Belki ilerde bir kiziniz olur ve yeni bir anne kız ilişkisi kurarsınız.Ama size uyar uymaz birşeyi de söylemek isterim.Benim anne babamı da üç ağı beş yukarı böyle tanımların.Ama ben anne olunca cidden annemi daha iyi anladım.Bir de yaşım ilerledikçe.Cogu zaman kadinlara o kadar sorumluluk veriliyor ki kadın hayattan zevk almayan ,soğuk ve yorgun bir insana dönüşüyor.Erkekler de sakin ve mutlu.Cocuklar babayı seviyor çünkü o gergin değil.Hayat çok acımasız.Merhaba. Ben 24 yaşındayım. Annemle aram küçüklükten beri kötüydü. Annem çok soğuk biri. Sürekli bağıracak kızacak bir şey bulur kendine. Mutsuzdur hep. Onun dediği en mantıklısıdır. Asla kimse onun dediğinin dışına çıkamaz. Çıkarsa günlerce surat yapar. Konuşmaz..
Babam ise çok sakin, anlayışlı, kendini geliştirmiş bir adam. Bazen böyle bir adam yıllarca bu kadını niye çekti diye düşünmeden edemiyorum. Babamla da ilişkim kötü olsaydı ne yapardım bilmiyorum.
Mesela hani annenize sarılıp öpersiniz ya... İçimden gelmiyor ya. Ayda yılda bi anneler günü olur doğum günü olur içimden gelmeden sarılırım ne yalan söyleyeyim. Çünkü kendisi bile içinden gelerek bana sarılmadı ki bana küçüklükten beri. Hayatı beni uyarmakla geçti.
Bende mi bir sorun var nasıl olur da bir şey hissetmem diyorum ama babama gidip sarılıp öpebiliyorum. İçimden geliyor çünkü.
Mesela evi toplar süpürür silerim. Mis gibi olur ev... Ama mesela makineyi boşaltmayı unutmuşumdur ve eve geldiğinde ilk söylediği şey makineyi neden boşaltmadın? Ne yaptın gün boyunca der. Asla teşekkür etmez. Eline sağlık demez. Sürekli bir eksik bulur. Kafasındaki ideal kız çocuğu olmadım hiçbir zaman. Yeterince güzel olmadım. Yeterince istediği gibi davranmadım. Hep böyle hissettirdi bana.
Birlikte alış verişe çıkarız. Mutlaka tartışırız. Bir kıyafet gösterir bana. Yok ya beğenmedim dedim mesela... O gün zehir olur bana. Alış veriş boyunca surat asar hatta benim beğendiklerimi görünce çocuk azarlar gibi azarlar. Sesini de yükseltir. Utanarak "Kahretsin ya böyle olacaktı tabii ne bekliyordum ki" derim içimden. Ama onun gösterdiği bir şeyi beğenirsem dünyanın en tatlı kişisi oluverir. Nefret ediyorum bu özelliğinden. Onun yüzünden benliğimi yitirdim. Çocukken ona uyum sağlaya sağlaya ben kimim neleri severim neleri sevmem bilmeden büyüdüm. Şimdi kendimi keşfetmeye çalışıyorum ama çok zor gerçekten.
Çok isterdim güzel bir anne kız ilişkimizin olmasını. Ama olmadı bundan sonra da olacak değil... Çok kızgınım hayata bu yüzden. Sanki annem farklı biri olsaydı bambaşka bir ben olurdu. Dolmuştum biraz da öyle bir içimi dökmek istedim.
alttaki hanımefendinin yorumuna katılıyorumMerhaba. Ben 24 yaşındayım. Annemle aram küçüklükten beri kötüydü. Annem çok soğuk biri. Sürekli bağıracak kızacak bir şey bulur kendine. Mutsuzdur hep. Onun dediği en mantıklısıdır. Asla kimse onun dediğinin dışına çıkamaz. Çıkarsa günlerce surat yapar. Konuşmaz..
