arkadaşlar bir ilişkim vardı. ilişkiye başlarken umursamazdı ve hep öyle gitti. bazı zamanlar kendinden soğutmak için kendimi kötü hissedeceğim şeyler söyledi. mesela işte ben duygusal bi ilişki istemiyorum olursa sadece cinsellik olur gibi. ben terk ettim ama çok da kırılmıştım. ilk buluşmamızda bana değer verecek biri olduğunu zannedip çok erken güvendim.sonra birleşmek istedi ama ben istemedim aradan uzun zaman geçti ama unutamıyordum.belki de takıntı yapmıştuım bi de ilk kez onla öpüşmüştüm bunun etkisi olabilir.sonra bi şekilde yine görüştük ben tekrar sevgili olduk sandım meğerki sevgili değilmişiz takılıyomuşuz bunu da acı bi şekilde öğrendim.kendimi zar bzor toplamıştım yine yıkıldım hayatımda istemiyorum seni deyip kestim iletişimimi.aartık alışmıştım duygusuzluğuna.sonra cidden pişman olmuş bi şekilde mesajlar yazdı. değişicem dedi deneyelim tekrar dedi. inanın hiç içimden gelmiyordu çünkü hep aynı şey oluyodu.ama dedim değişmiş olabilir ikinci şansı hak eder her insan.neyse güzel geçti günlerimiz eskilere göre ama ben biraz daha sorgulamaya başladım.derdimizi paylaşmıyorduk, birbirimize laf sokuyorduk , sevgili gibi değildik ego savaşı vardı.güzel sözler söyleniyodu ama bişey eksikti.sonra tatil planları yaptı bana teklif bile etmedi. hastaneye gitmekten korkar bende senle gelirim dedim teşekkür bile etmeden annemle giderim dedi. hani tabi gidebilir ama hani sen ne alaka der gibi bir hali vardı.hani ben ona yakın oldukça o hep aynı yerindeydi.sonra kaldığım yere gel dedim çok uzak değil ben ona gidiyorum hep. napcam orda ya dedi.insan nezaketen de olsa gelirim der dedim.hmm evet dedi.böyle saçma sapan bi ilişkiydi işte.ciddi anlamda soğudum o aşkın gözü kör edişliği kalktı birden.ben bunları düşünürken karşıma beş sene önce hoşlanmış olduğum ama muhabbetimizin olmadığı bi çocuk çıktı. çocuk benim aksime sosyal havalı birçok arkadaşı vardı ben de uzak durmuştum öyle içten içe sevdiydim.sonra biz konuştuk o zamanlardan.sadece iki gün konuşup aramızda hiç bi sevgililik söz konusu değilken bile o sevgilimden daha yakın konuştuğumuzu fark ettim ama vicdanım da kötü oldu. ben aslında sevgilim varken hiç bi erkekle konuşmam öyle erkek kankalarımda yoktur ama bu tamamen tesadüftü ve çocuk aynı benim gibi düşünüyodu o havalı sandığım çocuk gayet cana yakın bi insandı.sonra ben sevgilimden ayrıldım.artık hem ona hem kendime haksızlık yapmak istemedim ama yine de bana tüm yaptığı kötü şeylere rağmen içim rahatsız.aslında biliyorum ki tüm bu davranışları beni soğuttu ama sanki o çocuk için ayrılmışım gibi oldu. yani cidden bilmiyorum çok yıprandım ve bu konuda düşüncelerinizi almak istedim. sizce doğru mu yaptım ayrılmakla.