Asosyallik :( ve 40 yaş bunalımı :(

evrem_evrem11 .!.:

27 yaşındayım çocuktan sonra o bahsettikleriniz aynen oldu ve devam ediyor. Doktora gittim en son ve dediği şey her yeni anne de oluyor buna çözüm yardimci birileri. Eğer maddi durumunuz musaitse temizlik yemek ütü vs için biri olsun. Hatta bakıcı için de. Çocuğa yardimci. Siz de enerjinizi kendinize ve çocukla oyun oynamaya gezmeye harcarsiniz. .Her ne kadar beynim silkelen dese de vücudum yorgun

Genişletmek için tıkla...

Milana22 .!.:

40 yas yasli mi ?? Once kafanizdan bunu atin bir kere

39 yasindayim , hayatimin en verimli donemi bana gore , hem 20 li yaslardaki toylugum yok hem fiziksel olarak enerjik ruhsal olarak olgun bir haldeyim

Kendinize guveniniz olmadigi icin ve icinizdeki karmasikligin enerjisini disariya yansittiginiz icin sosyal cevre edinemiyorsunuzdur

Esas bu yaslarda arkadaslik cok kolay kuruluyor cunku kimsenin bi beklentisi yok , herkes ailesini kurmus yasantisini oturtmus

Once kendine guven sart sonra zaten gerisi gelecektir

Genişletmek için tıkla...

Hadi Yaa .!.:

valla sasırdım heralde bu yapıdan kaynaklı sizdeki imkanlar bende olsun cevre degil ordu kadar etrafımda arkadas es dost olurdu
birincisi ben esprili hayat dolu bir insanım ama su dönem yasadıgım maddi sıkıntılar beni bunaltsada etrafa belli etmemeye calısırım eimden geldiği kadar kendime bakmaya calısıyorum yasadıgım seyler hiç kolay degildi buna ragmen kızımla ilgilendim kendimin morali bozukken bile onun için hayata tutundum halada aynı sey için savas veriyorum sırf onun için yüce rabbim evlatlarımızı kimseye muhtac olmadan büyütmeyi nasip etsin
eviniz bahceli ne güzel tek ve en buyuk hayalim bahceli bir evimin olası size asırı imrendim mesela
bahcenizle ugrasın yetiştirdiğinz sebze ve meyvelerden kıslık dogal hazırlık yapın evladınız için esinz için bu cok güzel bir ugrası mesela
tek hayalim bahceyle ugrasmak
onun dısında öyle bir evde yasamak ne kadar güzel bahceye yemek hazırlayın misafir cagrın akrabalardan falan
yiyin için biri gelmesede siz ve evladınız orda acık havada yiyin için piknik yapın oyun oynayın
inan senin yerinde olmak isteyen milyonlarca kişi vardır sükredin ve hayata baglanın bu mutsuzlugu kötü ruh halini atın üstünzden

Genişletmek için tıkla...

SMcangema .!.:

Benim teyzem sizden yaşı büyük şu an. Elit yerde oturuyor. Anlatırdı. Başlarda ilk taşındıklarında komşuları onları beğenmez bu yüzden konuşmazlarmiş yanlarından geçerken selam falan vermezlermiş. Ama teyzem böyle şeyleri hiç takmaz. Sonradan komşusunun biri gelip gitmeye başlamış. Teyzemin çocuklarının tıp okuduğunu duyunca şaşırmış kendi ezilmiş beğenmeyen kadın. Çünkü onun çocuğu o kadar çalışkan değilmiş. Teyzemin kocasının mesleğinin üst düzey bir konumda olduğunu anlayınca konuşmaya başlamışlar. Selam vermeyenler selam vermeye başlamış. Bence elit insanlar böyle hep. Onların arkadaşlığı kalsın. Siz ne kadar rahat olursanız o kadar çok konuşacak kişi bulursunuz. Çocuğunuz için aktif olarak derneklere katılıp orda yardım organizasyonlarında yer alırsanız orda arkadaş edinirsiniz ve çocuğunuz da insan içine çıkmış olur. Ben de özgüvensizim. İlerde yalnız kalırsam kermeslere falan katılıp orda arkadaş edinmeyi düşünüyorum. Çocuğum için.

Genişletmek için tıkla...

nijntje07 .!.:

Eşinizle konuşup gülemiyor musunuz?
İletişiminiz nasıl?
Zaten iki yaşındaki bir çocuk eğlence kaynağıdır.
Mekanın bir önemi yok bence.
Çocuğunuzu oyun gurubuna vermek iyi fikir.
Hatta tuvalet eğitiminin önemi yok haftada 2-3 gün kreşe de verebilirsiniz
Kitap okuyabiliyor musunuz?
Doğa yürüyüşleri kulübüne katılın.

