arkadaşlıklarım uzun sürmüyor, insanlar bir süre sonra mesafe koyuyor

Fazla yakınlık ve samimiyet kurduğunuz için insanlar farklı algılayabilirler . Hee bir de bazen cazgır olmak gerekiyor ortamlarda.. Ben arkadaşlık ilişkilerimde öyleyim mesela. Neden kırmamak için uğraşıyorsunuz ki bir şey oldugu zaman tepkinizi lafınızı söyleyeceksiniz. Muhtemelen her şeyi alttan alan yada her şeye susan her şeye evet diyen belirli bi zaman sonra cidden sıkıcı oluyor ve karşı taraf ciddiye almamaya başlıyor .. fikirlerinizi laflarınızı esirgemeyin
Yine aynı şeyle karşılaşıcam deyip negatifi mi çekiyorsunuz acaba? Bence önemsemeyin, gidip tek başınıza oturun, kitabınızı alın.. Resim yapın veya enstrüman çalın.. Dil öğrenmeye çalışın mesela.. Bu tip etkinlikler o psikolojiden çıkmanızı sağlayacak, aura nız insanları çekecek zatenn.. İnsanlar çok önemsemeye gelmiyor inanın
 
aslında sormak istedim neden bunu dedin diye ama yanımızda biri olduğu için soramadım duymazdan geldim. sonra da sorsam mı sormasam mı diye zaten zamanaşımına uğradı. keşke biraz kırıcı ve pat pat konuşabilen bir insan olabilseydim. çok istedim bu davranışımı törpülemeyi ama beceremedim içim hiç rahat etmedi şunu desem ne düşünür çok mu kırılır diye uzun uzun düşünmekten.
Yok kırmayın zaten. İyi niyetinizi bozmadan şakaya vurun. Yani şaka yapar gibi laf çarpın demiyorum. Gerçekten şakayla soruverin. Böylece ikiniz de gerilmezsiniz, araniz açılmaz, hatta daha sağlıklı ilişkiler kurarsiniz
 
belki de muhabbetim sıkıyordur çünkü davranışlarımda hiçbir sorun göremedim. ama muhabbetim eğlenceli olsun diye ne yapmam gerekiyor, ne çeşit muhabbetler açmam gerekiyor bilmiyorum. belki de insanın içinden gelen bir şeydir yani bende demek ki öyle bir yetenek yok ama bu hep böyle sorun yaşayacağım anlamına mı geliyor?

ama neden muhabbet eğlenceli olsun diye çaba gösteresiniz ki

sıkılmış dile getirmiş ve gitmiş

bundan olağan ne var

yani herhangi bir şeyden sıkılabilir o günkü konu açmaz bir dahaki açar

ama siz hemen tavır alma olarak algılamışsınız

mesela muhabbetinizde hep ben bilirim tarzı bir anlatım var mıdır

bazı insanlar vardır tam bir şey anlatacak olursun o aynı konuda daha önce gördüğü ya da duyduğu bir şeyi anlatır senin lafın ağzına tıkılır

bazı insanlar vardır uzatır da uzatır yani aslında 3 cümlelik olayı 3 dakika anlatır sana konuşma sırası gelmez, o da bıktırır

yani muhabbetim iyi derken aslında insanlar daha çok dinleyici sever dedikodu taşıyan sever ama hep kendi hayatından izlediği filmden kitaptan vs örnek verenler itici olur zira hep didaktik gibi gelir

ben mesela uzmanı olduğum konuda konuşmayı sevmem yani iş değil muhabbet ise ve ben X uzmanı isem ben konuşursam zaten diğer kişiler mecburen susar

oysa ben sesimi çıkartmam, onlar konuşur dinlerim sonra birinin aklına gelir biz de burada konuşuyoruz senin başına nasılsa gelmiştir diye o zaman anlatırım

bunlar örnek belki de bunların hiçbiri ile alakası yok sizin imajınız mıç mıç ilişkiye uygun değildir

