kabusa çevirdi.
Gecenin bir saatinde evime ortak arkadaşlarımızı yollamalar(ailemle yaşıyorum), okul çıkışıma gelmeler, saniye susmayan telefonlar. Sürekli mesaj ile taciz. Bunun üzerine de 2 kez intihara kalkıştı. Sürekli bensiz nefes bile alamadığını, bana muhtaç olduğunu söylüyor. Vicdan azabı çekmeme neden oluyor. Zamanında arkadaş kalalım da demiştim ama benim hayatımda biri varken asla benle görüşemeyeceğini söylüyor. Bana kesinlikle şiddet uygulamadı ama hep kendine, evdeki eşyalara vs zarar veriyor. Kırıp döküyor herşeyi. Gerçi yaptığı psikolojik baskıyı saymıyorum. Bir kez bu baskılarından dolayı onunla konuşmaya gittiğimde sinir krizi geçirdim.
Eski sevgilim öksüz ve baba sevgisi görmemiş bir insan. Düzensiz bir hayatı varken benim üzerimden her şeye kavuştu diyebilirim. Yani görüştüğü çevre, oturduğu semt, mesleği vs hep benim gayretimle şekillendi. Hayatını benim üzerimden kurdu, bunu maddi olarak söylemiyorum. Benim yönlendirmem, gayretim ve manevi desteğimle yaptı. Şimdi ne büyük hata yaptığımı anlayabiliyorum bir insanın hayatını kendi üzerimden kurdurarak. Yani onun gözünde herşeyin temeli bendim, ben çekilince yaptığımız her şey üzerine yıkıldı.
Durumu tüm detayları ile özetlemeye çalıştım. Umarım sizi sıkmadan anlaşılır bir şekilde yazmışımdır. Ben bu olanların ışığında eski sevgilimde bir takıntı ve alışkanlık haline geldiğimi düşünüyorum. Bu bana göre normal bir sevgi değil, bir rahatsızlık. Bir keresinde konuşmadığım bir dönemde ortak arkadaşımıza "Ben hayatımda bir rahmetli anneme, bir de ona güvendim" demiş.
Yeni tanıştığım ve beraberlik yaşayacağım insan da bu durumdan çok rahatsız, bu yüzden sorun yaşıyorum. Bana şöyle bir çözüm önerisi getirdi, ona yine geri dön dedi. Ama tedavi görmesi şartıyla. Ne zaman o insan ayrılığı kabullenirse o zaman hayatımıza devam ederiz, çünkü sürekli üzerimizde kabus olacak. O insana da yazık dedi. Bana başta çok acı verse de sonradan mantıklı geldi.
Sormak istediğim ben iki yolu da denedim. Yani hep yanında olup dil dökerek bu durumu anlatmaya çalıştım, hem de hiç görüşmeden tamamen ilişkimi kestim. İkisinde de başarılı olamadım. Tek çıkış yolum yanında durup psikolojik destek alarak kabullendirip ayrılmak gibi görünüyor. Ben sizce nasıl bir yol izlemeliyim? Yardım için nereye başvurmalıyım? Eski sevgilime nasıl bir tavır sergilemeliyim? Ne yapacağımı şaşırdım. Aranızda böyle bir durum yaşayan var mı kızlar? Bir tarafta her şeyin güzel gideceği yeni bir ilişki, diğer tarafta yakama yapışan geçmişim. Lütfen fikirlerinizi esirgemeyin.:gitme: