Merhaba arkadaslar,
Gecenlerde konu acmistim, annemle haftalardir gorusmuyoruz diye. Sacma sapan nedenlerden dolayi o gun bagirdik birbirimize. Baktim aradan 4 hafta gecti, icim icimi yiyor, bi mesaj atayim dedim. Attigim mesajdan sonra iyimi ettim kotumu ettim bilemedim, cunku herzaman yaptigi gibi, tum konuyu kendine cekti. Ben belki beni anlar, bana uzulur, diye dusunurken, o cok farkli seyler gonderdi. Benim icin okuyabilirmisiniz, attigim mesajda kotu bisey yaziyormu? Ben bu yasima kadar (31 yasinda, iki cocuk annesiyim), asla annemle duygularim hakkinda konusamadim. Annem cok sinirli bi insandi. Obur konumu okursaniz anlarsiniz biraz. Cok tesekkur ederim simdiden cevaplariniz icin. Cok doluyum, konusacak pek kimsemde yok.. Bu ara, mesaji gecen hafta attim. 5 haftadir gorusmuyoruz, o mesajlar haric.
Bunlari 31 yasinda, iki cocuk annesi olarak yaziyorum.
Bana ergenligimden beri, iletisim kurmak yerine küstün ve haftalarca konusmadin. Bi annenin evladina kusmesi o evladi sadece degersizlestirir, kendinden ve evinden uzaklastirir, araya gorunmez duvar örer. Baska bisey gecmez eline. Heleki o evde baska hic kimse o cocugu görmüyorsa. Hatasini anlasin diye kusmek yerine, yok saymak yerine, keske anne-kiz gibi konussaydin. Belki ozaman bagimiz daha kuvvetli, daha normal olurdu. Küsmek sadece insani yokluguna alistirir. Ayni evin icinde annem vardi ama yoktu. Sen kendini bile bile, göre göre hayatimdan uzaklastirdin, haftalarca tek kelime konusmadan, nasilsin demeden, bi kiz cocugun en hassas dönemlerinde. Ha vardim ha yoktum. Bana her küstügünde, beni yok saydin. Kendimi degersiz hissettim. Demekki bensiz’de oluyormus. Cunku küsmek herzaman senin tercihindi, benim degil. Sen küsmeye karar veriyordun ve baglantiyi kesiyordun. Ben cocuktum. Cocuklar ne anlar anneye küsmekten. Ama ögrendim. Iletisim kurmak yerine bende küsmeyi ögrendim. Ben özür dilemeyi ögrenmedim, kendimi daha fazla degersiz hissetmeyim, evdeki huzursuzluk gecsin diye özür diledim. Cunku hatalarim olsa bile, sen bana karsi herzaman cok sinirli ve cok soguktun, ben oyle hissettim en azindan. Doya doya öpüldugumu sarmalandigimi hatirlamiyorum. Gereksiz tartismalar, gereksiz küsmeler ve kendini hayatimdan uzaklastirmalar. Babamla hergun yasadiginiz huzursuzlugu saymiyorum bile. Ben sana cikisiyorsam bikerede sen alttan al ve deki, kizim bana icini dökebilirsin, bana derdini anlatabilirsin, ben seni dinlerim de. Yapmadin, yapmiyorsun ve yapmayacaksin. Ama benden yapmami bekliyorsun. Oyle olmuyor iste. Siz orda 4 kisilik aile olup birbirinize destek cikarken, ben kimseyle konusamiyorum.
Yinede sana bagirdigim icin ozur dilerim, ama bilki buzamana kadar sadece sen kirilip darilmis olamazsin. Özürü sadece sen hak ediyor olamazsin. Allah banada soracak, emanetlerime (cocuklarima) sefkatle, sevgiyle, hosgörüyle yaklastinmi diye.
Babami katmiyorum bile, o hic birzaman sen beni ayni cati altinda, o genc yaslarimda yalniz birakirken elimden tutan olmadi zaten. Bunlari uzul, daril, küs, kiz diye yazmiyorum, beni anla diye yaziyorum. Gorurusuz anne.