benim o ayyyy canımmmmm modlu konuşmalarda suratım düşer

bu tarz insanlar bu nedenle benimle mesafelidir, ama bunun eksikliğini hissetmem

yanımda çok inan değil bana uygun insan olması önemli

lakin özellikle iş ortamında çok da alıngan olmamak lazım
 
Bu durum hayatımın her alanında olmuştur. Girdiğim ortamda ilk başlarda insanlar sever, sıcak tepkiler alırım ama sonra bir şekilde insanlar benden yavaşça soğumaya başlar, eski samimiyetleri kalmaz ve ilişki biter. Topluluk içinde de pek önemsenmedim önceki yıllarda. bir arkadaş grubu olur ve en az iletişim kurulan ben olurum, her fırsatta yazdığım, iletişim kurduğum halde. Hatta 3 kişilik bir grupta isek mutlaka tek oturan ben olurum, diğer iki kişi birbirleriyle çok daha samimi olur ve dışta kalan ben olurum, her ne kadar o kişilerle ilgilenip samimiyet göstersem de. Bu durumdan bıktım artık.

İnsanlara her zaman yardım etmeye çalışırım ve karşıdaki kırılmasın diye pat küt konuşmam ki kırılan ben olurum genelde. Birisinin bir sorunu olduğunda karşılık beklemeden yardımına koşarım elimden geldiğince. Ancak bu kadar iyi niyet beslememe rağmen herkese karşı nedense aranmayan sorulmayan ve unutulan bir insanım bir türlü çözemiyorum. 26 yaşımdayım, hala aynı sorun gerçekten artık psikolojim bozulmaya başladı. Sevilen, aranan bir insan olmak, arkadaş edinmek neden bu kadar zor benim için? Başka insanlar nasıl bu kadar kolay ilişkiler kurup samimiyetlerini ilerletiyor?

Duruma vereceğim en son örnek olarak, geçen sene bir kız vardı iş yerinde sürekli yanıma gelirdi başlarda, konuşurduk sohbet ederdik ben de onun yanına giderdim tabi, gayet samimi davranırdık birbirimize. Kız yavaşça iletişimini azalttı ve benim bütün çabalarıma rağmen iletişimimiz bitti. En son yanıma geldiğinde de iş yerinde bir yarım saat oturmuştuk, kahve içtik sohbet ettik sonra bana dedi ki "neyse ben yerime geçeyim sıkıldım". Bu lafından sonra ben de artık ne çağırdım ne de o iletişime geçti böyle bitti. Gerçekten insanların bana böyle kaba saba davranmalarına, gereksiz yere soğuklaşmalarına dayanamıyorum.

Şu insan ilişkilerinde çektiğim zorluklar 26 yıldır bitmedi. Ne yapsam ne etsem olmuyor. Yalnız bırakılmaktan, umursanmamaktan gerçekten bıktım. Artık her gün mutsuz dönüyorum eve. Yaşadığım stres ve üzüntü sağlığımı da etkilemeye başladı, bazen kalbim tekliyor.

Benimle aynı sorunu yaşayan, çözüm önerisi olan, yardımcı olmak isteyen, önceden bu sorunu yaşayıp kurtulmuş ve insan ilişkilerinde istediği seviyeye gelmeyi başarmış birisi varsa lütfen yorumlarını yazsın cidden çok ama çok ihtiyacım var. Psikoloğa git diyecek olan varsa da demesine gerek yok gideceğim bu hafta.

Eğer olumsuz veya kırıcı yorum yapacak birisi varsa yorumunu kendine saklasın lütfen, zaten yeterince tükendim birazcık empati kurun.

Çok konuşuyor olabilirsin
Sadece kendini anlatıyor karşıdakini dinlemiyor olabilirsin
Konuştuğun konular sıkıcı olabilir
Hep dert anlatıyor olabilirsin olumsuz şeyler insanı sıkar

