iyice sulugöz oldum ben yaa.. bir yazı okudum içim gitti duygularıma tercüman olmuş
İlk aylar bir çok insan gibi hamile kalabileceğini sanıyorsun.
Sonra galiba bir sorun var deyip daha çok itina gösteriyorsun..
Umudunu kaybetmiyorsun.
Sonra araştırmaya başlıyorsun..
İlk bir sene! O bir senede geçiyor..
Başlıyor içini korkular sarmaya, ama hala umutlusun!
Ovulasyon günlerini takip ediyorsun..
1 ayda, 6 gün daha şanslısınız!
Her ay aynı şey o altı günü bekliyorsunuz.. Acaba bu kez?
Ve her ayda hamile olduğunu sanıyorsun.
Hmm midem bulanıyor, biraz karnımda kramplar var, acaba basımda dönüyor mu, ya o metal tat neden yok!
Günüm geçerse hamileyim kesin...
Test yapıyorsun, iki çizgi yine yok..
Ama yok bu kezde olmadı..
Olsun gelecek ay var, üzülme sakin olacak diyorsun..
Umudunu kaybetmiyorsun...
Doktorlar, testler, muayeneler...
Beklemek..Beklemek ve beklemek..
Ve bunları kimseyle paylaşamıyorsun..
Çünkü bu bir ayıp çoğuna göre..
Eşin üzülmüyormuş gibi yapıyor, ama belki senden daha fazla üzülüyor ve göstermiyor..
Ama yinede umudunu kaybetmiyorsun..
Dualar, soğan kürü, incir kürü,havuç kürü vs..
Birçok zamanını birşey bulmak umuduyla internette geçiriyorsun..
Acaba birileri çözüm buldu mu diye..
Sonra hep ağlıyorsun.
Her yerde hamile insanlar, bebekler, çocuklu aileler, gözlerinin içine bakan bebekler..
Ağlıyorsun
.Soruyorsun YA HİÇ BEBEĞIM OLMAZSA?
Sonra diyorsun, Allah'ın takdiri..
Belki de bir sınavdır diyorsun..
Yine karar vermişken üzülmemeye,
soruyor birileri neden bebek yok diye?
Bende bilmiyorum diyemiyorsun..
Yine bir ay, yeni umutlarım var:
Bebeğimizin ismi hazır.
Doğum kartı için şiiri hazır.
Hırkası hazır.
Odasının dekoru hazır.
Annesi hazır, babası hazır, Yuvası hazır.
Bir tek O yok..
Ama inanıyorum geleceksin bir gün.