Babam ise çok sakin, anlayışlı, kendini geliştirmiş bir adam. Bazen böyle bir adam yıllarca bu kadını niye çekti diye düşünmeden edemiyorum. Babamla da ilişkim kötü olsaydı ne yapardım bilmiyorum.
Mesela hani annenize sarılıp öpersiniz ya... İçimden gelmiyor ya. Ayda yılda bi anneler günü olur doğum günü olur içimden gelmeden sarılırım ne yalan söyleyeyim. Çünkü kendisi bile içinden gelerek bana sarılmadı ki bana küçüklükten beri. Hayatı beni uyarmakla geçti.
Bende mi bir sorun var nasıl olur da bir şey hissetmem diyorum ama babama gidip sarılıp öpebiliyorum. İçimden geliyor çünkü.
Mesela evi toplar süpürür silerim. Mis gibi olur ev... Ama mesela makineyi boşaltmayı unutmuşumdur ve eve geldiğinde ilk söylediği şey makineyi neden boşaltmadın? Ne yaptın gün boyunca der. Asla teşekkür etmez. Eline sağlık demez. Sürekli bir eksik bulur. Kafasındaki ideal kız çocuğu olmadım hiçbir zaman. Yeterince güzel olmadım. Yeterince istediği gibi davranmadım. Hep böyle hissettirdi bana.
Birlikte alış verişe çıkarız. Mutlaka tartışırız. Bir kıyafet gösterir bana. Yok ya beğenmedim dedim mesela... O gün zehir olur bana. Alış veriş boyunca surat asar hatta benim beğendiklerimi görünce çocuk azarlar gibi azarlar. Sesini de yükseltir. Utanarak "Kahretsin ya böyle olacaktı tabii ne bekliyordum ki" derim içimden. Ama onun gösterdiği bir şeyi beğenirsem dünyanın en tatlı kişisi oluverir. Nefret ediyorum bu özelliğinden. Onun yüzünden benliğimi yitirdim. Çocukken ona uyum sağlaya sağlaya ben kimim neleri severim neleri sevmem bilmeden büyüdüm. Şimdi kendimi keşfetmeye çalışıyorum ama çok zor gerçekten.
Çok isterdim güzel bir anne kız ilişkimizin olmasını. Ama olmadı bundan sonra da olacak değil... Çok kızgınım hayata bu yüzden. Sanki annem farklı biri olsaydı bambaşka bir ben olurdu. Dolmuştum biraz da öyle bir içimi dökmek istedim.
Belki ilerde bir kiziniz olur ve yeni bir anne kız ilişkisi kurarsınız.Ama size uyar uymaz birşeyi de söylemek isterim.Benim anne babamı da üç ağı beş yukarı böyle tanımların.Ama ben anne olunca cidden annemi daha iyi anladım.Bir de yaşım ilerledikçe.Cogu zaman kadinlara o kadar sorumluluk veriliyor ki kadın hayattan zevk almayan ,soğuk ve yorgun bir insana dönüşüyor.Erkekler de sakin ve mutlu.Cocuklar babayı seviyor çünkü o gergin değil.Hayat çok acımasız.
Her ne kadar annemle hala iyi bir ilişkimiz olmasa da en azından onu daha iyi anlıyorum.Ve bu beni de ona karşı yumusatti
İşte babam öyle biri değil ki. Annem ev hanımı babam çalışıyor. 53 yaşında babam. Babam işten gelince mutlaka anneme yardım eder. Hafta sonu kalkar kahvaltı hazırlar. Asla hiçbir konuda kısıtlamaz annemi. Annem evlenmeden ehliyet almış mesela ama dedemden çekindiği içinBelki ilerde bir kiziniz olur ve yeni bir anne kız ilişkisi kurarsınız.Ama size uyar uymaz birşeyi de söylemek isterim.Benim anne babamı da üç ağı beş yukarı böyle tanımların.Ama ben anne olunca cidden annemi daha iyi anladım.Bir de yaşım ilerledikçe.Cogu zaman kadinlara o kadar sorumluluk veriliyor ki kadın hayattan zevk almayan ,soğuk ve yorgun bir insana dönüşüyor.Erkekler de sakin ve mutlu.Cocuklar babayı seviyor çünkü o gergin değil.Hayat çok acımasız.