Karşındaki sıkıldım dediği için aklıma bunlar geldi
 
açıkçası iş hayatında arkadaş edinseniz bile bunun samimi olmasını pek tavsiye etmem. iş arkadaşı dediğimiz insanlar bir arada çalıştığımız için mecburen görüştüğümüz insanlar aslında iş yerinde. ben iş hayatında, özel hayatımda günahımı bile vermeyeceğim insanlarla karşılaştım. hani iş hayatından, iş yerinden arkadaşım yok diye üzülmesin bence kimse. orası magazinel muhabbet etmek için olan bir yer benim gözümde. ilk iş yerimde görmüş geçirmiş bir ablamız vardı beni de severdi. ve bana her zaman şunu söylerdi, iş yerinde özelini anlatma, fazla samimi olma, magazinel muhabbet et, herkesle konuş zaman geçsin ama eğer samimiyet kurarsan sorun yaşayabilirsin derdi ve çok haklıydı. magazinelden kastı gündelik şeyler, gündem vs. o yüzden ben iş yerinden arkadaş edinemiyorum diye hiç üzülmem, size de tavsiye etmem.
bunun dışında, fazla düşünceli ve iyi niyetli olmak kazandırmıyor genelde. onlara göre davranmak zorunda değilsiniz. yalnız da takılabilirsiniz. çok ince düşünceli insanlar kaybeder. güzel tavsiyeler zaten verildiği için ben de bu kadar söyleyebiliyorum şimdilik :)
 
Eğer olumsuz veya kırıcı yorum yapacak birisi varsa yorumunu kendine saklasın lütfen, zaten yeterince tükendim birazcık empati kurun.
Niye kizdin millete kuzum ?

Sana sıkıldim diyen patavatsiz, millet onun gonlunu mu hos edecekmis?insanlarin zaten birbirlerine tahammulleri yokken pasiflikten hoslanmiyor olabilirler yani asiri sessizsen bunaltir yok seviyor ve hissettiriyorsan o zaman bu karsi tarafla alakali basta ki sıkılgan kiz gibi
 
Bu durum hayatımın her alanında olmuştur. Girdiğim ortamda ilk başlarda insanlar sever, sıcak tepkiler alırım ama sonra bir şekilde insanlar benden yavaşça soğumaya başlar, eski samimiyetleri kalmaz ve ilişki biter. Topluluk içinde de pek önemsenmedim önceki yıllarda. bir arkadaş grubu olur ve en az iletişim kurulan ben olurum, her fırsatta yazdığım, iletişim kurduğum halde. Hatta 3 kişilik bir grupta isek mutlaka tek oturan ben olurum, diğer iki kişi birbirleriyle çok daha samimi olur ve dışta kalan ben olurum, her ne kadar o kişilerle ilgilenip samimiyet göstersem de. Bu durumdan bıktım artık.

İnsanlara her zaman yardım etmeye çalışırım ve karşıdaki kırılmasın diye pat küt konuşmam ki kırılan ben olurum genelde. Birisinin bir sorunu olduğunda karşılık beklemeden yardımına koşarım elimden geldiğince. Ancak bu kadar iyi niyet beslememe rağmen herkese karşı nedense aranmayan sorulmayan ve unutulan bir insanım bir türlü çözemiyorum. 26 yaşımdayım, hala aynı sorun gerçekten artık psikolojim bozulmaya başladı. Sevilen, aranan bir insan olmak, arkadaş edinmek neden bu kadar zor benim için? Başka insanlar nasıl bu kadar kolay ilişkiler kurup samimiyetlerini ilerletiyor?

Duruma vereceğim en son örnek olarak, geçen sene bir kız vardı iş yerinde sürekli yanıma gelirdi başlarda, konuşurduk sohbet ederdik ben de onun yanına giderdim tabi, gayet samimi davranırdık birbirimize. Kız yavaşça iletişimini azalttı ve benim bütün çabalarıma rağmen iletişimimiz bitti. En son yanıma geldiğinde de iş yerinde bir yarım saat oturmuştuk, kahve içtik sohbet ettik sonra bana dedi ki "neyse ben yerime geçeyim sıkıldım". Bu lafından sonra ben de artık ne çağırdım ne de o iletişime geçti böyle bitti. Gerçekten insanların bana böyle kaba saba davranmalarına, gereksiz yere soğuklaşmalarına dayanamıyorum.

Şu insan ilişkilerinde çektiğim zorluklar 26 yıldır bitmedi. Ne yapsam ne etsem olmuyor. Yalnız bırakılmaktan, umursanmamaktan gerçekten bıktım. Artık her gün mutsuz dönüyorum eve. Yaşadığım stres ve üzüntü sağlığımı da etkilemeye başladı, bazen kalbim tekliyor.

