- 22 Eylül 2024
- 18
- 2
- 19
- Konu Sahibi depressedgr
- #1
hayatımda spesifik bir zorluk olmamasına rağmen her zaman kötü hissetmeye devam ettim. 3-4 sene önce depresyon tanısı aldım ve bikaç ay önce de bipolar olduğumu öğrendik.
küçüklükten kalan basit bir tramva beni nasıl bu kadar değiştirdi, kötü yaptı bilmiyorum
kendimle yaşamakta zorlanıyorum; hayatla da. üstüme bu kadar gelen şey ne bilmiyorum ama ben yaşamak istemiyorum. çok kez intihara kalkıştım gözümü 2 kere hastanede açtım ve onu bile başaramadım sanki hayat bana yaşamak zorundasın diyor gibi hissediyorum?
ve size en kötüsünü söyliyim, bunların tamamen nedenini bilemiyorum.
ama bazen herkes gibi nedeni olan şeylere de üzülebiliyorum, mesala 1 senelik ilişkimde hastalığım ilerleyip 1 ay aralıksız depresif kaldığım için sevgilimle aramız bozuldu. bahanelere sığınmak istemiyorum, benim gibi biriyle sevgili olmak tabi ki zordur ama onu çok seviyordum aramız her türlü düzelse de yine içimde bir huzursuzluk var.
arkadaşım yok, sadece bir sevgilim. sınıfımdaki tüm kızların arkadaş olması ama benim sadece sevgilimin olması kendimi çok ezik gibi hissettiriyordu. insanların düşüncelerini çok merak ediyorum. eskiden sosyal olan ben, şimdi sinirli arkadaşsız bir kızım onların gözünde
2 aydır intihr düşüncesi aklımdan geçmiyordu çünkü sevgilim sayesinde hayatta kalmak istedim evet sadece birine tutunmam saçmaydı ama sadece istemsiz olarak onla tutunabildim, onun beni sevdiğini biliyordum ben de onu seviyordum, normalde hiçbir ilişkimde kimseye tutunamadım.
fakat işler 2 gün önce aramızın bozulmasıyla değişti, dün yine sokaklarla dolaşıp kendimi öldürmek istedim hayata tutunacak bağımın koptuğunu hissettim ve bana zor geldi. barışsak da artık ona da tutunamıyorum.
kendimden hoşlanmıyorum, nedenini bilmiyorum ve bundan vazgeçmiyorum. doğru olan kendimden nefret etmekmiş gibi geliyor.
kendimi paranoyak şizofrenler gibi hissediyorum, sürekli bir kaygı ve paranoyak bir duyguyla yaşamaya başladım. resmen günlük hayatta kalbim hızlanıyor ve nefesim kesiliyor kalbim duruyor gibi hissediyorum. panik atak falan da geçirmiyorum sanırım ama kendimi şizofrenler gibi korkulu hissediyorum.
4 senelik git gelli depresyon sonucunda hala aynıyım, artık düzelme şansım yok. tembelimdir, kolaya kaçıp ölmek istiyorum. yemek yemeyi bile sevmiyorum bazen o kadar yaşamaktan yoruldum ki. evet daha yolun başında olabilirim ama kafa olarak hep olgun ve zeki olduğum söylendi. 19 yaşında biri gibi görülmedim hiçbir zaman. hastalığım düzelmiyor ilaçlar da, 2 dk kafamın susması için içtiğim ve başladığım sigara beni dinlendirmiyor artık.
okuduğunuz için teşekkürler, biraz içimi dökmek istedim
küçüklükten kalan basit bir tramva beni nasıl bu kadar değiştirdi, kötü yaptı bilmiyorum
kendimle yaşamakta zorlanıyorum; hayatla da. üstüme bu kadar gelen şey ne bilmiyorum ama ben yaşamak istemiyorum. çok kez intihara kalkıştım gözümü 2 kere hastanede açtım ve onu bile başaramadım sanki hayat bana yaşamak zorundasın diyor gibi hissediyorum?
ve size en kötüsünü söyliyim, bunların tamamen nedenini bilemiyorum.
ama bazen herkes gibi nedeni olan şeylere de üzülebiliyorum, mesala 1 senelik ilişkimde hastalığım ilerleyip 1 ay aralıksız depresif kaldığım için sevgilimle aramız bozuldu. bahanelere sığınmak istemiyorum, benim gibi biriyle sevgili olmak tabi ki zordur ama onu çok seviyordum aramız her türlü düzelse de yine içimde bir huzursuzluk var.
arkadaşım yok, sadece bir sevgilim. sınıfımdaki tüm kızların arkadaş olması ama benim sadece sevgilimin olması kendimi çok ezik gibi hissettiriyordu. insanların düşüncelerini çok merak ediyorum. eskiden sosyal olan ben, şimdi sinirli arkadaşsız bir kızım onların gözünde
2 aydır intihr düşüncesi aklımdan geçmiyordu çünkü sevgilim sayesinde hayatta kalmak istedim evet sadece birine tutunmam saçmaydı ama sadece istemsiz olarak onla tutunabildim, onun beni sevdiğini biliyordum ben de onu seviyordum, normalde hiçbir ilişkimde kimseye tutunamadım.
fakat işler 2 gün önce aramızın bozulmasıyla değişti, dün yine sokaklarla dolaşıp kendimi öldürmek istedim hayata tutunacak bağımın koptuğunu hissettim ve bana zor geldi. barışsak da artık ona da tutunamıyorum.
kendimden hoşlanmıyorum, nedenini bilmiyorum ve bundan vazgeçmiyorum. doğru olan kendimden nefret etmekmiş gibi geliyor.
kendimi paranoyak şizofrenler gibi hissediyorum, sürekli bir kaygı ve paranoyak bir duyguyla yaşamaya başladım. resmen günlük hayatta kalbim hızlanıyor ve nefesim kesiliyor kalbim duruyor gibi hissediyorum. panik atak falan da geçirmiyorum sanırım ama kendimi şizofrenler gibi korkulu hissediyorum.
4 senelik git gelli depresyon sonucunda hala aynıyım, artık düzelme şansım yok. tembelimdir, kolaya kaçıp ölmek istiyorum. yemek yemeyi bile sevmiyorum bazen o kadar yaşamaktan yoruldum ki. evet daha yolun başında olabilirim ama kafa olarak hep olgun ve zeki olduğum söylendi. 19 yaşında biri gibi görülmedim hiçbir zaman. hastalığım düzelmiyor ilaçlar da, 2 dk kafamın susması için içtiğim ve başladığım sigara beni dinlendirmiyor artık.
okuduğunuz için teşekkürler, biraz içimi dökmek istedim