Genişletmek için tıkla...

lachicaguapa .!.:

Eş işte, eş çok önemli. Aşırı bir iletişim ihtiyacınız var. Ben de kimsenin iletişim kuramadığı bir apartmandayım ama eşim bana yetiyor. Bu kişiyle durumu iyi diye mi evlendiniz?

Genişletmek için tıkla...

eftelya .!.:

Çok tsekkurler, sanırım herşey insanları aşırı önemsememden kaynaklanıyor. Eksiğimin olduğunu da düşünmüyorum eğitim olarak birçoğundan iyiyim ama işte cool luk frkli şey, belkide yetiştirilis tarzı hiç rahat biri olamadım. ..babam baskiciydi sevdiğini çok belli etmezdi iletişimim hep annemle ydi. .erkek arkadaşım pek olmazdı hoşlananlara da yabani davranırdim. Okulda bildiğim halde çok parmak kaldırmazdim on plana çıkmak istemezdim vs vs ...annem hep misairlikte sessiz olun oturduğunuz yerden kalmayın derdi dinlerdik. ..şimdi düşünüyorum da çocuğuma asla böyle birşey yapmam. .ben olamadım o yırtık olsun şımarık olsun içinden geldiği gibi davransın. ..inanın zekadan daha önemli uyanık ve girişken olmak...

Genişletmek için tıkla...

eftelya .!.:

Merhaba, öğrencilik hayatım hep biraz çekingen geçti ama en yakın arkadaşlarımla acayip coşar komik yapım ortaya çıkardı. Yıllar geçti zor bir adamla evlilik sürekli mobinge maruz kaldığım iş hayatı derken sanki esprili yanım söndü karamsar depresif bir hale büründüm. Geç karar verebilip anca tedaviyle büyük zorluklarla çocuğum oldu.tedavi sırasında işimi bıraktım (zaten mobingler son haddindeydi mecbur da kaldım )ve sonrası hayatım çocuğum etrafında dönmeye başladı. Bir de baktım 40 yaşıma girmişim ( güzelliğime düşkün bor yapım vardı ve modaya uygun giyinmeyi çok severdim bir zamanlar ama çocuk sonrasi yorgunluktan ve hayat enerjim kalmamasindan iyice bıraktım kendimi duygusal olarak öyle çocuğuma bağlandım mi önce 2 yasa kadar çalışmam diyordum şimdi 3 yasa bez eğitimini tamamlayana kadar demeye başladım. Ailemden uzak bir şehirdeyim yakın arkadaşım çok az,eskiden gülmekten yerlere yattığım fakülte arkadaş grubum ayrı şehirlere dağıldık ve ben yaşım ilerledikçe arkadaş edinmekte zorluk çekmeye başladım .oysaki bana en çok hayat enerjisi veren şey yakın arkadaşlarımdi sosyal hayattı bir zamanlar.30 larima yeni girdigim dönemde bile yaşlanma korkusuyla antiaging serum kremler acayip kendime bakardım şimdi 40 ima girdim kremler alıp alıp suremiyorum vakit ayıramıyorum kendime .doğum sonrası biraz gobek kaldı alışveriş bile yapmak istemiyorum oysa en zevk aldığım şey kendime birşeyleri yakıştırmak ve bakimli olup sosyal hayata karismakti .belki yazdiklarim size sığ gelecek ama ona yıldır kavuşmayı beklediğim çok sevdiğim bebegime rağmen mutlu olamıyorum öyle bir psikolojiye girdim ki sanki hayatta artık inişe geçtim çok vaktim kalmadı herşey boş hayalini kurduğum bahçeli evimize taşınmıştik çocuk öncesi ve elit insanlarla oturmak beni sosyal hayata katar evde oturdugum dönem zevkli geçer diyordum ama tam tersi evim aşırı mutsuz etmeye başladı. Sabah geç kalkabiliyorum çocuğum iştahsız 2 saat yemek faslı sonrası kendini bahçeye atıyor ben hazırlıksız paspal halde peşinden koşuyorum ve kendimi bakımlı site sakinleri arasında ezik hissediyorum .sorun sadece bakımsızlik değil kimselerle yakın ilişki kuramadım hepsi çok kibirli ve kendini beğenmiş geliyor .yanımda bebegimle yaşıt çocuğu olan bir bayan artık neyimize kıl olduysa bahçesine neredeyse çıt örmeye kadar ileri gitti. Kadin okumuş ama acayip dedikoducu her yaptığımızı izliyor sanki hiç huzurlu hissedemiyorum kendimi. İnanın apartmanda çok daha mutluydum. Kadın herkesle iyi bir benle kötü. Sitedeki en sosyal kadın ve bebeği de insan içinde mutlu doğal olarak.artık kendimden geçtim bebegimin mutluluğunu düşünüyorum ben yanlız olursam o insan içine çıkmazsa nasıl mutlu olacak çocuğum için kendimi sosyal olmaya zorluyorum ama beceremiyorum.belki çok önem veriyorum karşıma ve o yüzden konuşmaya zorluyorum kendimi ve yapay gözüküyorum .inanın ruhum sıkıldı ,bir yandan hızla gecem yıllar bir yandan yalnızlık şöyle dertlesebilecegi'm yeri gelecek krizlere gireceğim beni anlayan sahici bir dostum yok ,ben ne ara böyle asosyal oldum ne ara cocuk ruhumu kaybettim ciddi oldum sizler nasıl dostluk kuruyorsunuz nasıl kendinizi sevdiriyorsunuz danışmak istedim. Normalde kimseye böyle kendimi ezikleyerek böyle birşey sormam ama artık önemli bir sorunum olduğunu düşünüyorum. ..belkide zengin muhit bana uygun gelmedi bilemiyorum komşularımdan şöyle samimi kimseyi bulamadım ama onlar kendi aralarında bahçe partilerinde çok egleniyor ben ise zorla aralarına katılmak ister gibi bir hal takiniyorum sanki...eski cool halimi özlüyorum bu ben değilim. 40 yaşta çok etkiledi beni yaşlılık çok korkunç geliyor eski fotolarıma bakıp bakıp üzülüyorum degisimime sosyalleşme özgün sorunu yaşıyorum kısacası bana önerilerde bulunursanız cok sevinirim