Benimle aynı sorunu yaşayan, çözüm önerisi olan, yardımcı olmak isteyen, önceden bu sorunu yaşayıp kurtulmuş ve insan ilişkilerinde istediği seviyeye gelmeyi başarmış birisi varsa lütfen yorumlarını yazsın cidden çok ama çok ihtiyacım var. Psikoloğa git diyecek olan varsa da demesine gerek yok gideceğim bu hafta.

Eğer olumsuz veya kırıcı yorum yapacak birisi varsa yorumunu kendine saklasın lütfen, zaten yeterince tükendim birazcık empati kurun.
Farketmeden insanları boğuyor olabilirsiniz. Bu tür şeyleri akışına bırakmanız gerekli.
 
alicia994 alicia994 Bana özel mesaj atmışsın bu konuda, başlığına da yazmak istedim, aynı dertten muzdarip olduğum için fikirlerimi paylaşayım.

Çok iyi arkadaşlarım olmasına rağmen, sebepsiz biten çok arkadaşlığım da oldu. (Bununla ilgili konum da var hatta) İnsan ilişkileri dünyadaki en zor şey, nasıl davranman gerektiğini, ne konuşman gerektiğini her zaman bilmek zorundasın. Bu yolda da çok kırılacaksın, kırıldıkça alışacaksın, tecrübe olacak, yani sanma ki bulduğun 3-5 arkadaşın hayatının sonuna kadar seninle olacak, olur da imkansızlıklar da var.

Anlattığın kadar düşünceli vb isen bunca insanın anlaşamamasının bir sebebi olmalı, önce kendine dön, buradaki hanımlar da yazmış zaten, belki çok negatifsin, belki samimi olayım derken yapmacık duruyor, belki kendinden çok sık bahsediyorsun, ya da genel kültür olarak iyi değilsin (Sohbet muhabbet sadece dedikodudan ibaret değildir, bazen hayata dair, genel kültür konuşmak da gerekebilir) Ya da ikinci seçenek olarak sorun senden kaynaklanmıyor. Bazen olumsuz tüm durumlarda hatayı önce kendimizde arıyoruz, ama bir düşün bakalım belki de hata karşı tarafındır... Belki onların da psikolojik sorunları oldu, dengesizlikler, kendi içinde çözemediği sorunlar arkadaşlığınızı bitirdi, zaten senden çok kolay bir biçimde vazgeçen insan hayatında olmamalı. Kendi içine dön, kendine zaman ayır, kendini tanı, oku, kendini geliştir Revna Revna bana bu konu hakkında "Kendini geliştir, seçilen değil seçen olursun" demişti, hiç unutmuyorum. Ben de sana aynı tavsiyeyi veriyorum.

+ Bir de yalnız kalmaktan korkma, "kaliteli yalnızlığı seviyesiz kalabalığa tercih ederim" bu sözü hatırla.
 
Ayni problem bende de var. Herkesle iletisim kuramam kurdugum zaman da illaki bir problem cikar.ilkokulda sadece 2 kisiyle yakindim onalrda mahalleden arkadasimdi. Digerleriyle bir turlu anlasamazdim ya da cocuk akli beni disliyoladdi bilemem. Ortaokulda da ayni herkes diger siniflarla bile arkadas benim sadece 3 tane yakinim var. Hepsi bulusur bi yerlere giderdi cagrilmayan ben olurdum. Lisede bu durum duzeldi cunku problem bendeymis onu anladim. Aslinda duzelmedi de ilk senemde sansima cok yakin bir arkadasim oldu ve beni baya anlayan birisiydi. Cok atilgan cevrrsi genis birisiydi ve bana surekli neden soguk davraniyorsun, bakislarin bir tuhaf insanlar yanlis anlar derdi. Arkadasima yeni tanistigimiz kizlar boyle diyormus yanindaki arkadasin cok tuhaf cok donuk hic isinamadik falan. Sonra o beni biraz acti gel suraya gidelm beraber gidelim diye diye benim iletisimimi guclendirdi. Oysa ben de ben konusuyorum insanlar benimle konusmuyor saniyodum. Universtye gecince de girdigim ortamlarda ben kendime yakin olan insanlarla muhabbet etmeyi sectim yabanci dil okuyorum ve hepsi cok bambaska kafadalar bana sen cok safsin ya diyip sohebtimi de begenmezlerdi hatta benimle tanismak isteyen bir cocuk vardi ona da muahbbeti yok o kizin pek demisler cocuk benimle konusurken bunu soyledi halbuki sohbetimden cok keyif almis. Bence ortak yanimiz yasitlarimizla kafa yapimizin farkli olmasi, ayak uydurmak zorunda degiliz sohbetimiz onlara skici geliyorsa onlarinki de bana cok sacma geliyor. Iki tarafinda uzsklasma hakki var bu durumda. Ben artik kendi arkadasimi kendim ayiklayip seciyorum, siz de oyle yapin kendi kafa yapiniza gore birini buldugunuzda rahatlicaksiniz. Emin olun herkesle arasi iyi olan insanlar en yakin arkadaslarina hepsinin dedikodusunu yapiyor
 
