Herkese merhaba. Nasıl ifade edeceğimi bilmiyorum ama artık beni iyice bunaltan, tüm yaşama sevincimi kaybettiren bu sıkıntıyı birileriyle paylaşıp akıl danışmazsam patlayacağım
Bu yüzden üye olup burada sizinle paylaşmaya karar verdim. Bu arada yaşım 17.
Sorun annem
Beni cidden çok bunalttı. Yaşımın küçük ve önümde daha kocaman bir hayat olmasına rağmen hayattan çok soğuttu. Şimdi hiç yaşamak istemiyorum!
Annemle nerdeyse her gün tartışırız. O her şeye bağırır çağırır. Her gün mutlaka birimiz bir huzursuzluk çıkarıyoruz
Ben bu huzursuzluklardan bıktım artık. Her gün onunla olan bağrış çağrışlardan, hakaretlerden, küfürlerinden BIKTIM! Kendisinin anlayışsızlığından, bana olan tavrından, cahilliğinden BIKTIM!
Bu günkü tartışma da şurdan çıktı:
Dün kendisine pijama takımı almıştı. Eve geldiğinde gösterdi bana. Beğenmedim, üstelik fiyatı da o pijama takımına göre yüksekti. Yani o paraya değmezdi. Açıkladım kendisine. 'Bu fiyata çok daha güzelini bulursun bu güzel değil ki'. O da 'ben beğendim aldım' dedi. Ben de 'iyi aldın hoş ama buna vereceğine ya daha güzelini alsaydın, ya da kardeşime bişeyler baksaydın' dedim. Neyse o da soğudu herhalde artık bugün aldığı yere götürüp değiştirdi. Kardeşime bişeyler almış. Eve geldi, öğle yemeğine oturduk falan ve ne olduysa öğle yemeğinde oldu. Bana konuşurken 'Sen ne kıskançsın! Dün aldığım ne kadar güzeldi senin yüzünden gittim değiştirdim.' dedi
Ben de 'iyi de sen bana sordun bende samimi bi şekilde beğenmediğimi söyledim. Ayrıca o paraya değmezdi ki zaten' dedim. O da ' Sanane, kocam parayı veriyor bana!'
Ben de 'parayı babam veriyor ama o da kolay kolay kazanmıyor. Sonuçta sen tek değilsin. Biz çocukların da varız,evin harcamaları, çocukların ihtiyaçları ne olcak?. Gereksiz harcama yapamazsın Bunu da düşünmen gerekiyor!' (Maddi durumumuz normal. Ailem hiçbir şeyimizi eksik etmiyor. Ama annem eline geçen parayı genelde kendisine ve ailedekilere kıyafet için falan harcar ve marka takıntısı var
. Ev harcamalarını, okul ihtiyaçlarını, bizim bazı ihtiyaçlarımızı vs. babamın üzerine yığar. Bu yüzden bazı gereksiz harcamalardan ona para yetmiyor diyebilirim.) Ve o da bana 'Sanane be, 'KUMA' gibi her şeyime karışıyorsun!' dedi ve ben bu kelimeye çook sinirlendim. Çok çabuk da sinirlenirim ve kolay kolay sakinleşemiyorum. Kardeşim tutmasaydı beni elimdekini ona fırlatacaktım az daha
Ya bir insan bunu kızına nasıl der! Sorun aldığı şey ve değeri değil. O beni ilgilendirmez ama Söylediği laflar çok ağır... O bir anne ve sorumluluklarının farkında olması gerekiyor Sorumluluğu maddi ihtiyaçların karşılanması olarak görüyor ama sorumluluk dediğin sadece bu değil ki. Resmen ben ona sorumluluklarını anlatıyorum. Anlatınca da suçlu, kötü, kıskanç, KUMA ben oluyorum
Ya madem sadece kendini düşünüyordun doğurmasaydın beni.
Benim yaşıma inip benimle laf yarışına giriyor. Tartışırken bana 'hele tipine bak, hele boyuna bak' gibi dış görünüşümden kusur bulup söylüyor (hiçbir kusurum da yok çok şükür. Akademik olarak da başarılıyım. Sadece boyum biraz kısa ama onun da kısa aynı boydayız. O da kendine bakmayıp bana benim boyumdan bahsediyor
Çirkin de değilim zaten Allah ın yarattığı bir şey nasıl çirkin olabilir ki? ) ve daha türlü türlü hakaretler... Ben ona cevap verince (vermek istemiyorum ama olmuyor
) sonrasında kendimi çok kötü,pişman hissediyorum. Onunla tartıştığım için sesim dışarı da gidiyor ve etrafıma da rahatsızlık verdiğim için bi o kadar da kendimi değersiz, sadece etrafa rahatsızlık veren, gereksiz biri olarak hissediyorum. Bu yüzden ölmek istiyorum. Hem ben kurtulurum, hemde o.
O annem, benim saygı göstermem gerekiyor biliyorum ama ben ondan sevgi görmedim ki hiç. En büyük sorun bu. BANA KENDİMİ DEĞERSİZ HİSSETTİRİYOR! Arkadaşlarımın anne kız ilişkisi o kadar güzel ben onlara imrenek bakıyorum
Hep hayalim olmuştur güzel bir anne-kız ilişkisi..
Kısacası ben bu kadının cahilliğinden, anlayışsızlığından, bilgisizliğinden, vır vırından bıktım artık. Ona karşı tutumum nasıl olmalı?
(Uzun oldu biliyorum ama en kısası bu oldu
Kendimi ifade edememiş olabirim. Fikrinizi belirtirken de olumsuz eleştiri yapmazsanız çok sevinirim...)
her kadın anne olmamalı benim de çevremde anne olmayı haketmeyen ama çocuk sahibi olmuş yaşıtlarım var,büyüklerim de olduğu gibi..bir anne asla evladına kuma gözüyle bakmamalı bakıyorsa da anne değildir o zaten hastadır sadece..ve ölüm korkusu sarınca hastayı kendine gelir işte o bahsettiğim helallikte orda devreye giriyor..
