Merhabalar. 28 aylık bir kızım var. Annem bakıyor. Farklı şehirlerde yaşadığımız için annem bizimle beraber kalıyor. 3 ay önce kızımı memeden kestim. Memeden kestigimden bu gune uykularimiz hep sorunlu. Daha önce memeyle uyuyan bir çocuktu beraber uyudugumuz icinde sorun olmuyordu. Memeden kestikten sonra odasını da ayırdım. Ve bu dönemde uyku için yardım almaya basladim. Bu donemde 4 aylik hamileydim ve hepimizin iyiligi için uyku sorununun çözülmesi gerekiyordu. Benim hamileligim ilerlemeden bunlari halletmem gerekiyordu.
Odasını ayırdığım dönemde kızımla ben ilgileniyordum. Bayram tatili ile beraber 1 aylık bir zaman diliminde odasını ayırdım. Ben daha büyük tepkiler bekliyordum ama çokta zor olmadi. Uyumak icin direndi ama odasını istememezlik yapmadı hiç. ilk baslarda 1 saatte uykuya dalan kızım son hafta artık 15-20 dk da uykuya gecer olmustu. Gece uyanmasi azalmıştı hatta cogu gece uyanmiyordu.
Ve izin bitti ise başladım annem döndü tabi. Anneme anlattim ne yapmasi gerektigini. Alıştığı bir duzen vardi benle vakit geciriyordu. Simdi ise baslayinca zor olacakti belki 1 hafta ama alisacakti. Ama annem dediklerimi yapmadi. Uyumak istemiyor agliyor diye ne istediyse yaptı. Zaten agliyor diye her istediğini yapar annem ama ben bunun önüne gecmeye calistim hep. Ve 3 gun sonra annemin bana müdahelesi yüzünden kavga ettik. O günden sonra bir süre hic konusmadik sonra limoni bir sekilde devam etti. Hic konuşmadık mecbur olmadıkça. Ama ben cok kırılmıştim. Çocukluğum elalemin cocuguyla kıyaslanarak geçmişti zaten. Simdide cocugum kiyaslaniyordu. (Herkesin cocugu nasil uyuyormus ne gerek varmis böyle seylere. Uykusu gelince yatar uyurmus. Ama kızım boyle bir cocuk degil. Uyku saati gectigi icin uyuyamadigi icin agliyor.) Hala elalemle kiyaslanmaya devam ediyordum. Yasim 34.
Uzatmak istemiyorum ama malesef ayrıntılar o kadar cok ki. Daha anlatmadigim o kadar sey var ki. Asil Sorum şu. annemle 2 gun once yine tartistik. ona anlatmaya çalışıyorum derdimi. Bir kere olsun benim sozume değer vermedigini, beni anlamadigini. Ve nefret ettigim bir insanla beni ayni kefeye koymasinin beni ne kadar kirdigini. Ama anneme göre soylediginde bisey yok. Ne varmis ki onda. Beddua etti bana karnimdaki cocuga ragmen bunu soyledim. Ayni sekilde bundada ne varmis. Bisey demiyorum artik sana dedim ve çıktım yanindan. Tabi bu konusmalar kavga seklinde yüksek sesle oluyor. Annemde ben torununu ona sevdirmemisim, evimde bagirmisim diye cok kırılmış. Esimle konustular dun. Esime söyl
emiş.
Kızımı sevdirmemisim meselesi de bence büyük sacmalik soyleyecek söz bulamıyorum. Ama çıkış noktası şu. Ben kızıma söylediğim sözlere ve davranislarama dikkat etmeye çalışıyorum. Mesela kizim birsey istedi ve olmayacak birsey. Annem hayir diyemedigi icin yalan soyluyor. Yok o bitti diyor. Bende uyariyorum yalan soylemeyelim neden olmayacagini anlatalim diye. Bunun gibi uyarmalar yüzünden sevememis. Gecen sene bir dönem kızım bana hic yaklasmiyordu işten donuyordum ama yinede annemin yaninda olmak istiyordu. Cok uzulmustum. Kızımı kiskanmisim annemden buda etkili olmus bu dusuncesine. Ama ben neden bana yaklasmiyor diye üzüldüm annemden kiskanmadim ki. Anlamak cok mu zordu bu ve bunun gibi birçok olayi.
Annem simdi dönmek istiyor. Gidip doguma geri gelecekmis ama ben boyle birseyi asla kabul etmem. Gerek yok gelme dedim. Beni hic tanimamis anlamamis. Anlasa bu gidisten sonra ona gel demiyecegimi bilir. Ki eger giderse asla istemiyorum dogumumada gelmesin ben kendim basimin caresine bakarım. Daha onceki sorunlarimizda hakli da olsam hep pişmanlik duydum. Nankorluk etme dedim hep kendimi sucladim ama bu defa asla hissetmiyorum bunlari. Yemegime temizliğime yardim eder. Ben bunları hic inkar etmedim ama yaptigim hicbir iste arkamda durmadi bana guvenmedi. Psikolojik olarak hic yanimda olmadi. Benimde evlat olarak beklentilerim haklarim yok mu?
Kendi dogrularimla cocugumu büyütmek istedigim icin bu olanları hak etmedigimi düşünüyorum.
Sizce de haksız mıyım?