Her ne kadar annemle hala iyi bir ilişkimiz olmasa da en azından onu daha iyi anlıyorum.Ve bu beni de ona karşı yumusatti
Yanlışlıkla gönderdim...İşte babam öyle biri değil ki. Annem ev hanımı babam çalışıyor. 53 yaşında babam. Babam işten gelince mutlaka anneme yardım eder. Hafta sonu kalkar kahvaltı hazırlar. Asla hiçbir konuda kısıtlamaz annemi. Annem evlenmeden ehliyet almış mesela ama dedemden çekindiği için
Okul bittiyse atan uzaklas evın Hızmetlisı mısınMerhaba. Ben 24 yaşındayım. Annemle aram küçüklükten beri kötüydü. Annem çok soğuk biri. Sürekli bağıracak kızacak bir şey bulur kendine. Mutsuzdur hep. Onun dediği en mantıklısıdır. Asla kimse onun dediğinin dışına çıkamaz. Çıkarsa günlerce surat yapar. Konuşmaz..
Babam ise çok sakin, anlayışlı, kendini geliştirmiş bir adam. Bazen böyle bir adam yıllarca bu kadını niye çekti diye düşünmeden edemiyorum. Babamla da ilişkim kötü olsaydı ne yapardım bilmiyorum.
Mesela hani annenize sarılıp öpersiniz ya... İçimden gelmiyor ya. Ayda yılda bi anneler günü olur doğum günü olur içimden gelmeden sarılırım ne yalan söyleyeyim. Çünkü kendisi bile içinden gelerek bana sarılmadı ki bana küçüklükten beri. Hayatı beni uyarmakla geçti.
Bende mi bir sorun var nasıl olur da bir şey hissetmem diyorum ama babama gidip sarılıp öpebiliyorum. İçimden geliyor çünkü.
Mesela evi toplar süpürür silerim. Mis gibi olur ev... Ama mesela makineyi boşaltmayı unutmuşumdur ve eve geldiğinde ilk söylediği şey makineyi neden boşaltmadın? Ne yaptın gün boyunca der. Asla teşekkür etmez. Eline sağlık demez. Sürekli bir eksik bulur. Kafasındaki ideal kız çocuğu olmadım hiçbir zaman. Yeterince güzel olmadım. Yeterince istediği gibi davranmadım. Hep böyle hissettirdi bana.
Birlikte alış verişe çıkarız. Mutlaka tartışırız. Bir kıyafet gösterir bana. Yok ya beğenmedim dedim mesela... O gün zehir olur bana. Alış veriş boyunca surat asar hatta benim beğendiklerimi görünce çocuk azarlar gibi azarlar. Sesini de yükseltir. Utanarak "Kahretsin ya böyle olacaktı tabii ne bekliyordum ki" derim içimden. Ama onun gösterdiği bir şeyi beğenirsem dünyanın en tatlı kişisi oluverir. Nefret ediyorum bu özelliğinden. Onun yüzünden benliğimi yitirdim. Çocukken ona uyum sağlaya sağlaya ben kimim neleri severim neleri sevmem bilmeden büyüdüm. Şimdi kendimi keşfetmeye çalışıyorum ama çok zor gerçekten.
Çok isterdim güzel bir anne kız ilişkimizin olmasını. Ama olmadı bundan sonra da olacak değil... Çok kızgınım hayata bu yüzden. Sanki annem farklı biri olsaydı bambaşka bir ben olurdu. Dolmuştum biraz da öyle bir içimi dökmek istedim.