Gecenlerde konu acmistim, annemle haftalardir gorusmuyoruz diye. Sacma sapan nedenlerden dolayi o gun bagirdik birbirimize. Baktim aradan 4 hafta gecti, icim icimi yiyor, bi mesaj atayim dedim. Attigim mesajdan sonra iyimi ettim kotumu ettim bilemedim, cunku herzaman yaptigi gibi, tum konuyu kendine cekti. Ben belki beni anlar, bana uzulur, diye dusunurken, o cok farkli seyler gonderdi. Benim icin okuyabilirmisiniz, attigim mesajda kotu bisey yaziyormu? Ben bu yasima kadar (31 yasinda, iki cocuk annesiyim), asla annemle duygularim hakkinda konusamadim. Annem cok sinirli bi insandi. Obur konumu okursaniz anlarsiniz biraz. Cok tesekkur ederim simdiden cevaplariniz icin. Cok doluyum, konusacak pek kimsemde yok.. Bu ara, mesaji gecen hafta attim. 5 haftadir gorusmuyoruz, o mesajlar haric.
Bunlari 31 yasinda, iki cocuk annesi olarak yaziyorum.
Bana ergenligimden beri, iletisim kurmak yerine küstün ve haftalarca konusmadin. Bi annenin evladina kusmesi o evladi sadece degersizlestirir, kendinden ve evinden uzaklastirir, araya gorunmez duvar örer. Baska bisey gecmez eline. Heleki o evde baska hic kimse o cocugu görmüyorsa. Hatasini anlasin diye kusmek yerine, yok saymak yerine, keske anne-kiz gibi konussaydin. Belki ozaman bagimiz daha kuvvetli, daha normal olurdu. Küsmek sadece insani yokluguna alistirir. Ayni evin icinde annem vardi ama yoktu. Sen kendini bile bile, göre göre hayatimdan uzaklastirdin, haftalarca tek kelime konusmadan, nasilsin demeden, bi kiz cocugun en hassas dönemlerinde. Ha vardim ha yoktum. Bana her küstügünde, beni yok saydin. Kendimi degersiz hissettim. Demekki bensiz’de oluyormus. Cunku küsmek herzaman senin tercihindi, benim degil. Sen küsmeye karar veriyordun ve baglantiyi kesiyordun. Ben cocuktum. Cocuklar ne anlar anneye küsmekten. Ama ögrendim. Iletisim kurmak yerine bende küsmeyi ögrendim. Ben özür dilemeyi ögrenmedim, kendimi daha fazla degersiz hissetmeyim, evdeki huzursuzluk gecsin diye özür diledim. Cunku hatalarim olsa bile, sen bana karsi herzaman cok sinirli ve cok soguktun, ben oyle hissettim en azindan. Doya doya öpüldugumu sarmalandigimi hatirlamiyorum. Gereksiz tartismalar, gereksiz küsmeler ve kendini hayatimdan uzaklastirmalar. Babamla hergun yasadiginiz huzursuzlugu saymiyorum bile. Ben sana cikisiyorsam bikerede sen alttan al ve deki, kizim bana icini dökebilirsin, bana derdini anlatabilirsin, ben seni dinlerim de. Yapmadin, yapmiyorsun ve yapmayacaksin. Ama benden yapmami bekliyorsun. Oyle olmuyor iste. Siz orda 4 kisilik aile olup birbirinize destek cikarken, ben kimseyle konusamiyorum.
Yinede sana bagirdigim icin ozur dilerim, ama bilki buzamana kadar sadece sen kirilip darilmis olamazsin. Özürü sadece sen hak ediyor olamazsin. Allah banada soracak, emanetlerime (cocuklarima) sefkatle, sevgiyle, hosgörüyle yaklastinmi diye.
Babami katmiyorum bile, o hic birzaman sen beni ayni cati altinda, o genc yaslarimda yalniz birakirken elimden tutan olmadi zaten. Bunlari uzul, daril, küs, kiz diye yazmiyorum, beni anla diye yaziyorum. Gorurusuz anne.
umarim acilan yaralarinizi iyilestirirsiniz