Genişletmek için tıkla...

eftelya .!.:

Çok haklısınız. ..bu aralar kimle sohbet etsem hep hayiflanip çocuk bakımının ne kadar zor olduğundan bahsediyorum ...Benim bedenim de yorgun maalesef ...bebeğim 1 yaşındayken bunalımdan tekrar sigaraya başladım suan bırakmaya çalışıyorum .spor yapmak için hep bahane buluyirum.maalesef yapı olarakta tembel biriyim çocuğum uyurken yan gelip yatıp sosyal medyada boşa vakit öldürüyorum ...telefon orucuna girip eskisi gibi cokca kitap okumayı düşünüyorum o da ruhuma iyi gelir..tatilde çok okudum baya üstümden attım negatif ligi sanki...insanları da fazla önemsememek lazım galiba ...zaten ne geliyorsa başıma ince ve hassas biri olmamdan ..

Genişletmek için tıkla...

eftelya .!.:

Ay alemsiniz ) gelin evleri değiş tokuş yapalım ) ben bahçeye düşkün değilim toprak işlerinden de nefret ederim ) maalesef doğadan çok alışverişi modayı sosyalligi seven biriyim...sürekli ortamlara girmek istiyorum olmayınca üzülüyorum evde oturmak çok kötü. .iş hayatında ister istemez kafasına uygun birilerini buluyor insan

Genişletmek için tıkla...

eftelya .!.:

