- 21 Mayıs 2024
- 59
- 16
- 30
Merhabalar öncelikle. Ben 30 yaşında biiriyim. Kardeşiz en büyükleri de benim. Annemle anlaşmazlık yaşıyorum. Belki yaşım geçtikçe düzelir diyorum ama düzelmiyor. En ufak bişeyde bana çatıyor. Ben bişey sorduğumda hemen tersliyor bağrıyor. Kardeşim var 24 yaşında onunla bi tartışma yaşadığında kardeşim surat asıyor annem gidip kendi konuşmaya çalışıyor. Ben mart ayından beri işsizim bi kere gelip bişeye ihtiyacın varmı yokmu diye sormadı. Ben işsizlşk maaşımla bişeye ihtiyacı olunca alıyorum ona kıyamıyorum bişe isteyince gücüm yettiğince. Ama bilmiyorum kayırdığını düşünmeye başladım artık. Önceki tartışmalarımızda da surat asıyordu bana ben gidip konuşmaya çalıştım hep adımı ben attım. Bu son olayda artık gücüm yetmedi inanın. Odamdan çıkmıyorum günlerdir işsizim diye de evde durduğum için mi batıyorum bilmiyorum. İş arıyorum piyasa durgun adam akıllı bi iş yok. Babam da evde emekli oda gelip hiç sormuyor napıyosun diye . Benim bi küçüğüm evli . O bizden bağımsız. Ben 3. Kız kardeşim var bide 14 yaşında erkek kardeşim var. Neyse bayramın üçüncü günü sabahı bu 3. Kız kardeşim var demiştim ya 24 yaşında olan onunla sabah kavga ettiler kapıyı birbirlerinin üzerine kapattılar saydırdılar birbirlerine neyse ben karışmadım sesimi cıkarmadım yatıyordum. O zamana kadar annemle bişe yoktu aramızda. Öğleden sonra evli olan kardeşim ve ailesi ziyarete geldiler gittiler. Annemde odasına gitti telefonla ilgileniyordu bende mutfağı toparlayıp tatlı falan yapıyordum . Bi ekmek vardı küflenmişti gittim anneme anne ekmek küflenmiş keşke geçen gün tost yapsaydın dedim yemin ederim dediğim bu. Bir bağırdı bana git başımdan başıma gelip durma konuşma gelip gidip o şiddetle neye uğradığımı şaşırdım noldu ya dedim bişe demedim ne bu bağırma 10 dk önce iyiydin şimdi ne bu haller ya dedim öyle zoruma gitti ki ya 30 yaşındasın ve cocuk gibi azarlandım resmen. Bidaha bişey dersem size iki olsun dedim. Bu ne dengesizliktir ya dedim çekildim odama. Ya ben bağırsam etsem gidip özrümü de dilerim adım atarım ki hep suçlu olmadığım halde öncesinde de adımı ben atıyorum. Diğer kız kardeşim yardım etmez bişe diyince o çalışıyor diyor. Neyse ben odamdan cıkmadım gelmedi de yanıma. O sabah birbirine girdiği kardeşimle hiç bişe olmamış gibi konuşuyor muhabbet ediyor. Bende bu sefer adım atmicam dedim. Cok zoruma gitti sinirlerim cok bozuk bir an önce bi işe girip evden uzaklaşmak istiyorum . Bu gibi durumlrı tanıdıklarımla da paylaşmak istemiyorum. Ama cok doldum içime attım stressten mi nedir ağız kenarında yaralar ellerimde uyuşukluklar oluyor hepsi 3 gün içinde . Uyku uyuyamıyorum odamda hapis gibiyim. Arkadaslarımın hepsi çalışıyor kimisi evli onlarla da buluşamıyorum . Napıcam bilmiyorum ama konuşmayacağım. Vicdanım rahat bi saygısızlığım bişeyim olmadı ama böyle kalp kırıp kendi haklıymış gibi konuşmaması görmezden gelmesi cok zoruma gidiyor. Nolucak napıcam bilmiyorum