Önce saygı kazanmanız lazım. Öyle yüzünüze sıkıldım deyip gidemeyecek kimse. İstediğini söyleyen istemediğini işitir. Eğlenceli olmak mevzusuna gelince bazen yaratılış ile ilgilidir. Siz siz olacaksınız, sizi siz olduğunuz için sevecekler. Başkası gibi davranarak uzun süreli ilişkiler kuramazsınız. Şu konu çok eğlencelidir bunu konuşun diyemeyiz. Biz arkadaşlarla en son öyle saçma bir noktaya geliriz ki ilk konu nerden açılmıştı hatırlamayız. Kendi ailemi tatillerimi anlatmıyorum demiş mesela bir arkadaş. Onları da anlatırım onlar da bana dahil. Uyum çok farklı birşey. Doğru insanı bulmak sadece evlilik için değil arkadaşlık için de önemli.
 
+ Ve sana artık bu konu hakkında vicdansız olduğumu söylemiştim alicia994 alicia994 yine arkasındayım, artık sorunun bazen katiyen ben de olduğunu düşünmüyor, ve bana karşı saygısızlık yaparak arkadaşlığını bitiren insanların adlarını dahi hatırlamıyorum. Vicdan ve merhamet önemlidir ama hak edene yapmalısın.
 
Bu tarz konularda konu sahibi hep mukemmel arkadastir, asiri dusunceli, fedakar ve iyi biridir hep.
Şimdi bir insan herkese uyumlu olmaya, fazla iyi olmaya calisiyorsa bana yapmacik geliyor ister istemez ve itici gorunuyor.
Muhtemelen samimi gorunecegim diye abartiyorsunuzdur farkinda olmadan.
katılıyorum
 
Niye kizdin millete kuzum ?

Sana sıkıldim diyen patavatsiz, millet onun gonlunu mu hos edecekmis?insanlarin zaten birbirlerine tahammulleri yokken pasiflikten hoslanmiyor olabilirler yani asiri sessizsen bunaltir yok seviyor ve hissettiriyorsan o zaman bu karsi tarafla alakali basta ki sıkılgan kiz gibi
hissettiriyordum aslında, konuşmalara katılıp sıcak davranırım insanlara ama nedense hak ettiğim karşılığı alamıyorum insanlardan. o kaba kız da gitti başka kişilerle samimi olmaya çalışıyor şimdi.
 
ama neden muhabbet eğlenceli olsun diye çaba gösteresiniz ki

sıkılmış dile getirmiş ve gitmiş

bundan olağan ne var

yani herhangi bir şeyden sıkılabilir o günkü konu açmaz bir dahaki açar

ama siz hemen tavır alma olarak algılamışsınız

mesela muhabbetinizde hep ben bilirim tarzı bir anlatım var mıdır

bazı insanlar vardır tam bir şey anlatacak olursun o aynı konuda daha önce gördüğü ya da duyduğu bir şeyi anlatır senin lafın ağzına tıkılır

bazı insanlar vardır uzatır da uzatır yani aslında 3 cümlelik olayı 3 dakika anlatır sana konuşma sırası gelmez, o da bıktırır

yani muhabbetim iyi derken aslında insanlar daha çok dinleyici sever dedikodu taşıyan sever ama hep kendi hayatından izlediği filmden kitaptan vs örnek verenler itici olur zira hep didaktik gibi gelir

ben mesela uzmanı olduğum konuda konuşmayı sevmem yani iş değil muhabbet ise ve ben X uzmanı isem ben konuşursam zaten diğer kişiler mecburen susar