Benim annemle ilişkim birebir aynı daha dün konu açmıştım bununla ilgili hatta. Senin şanslı yanın babanla ilişkinin iyi olması. Benim bir babam yok ne yazık ki. Bu yüzden bütün çocukluğum sevgisiz geçti. İçimde öyle birikmiş bir sevgi var ki eşim bir gün şey dedi. "Bazen öyle çok öyle güzel seviyorsun ki beni diyorum ki bu kız hayattaki bütün sevgisini benim için saklamış kimseye vermemiş." bunu derken annemle ilişkimi bilmiyordu. Seni çok iyi anlıyorum ama bunun senin hayatını etkilemesine izin verme. Onu da yaşadıkları bu hale getirmiştir eminim ki. En azından farkındasın. Sen çocuğuna bol sevgili bir annelik yaparsın. Anneni yine de yargılama üzme. O da sağlıklı koşullarda yaşasaydı böyle olmazdı emin ol.Merhaba. Ben 24 yaşındayım. Annemle aram küçüklükten beri kötüydü. Annem çok soğuk biri. Sürekli bağıracak kızacak bir şey bulur kendine. Mutsuzdur hep. Onun dediği en mantıklısıdır. Asla kimse onun dediğinin dışına çıkamaz. Çıkarsa günlerce surat yapar. Konuşmaz..
Babam ise çok sakin, anlayışlı, kendini geliştirmiş bir adam. Bazen böyle bir adam yıllarca bu kadını niye çekti diye düşünmeden edemiyorum. Babamla da ilişkim kötü olsaydı ne yapardım bilmiyorum.
Mesela hani annenize sarılıp öpersiniz ya... İçimden gelmiyor ya. Ayda yılda bi anneler günü olur doğum günü olur içimden gelmeden sarılırım ne yalan söyleyeyim. Çünkü kendisi bile içinden gelerek bana sarılmadı ki bana küçüklükten beri. Hayatı beni uyarmakla geçti.
Bende mi bir sorun var nasıl olur da bir şey hissetmem diyorum ama babama gidip sarılıp öpebiliyorum. İçimden geliyor çünkü.
Mesela evi toplar süpürür silerim. Mis gibi olur ev... Ama mesela makineyi boşaltmayı unutmuşumdur ve eve geldiğinde ilk söylediği şey makineyi neden boşaltmadın? Ne yaptın gün boyunca der. Asla teşekkür etmez. Eline sağlık demez. Sürekli bir eksik bulur. Kafasındaki ideal kız çocuğu olmadım hiçbir zaman. Yeterince güzel olmadım. Yeterince istediği gibi davranmadım. Hep böyle hissettirdi bana.
Birlikte alış verişe çıkarız. Mutlaka tartışırız. Bir kıyafet gösterir bana. Yok ya beğenmedim dedim mesela... O gün zehir olur bana. Alış veriş boyunca surat asar hatta benim beğendiklerimi görünce çocuk azarlar gibi azarlar. Sesini de yükseltir. Utanarak "Kahretsin ya böyle olacaktı tabii ne bekliyordum ki" derim içimden. Ama onun gösterdiği bir şeyi beğenirsem dünyanın en tatlı kişisi oluverir. Nefret ediyorum bu özelliğinden. Onun yüzünden benliğimi yitirdim. Çocukken ona uyum sağlaya sağlaya ben kimim neleri severim neleri sevmem bilmeden büyüdüm. Şimdi kendimi keşfetmeye çalışıyorum ama çok zor gerçekten.
Çok isterdim güzel bir anne kız ilişkimizin olmasını. Ama olmadı bundan sonra da olacak değil... Çok kızgınım hayata bu yüzden. Sanki annem farklı biri olsaydı bambaşka bir ben olurdu. Dolmuştum biraz da öyle bir içimi dökmek istedim.