Bu arada kızımin uykusu o ilk kavgadan sonra daha da kotulesti. Bugun hala 1 saat uyumasi icin yaninda her istediğini yapiyorum. Elini tutuyorum kitap okuyorum. Cogu aksam yataginin yaninda yerde uyuyakaliyorum. 7 aylik hamilelikte bu oldukca zorluyor beni. 2 aydır aglamaktan uzulmekten helak oldum görmüyor bunu. Karnimdaki kizimla bile konusacak ne enerjim ne yasama sevincim kaldı.
Odasını ayırdığım dönemde kızımla ben ilgileniyordum. Bayram tatili ile beraber 1 aylık bir zaman diliminde odasını ayırdım. Ben daha büyük tepkiler bekliyordum ama çokta zor olmadi. Uyumak icin direndi ama odasını istememezlik yapmadı hiç. ilk baslarda 1 saatte uykuya dalan kızım son hafta artık 15-20 dk da uykuya gecer olmustu. Gece uyanmasi azalmıştı hatta cogu gece uyanmiyordu.
Ve izin bitti ise başladım annem döndü tabi. Anneme anlattim ne yapmasi gerektigini. Alıştığı bir duzen vardi benle vakit geciriyordu. Simdi ise baslayinca zor olacakti belki 1 hafta ama alisacakti. Ama annem dediklerimi yapmadi. Uyumak istemiyor agliyor diye ne istediyse yaptı. Zaten agliyor diye her istediğini yapar annem ama ben bunun önüne gecmeye calistim hep. Ve 3 gun sonra annemin bana müdahelesi yüzünden kavga ettik. O günden sonra bir süre hic konusmadik sonra limoni bir sekilde devam etti. Hic konuşmadık mecbur olmadıkça. Ama ben cok kırılmıştim. Çocukluğum elalemin cocuguyla kıyaslanarak geçmişti zaten. Simdide cocugum kiyaslaniyordu. (Herkesin cocugu nasil uyuyormus ne gerek varmis böyle seylere. Uykusu gelince yatar uyurmus. Ama kızım boyle bir cocuk degil. Uyku saati gectigi icin uyuyamadigi icin agliyor.) Hala elalemle kiyaslanmaya devam ediyordum. Yasim 34.
Uzatmak istemiyorum ama malesef ayrıntılar o kadar cok ki. Daha anlatmadigim o kadar sey var ki. Asil Sorum şu. annemle 2 gun once yine tartistik. ona anlatmaya çalışıyorum derdimi. Bir kere olsun benim sozume değer vermedigini, beni anlamadigini. Ve nefret ettigim bir insanla beni ayni kefeye koymasinin beni ne kadar kirdigini. Ama anneme göre soylediginde bisey yok. Ne varmis ki onda. Beddua etti bana karnimdaki cocuga ragmen bunu soyledim. Ayni sekilde bundada ne varmis. Bisey demiyorum artik sana dedim ve çıktım yanindan. Tabi bu konusmalar kavga seklinde yüksek sesle oluyor. Annemde ben torununu ona sevdirmemisim, evimde bagirmisim diye cok kırılmış. Esimle konustular dun. Esime söyl
emiş.
Kızımı sevdirmemisim meselesi de bence büyük sacmalik soyleyecek söz bulamıyorum. Ama çıkış noktası şu. Ben kızıma söylediğim sözlere ve davranislarama dikkat etmeye çalışıyorum. Mesela kizim birsey istedi ve olmayacak birsey. Annem hayir diyemedigi icin yalan soyluyor. Yok o bitti diyor. Bende uyariyorum yalan soylemeyelim neden olmayacagini anlatalim diye. Bunun gibi uyarmalar yüzünden sevememis. Gecen sene bir dönem kızım bana hic yaklasmiyordu işten donuyordum ama yinede annemin yaninda olmak istiyordu. Cok uzulmustum. Kızımı kiskanmisim annemden buda etkili olmus bu dusuncesine. Ama ben neden bana yaklasmiyor diye üzüldüm annemden kiskanmadim ki. Anlamak cok mu zordu bu ve bunun gibi birçok olayi.
Annem simdi dönmek istiyor. Gidip doguma geri gelecekmis ama ben boyle birseyi asla kabul etmem. Gerek yok gelme dedim. Beni hic tanimamis anlamamis. Anlasa bu gidisten sonra ona gel demiyecegimi bilir. Ki eger giderse asla istemiyorum dogumumada gelmesin ben kendim basimin caresine bakarım. Daha onceki sorunlarimizda hakli da olsam hep pişmanlik duydum. Nankorluk etme dedim hep kendimi sucladim ama bu defa asla hissetmiyorum bunlari. Yemegime temizliğime yardim eder. Ben bunları hic inkar etmedim ama yaptigim hicbir iste arkamda durmadi bana guvenmedi. Psikolojik olarak hic yanimda olmadi. Benimde evlat olarak beklentilerim haklarim yok mu?
Kendi dogrularimla cocugumu büyütmek istedigim icin bu olanları hak etmedigimi düşünüyorum.
Sizce de haksız mıyım?
Bu arada kızımin uykusu o ilk kavgadan sonra daha da kotulesti. Bugun hala 1 saat uyumasi icin yaninda her istediğini yapiyorum. Elini tutuyorum kitap okuyorum. Cogu aksam yataginin yaninda yerde uyuyakaliyorum. 7 aylik hamilelikte bu oldukca zorluyor beni. 2 aydır aglamaktan uzulmekten helak oldum görmüyor bunu. Karnimdaki kizimla bile konusacak ne enerjim ne yasama sevincim kaldı.