oysa ben sesimi çıkartmam, onlar konuşur dinlerim sonra birinin aklına gelir biz de burada konuşuyoruz senin başına nasılsa gelmiştir diye o zaman anlatırım

bunlar örnek belki de bunların hiçbiri ile alakası yok sizin imajınız mıç mıç ilişkiye uygun değildir

benim o ayyyy canımmmmm modlu konuşmalarda suratım düşer

bu tarz insanlar bu nedenle benimle mesafelidir, ama bunun eksikliğini hissetmem

yanımda çok inan değil bana uygun insan olması önemli

lakin özellikle iş ortamında çok da alıngan olmamak lazım
sıkılmasını dile getirmesi kaba bir davranış bence, sıkılabilir anlarım ama bunu böyle söylemesi karşıdaki kişinin duygularını da hiçe saydığını gösteriyor. sıkıldıysa sıkıldığını söylemeden gidebilir, neyse ben çıkayım işe döneyim vs diyebilir. her düşündüğümüzü pat diye söylesek birbiriyle iyi anlaşan insan kalmazdı zaten.
 
sıkılmasını dile getirmesi kaba bir davranış bence, sıkılabilir anlarım ama bunu böyle söylemesi karşıdaki kişinin duygularını da hiçe saydığını gösteriyor. sıkıldıysa sıkıldığını söylemeden gidebilir, neyse ben çıkayım işe döneyim vs diyebilir. her düşündüğümüzü pat diye söylesek birbiriyle iyi anlaşan insan kalmazdı zaten.

Ama sıkıldı demek neden rahatsız ediyor

Yani sıkıldım demek sizi neden rencide etsin ki

Her düşündüğünü söylemek değil samimiyet gibi duruyor olanı söylemiş o an

Her söylenene çok anlam yüklemeyin
 
Ama sıkıldı demek neden rahatsız ediyor

Yani sıkıldım demek sizi neden rencide etsin ki

Her düşündüğünü söylemek değil samimiyet gibi duruyor olanı söylemiş o an

Her söylenene çok anlam yüklemeyin
bilmiyorum belki de ben kırmamak için demeyeceğimden karşıdaki böyle konuşunca ağırıma gitmiştir, ben de aslında daha sert olabilmeyi isterdim
 
Bu durum hayatımın her alanında olmuştur. Girdiğim ortamda ilk başlarda insanlar sever, sıcak tepkiler alırım ama sonra bir şekilde insanlar benden yavaşça soğumaya başlar, eski samimiyetleri kalmaz ve ilişki biter. Topluluk içinde de pek önemsenmedim önceki yıllarda. bir arkadaş grubu olur ve en az iletişim kurulan ben olurum, her fırsatta yazdığım, iletişim kurduğum halde. Hatta 3 kişilik bir grupta isek mutlaka tek oturan ben olurum, diğer iki kişi birbirleriyle çok daha samimi olur ve dışta kalan ben olurum, her ne kadar o kişilerle ilgilenip samimiyet göstersem de. Bu durumdan bıktım artık.

İnsanlara her zaman yardım etmeye çalışırım ve karşıdaki kırılmasın diye pat küt konuşmam ki kırılan ben olurum genelde. Birisinin bir sorunu olduğunda karşılık beklemeden yardımına koşarım elimden geldiğince. Ancak bu kadar iyi niyet beslememe rağmen herkese karşı nedense aranmayan sorulmayan ve unutulan bir insanım bir türlü çözemiyorum. 26 yaşımdayım, hala aynı sorun gerçekten artık psikolojim bozulmaya başladı. Sevilen, aranan bir insan olmak, arkadaş edinmek neden bu kadar zor benim için? Başka insanlar nasıl bu kadar kolay ilişkiler kurup samimiyetlerini ilerletiyor?

Duruma vereceğim en son örnek olarak, geçen sene bir kız vardı iş yerinde sürekli yanıma gelirdi başlarda, konuşurduk sohbet ederdik ben de onun yanına giderdim tabi, gayet samimi davranırdık birbirimize. Kız yavaşça iletişimini azalttı ve benim bütün çabalarıma rağmen iletişimimiz bitti. En son yanıma geldiğinde de iş yerinde bir yarım saat oturmuştuk, kahve içtik sohbet ettik sonra bana dedi ki "neyse ben yerime geçeyim sıkıldım". Bu lafından sonra ben de artık ne çağırdım ne de o iletişime geçti böyle bitti. Gerçekten insanların bana böyle kaba saba davranmalarına, gereksiz yere soğuklaşmalarına dayanamıyorum.