Evet anneannem hiç sevgi görmeden büyümüş. Robot gibi bir kadın. Anlamaya çalışıyorum annemi zaten ama bir noktada da neden diyorum. İstemsizce kıyaslıyorum çevreyle. Herkes çok kolay şeyler yaşamıyor ama kızına sarılıp güzel sözler söyleyebiliyor.alttaki hanımefendinin yorumuna katılıyorum
benim annem de babama göre daha soğuk daha ters bir kadındır, ama anne olduktan sonra anladım ki annem aslında yorgun, bıkkın bir kadın
2 çocukla uğraştığı yetmiyormuş gibi kayınvalide görümce ikilisi ile de senelerce uğraşmış bir kadın
bu yetmiyormuş gibi yeterli değeri sevgiyi görememiş bir kadın
ben de anlıyorum artık, anlıyorum çünkü benzer yollardan geçiyorum, Allah sağlıklı uzun ömürler versin 2 tane kızım var, sorsanız sevgilerinden içime sokasım gelir ikisini de ama hayat o kadar yoruyor ki beni, hiç bitmez dediğim sabrım tükeniyor, gergin sinirli bir kadın haline giriveriyorum bazen. evet annem kadar kızlarıma uzak değilim çünkü kız evladının anneye ihtiyacının farkındayım ama anneme de kızmıyorum hiç, çünkü hiç ama hiç desteği olmamış kendi annesinden bile
ama umarım tatlı mı tatlı bir kız evladınız olur, hasretini çektiğiniz anne kız ilişkisini kızınızla doya doya yaşarsınız
Annenizin sorunu kendisiyle bence ve hıncını sizden cıkarıyor.Belki de kendine benzetiyor..Size olan yaklasımı da nasıl bir çocukluk yasadı bilemeyeceğim ama genelde insanlar yasadıgını yasatıyor.Ancak farkındalıgı olacak ki ben çocuklarıma,esime ya da çevreme böyle olmayacagım diyebilsin.Ben değiştirmeyecegim şeyleri kabullenip kendimden de ödün vermemeyi deniyorum.Hedeflerine yoğunlasıp annem böyle olmasaydı belki şöyle olurdu diye düsünmeden kendine yetmeyi öğreniyor insan zamanla.Keske böyle olmasaydı ama iste elden gelen bu.Kafasındaki ideal kız çocuğu olmadım hiçbir zaman. Yeterince güzel olmadım. Yeterince istediği gibi davranmadım.
durum anlaşıldı erkek evlat ayrımıEvet anneannem hiç sevgi görmeden büyümüş. Robot gibi bir kadın. Anlamaya çalışıyorum annemi zaten ama bir noktada da neden diyorum. İstemsizce kıyaslıyorum çevreyle. Herkes çok kolay şeyler yaşamıyor ama kızına sarılıp güzel sözler söyleyebiliyor.
Annem de mesela abime karşı çok farklı. Sanki küçük kardeşimle ben üveyiz. Abim ne yaparsa yapsın en doğrusunu yapmıştır ona göre. Asla toz kondurmaz abime. Canım oğlum bal oğlum der... İstese de diyor yani...
Nasıl böyle anneler olur hayretle okuyorum. Anne sevgisi anne merhameti bambaşka olmalı… İyi ki baban var tüm kalbinle ona sarıl her zaman.Merhaba. Ben 24 yaşındayım. Annemle aram küçüklükten beri kötüydü. Annem çok soğuk biri. Sürekli bağıracak kızacak bir şey bulur kendine. Mutsuzdur hep. Onun dediği en mantıklısıdır. Asla kimse onun dediğinin dışına çıkamaz. Çıkarsa günlerce surat yapar. Konuşmaz..
Babam ise çok sakin, anlayışlı, kendini geliştirmiş bir adam. Bazen böyle bir adam yıllarca bu kadını niye çekti diye düşünmeden edemiyorum. Babamla da ilişkim kötü olsaydı ne yapardım bilmiyorum.
Mesela hani annenize sarılıp öpersiniz ya... İçimden gelmiyor ya. Ayda yılda bi anneler günü olur doğum günü olur içimden gelmeden sarılırım ne yalan söyleyeyim. Çünkü kendisi bile içinden gelerek bana sarılmadı ki bana küçüklükten beri. Hayatı beni uyarmakla geçti.
