Artık eksiltili cümleler kurmuyorum, cümle kurallı olmuş devrik olmuş bana ne. Belirtili nesne de kullanmıyorum, sen olmadıktan sonra varsın o da belirtisiz olsun. Bağlacımdın sen benim, beni hayata bağlayan, bense sadece bir edattım; tek başına bir anlamı olmayan, yalnız senin yanındayken anlam kazanan. "Biz de artık gerçekleri görmeliyiz" derken ayrı yazılan "de" değilmiş, "biz"mişiz. Olsun her halinle seviyordum ben seni, yalın halin, e-halin...
Ama olmadı, olmadı işte, yapım ekleri de çaresiz kaldı, yeni birşeylere başlamak için. Oysa ne güzeldin sen benim içimde, dolaylı anlatımlar, dolaylı tümleçler yoktu sana duyduğum sevgide. ıki öğe vardı sadece, özne ve yüklem. Öznesi sendin bu cümlenin, yüklemi de sen, bense ya bir nokta oluyordum bu cümlenin sonunda, ya da bir soru işareti..