Şu insan ilişkilerinde çektiğim zorluklar 26 yıldır bitmedi. Ne yapsam ne etsem olmuyor. Yalnız bırakılmaktan, umursanmamaktan gerçekten bıktım. Artık her gün mutsuz dönüyorum eve. Yaşadığım stres ve üzüntü sağlığımı da etkilemeye başladı, bazen kalbim tekliyor.

Benimle aynı sorunu yaşayan, çözüm önerisi olan, yardımcı olmak isteyen, önceden bu sorunu yaşayıp kurtulmuş ve insan ilişkilerinde istediği seviyeye gelmeyi başarmış birisi varsa lütfen yorumlarını yazsın cidden çok ama çok ihtiyacım var. Psikoloğa git diyecek olan varsa da demesine gerek yok gideceğim bu hafta.

Eğer olumsuz veya kırıcı yorum yapacak birisi varsa yorumunu kendine saklasın lütfen, zaten yeterince tükendim birazcık empati kurun.
Musadenle bir ornek anlatmak istiyorum; 30 yasindayim ve benimle yasit bir is arkadasim var ona sorsan dunyanin en yardimsever en tatli en zarif en guzel en harika en en en insaniydi ve biz diger kizlar hic birimiz onunla vakit gecirmek istemezdik cunku biz de, onun en tatli en harika en iyi en guzel hatta parfumu en guzel kokan en guzel giyinen oldugunu dusunelim isterdi. Hatta aslinda pek umursamadigini dusundugumuz seyler icin bile arar hal hatir sorardi ve yapmacikligi buram buram hissedilirdi.Seni asla tanimiyorum ve sende bunu yapiyorsun demiyorum sadece bir ornek vermek istedim. Inan bana iyi arkadasliklar icin verici olmak, onaylamak, hep guleryuzlu olmak ya da hep gulumsemek yeterli degil ya da bunlar bir kistas degil. Belki de sen cok bahtsizsin bu konularda, ben de cok mesafeli bir tipimdir o yuzden etrafimda cok insan yok ama cok sukur ben de ailemden yana sansliyim, baska bir arkadasim var o da ailesinden yana cok sanssiz ama herkes ona bayilir herkes cok sever. Boyle seyler biraz sans meselesi bence. Ben olsam kendim olurdum, samimi olurdum, gerisi olacaksa kendiliginden olacak. Umarim bundan sonrasi daha guzel olur.
 
Yaşadığınız duruma dair fikir beyan etmek sizi tanımadan çok sağlıklı olmaz ama insanına denk gelmemişte olabilirsiniz.Farkında olmadan bilinçaltınızda olan düşüncelerden belki karşınızdakine çok alttan olan pasif bir tablo çiziyorda olabilirsiniz.Yaşınızda çok büyük değil aslında hayat tecrübe derken zamanla daha iyi ilişkiler kurabilirsiniz.
Birde kişisel gelişimle alakalı online eğitimler var.İletişim anlamak,anlaşılmak üzerine.
Mesela siz kendinizi ikili ilişkilerde nasıl gördüğğünüzü yazmışsınız ama mesela belki vücut diliniz yada kendinizi ifade ediş şeklinizle karşınızdakine farklı bir imaj çiziyorsunuzdur.Eğitimler insana kendine karşısındakinin gözündende bakabilmek gibi şeyler de katıyor.Kendinizi incitmeden kırılıp dökülmeden daha güzel sosyal ilişkiler kurabilmenizi dilerim.Öneri kısmına gelirsekte;
Şu yaşıma kadar ki sosyal ilişkilerimden ve gözlemlerimden fikirlerim ise şu şekil,Öncelikle mesafe her zaman iyidir.İnsanlarla ilişki kurmak zamana yayılması gereken birşey,ilk görüşmede samimi olmak kendine dair dökülüp saçılmak doğru değil.Bir kişiyle görüştükten sonra karşı tarafın nabzını tepkisini görmeyi beklemeden o aramadan aramak,yeniden çağırmak yerine bir süre beklemek karşı tarafın tepkisini görmek lazım.En fazla bir kere daha şans verip aramayanı selametle uğurlamak yada aramadığı sürece aramamak gerekir diye düşünüyorum.
Birde yardımsever olmak tamam iyi hoş ve minnoş bir tavır olsada yardıma ihtiyacı olana kendisi talep etmeden yardım etmek nankör yetiştirmektir.Bırakın ihtiyacın olan talep etsin.Sizde müsaitilik durumunuza göre elinizden geleni yapın.Şuanda aklıma bunlar geldi.Sevgiler.
 