Bende mi bir sorun var nasıl olur da bir şey hissetmem diyorum ama babama gidip sarılıp öpebiliyorum. İçimden geliyor çünkü.
Mesela evi toplar süpürür silerim. Mis gibi olur ev... Ama mesela makineyi boşaltmayı unutmuşumdur ve eve geldiğinde ilk söylediği şey makineyi neden boşaltmadın? Ne yaptın gün boyunca der. Asla teşekkür etmez. Eline sağlık demez. Sürekli bir eksik bulur. Kafasındaki ideal kız çocuğu olmadım hiçbir zaman. Yeterince güzel olmadım. Yeterince istediği gibi davranmadım. Hep böyle hissettirdi bana.
Birlikte alış verişe çıkarız. Mutlaka tartışırız. Bir kıyafet gösterir bana. Yok ya beğenmedim dedim mesela... O gün zehir olur bana. Alış veriş boyunca surat asar hatta benim beğendiklerimi görünce çocuk azarlar gibi azarlar. Sesini de yükseltir. Utanarak "Kahretsin ya böyle olacaktı tabii ne bekliyordum ki" derim içimden. Ama onun gösterdiği bir şeyi beğenirsem dünyanın en tatlı kişisi oluverir. Nefret ediyorum bu özelliğinden. Onun yüzünden benliğimi yitirdim. Çocukken ona uyum sağlaya sağlaya ben kimim neleri severim neleri sevmem bilmeden büyüdüm. Şimdi kendimi keşfetmeye çalışıyorum ama çok zor gerçekten.
Çok isterdim güzel bir anne kız ilişkimizin olmasını. Ama olmadı bundan sonra da olacak değil... Çok kızgınım hayata bu yüzden. Sanki annem farklı biri olsaydı bambaşka bir ben olurdu. Dolmuştum biraz da öyle bir içimi dökmek istedim.
Küçük kardeşim de erkek ama o yeni nesillerden. İyi ki de öyle. Hiç çekinmez kendi olmaktan. Çok kolay hayır der. O yüzden çok zıtlaşırlar annemle. Annemi sinir krizlerine sokar hatta. Babama şikayet edip durur. Doldurmaya çalışır babamı. Babam da genç o bir yere kadar karışabiliriz yapacak bir şey yok der geçer.. durum anlaşıldı erkek evlat ayrımı
ne yalan söyleyeyim genç kızlığımdan beri bayılırım erkek çocuklarına :)
Allah bağışlasın 2 kızım var bin şükür hiçbir zaman demedim oğlum olsaydı diye
dünya bir yana kızlarım bir yana
küçük kardeşiniz de kız mı?
Evet haklısınız ben de öyle yapıyorum. Dinleyip geçmeye çalışıyorum ama anne bu ya... Hani en yakının olmalı. Her şeye rağmen sarılacak kişi olmalı. Aramızda görünmeyen kocaman bir duvar var sanki. Bu duvar da tüm ilişkilerime yansıyor. Duygusuz, içine kapanık birine dönüştüm onun yüzünden.Anneniz de narsistlik var bence. Hep kendi dediği doğru, kendi seçimleri en güzeli, sanki siz onu tatmin etmekle görevli bir robotmuşsunuz gibi davranıyorlar. Anneler genel olarak kendi gerçekleştiremedikleri hayallerini kız çocukları üzerinde gerçekleştirmek istiyorlar. Mesela çok okumak isteyip okuyamadıysa, kızım inanılmaz kariyerli bir insan olsun istiyor. Çocuk normal başarılı bir memur olsa, küçümsüyor mutlu olmuyor. Neden doktor olmadı diyor? Sizinki de farklı bir versiyon bence.
