Bende intikam alma isteği bir türlü geçmiyor. :) Onun pişman olmasını görmek, bu sefer ben onu mutsuz etmek istiyorum
İntikam alma isteği bende de var :) Ama bir şeyin farkına vardım. Biz çok özlediğimiz için sanıyoruz ki onlar da özlüyor. Yazdıkları durumları, yazıları, paylaştıkları resimleri kendimize yoruyoruz. Aslında böyle bir şey yok. Özleyen insanı tutan bir şey yok. Özlemedi, özlemiyor, özlemeyecek. Doğrudan bize söylenmedikten, yazılmadıktan sonra biz ancak tahmin yürütebiliriz, iç dünyasını bilemeyiz. Mesela eski sevgilim bir şarkı sözü paylaşmıştı kendi üstüme alındım, günlerce hatta haftalarca bu içimi rahatlattı. Sözle beraber de bir resim paylaşmıştı altında, bizim bir kere oturduğumuz banklardan karşıyı çekmiş, onun resmi. Hemen kendime yordum tabii. Şimdi ne kadar saçma umutlanmışım diyorum. Beni özlese bana söylemesi için engel ne? Bizim orda oturduğumuzu bile hatırlamıyor, öylesine bir resim aslında o. Belki başkası hatta onu yazdığı. Onun hareketlerini kendime yordukça acı çekme sürecimi uzattım.