Merhaba, öğrencilik hayatım hep biraz çekingen geçti ama en yakın arkadaşlarımla acayip coşar komik yapım ortaya çıkardı. Yıllar geçti zor bir adamla evlilik sürekli mobinge maruz kaldığım iş hayatı derken sanki esprili yanım söndü karamsar depresif bir hale büründüm. Geç karar verebilip anca tedaviyle büyük zorluklarla çocuğum oldu.tedavi sırasında işimi bıraktım (zaten mobingler son haddindeydi mecbur da kaldım )ve sonrası hayatım çocuğum etrafında dönmeye başladı. Bir de baktım 40 yaşıma girmişim ( güzelliğime düşkün bor yapım vardı ve modaya uygun giyinmeyi çok severdim bir zamanlar ama çocuk sonrasi yorgunluktan ve hayat enerjim kalmamasindan iyice bıraktım kendimi duygusal olarak öyle çocuğuma bağlandım mi önce 2 yasa kadar çalışmam diyordum şimdi 3 yasa bez eğitimini tamamlayana kadar demeye başladım. Ailemden uzak bir şehirdeyim yakın arkadaşım çok az,eskiden gülmekten yerlere yattığım fakülte arkadaş grubum ayrı şehirlere dağıldık ve ben yaşım ilerledikçe arkadaş edinmekte zorluk çekmeye başladım .oysaki bana en çok hayat enerjisi veren şey yakın arkadaşlarımdi sosyal hayattı bir zamanlar.30 larima yeni girdigim dönemde bile yaşlanma korkusuyla antiaging serum kremler acayip kendime bakardım şimdi 40 ima girdim kremler alıp alıp suremiyorum vakit ayıramıyorum kendime .doğum sonrası biraz gobek kaldı alışveriş bile yapmak istemiyorum oysa en zevk aldığım şey kendime birşeyleri yakıştırmak ve bakimli olup sosyal hayata karismakti .belki yazdiklarim size sığ gelecek ama ona yıldır kavuşmayı beklediğim çok sevdiğim bebegime rağmen mutlu olamıyorum öyle bir psikolojiye girdim ki sanki hayatta artık inişe geçtim çok vaktim kalmadı herşey boş hayalini kurduğum bahçeli evimize taşınmıştik çocuk öncesi ve elit insanlarla oturmak beni sosyal hayata katar evde oturdugum dönem zevkli geçer diyordum ama tam tersi evim aşırı mutsuz etmeye başladı. Sabah geç kalkabiliyorum çocuğum iştahsız 2 saat yemek faslı sonrası kendini bahçeye atıyor ben hazırlıksız paspal halde peşinden koşuyorum ve kendimi bakımlı site sakinleri arasında ezik hissediyorum .sorun sadece bakımsızlik değil kimselerle yakın ilişki kuramadım hepsi çok kibirli ve kendini beğenmiş geliyor .yanımda bebegimle yaşıt çocuğu olan bir bayan artık neyimize kıl olduysa bahçesine neredeyse çıt örmeye kadar ileri gitti. Kadin okumuş ama acayip dedikoducu her yaptığımızı izliyor sanki hiç huzurlu hissedemiyorum kendimi. İnanın apartmanda çok daha mutluydum. Kadın herkesle iyi bir benle kötü. Sitedeki en sosyal kadın ve bebeği de insan içinde mutlu doğal olarak.artık kendimden geçtim bebegimin mutluluğunu düşünüyorum ben yanlız olursam o insan içine çıkmazsa nasıl mutlu olacak çocuğum için kendimi sosyal olmaya zorluyorum ama beceremiyorum.belki çok önem veriyorum karşıma ve o yüzden konuşmaya zorluyorum kendimi ve yapay gözüküyorum .inanın ruhum sıkıldı ,bir yandan hızla gecem yıllar bir yandan yalnızlık şöyle dertlesebilecegi'm yeri gelecek krizlere gireceğim beni anlayan sahici bir dostum yok ,ben ne ara böyle asosyal oldum ne ara cocuk ruhumu kaybettim ciddi oldum sizler nasıl dostluk kuruyorsunuz nasıl kendinizi sevdiriyorsunuz danışmak istedim. Normalde kimseye böyle kendimi ezikleyerek böyle birşey sormam ama artık önemli bir sorunum olduğunu düşünüyorum. ..belkide zengin muhit bana uygun gelmedi bilemiyorum komşularımdan şöyle samimi kimseyi bulamadım ama onlar kendi aralarında bahçe partilerinde çok egleniyor ben ise zorla aralarına katılmak ister gibi bir hal takiniyorum sanki...eski cool halimi özlüyorum bu ben değilim. 40 yaşta çok etkiledi beni yaşlılık çok korkunç geliyor eski fotolarıma bakıp bakıp üzülüyorum degisimime sosyalleşme özgün sorunu yaşıyorum kısacası bana önerilerde bulunursanız cok sevinirim

Genişletmek için tıkla...

eftelya .!.:

Eşimle çok severek aşık olarak evlendik...klasik karı kocadan ziyade 2 kankaydik hep, hayat görüşlerimiz aynı ,beraber gezmeyi kitap okumayı sinema tiyatroya gitmeyi çok severdik...taki çocuğa kadar. ...zaten tedaviyle 2 yıllık süreçte çocuğum oldu, o sırada cinsel lik iş gibiydi ,çevredekilerin baskısı bize aciyor gibi bakmaları falan ikimizde de travma yarattı çok zor günler geçirdik. ...çocuk olunca aşırı üstüne düşen evhamlı anne baba olduk...sanki birbirimizi unuttuk ikimizde en çok cocugu sevdik. ..eşim birde destek olmayınca ona kinim arttı. Beraber yıkıyoruz vs ama ben altını değiştirsin bazen o uyutsun istiyorum herseyi paylaşalım istoyorum o ise çok yardım ettiğini düşünüyor kkaşık Türk erkeği düşüncesi işte. ..zaten lohusalık emzirme süreci cinsellikten hormonlarım gereği çok soğudum ..ve hala eşime ısınamadım sanki 1 yilik eşim değilmiş gibi ....çocuk yüzünden aşırı kavgalar birbirimize tahammülsuzluk yaptı ...maalesef o bana yardımcı olamıyor artık ....Çok doğru bir noktaya parmak basmissiniz onla ilişkimi de düzeltmeye çalışıyorum ...eskiden o bana çok manevi destekte bulunurdu başkalarına cok ihtiyaç duymazdim

Genişletmek için tıkla...