Daha dün liseli kuzenim saçını kestirdi ve sadece bir tutam saç önüne mavi balyaj yaptırdı. Bu çocuk daha ergen liseli, 16 yaşında heves etti yaptırdı ve çok mutlu şekilde dedemlere geçtik. Yengem yani onun annesi çocuğun tüm keyfinin içine etti görür görmez. Çok modern bir kadındır, eleştiri nedeni boyaması değil, neden mor değil de mavi yapmış? Kız dediğinin saçı uzun olurmuş, neden omuz hizasında kestirmiş? Güzelliğini mahvetmiş(!) vs. vs. bir sürü yerden yere vurdu çocuğu resmen. Yahu boya zaten iki haftaya akacak, saçı zaten iki aya uzayacak. Çocuğu ağlatmanın ne anlamı var? Bazen gerçekten anlam veremiyorum, ben de acaba böyle bir anne mi olurum düşünüyorum! Allah korusun!
O yüzden anneniz de olsa, psikolojik olarak çok da sağlıklı davranmayan bir insanı ne kadar ciddiye alıp kendimizi hırpalamalıyız ki? Bir süre sonra insan kendi kendine konuşsun moduna giriyor valla.
Çok seviyorum babamı. En büyük şansım babam bu hayatta. O olmasaydı çok zor olurdu her şey.Nasıl böyle anneler olur hayretle okuyorum. Anne sevgisi anne merhameti bambaşka olmalı… İyi ki baban var tüm kalbinle ona sarıl her zaman.
Evet kadın dediğin şöyle davranır böyle davranırcılardan biraz. Mesela başka bir olayı değerlendiririken kadını hatalı görme eğilimindedir. Mesela babamın takılmadığı dikkatini bile çekip uyarmadığı kıyafetlerimi uyarır durur. Git üstüne adam akıllı bir şey giy der. Yetmez babama gider şikayet eder. Canım babam da sevmiş giymiş kız bir şey yok der mesela. Dedem zamanında saçını toplamasını bile yasaklarmış annemin. Ensesi görünecek diye. Çok ataerkil bir ailede büyümüş ama evlendiği adam onu hiçbir konuda kısıtlamayınca bocalamış.Klasik geri kafalı erkek evlatçı anne.
Eskiden erkeklerin üstüne çok düşülür, kızlar insan yerine konulmazmış.
Niye? Erkek ilerde kendisine bakar, kız evlenir gider işe yaramaz, diye.
Anneniz de kendine bir çöp vizyon katmadan olduğu gibi atalarından aldığını size boca ediyor.
Hayatta en sevmediğim insan tiplerinden biri: kültür tapıcı.
İyi mi kötü mü sorgulamadan geçmişten gelen hastalıklı kültürünü nesiller boyu aktaran, kalbi kör, vicdanı kör insan tipi.
Lütfen ondan onay beklentinizi bir kenara bırakın, kendiniz için yapın ne yapıyorsanız.
Bi şok olsun, bu kız beni gözden çıkarmış diye tutuşsun.
Yeter peşinden koştuğunuz, o mu anne siz mi bir belli olsun artık.
Çok geç kalmışsınız ama yine de yapabilirsiniz, yıllarca ertelediğiniz evlat nazından vazgeçmeyin.
Bu ne böyle 24 yıldır anne gözüne girmeye çalışmak, çok yazık.
Lütfen evlat olduğunuzu hatırlayın
Benzer bi anneye sahibim. Kendini kotu hissetme bende annemi sevdigim bi donemi bile hatirlamiyorum. Bunun sebebi daha gecmisimi hatirlayamadigim kucuk yasimda bile pskolojik siddetin dibini uygulamis olmasi. Allah beterinden lorusun. Herkes farkli sinaniyor bu dunyada. Siz degerlisiniz. Umarim kendi hayatinizda mutlu olursunuz. Pskolog ve pskiyatristlerin videolarini izleyebilirsiniz yada imkaniniz varsa bi kac seans pskolojik danismanlik ise yarayabilir. Ise yararmi bilmem ama bu tarz anneye sahip olsn tek kisi olmadiginizi bilin diye yazmak istedim. Buradada rast geliyorum arada. Malesef bu tarz anneler az degilmis.Merhaba. Ben 24 yaşındayım. Annemle aram küçüklükten beri kötüydü. Annem çok soğuk biri. Sürekli bağıracak kızacak bir şey bulur kendine. Mutsuzdur hep. Onun dediği en mantıklısıdır. Asla kimse onun dediğinin dışına çıkamaz. Çıkarsa günlerce surat yapar. Konuşmaz..