Bir arkadaş var, yavaş yavaş herkes onunla oturup kalkmayı bırakıyor. Ben de bir kaç haftadır görüşmeyi bıraktım. Sebebine gelince, bir kere hiç gündemi bilmiyor. Neyden konu açsak ya bilmiyor ya yorumları cahilce. Ağzını açtığında tek konuştuğu alışverişleri ya da kocasının harikalığı. Sen bir dert anlatıyorsun, o sana o konuda övünmeye başlıyor. Hiç bir meziyeti yok, sana katkıda bulunduğu tek konu yok. Ondan hiç bir şey öğrenmiyorsun. Yine de idare ediyordum da, baktım bir de beni beğenmiyor allahın cahili, saldım ipini gitti 😂

Sen böylesindir değilsindir bilemem. Belki farkında olmadığın ufak bir nokta varsa onu bir düşün diye yazdım.
 
Arkadaşım senin mesajlarını ve verilen cevapları okudum. Ve gerçekten üzüldüm. Çünkü biraz anlaşılmak ve tavsiye almak istemişsin.Ama çoğu insan seni tanımadan yargılamak için yarışa girmiş Bir abla tavsiyesi vermek istiyorum. Sakın bu tarz mesajları kadınlar klubunde açma. Çünkü burdaki insanlarında dışardaki insanlarından farkı yok. Çoğu seni tanımadığı için gıcık olduğu bir insanla özdeşleştirip eleştirecektir. İkinci olarak şunu diyeyim. Evet büyük ihtimalle sessiz bir insansındır. Ama herkes tek tip olmak zorunda değil bence ama günümüz dünyasında sessiz insanlar eziliyor dışlanıyor önemsenmiyor. Nerde boncuk dağıtanlar var oraya meyilli herkes inan. Bu dünya çıkar dünyası. Ama öyle büyük çıkarlara da gerek yok. Küçüçük bir şey görseler sende yanınından ayrılmazlar. Önce insanlar sıcak davranıyor sonra uzaklaşıyor demişsin ya işte olay orda. Herkes önce sıcak ilgili davranır sonra devamı gelmez niye gelmez çünkü senden çıkarı olmayacaksa senden emek zaman ve ilgisini de esirger. İşte bu kadar bencildir insanoğlu. Ayrıca girdiğin ortamda gruplar varsa önce merak ederler sonra baskın sözsahibi olanlar seni sevmezsse sürü psikolojisiyle hepsi seni dışlar. Kendine yetmeye çalış ve ilişkilerin niye ölünceye kadar sürmediğini anla. Çünkü sadece çıkarlar insanları bir araya getirir. Örneğin sen girdiğin ortamda yeniysen senin gibi yeni olanlar hemen senle kaynaşır niye çünkü çıkar yanlız kalmamak için ama aynı insan bir süre sonra ortamını kurdumu seni görmezden gelir. Yada çocuğun vardır çocuğu olan sana biraz ilgi gösterir niye çocuklarınız beraber vakit geçirsin çocuğu eğlensin yine çıkar kalkıp bekar biri yada senden çok yaşlı biri senle ilgilenmez niye yine çıkar ortak ilgi dedikleri aslında ortak çıkardır. Kimse kimsenin iyi bir insan olmasına bakıpta değer vermiyor ama eğer sen o kişiye bir menfaat sağlıyorsan yada gücün varsa iyi derler. Yani sadece iyi olmak değil eğer güçlüysen ve iyiysen insanlar seni sever ve seni görür.Yazmak dertleşmek iatersen özelden yazabilirsin bana.Burda yazıp daha da üzme kendini
 
X