Babam ise çok sakin, anlayışlı, kendini geliştirmiş bir adam. Bazen böyle bir adam yıllarca bu kadını niye çekti diye düşünmeden edemiyorum. Babamla da ilişkim kötü olsaydı ne yapardım bilmiyorum.
Mesela hani annenize sarılıp öpersiniz ya... İçimden gelmiyor ya. Ayda yılda bi anneler günü olur doğum günü olur içimden gelmeden sarılırım ne yalan söyleyeyim. Çünkü kendisi bile içinden gelerek bana sarılmadı ki bana küçüklükten beri. Hayatı beni uyarmakla geçti.
Bende mi bir sorun var nasıl olur da bir şey hissetmem diyorum ama babama gidip sarılıp öpebiliyorum. İçimden geliyor çünkü.
Mesela evi toplar süpürür silerim. Mis gibi olur ev... Ama mesela makineyi boşaltmayı unutmuşumdur ve eve geldiğinde ilk söylediği şey makineyi neden boşaltmadın? Ne yaptın gün boyunca der. Asla teşekkür etmez. Eline sağlık demez. Sürekli bir eksik bulur. Kafasındaki ideal kız çocuğu olmadım hiçbir zaman. Yeterince güzel olmadım. Yeterince istediği gibi davranmadım. Hep böyle hissettirdi bana.
Birlikte alış verişe çıkarız. Mutlaka tartışırız. Bir kıyafet gösterir bana. Yok ya beğenmedim dedim mesela... O gün zehir olur bana. Alış veriş boyunca surat asar hatta benim beğendiklerimi görünce çocuk azarlar gibi azarlar. Sesini de yükseltir. Utanarak "Kahretsin ya böyle olacaktı tabii ne bekliyordum ki" derim içimden. Ama onun gösterdiği bir şeyi beğenirsem dünyanın en tatlı kişisi oluverir. Nefret ediyorum bu özelliğinden. Onun yüzünden benliğimi yitirdim. Çocukken ona uyum sağlaya sağlaya ben kimim neleri severim neleri sevmem bilmeden büyüdüm. Şimdi kendimi keşfetmeye çalışıyorum ama çok zor gerçekten.
Çok isterdim güzel bir anne kız ilişkimizin olmasını. Ama olmadı bundan sonra da olacak değil... Çok kızgınım hayata bu yüzden. Sanki annem farklı biri olsaydı bambaşka bir ben olurdu. Dolmuştum biraz da öyle bir içimi dökmek istedim.
Anlattıklarınızi anlıyorum.Tüm yorumlarınızı da okudum konudaki.Evet bazı insanlar çok soğuk.Sanki duyguları yokmuş gibi.Hicbir şey hissetmiyor, kimseyi gerçekten sevmemis gibiler.Ve evet bu yakinindakileri yıkıp geçiyor.Bu insanlar bana çok acinasi geliyor.Kendi annenizi düşünün.Öz kızına bile sevdiğini hissettirmiyor.Yanlışlıkla gönderdim...
Dedemden çekindiği için araba kullanmamış. Babam hemen arabayı verip alıştırmış annemi. Şimdi onun sayesinde istediği zaman istediği yere gidebiliyor. Yani piyango gibi bir şey babam annem için. O yüzden bu öfkesini, bu nefretini anlamlandıramıyorum hiç. Kişilik yapısı böyle. Çok zor bir kadın.